Τώρα ο Πέτρος ξέρει!

            Oscar Kokoschka

                   Portrait of Olda Kokoschka, 1938

                                                  Blue crayon

                   Allen Memorial Art Museum

                      OBERLIN COLLEGE

Περιμένει κόρη. Η Άννα βρίσκεται στον έκτο μήνα. Σκέφτεται πως σε λίγο καιρό θα την παίρνει στην αγκαλιά του και θα της τραγουδάει νανουρίσματα. Ευτυχώς θα είναι ένα τοσοδούλικο πλασματάκι, που θα του γελάει μόνο και δεν θα ζητάει εξηγήσεις. Ευτυχώς δεν θα χρειαστεί να της πει από τώρα τίποτα για τη ζωή τους που θα είναι δύσκολη. Μόνο να προσέχουμε αγάπη μου, λέει κάθε βράδυ στη γυναίκα του, τον έρωτα της ζωής του από τα εφηβικά τους χρόνια, στα μάτια μας να μη φανεί καμιά αγωνία.

Ο Πέτρος είναι ένας νέος, δυνατός άντρας, μέτριου αναστήματος, ευγενικός σαν παιδί. Τα χέρια του είναι χέρια δουλευτή. Πέρασε τα πρώτα έξι χρόνια της επαγγελματικής του ζωής αλουμινάς, αλλά το εργοστάσιο και τα ασταμάτητα φορτώματα χιλιάδων γραμμών αλουμινίου δεν τον έκαναν τραχύ. Τώρα σεκιουριτάς στην πόρτα των γραφείων της ΔΕΗ, σε μια γειτονιά της Αθήνας, από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή (και βάρδια τα Σάββατα σε κάποιο νοσοκομείο) δεν έχει το νου του μόνο στην ασφάλεια της επιχείρησης αλλά και στους ανθρώπους. Έστω κι αν αυτό σημαίνει πρόστιμο από τον εργοδότη του.

Πώς να αφήσεις τη γιαγιά μπροστά στο μηχάνημα να μην ξέρει ποιό κουμπί να πατήσει, να αγωνιά αν θα τα κάνει όλα σωστά και μαζί της να αγωνιά και η ουρά των άλλων πίσω της αν θα ξεμπλέξουν ποτέ και θα ‘ρθει η σειρά τους να πληρώσουν για να συνεχίσουν τις δουλειές του ο καθένας.

Ο Πέτρος σπεύδει να εξυπηρετήσει όταν τον φωνάζουν γιατί ο τάδε ή ο δείνα δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα. Προχθές βρισκόταν πάλι μπροστά στο μηχάνημα όταν κάποιος περαστικός ξέσπασε την οργή του για τα χαράτσια πετώντας μια πέτρα στη τζαμαρία της εισόδου. Το πλήρωσε με ένα πρόστιμο 50 ευρώ που του έβαλε ο εργοδότης του γιατί δεν βρισκόταν στο πόστο του την ώρα του επεισοδίου. Δεν θα μπορούσε να σταματήσει το δράστη - το πολύ πολύ να έτρωγε την πετριά ο ίδιος - αλλά θα μπορούσε να τον είχε δει και να τον περιγράψει, του είπε το αφεντικό.

Ο μισθός του είναι μόλις εξακόσια ευρώ, όσο για τα ένσημα ελπίζει να μπαίνουν, να έχει ασφάλιση. Και να μη φάει άλλο πρόστιμο. Γιατί από αυτά, άλλο τίποτα. Είσαι αξύριστος; πενηντάρικο. Καπνίζεις; πενηντάρικο. Φοράς σκουλαρίκι; πενηντάρικο. Είναι χαλαρός ο κόμπος της γραβάτας; πενηντάρικο. Ευτυχώς, μερικές φορές αναλαμβάνει να εξυπηρετήσει τον κόσμο που περιμένει στο μηχάνημα ο κουλουρτζής, που έχει το πόστο του στην είσοδο και τον έχει στο νου του. «Μη φας κι άλλο πρόστιμο, καημένε, κρίμα είναι».

Αλλά ο Πέτρος ξέρει. Κατάλαβε όταν τον απέλυσαν από το εργοστάσιο. Εκεί έπαιρνε 1400 ευρώ το μήνα, αλλά μετά από έξι χρόνια σκληρής δουλειάς - 7.00 με 7.00 κάθε μέρα - ο επιχειρηματίας τον έδιωξε μαζί με άλλους 14 ειδικευμένους εργάτες. Οχι, δεν έβαλε λουκέτο το εργοστάσιο. Ακόμα και τώρα, μέσα στην κρίση, φορτώναμε κάθε μέρα δεκάδες φορτηγά για το εσωτερικό και το εξωτερικό. «Δουλειά έχει, ξέρω, γιατί εγώ τα φόρτωνα, απλώς δεν γίνεται πια το τρελό πανηγύρι που γινόταν το 2005 και το 2006». Αλλά ο επιχειρηματίας συνεχίζει να θέλει τα κέρδη που έβγαζε τότε.

Κι αφού δεν μπορεί να τα βγάλει από τις πωλήσεις θα τα βγάλει από αυτό το άτιμο το μισθολογικό κόστος, αντικαθιστώντας τους υπαλλήλους του με ανειδίκευτους Πακιστανούς που μπορεί να εκμεταλλεύεται με 400 ευρώ και ποιος ξέρει πόσα ένσημα και τι ασφάλιση. Αυτά θα τα εξασφάλισε σίγουρα από κανένα πρόγραμμα... ενίσχυσης της απασχόλησης. Τι λέξη κι αυτή στη θέση της εργασίας! Αλλά ο Πέτρος πια ξέρει. Και μαθαίνουν μαζί του όλο και περισσότεροι. Κι άντε μετά να τους κάνετε ζάφτι!

Γεράσιμος Τρύφωνας

 

Διότι δεν συνεμορφώθην

                                                 «Ποδηλάτης μεταμφιεσμένος σε τσολιά»
                                                      Γιάννης Τσαρούχης

                                                                                
Μέχρι πριν από λίγο καιρό οι καρδινάλιοι των κεντρικών δελτίων ειδήσεων μας έλεγαν 120 φορές το λεπτό ότι οι δανειστές μας, οι μεγάλοι Ευρωπαίοι προστάτες μας, θέλουν να δουν αίμα να τρέχει για να αποφασίσουν ότι αξίζει τον κόπο να μας σώσουν. Το είπαν, το ξανάπαν - μπαφιάσαμε - μέχρις ότου όσοι έπρεπε να το πιστέψουν το πίστεψαν ότι πρέπει να θυσιαστούν (οι άλλοι) για να ζήσουν!

Και τότε, όταν πια ο πάντα έτοιμος λαός το είχε εμπεδώσει, οι παρομοιώσεις με τα αίματα κόπηκαν μαχαίρι. Ήξεραν ότι είχε έρθει η ώρα το αίμα να τρέξει πραγματικά, η απειλή είχε κάνει τη δουλειά της, είχε τρομάξει όσους μπορούσε να τρομάξει και δεν είχαν πια λόγο να εκτίθενται. Το παραμύθι έπρεπε να αλλάξει, να... αφηγηθούν την ιστορία αλλιώς.

Οι καρδινάλιοι άρχισαν πάλι απ' την αρχή. Τώρα το αίμα έτρεχε κάπου στο βάθος, στο προσκήνιο είχε περάσει η μάχη της σωτηρίας, που έχει θύματα αλλά - τι να κάνουμε τώρα - είναι αναγκαία για να επιβιώσουν οι επιχειρήσεις, να ξανάρθει κάποτε σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα η ανάπτυξη, γιατί μόνο αυτή, λέει, μπορεί να ζήσει όσους τυχερούς εργαζόμενους γλυτώσουν τη λαιμητόμο από την οποία είναι προορισμένοι να περάσουν.

Η κρεατομηχανή άρχισε να δουλεύει από τότε ασταμάτητα. Οχι, βέβαια, γιατί έτσι θα σωζόταν η χώρα και η οικονομία της (ποιος πιστεύει ακόμα τέτοια παραμύθια - η χώρα και η οικονομία ποιανού), αλλά για να τσακίσει κάθε αντίσταση, σε κάθε χώρο δουλειάς. Από την Ελληνική Χαλυβουργία μέχρι τα συγκροτήματα του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου.

Παντού. Όπου, οι εργαζόμενοι δεν δέχθηκαν να παίξουν το παιχνίδι τους. Δεν δέχθηκαν να αυτοκτονήσουν (ως άνθρωποι) για να ζήσουν (ως συνένοχοι). Και δεν υπέγραψαν κανένα βρωμόχαρτο, κρατώντας ψηλά το κεφάλι και την αξιοπρέπειά τους. Ανάμεσά τους δεκάδες φίλοι και συνάδελφοί μου, η Πόπη (Χριστοδουλίδου) και ο Σπύρος (Πάνου), η συμμαθήτριά μου η Πέπη (Οικονομάκη) και ένα σωρό άλλοι γνωστοί και άγνωστοι στη δημοσιογραφική πιάτσα, όπως τα παιδιά στον Alter και τα υπόλοιπα μαγαζιά.

Συγνώμη που δεν τους αναφέρω όλους με τα ονόματά τους, συγνώμη για όσους δεν ξέρω, αλλά ίσως θα έπρεπε από σήμερα να αναφέρουμε με το όνομά του κάθε έναν που μαθαίνουμε ότι δεν έσκυψε το κεφάλι. Και όχι μόνο από το δικό μας σινάφι· μίλησα γι' αυτούς γιατί τους ξέρω προσωπικά, γνωρίζοντας ότι το ίδιο συμβαίνει αυτές τις μέρες σ' όλες τις δουλειές, σ' όλη την Ελλάδα.

Κι εσύ, ρε βλάκα, τους κοιτάς ακόμα. Και κάνεις πως δεν βλέπεις το αίμα στα χέρια σου.

Γεράσιμος Τρύφωνας

Τα όπλα των εφοπλιστών

                                                                                                       «Ναυάγιο»
                                                                                                        Ιβάν Κονσταντίνοβιτς Αϊβαζόφσκι
                                                                                                                        1817 - 1900

                                                                                                             

Ξέρετε πώς είναι η ζωή σε ένα φορτηγό που ταξιδεύει επί μήνες στη θάλασσα; Ένα γκαζάδικο, ας πούμε, με ελληνική σημαία και 25μελές πλήρωμα. Σαν αυτά στα οποία θέλουν οι εφοπλιστές να εγκαταστήσουν ένοπλα στρατιωτικά αποσπάσματα για να μην αφήνουν το χρυσοφόρο φορτίο τους στο έλεος, λέει, της πειρατείας. Ένα τέτοιο πλοίο έχει συνήθως τρεις, άντε στην καλύτερη περίπτωση έξι, Έλληνες ναυτικούς. Ανάμεσά τους τον καπετάνιο, για να υπάρχει κάποιος να μεταφέρει τις εντολές της εταιρείας, και τον α΄ μηχανικό. Οι υπόλοιποι ναυτικοί είναι συνήθως Ρώσοι, Ουκρανοί, Μπουρμανοί, Φιλιππινέζοι, Μαροκινοί, Γκανέζοι, Σύριοι και Ρουμάνοι. Πραγματική Βαβυλωνία.

Η συντροφικότητα και η κατανόηση σ' ένα τέτοιο πλοίο είναι ήδη μια πολύ δύσκολη εξίσωση, που ξεκινά από τις εξωφρενικές μισθολογικές ανισότητες (ιδού ανάμεσα στα άλλα η χρησιμότητα των πολυεθνικών πληρωμάτων για τον εφοπλιστή) και φθάνει μέχρι τον τρόπο που εκφράζουν (ή δεν εκφράζουν) όλοι αυτοί οι άνθρωποι τους πόθους και τις αγωνίες τους.

Τώρα στην πλάτη των ναυτικών - η ασφάλεια των οποίων στη θάλασσα, αυτή που προστατεύουν θεωρητικά νόμοι και διεθνείς συμβάσεις, είναι έτσι κι αλλιώς εκ των πραγμάτων επισφαλής - θέλουν να φορτώσουν από έξι αρματωμένους "ράμπο" ανά πλοίο. Η φρουρά θα ταξιδεύει μαζί τους και θα... κάθεται, λέει, ήσυχα (σε καταστολή θα τους έχουν;) σε όλη την άλλη πορεία, μήπως χρειαστεί να επέμβει για να υπερασπιστεί το καράβι σε επιθέσεις πειρατών στα στενά της Μάλακα και τον κόλπο του Άντεν.

Οι ναυτεργάτες μιλούν για τρομοκρατία εν όπλοις μέσα στα πλοία, που θα χειροτερέψει και άλλο τις σκληρές συνθήκες εργασίας των πληρωμάτων. Υπερβολές, λέτε; Πώς εξηγείται τότε η πρόβλεψη στο σχέδιο νόμου ότι «ναυτικός, μέλος πληρώματος του πλοίου, που μετά την έκδοση της άδειας παροχής υπηρεσιών ενόπλων ιδιωτών φρουρών επιθυμεί τη διακοπή της εργασίας του στο πλοίο, δύναται να καταγγείλει τη σύμβαση εργασίας, δικαιούμενος σε παλιννόστηση με δαπάνες του πλοιοκτήτη ή του διαχειριστή του πλοίου»! Δεν νομίζετε ότι κάτι τρέχει;

Φυσικά, τόσες μέρες στα δελτία ειδήσεων της πλουραλιστικής μας τηλεόρασης και στις ανεξάρτητες εφημερίδες δεν ακούσαμε και δεν διαβάσαμε στην πραγματικότητα τίποτα για όλα αυτά - όπως πέρασε καιρός και βούηξε ο τόπος μέχρι να πουν κάτι για τον αγώνα των χαλυβουργών· ένα μήνα έκαναν τις πάπιες, έφτασε ο κόμπος στο χτένι, έπρεπε στο τέλος κάτι να ψελλίσουν για όσα συμβαίνουν στην Ελληνική Χαλυβουργία, έστω και με μισόλογα. Και μετά αναρωτιούνται τι έχουν τα έρμα τα Μέσα και ψοφάνε!

Τα ίδια και με το νομοσχέδιο για την πειρατεία. Κουβέντα για την "ναυτολόγηση" ενόπλων, που δεν θα θεωρούνται πάντως μέλη του πληρώματος· καμία συζήτηση, αμφισβήτηση, έστω αμφιβολία. Κουβέντα για τους ναυτικούς, κουβέντα και για τα αίτια της πειρατείας, για να μη μιλήσουμε για την ολοκληρωτική κατοχή από τους στρατούς του κεφαλαίου των πάλαι ποτέ ανοιχτών θαλασσών. Και η ασφάλεια του καραβιού και των ναυτικών; Όπλα και πυρομαχικά σε τάνκερ που μεταφέρουν εύφλεκτους υδρογονάνθρακες και τοξικά χημικά, σε καράβια όπου οι ασφαλιστικοί νόμοι απαγορεύουν και την παραμικρή πρόκληση σπινθήρα, όχι από όπλο, αλλά από το σφυρί και το κοπίδι του λοστρόμου στην κουβέρτα! Τίποτα για όλα αυτά.

Μόνο φασαρία πολλή και κλάμα διακαναλικό για την... αδιανόητη εισπήδηση του Χρήστου Παπουτσή που παρουσίασε το επίμαχο νομοσχέδιο, παραβιάζοντας τα θαλασσινά χωράφια του Άδωνη, ο οποίος με τη σειρά του, όχι ως υφυπουργός Ναυτιλίας, αλλά ως εκπρόσωπος των εφοπλιστών άρχισε να απειλεί την επομένη ότι με αυτά που κάνει ο Παπουτσής θα φύγουν σε μια ώρα 300 πλοία από την ελληνική σημαία. Μα καλά, τέτοιο κακό για τα πρωτεία της αρμοδιότητας; Όχι βέβαια, αλλά αυτό δεν μπήκαν στον κόπο να μας το εξηγήσουν οι ειδήσεις, τρομάρα τους.

Πίσω από τα σαράντα κύματα της διακαναλικής μας σαπουνόπερας, η αλήθεια είναι ότι οι εφοπλιστές εξοργίστηκαν με το νομοσχέδιο γιατί τους έδινε μεν το στρατό τους αλλά ζητούσε κατιτίς να αναλάβουν από το κόστος. Να πληρώνουν ένα παράβολο στο κράτος - αστεία λεφτά - για να μπορούν να ανεβάσουν ενόπλους στα πλοία τους και φυσικά να πληρώνουν και τους μισθούς των ενόπλων. Αλλά δεν τα είχαν σχεδιάσει έτσι, αυτοί που πάντα κανόνιζαν να εξαιρούνται από όλους τους φόρους και από όλες τις υποχρεώσεις απέναντι σε ένα κράτος που τους κάνει όλα τα χατίρια για να κρατούν σε... αντάλλαγμα το 80% του στόλου τους σε ξένες σημαίες. Κατά τα άλλα είναι, λέει, το "βαρύ πυροβολικό" της εθνικής μας οικονομίας.

Έφριξαν γιατί είχαν κανονίσει, όπως πίστευαν, με το άλλο συναρμόδιο υπουργείο, το Ανάπτυξης, όπου ανήκει και ο υφυπουργός Ναυτιλίας, ότι ο ιδιωτικός τους στρατός θα προσληφθεί εξόδοις του κράτους και δεν περίμεναν να τους πουλήσει ο παλαιός τους γνώριμος του Προστασίας του Πολίτη. Δεν ήταν για την ψυχή του παππού τους, διάολε, τα μηχανάκια στην Πυροσβεστική και το 1.000.000 ευρώ για την συντήρηση των πλωτών μέσων του Λιμενικού που είχε δωρίσει, ενώ ψηνόταν το νομοσχέδιο, η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών! Τζάμπα τα πλήρωσαν;

Κάπως έτσι έπεσε όλες αυτές τις ημέρες άκρα του τάφου σιωπή για το θέμα. Μέχρι να έρθει το σωστό (για τα συμφέροντα των εφοπλιστών) νομοσχέδιο. Και η κρίση; Ποια κρίση, για την περήφανη ελληνική ναυτιλία μιλάμε...

Γεράσιμος Τρύφωνας

3η του Δεκέμβρη 1944

ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ

ΔΙΑΛΕΓΕΙ Ή ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ Ή ΤΑ ΟΠΛΑ  -  ΕΑΜ

Δεν έχουν περάσει δυό μήνες από την απελευθέρωση. Από την ημέρα που ο λαός της Αθήνας πλημμύριζε το Σύνταγμα με τα λάβαρα του ΕΑΜ και τις σημαίες των συμμάχων, την κόκκινη με το σφυροδρέπανο των Σοβιετικών, την αστερόεσσα των Αμερικανών και την union jack των φίλων μας των Αγγλων να ανεμίζουν αδελφωμένες. Που να 'ξεραν. Ποιος να το 'λεγε τότε.

Αλλά ας τα πει καλύτερα όπως τα έζησε εκείνη την Κυριακή, τη ματωμένη Κυριακή της 3ης του Δεκέμβρη του '44, πριν από 67 χρόνια σαν σήμερα, η Μαρία με τη φωνή που της έδωσε ο Γιώργος Μιχαηλίδης στο "Λαβύρινθο", στο δεύτερο τόμο της μυθιστορηματικής τριλογίας ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΑΓΝΕΙΑΣ. 

"Θυμάσαι κείνη την Κυριακή στις 3 του Δεκέμβρη; Κατεβαίνουμε στους δρόμους λαός και λαός από τις συνοικίες, από τον Πειραιά, αμέτρητοι, να κάνουμε διαδήλωση που είχανε παραιτηθεί οι υπουργοί μας, που ο Σκόμπυ έκανε τον Χίτλερ, που οι ταγματαλήτες μπαίναν από την πίσω πόρτα στο στρατό σαν αξιωματικοί, που είχε αρχίσει πάλι η πείνα. Είχαμε γίνει όλοι δισεκατομμυριούχοι. Πηγαίναμε στον μπακάλη ένα καλάθι λεφτά και παίρναμε ένα αυγό.

Κατεβήκαμε στη διαδήλωση η Δέσποινα, η Μαρία, ο Παράσχος, εγώ, ο Χαράλαμπος κι η μισή γειτονιά. Μέχρι κι ο Γιάννης ο ποδηλατάς ήρθε (...) Εσύ και όλος ο ΕΛΑΣ πήρατε εντολή να μείνετε στα πόστα σας, για να μην πούνε πως κατέβασε το Κόμμα οπλισμένους στο συλλαλητήριο. Τι κόσμος ήταν αυτός, αγόρι μου! Θάλασσα! Σκέψου, εμείς είμασταν στην Αλεξάνδρας κι οι πρώτοι φτάνανε στο Σύνταγμα. Και πίσω μας άλλο ποτάμι. Οι φωνές μας στον ουρανό.

Και ξαφνικά μπροστά μας ακούμε μια βουή, μια αντάρα, «Δολοφόνοι, Δολοφόνοι!» φωνάζανε. Μαθαίνουμε πως τη στιγμή που η πορεία έκανε να μπει στο Σύνταγμα, ρίξανε στο ψαχνό από τις ταράτσες της Ασφάλειας κι από τη «Μεγάλη Βρεταννία». Τριάντα νεκροί, λέει, και διακόσιοι τραυματίες. Σπρώχναμε μεις τους μπροστινούς, μας σπρώχνανε οι άλλοι από πίσω, θέλαμε όλοι να φτάσουμε κει που γίνηκε το κακό. Να 'βλεπες τα αίματα, αγόρι μου! Λίμνη πάνω στην άσφαλτο, μέσα στις ράγες του τραμ. Σπάγαμε τα ξύλα από τα πανό, φτιάχναμε σταυρούς και τους ακουμπάγαμε εκεί που 'χε φύγει η ζωούλα τους.

Κάθονταν οι φονιάδες γύρω με τα τουφέκια στο χέρι και μας κοιτάζανε. Είχανε έρθει στο μεταξύ και οι Εγγλέζοι με τανκς και στρατό, εμείς τους αγκαλιάζαμε, τους φιλάγαμε, τους δείχναμε τους αστυφύλακες του Έβερτ, «Αυτοί σκοτώσανε τα παιδιά μας», χαμογελάγανε εκείνοι. Που να ξέραμε, τρομάρα μας."

Σήμερα, όμως, ξέρουμε πια. Και είναι καιρός να σηκωθούμε ξανά. Οπως τότε, ακριβώς την επομένη, στις 4 του Δεκέμβρη, όταν ο λαός δε λούφαξε και ξαναβγήκε μυριάδες στους δρόμους για να κηδέψει τους νεκρούς του. Τότε το ματωμένο πανό του ΕΑΜ που κρατούσαν μαυροφορεμένες γυναίκες γονατιστές πίσω από τα φέρετρα έγραφε με μεγάλα κόκκινα γράμματα: "Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα". Τώρα;

Λίγη αξιοπρέπεια, παρακαλώ

                                                                                                         Neil Hamon
                                                                                                            Suicide Self-Portrait - Hanging, 2006

Come forth Lazarus! And he came fifth and lost the job.

Ντρέπομαι, που δημοσιογράφοι άνθρωποι, υποτίθεται μορφωμένοι και λίγο πιο ενημερωμένοι από τους άλλους, όλοι εμείς που θέλουμε να μας λένε έγκυρους και μας αρέσει να μας ρωτούν και να εμπιστεύονται την κρίση μας εκεί έξω στην κοινωνία, πρέπει μεταξύ μας να συζητάμε τα αυτονόητα. Ας είναι. Ab ovo, λοιπόν.

Καταρχάς κανένας - από εμάς τουλάχιστον που γνωριζόμαστε - δεν είναι άνετος, δεν έχει εξασφαλισμένη την αύριο, κανείς δεν ξέρει πως θα τα βγάλει πέρα αν βρεθεί χωρίς δουλειά. Αλλά προσέξτε αν είναι με αυτή τη δικαιολογία να πούμε "σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω" δεν έχει κανένα νόημα. Σφαγμένος τι δουλειά θα κάνεις, συνάδελφε;

Φωνάζουν στις συνελεύσεις μας αρκετοί συνάδελφοι «πού είναι η Ένωση» και «τι κάνει η Ένωση»! Θα τους πρότεινα, προτού ξαναφωνάξουν, να σκεφτούν δυο τρία πράγματα. Πρώτον, η Ένωση Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθήνας - Πειραιά είμαστε εμείς. Δεύτερον, εμείς είμαστε που ψηφίσαμε ποιοι θα μας εκπροσωπήσουν στο σωματείο μας για να υπερασπίζονται τα συμφέροντά μας. Και τρίτον εμείς έχουμε το καθήκον να επιβάλλουμε στο σωματείο μας να μας εκπροσωπεί και να τα προασπίζει.

Αντ' αυτού κάνουμε σαν να είναι το σωματείο η μαμά μας, που θα συμμαζέψει τον αυταρχικό πατέρα, ο διαιτητής που θα μπει στη μέση. Κι ας ξέρουμε ότι άλλοι είναι οι πραγματικά ισχυροί συγγενικοί δεσμοί του σωματείου που φτιάξαμε. Κι ας ξέρουμε κάτι συμπέθερους, που τη μια κρύβονται, την άλλη ανεβάζουν πυρετό και την τρίτη - ακόμα χειρότερα - εμφανίζονται ultra επαναστάτες, βαλτοί από τους εργοδότες, για να μπλοκάρουν τις διαπραγματεύσεις.

Αλήθεια, μια και πιάσαμε τους εργοδότες, μια παρατήρηση. Γιατί ρε παιδιά, σε αυτές τις ίδιες συνελεύσεις, δεν έχουμε ποτέ τίποτα να πούμε γι' αυτούς και όσα έχουν κάνει; Λες και δεν είναι αυτοί ο εχθρός. Λες και δεν είναι αυτοί που μας εξαπατούν κάθε φορά με συμφωνίες κυρίων και ομολογίες πίστεως υπέρ εργασιακής ειρήνης. Με τις αναγκαίες θυσίες - βέβαια - την απόλυση των κάθε φορά περιττών. Υπάρχει πάντα μια καλή δικαιολογία στη δημοσιογραφία, που αρκεί για να καλύψει όλες τις πομπές. Πώς το λέει ο λαός; Μαζί με τα ξερά...

Αλλά ας το καταπιούμε κι αυτό· γιατί το κατάπιαμε, όποτε συνέβη, χωρίς απεργία, χωρίς αγώνα και μάχη καμιά. Με κατεβασμένο το κεφάλι απέναντι σ' αυτούς που έφευγαν και την ανέκφραστη αλαζονεία ότι επειδή μείναμε, τελικά, δεν είμαστε ίδιοι! Ας είμαστε ειλικρινείς για μια φορά..

Τώρα μας ζητούν να συναινέσουμε και στην κατάργηση της συλλογικής μας σύμβασης. Να υπογράψουμε ότι δεχόμαστε 20% χαμηλότερες αποδοχές. Κι αυτό όχι μέσω μιας νέας συλλογικής σύμβασης εργασίας αλλά κατά μόνας, με ατομικές. Γιατί δεν τους φτάνει να περικόψουν μόνο τους μισθούς μας, θέλουν να μας δέσουν με χέρια και πόδια. Στην πραγματικότητα, ό,τι κι αν λένε, δεν θέλουν καμία συλλογική σύμβαση, όπως δεν ήθελαν ποτέ - και τώρα με το μέτωπο ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και τους προθύμους της παρέας τους να στρώνουν το παιχνίδι είναι η ευκαιρία τους να το πετύχουν.

Το έχω ξαναγράψει εδώ και ισχύει στο ακέραιο και στη δική μας περίπτωση. Ο καπιταλισμός θα κάνει τα πάντα για να ζήσει. Και θα σκοτώσει - και από μας - όσους χρειαστεί για να το πετύχει. Αλλά εμείς (που το ξέρουμε, όλοι το ξέρουμε, μην κοροϊδευόμαστε) αντί να τους γυρίσουμε την πλάτη, να τους στείλουμε θέλουν δεν θέλουν στο σωματείο μας, που έχουμε εξουσιοδοτήσει να υπογράφει τις συμβάσεις μας, συζητάμε ποιο μάγουλο θα στρέψουμε πρώτο και με ποιο χέρι να υπογράψουμε. Τι θα πούμε αν μας φωνάξουν, ρωτάνε κάποιοι· με ποια δικαιολογία να ξεφύγουμε;

Την απάντηση την ξέρει ο καθένας μόνος του. Και επειδή άκουσα πολλούς να ζητούν μια ρεαλιστική λύση από τη μαμά-Ένωση, για να διασώσουμε ό,τι μπορούμε, η μόνη που ξέρω εγώ για να το πετύχουμε λέγεται αγώνας. Εκτός αν με τις επικλήσεις περί ρεαλισμού ζητάμε να αλείψουμε μόνοι μας με σαπούνι το σκοινί που θα μας κρεμάσουν. Εάν αυτό εννοούμε να το πούμε ευθέως. Χωρίς τσιριμόνιες. Λίγη αξιοπρέπεια, παρακαλώ.

Γεράσιμος Τρύφωνας

ΥΓ: Οι μεταλλεργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας μπήκαν σήμερα στο δεύτερο μήνα απεργίας, συμπλήρωσαν 31 ημέρες αγώνα για την υπεράσπιση της δουλειάς τους και της συλλογικής τους σύμβασης. Μ' άλλα λόγια για το ψωμί και την αξιοπρέπειά τους!

Τα κομμένα πόδια και η ντροπή

                                                   Το κόκκινο μοντέλο, 1936
                                                                                                             Rene Magritte

Φοβάσαι, φτωχέ μου, μικροαστέ. Το ξέρω. Σε κατάφεραν να νιώσεις υπεύθυνος γι΄αυτά που δεν έκανες· και αναγκασμένος να σκύψεις τώρα κι άλλο το κεφάλι για να ζήσεις· έτσι σου λένε. Αλλά πώς θα ζήσεις με το κεφάλι χαμηλά, κακομοίρη μου - το σκέφτηκες;

Μα, σου έχουν κοπεί τα πόδια, λες, πώς να σταθείς όρθιος; Βλακείες. Σε όλους κόβονται τα πόδια την ώρα που είναι να κάνουν το μεγάλο βήμα, να διαλέξουν μια για πάντα - αν τρέχει αίμα στις φλέβες τους. Αλλά μόνο για μισό λεπτό. Από την ώρα που θα διαλέξεις τα πόδια σου δεν τρέμουν πια. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Γίνεσαι άνθρωπος.

Αλλιώς θα τρέμεις κάθε μέρα και θα σκύβεις κάθε μέρα όλο και περισσότερο και θα νιώθεις συνένοχός τους γιατί θα ξέρεις ότι δεν έκανες τίποτα για να τους σταματήσεις. Κι όλα αυτά γιατί; Για το παντεσπάνι; Δεν το βλέπεις; Ένα ξεροκόμματο είναι, που το μαλάκωσε η μούχλα. Αξίζει τέτοια ντροπή;

Μ. Σχεριώτης
  

Τότε και Τώρα

Τότε, όλα ήταν ασπρόμαυρα, γιατί δεν υπήρχε δυνατότητα να γίνουν έγχρωμα. Σήμερα υπάρχει


Του Θύμιου Καλαμούκη

Τότε, η χούντα, είχε την στήριξη των Αμερικάνων. Σήμερα έχει των Αμερικανών αλλά και των Ευρωπαίων.

Τότε, κυβερνούσε χωρίς να έχει από πριν ερωτηθεί ο λαός. Σήμερα ισχύει το ίδιο, και για την πρώτη φάση και για την δεύτερη.

Τότε, ο κόσμος διεκδικούσε ψωμί, δηλαδή δουλειά και αξιοπρεπείς αμοιβές. Σήμερα διεκδικεί το ίδιο. Ίσως περισσότερο από τότε, γιατί τότε, το 8ωρο ήταν δεδομένο, ο κατώτατος μισθός εγγυημένος και οι συλλογικές συμβάσεις απαραβίαστες.

Τότε, το αίτημα ήταν καλύτερη παιδεία. Καλύτερα και περισσότερα σχολεία, μέσης εκπαίδευσης, καλύτερη ανώτερη και ανώτατη παιδεία. Σήμερα το αίτημα είναι το ίδιο, εμπλουτισμένο λόγω της πολυπλοκότητας της εποχής.

Τότε, το αίτημα ήταν ελευθερία. Ελευθερία λόγου, συνάθροισης, έκφρασης. Σήμερα όλα αυτά, θεωρητικώς υπάρχουν. Πρακτικώς ελευθερία λόγου, έχει όποιος συμπλέει με τους νταβατζήδες, ελευθερία συνάθροισης, υπάρχει όταν το θελήσουν τα ΜΑΤ, και η ελευθερία έκφρασης καταφέρνει και επιβιώνει, λόγω κυρίως των νέων μορφών επικοινωνίας.

Τότε, τα σύνορα ήταν κλειστά και οι πόρτες και τα παράθυρα των σπιτιών ήταν ανοιχτά. Σήμερα τα σύνορα είναι ανοιχτά, αλλά οι πόρτες και τα παράθυρα θεόκλειστα.

Τότε, υπήρχε μετανάστευση, νέων και δυναμικών ανθρώπων. Σήμερα το ίδιο.

Τότε, στον δημόσιο λόγο κυριαρχούσαν οι ελληνοχριστιανικές αξίες. Σήμερα κυριαρχούν, οι ελληνοχριστιανικές αξίες του Καρατζαφέρη, του Άνθιμου και της παρέας του.

Τότε, είχε Γουέμπλευ. Σήμερα έχει και άλλα γήπεδα και αθλήματα.

Τότε, κάπου στο βάθος υπήρχε ένας Παπανδρέου. Σήμερα υπάρχει ένας Παπανδρέου, κάπου στο βάθος. Και ένας Καραμανλής. Και μια από όλα από Μητσοτάκη.

Τότε, όσοι αγωνίζονταν χαρακτηρίζονταν μειοψηφία κατά του γενικού συμφέροντος. Σήμερα, όσοι αγωνίζονται είναι μειοψηφία και χαρακτηρίζονται εχθροί του γενικού συμφέροντος.

Τότε, όποιος έσκυβε το κεφάλι, ζούσε μια ήρεμη και μίζερη ζωή. Το ίδιο ισχύει και σήμερα, με την προσθήκη και «της ταπεινωμένης ζωής».

Τότε, οι πολλοί σιώπησαν, περιμένοντας από μια χούφτα τολμηρών να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Σήμερα οι πολλοί σιωπούν περιμένοντας, από μια χούφτα πολύ τολμηρών να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

Τότε υπήρχε ένα Σύνταγμα, διάτρητο. Τι σύμπτωση...

Τότε, υπήρχαν δυο κανάλια η ΕΙΡΤ και η ΥΕΝΕΔ. Σήμερα υπάρχουν άλλα πέντε.

Τότε, όλα ήταν ασπρόμαυρα… όπως και σήμερα.

Τότε, όλα ήταν ασπρόμαυρα, γιατί δεν υπήρχε δυνατότητα να γίνουν έγχρωμα. Σήμερα υπάρχει.

Αναδημοσίευση από την ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΕΙΑ (ΟΝ ΔΕ ΝΕΤ)

Οι προγραμματικές δηλώσεις αλλιώς

                                                                                                                           «Ιστορία»

                                                                                                                          Νικόλαος Γύζης

"Η πορεία θα είναι ανηφορική και η προσπάθεια δεν θα είναι στιγμιαία. Η προοπτική της ανάπτυξης δεν θα πραγματοποιηθεί χωρίς αγώνες, κόστος προσαρμογής και θυσίες. Αυτά θα πρέπει να επιμεριστούν δίκαια". 

Προγραμματικές Δηλώσεις Λ. Παπαδήμου, 14/11/2011 

Είναι η φράση του κ. Λουκά Παπαδήμου, από τις προγραμματικές δηλώσεις, που έπαιξε λιγότερο έως καθόλου στα αστικά μέσα ενημέρωσης όλες αυτές τις ημέρες που μας βομβαρδίζουν με ηρωικά και πένθιμα άσματα για την ιερή αποστολή της εθνικής μας κυβέρνησης και τον υπέρτατο αγώνα που πρέπει να δώσει για τη σωτηρία της χώρας... 

Οι λόγοι γι' αυτή τη σιωπή είναι δύο. Ο πρώτος γιατί ξέρουν το ψέμα. Τα περί «δίκαιου επιμερισμού» είναι λόγια του αέρα, από αυτά που στην αστική δημοκρατία ανήκουν στην κατηγορία όσων «λέγονται αλλά δεν γίνονται»  και όχι το αντίθετο. 

Ο δεύτερος έχει να κάνει με το περιβόητο... timing. Αν μιλούσαν για το κόστος προσαρμογής - τι comme il faut διατύπωση - και τις θυσίες θα χάλαγαν αυτή την ωραία παράσταση (κατάμαυρης) εθνικό-πατριωτικής ομοψυχίας που ανεβάζουν τρεις μέρες τώρα στο Κοινοβούλιο ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑΟΣ και άλλες ορκισμένες στον ευρωμονόδρομο δυνάμεις, παρά τις επιμέρους αντιθέσεις και τις αντιφάσεις των στελεχών τους. 

Και τότε πού σε πονεί και πού σε σφάζει. Θα έπρεπε, οι κατά τα άλλα πολυγραφότατοι και πολύξεροι συνάδελφοί μας, να μιλήσουν για τους απεργούς της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» που διεκδικούν για 16η ημέρα την αξιοπρέπεια και το ψωμί τους. Τους μεταλλεργάτες που απειλούνται με απόλυση επειδή αρνούνται να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις, αντιδρούν στις περικοπές των μισθών τους και την αναδρομική παρακράτηση του δώρου τους. Α ναι, και γιατί δεν αποδέχονται τις απολύσεις των συναδέλφων τους γιατί έτσι θα σωθούν - λέει - οι θέσεις των υπολοίπων.

Θα έπρεπε να μιλήσουν γι' αυτούς και χιλιάδες άλλους εργαζόμενους που βιώνουν αυτές τις ημέρες τους ίδιους εκβιασμούς. Αυτούς που απολύθηκαν ήδη γιατί συνδικαλίστηκαν! Τους 1.000.000 ανέργους, που θυσιάζονται στο βωμό της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας. Πως ζουν και πως φροντίζουν τις οικογένειές τους...

Θα έπρεπε να μιλήσουν και για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο που βιώνουν ήδη κι αυτοί τις αιματηρές περικοπές, βλέποντας μηδενικά τα εκκαθαριστικά μισθοδοσίας γιατί είχαν κάνει το λάθος - ή αν θέλετε είχαν το θράσος - να πάρουν και στεγαστικό δάνειο από πάνω. Τους υπαλλήλους που περιμένουν, οι πρώτοι 30.000 σήμερα, άλλοι 100.000 αύριο και πάει λέγοντας, να βγουν στην εφεδρεία. Να πεταχτούν, δηλαδή, κι αυτοί στον κάδο των αχρήστων. 

Θα έπρεπε να μιλήσουν για τις χιλιάδες οικογένειες που δεν χρειάζεται να μην πληρώσουν το χαράτσι για να τους κόψουν το ρεύμα, γιατί ήδη τους το έχουν κόψει, επειδή δεν είχαν να πληρώσουν το λογαριασμό - και χτυπάνε στο γείτονα για να ζεστάνουν το γάλα για το παιδί. Τους χιλιάδες συνταξιούχους που ψευτοζούσαν πριν, οπότε - δεν πειράζει - ας πεθάνουν και κανονικά, επιτέλους. 

Θα έπρεπε να μιλήσουν για τους χιλιάδες ανάπηρους, που μαθαίνουν τώρα ότι θα τους κοπεί το επίδομα με το οποίο ζούσαν, γιατί τελικά δεν είναι τόσο... ανάπηροι - μπορούν, λέει, να σταθούν στα πόδια τους· οπότε ας κόψουν τον κώλο τους, μαζί τους θα ασχολούμαστε τώρα;  

Θα έπρεπε να μιλήσουν για τη νεαρή μάνα από την Πάτρα, που χαμένη στο λαβύρινθο των ναρκωτικών, μπήκε σ' ένα μαγαζί και έκλεψε τρεις μπλούζες - να τυλίξει μ' αυτές την τετράχρονη κόρη της, να την ζεστάνει λίγο στην άθλια κάμαρα που ζούσαν, να τις ανταλλάξει για μια δόση; δεν έχει σημασία πια· Συνελήφθη και αυτοκτόνησε τυλίγοντας μια κουβέρτα γύρω από το λαιμό της μέσα στα κρατητήρια της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αχαΐας.

Αν περιμένατε να ακούσετε προγραμματικές δηλώσεις γι' αυτά και να δείτε συζητήσεις στην τηλεόραση και τις εφημερίδες χάσατε. Σοσιαλισμό έχουμε; Τι θέλετε, δηλαδή, να γίνουμε  Σοβιετική Ένωση;

Γεράσιμος Τρύφωνας

Σοσιαλδημοκρατίας εγκώμιον

                                                                   «Ευαγγελισμός»

                                                                                         Κ. Παρθένης

Αποστολή εξετελέσθη. Άξιοι μαθητές σπουδαίων προγόνων. Οι σοσιαλδημοκράτες άνοιγαν πάντα την πόρτα στο φασισμό, όταν έβλεπαν να πλησιάζει η ώρα που τέλειωναν τα αστεία και έπρεπε να διαλέξουν.

Πάντα σοβούσε μια κατακλυσμιαία οικονομική κρίση, είχε προηγηθεί ή ερχόταν μια πτώχευση, εκτελούνταν μια εξοντωτική συνθήκη με δυσβάστακτες πολεμικές επανορθώσεις, η κοινωνία στέναζε και το κύμα των λαϊκών αντιδράσεων φούσκωνε απειλητικά, ο καπιταλισμός βαριανάσαινε στη θέα (ή και μόνο στην ιδέα) των κομμουνιστών που έρχονταν.

Από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης μέχρι την Ελλάδα του μεσοπολέμου βρισκόταν πάντα ο σοσιαλδημοκράτης αρχηγός και το κόμμα του, είτε λεγόταν SPD, είτε Κόμμα Φιλελευθέρων, Δημοκρατική Ένωση κτλ. στα καθ' υμάς, να κάνουν τη βρωμοδουλειά.

Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, βέβαια, αλλά ο καπιταλισμός εδώ και 100 χρόνια δεν έχει - και δεν θα μπορούσε από τη φύση του - προχωρήσει βήμα. Πάντα τα ίδια κόλπα με τους ίδιους συνεργάτες, από τον Μεταξά (της μικρής Ελλάδας) ως τον Χίτλερ (της Deutschland uber alles), που αύριο θα αναλάβουν να σώσουν τη χώρα, αφού απέτυχε να τη σώσει το αστικό πολιτικό σύστημα, που μέχρι χθες τους είχε συνεταίρους.

Πως το έλεγε στις... ανύποπτες εποχές ο πατέρας του παραιτηθέντος μέσω ψήφου εμπιστοσύνης (!) πρωθυπουργού μας; «ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ»!

Γεράσιμος Τρύφωνας

Ο τραπεζίτης πρωθυπουργός

                                                                              Νίκος Χατζηκυριάκος - Γκίκας


Τώρα που η αγωνία (σας) έλαβε τέλος και ο Λουκάς Παπαδήμος διορίστηκε (δεν εξελέγη) επιτέλους πρωθυπουργός, επιβάλλεται νομίζω να σας θυμίσω, αγαπητοί συνάδελφοι, που σκίζατε από… καναλίου εις κανάλιον τόσες μέρες για χάρη του τα ρούχα σας, ποιος αναλαμβάνει να μας σώσει.

Ιδού λοιπόν μερικά χρήσιμα στοιχεία για τον κ. Παπαδήμο και τους συν αυτώ, που δεν τα γράφουν ούτε οι ταυτότητες, ούτε τα βαριά βιογραφικά τους.

Ας αρχίσουμε από τον ως χθες επικεφαλής του. (Αντιγράφω από το βιβλίο “Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε” - κι αυτό σε σας απευθύνεται αγαπητοί μου - του Νίκου Μπογιόπουλου). Ο εκάστοτε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, εν προκειμένω ο Τρισέ, βάσει των στοιχείων του 2007, αμείβεται με το ποσό των 345.000 ευρώ ετησίως, στο οποίο δε συμπεριλαμβάνονται οι αποδοχές που λαμβάνει για έξοδα κατοικίας. Οι αντιπρόεδροι της ΕΚΤ (όπως ο νέος μας πρωθυπουργός δηλαδή) εισπράττουν 296.000 ευρώ το χρόνο, χωρίς να υπολογίζονται οι λοιπές παροχές. Συνολικά για τα έξι μέλη του Διευθυντηρίου της ΕΚΤ ξοδεύτηκε το 2007 για αμοιβές ποσό ύψους 1,6 εκατ. ευρώ, στο οποίο δεν συμπεριλαμβάνονται λοιπές παροχές (έξοδα κατοικία, μετακινήσεις, κλπ.).

Μια και αρχίσαμε ας δούμε λίγο και τους υπόλοιπους – να έχουμε ολοκληρωμένη την εικόνα για την τρόικα των σωτήρων μας. (Καταφεύγω στο ίδιο βιβλίο, εκδόσεις Α. Α. Λιβάνη).

Ευρωπαϊκή Ένωση: ο εκάστοτε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της ΕΕ, εν προκειμένω ο Μπαρόζο, αμείβεται ετησίως με 335.000. Εδώ δεν περιλαμβάνονται τα ποσά που λαμβάνει για έξοδα παραστάσεως, κατοικίας, μετακινήσεων, κλπ. Σημειωτέον ότι μόνο τα έξοδα παραστάσεως και μετακινήσεων του Μπαρόζο ανήλθαν το 2009 στα 720.000 ευρώ. Επίσης ο (εκάστοτε) Μπαρόζο, άμα τη λήξει της θητείας του, έχει εξασφαλίσει εφ’ όρου ζωής σύνταξη ύψους 62.000 ευρώ ετησίως. Ο πρόεδρος της ΕΕ, εν προκειμένω ο Ρομπάι, και ο πρόεδρος της Κομισιόν, ο Μπαρόζο, έχουν επίσης εξασφαλίσει απολαβές ύψους 200.000 ευρώ ετησίως και επί τρία χρόνια μετά την αποχώρησή τους από τις θέσεις τους, με αιτιολογικό την ενίσχυσή τους από την ΕΕ για την «επαγγελματική τους επανένταξη» (!) μετά τη λήξη της θητείας τους…

Οι αντιπρόεδροι της ΕΕ αμείβονται με 300.000 ευρώ ετησίως. Οι επίτροποι της ΕΕ λαμβάνουν ετησίως 240.000 ευρώ, δικαιούνται 36.000 ευρώ ως έξοδα κατοικίας, εισπράττουν 7.300 ευρώ ως έξοδα παραστάσεως, έχουν πλήρη κάλυψη εξόδων μετακινήσεων, ενώ μεταξύ άλλων λαμβάνουν 40.000 ευρώ ως έξοδα εγκατάστασης. Συνολικά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, πέραν των μισθών των μελών της, στοίχισε μέσα στο 2009 ποσό 4 εκατομμυρίων ευρώ που πήγαν σε έξοδα παραστάσεως, δώρα, γεύματα, ταξίδια και γκολφ…

Διεθνές Νομισματικό Ταμείο: ο εκάστοτε πρόεδρος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, όπως ο “σοσιαλιστής” Ντομινίκ Στρος Καν (τότε που γραφόταν το βιβλίο – σήμερα έχει αναλάβει η τέως υπουργός Οικονομικών του Σαρκοζί, Κριστίν Λαγκάρντ), αμειβόταν ετησίως με 421.000 δολάρια και δικαιούνταν επιπλέον επίδομα ύψους 75.000 δολαρίων. Βάσει του συμβολαίου του τα κάθε είδους έξοδά του ήταν πλήρως καλυμμένα, ενώ διέθετε κάθε λογής υπηρετικό προσωπικό, από σοφέρ μέχρι μάγειρα… Και, φυσικά, προβλέπεται και αποζημίωση μετά την αποχώρηση, προσθέτω εγώ.

Νομίζω, για να επανέλθω, αγαπητοί μου, ότι ακριβώς επειδή τα γνωρίζατε όλα αυτά, νιώθετε τώρα ανακουφισμένοι με τον νέο πρωθυπουργό. Όπως νιώθουν και οι αγορές και τα χρηματιστήρια, και η ΕΕ και το ΔΝΤ και η ΕΚΤ, σε ένα βαθμό και το αστικό πολιτικό μας σύστημα (αυτό έχει και τις εσωτερικές του ήττες να μπαλώσει, αλλά εντάξει δεν χάθηκε το παν - ο καπιταλισμός να 'ναι καλά και δεν θα τους ξεχάσει...). Τα άλλα, για τη χώρα και το μέλλον της, είναι παραμύθια για μικρά παιδιά. Κι όποιος τα πιστεύει κακό του κεφαλιού του!

Μερικές παρατηρήσεις ακόμα: «Αποκλείω την υπόθεση της αποβολής μιας χώρας από τη ζώνη του ευρώ, στην πραγματικότητα η συνθήκη δεν έχει εργαλεία που να μας επιτρέπουν να το κάνουμε», μας είπε χθες το βράδυ ο επικεφαλής του Eurogroup Ζαν Κλωντ Γιούνκερ. Και είναι και ανοησία, λέει, η ιδέα μιας μικρότερης ζώνης του ευρώ! Ναι ε, κι εγώ που νόμιζα ότι άμα δεν διορίσουμε κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης μας πέταξαν την άλλη μέρα. Έτσι δεν μας λέγατε πρωί, μεσημέρι, βράδυ σαν φάρμακο για να δικαιολογήσετε μια νόθα, ακόμα και στο πλαίσιο του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος, λύση;

Την ώρα που συνέβαιναν όλα αυτά ανακοινωνόταν ότι μέσα σε ένα χρόνο εξαερώθηκαν οι θέσεις εργασίας που είχαν δημιουργηθεί στην Ελλάδα ολόκληρη την προηγούμενη δεκαετία και οι άνεργοι - με στοιχεία του παρελθόντος Αυγούστου - καλπάζουν προς το 1.000.000!

Γεράσιμος Τρύφωνας

Κι όμως υπάρχει άλλος δρόμος

Η απάντηση στα παραμύθια περί υποχρεωτικής προσαρμογής στις εντολές της τρόικα ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ και τις ασυναρτησίες δεξιών και "αριστερών" εξαπτέρυγων για το μονόδρομο που εκ των πραγμάτων πρέπει να διανύσει η χώρα για να σωθεί στο ακόλουθο κείμενο:

                                                               «Ο Λένιν ανακηρύσσει τη Σοβιετική εξουσία»
                                                                                                     Βλαντιμίρ Σερόφ, 1947

1917

Ήταν Τετάρτη 7 Νοέμβρη (25 Οκτώβρη) του 1917.
Χτες, συμπληρώθηκαν 94 χρόνια.

Οι Μπολσεβίκοι, με την Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, δεν περιορίστηκαν να εξασφαλίσουν για το λαό τους φαΐ, στέγη, εργασία, Παιδεία, Υγεία, ελεύθερο χρόνο, αξιοπρεπή γηρατειά κι άλλα πολλά που δεν είναι της ώρας.
Εκαναν και τούτο:

«Ενα άλλο οικονομικό μέτρο της σοβιετικής εξουσίας ήταν η μη αναγνώριση του εξωτερικού δημοσιονομικού χρέους και των υποχρεώσεων που είχαν αναλάβει οι κυβερνήσεις της προεπαναστατικής Ρωσίας (...). Το Γενάρη του 1918, η σοβιετική κυβέρνηση ακύρωσε τα εσωτερικά και εξωτερικά δάνεια που είχε συνάψει η τσαρική και η Προσωρινή κυβέρνηση».

Ετσι αντιμετώπισαν οι Μπολσεβίκοι τα χρέη, με τα οποία ο τσάρος και οι αστοί είχαν φορτώσει τις πλάτες του ρωσικού λαού.

***

Ομως, οι Μπολσεβίκοι, επειδή ακριβώς ήταν κομμουνιστές, δηλαδή και πατριώτες και διεθνιστές, την ώρα που οι πολιτικοί προπάτορες του Παπανδρέου, του Σαμαρά, του Καρατζαφέρη και των υπολοίπων, έστελναν στρατό εναντίον τους, εκείνοι, όσον αφορά την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, να επίσης τι έκαναν:

«Ενα άλλο οικονομικό μέτρο της σοβιετικής κυβέρνησης στον εξωτερικό τομέα ήταν η παραίτησή της από το Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο (ΔΟΕ), που επέβαλαν το 1897, μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, οι Μεγάλες Δυνάμεις στην Ελλάδα (...) από την Οκτωβριανή Επανάσταση η Ελλάδα απεκόμισε οικονομικά οφέλη. Η νεαρή Σοβιετική Δημοκρατία, με απόφαση του Δεύτερου Συνεδρίου των Σοβιέτ, απάλλαξε την Ελλάδα από το χρέος που όφειλε στη Ρωσία και ανερχόταν στα 100 εκατομμύρια χρυσά γαλλικά φράγκα. Ακόμα, η σοβιετική κυβέρνηση παραιτήθηκε από τα δικαιώματά της στο Αγιο Ορος, καθώς και από τις ιδιοκτησίες του τσαρικού κράτους σε διάφορα ευαγή ιδρύματα στην Ελλάδα (ρώσικο νοσοκομείο στον Πειραιά, το σημερινό Τζάνειο) κ.λπ.».

***

(Κώστας Αυγητίδης, «Η στρατιωτική επέμβαση των καπιταλιστικών χωρών ενάντια στη Σοβιετική Ρωσία και η Ελλάδα (1918-1920)», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).

Ετσι αντιμετωπίζουν οι Μπολσεβίκοι τα θέματα του χρέους, των ΔΝΤ και των ΔΟΕ.

Μέσα κι έξω από τη χώρα τους.

Αναδημοσίευση από τον Ημεροδρόμο του Νίκου Μπογιόπουλου στον «Ρ»

Το παιχνίδι ήταν προδιαγεγραμμένο

                                            18th century Landscape 

                                Collection of Ho-Am Art Museum, South Korea

[...] Tα προεκλογικά προγράμματα δύο από τους υποψηφίους ήταν αντίθετα προς τις πολιτικές του ΔΝΤ. Σε μια ασυνήθιστα ανοιχτή παρέμβαση στις πολιτικές διαδικασίες ενός ανεξάρτητου κράτους, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αρνήθηκε να αποδεσμεύσει τα χρήματα μέχρι οι τέσσερις κυριότεροι υποψήφιοι να δεσμευτούν ότι, αν νικούσαν, θα ακολουθούσαν πιστά τους νέους κανόνες. Χάρη σε αυτό τον εκβιασμό, το ΔΝΤ θριάμβευσε: Και οι τέσσερις υποψήφιοι δήλωσαν γραπτώς ότι θα υποστήριζαν τα μέτρα του. [...]

Naomi Klein

Η Naomi Klein δεν αναφέρεται στην Ελλάδα και το 2011. Περιγράφει, στο «Δόγμα του Σοκ», τη Νότια Κορέα την εποχή της κρίσης των «ασιατικών τίγρεων», δεκατρία χρόνια πίσω. Διαβάστε εδώ τις αποκαλυπτικές (και για το ελληνικό έργο) λεπτομέρειες της ιστορίας: http://qwfwqn.blogspot.com/search/label/%CE%91%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%BF

Αναδημοσίευση από το «Ένα σημάδι στο διάστημα» 

Η ζωή μπορεί να νικήσει ξανά

Η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση είναι 

 ένα εκατομμύριο φορές πιο δημοκρατική από τις πιο δημοκρατικές αστικές δημοκρατίες 

Β. Ι. Λένιν

                                                Η ομιλία του Λένιν

                                                            στο 2ο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ

                                                                στις 26 του Οχτώβρη

                                                                Βλαντιμίρ Σερόφ, 1955

«Πρέπει, χωρίς να χάσουμε λεπτό, να οργανώσουμε το επιτελείο των επαναστατικών τμημάτων, να ανακατατάξουμε τις δυνάμεις μας, να στείλουμε τα έμπιστα συντάγματα στα καίρια σημεία, να περικυκλώσουμε το θέατρο Αλεξάνδρου, να καταλάβουμε το φρούριο Πέτρου και Παύλου, να συλλάβουμε το γενικό επιτελείο και την κυβέρνηση, να στείλουμε εναντίον των ευέλπιδων και της Άγριας μεραρχίας μονάδες που θα προτιμήσουν να πεθάνουν παρά ν' αφήσουν τον εχθρό να διεισδύσει στα ζωτικά κέντρα της πόλης· πρέπει να κινητοποιήσουμε τους ένοπλους εργάτες, να τους καλέσουμε σε μια τελευταία και αποφασιστική μάχη, να καταλάβουμε ταυτόχρονα το τηλεγραφικό και το τηλεφωνικό κέντρο, να εγκαταστήσουμε το επαναστατικό μας επιτελείο στο τηλεφωνικό κέντρο, να το συνδέσουμε τηλεφωνικώς με όλα τα εργοστάσια, με όλα τα συντάγματα, με όλα τα κέντρα του ένοπλου αγώνα...».

Τα δύο γράμματα του Λένιν, όπου περιγράφεται το σχέδιο για την κατάληψη της εξουσίας, φτάνουν στην Κεντρική Επιτροπή και στις επιτροπές της Μόσχας και της Πετρούπολης γύρω στα τέλη Σεπτεμβρίου, σταλμένα από το Ελσινγκφορς. Ο Μπουχάριν μένει εμβρόντητος διαβάζοντάς τα, ο Κάμενεφ λέει ότι είναι καθαρή τρέλα, γράφει 40 χρόνια μετά ο Λουί Αραγκόν, αναπλάθοντας εκείνες τις τρομερές μέρες. Ποιος δεν θα φοβόταν...

Κι όμως, δεν περνάει ένας μήνας και το σχέδιο μπαίνει σε εφαρμογή. Ο Λένιν έχει περάσει πια στη Ρωσία, κρύβεται σε ένα σπίτι στη συνοικία Βύμποργκ της Πετρούπολης. Από εκεί θα ξεκινήσει για το Σμόλνυϊ. Το ημερολόγιο γράφει 25 Οχτώβρη 1917. Στην πραγματικότητα, μετά την υιοθέτηση του νέου ημερολογίου που ισχύει στις μέρες μας, ήταν 7 Νοέμβρη, όπως σήμερα. Αλλά τι σημασία έχει. Η μέτρηση του χρόνου είναι σχετική όταν μιλάμε για την έφοδο στον ουρανό.

Από εκείνη τη μέρα κάθε μέρα που περνούσε ήταν μήνας και κάθε μήνας χρόνος. Την επομένη, στο 2ο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ, ψηφίζονται τα πρώτα διατάγματα της σοβιετικής εξουσίας. Τα διαβάζει ο Λένιν. Το διάταγμα για την ειρήνη πρώτο, γιατί αν δεν μπει τέλος στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο το νέο σύστημα δεν θα τα καταφέρει να στεριώσει. Άμεση ειρήνη, λοιπόν, χωρίς προσαρτήσεις και πολεμικές αποζημιώσεις, λέει ο Λένιν.

Ύστερα διαβάζει το δεύτερο. Είναι το διάταγμα για τη γη. Άμεση δήμευση της περιουσίας των γαιοκτημόνων, των φεουδαρχών, των μοναστηριών, χωρίς δικαίωμα εξαγοράς· μετατροπή της ατομικής ιδιοκτησίας της γης σε ιδιοκτησία όλου του λαού, σε ιδιοκτησία του κράτους, όπως θα περάσουν αύριο στην ιδιοκτησία του λαού όλα τα μέσα παραγωγής. Το επόμενο διάταγμα αφορά το σχηματισμό της σοβιετικής κυβέρνησης και το τέταρτο είναι η «Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Λαών της Ρωσίας», που καθιερώνει την ισότητα και τη λαϊκή κυριαρχία, επιβεβαιώνει το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό των λαών που ζουν στη Ρωσία.

Κοσμογονικές αλλαγές σε μια χώρα, όπου μεγάλα τμήματά της, ζούσαν ακόμα στον 16ο και τον 17ο αιώνα και θα βρεθούν απ' τη μια στιγμή στην άλλη στον 20ο. Να τη πάλι η σχετικότητα του χρόνου. Θα είναι συνεχώς παρούσα. Από το τιτάνιο έργο για τη λαϊκή στέγη, την ανάπτυξη της βαριάς και της ελαφράς βιομηχανίας, την κατάκτηση των νέων γαιών που πρέπει να καλλιεργηθούν, την εξάλειψη του αναλφαβητισμού. Κι όλα αυτά μέσα από χιλιάδες εμπόδια, που φαντάζουν ανυπέρβλητα. Ο εμφύλιος, ο αποκλεισμός των Δυτικών και η επέμβαση δεν καταφέρνουν να σταματήσουν τους μπολσεβίκους. Ούτε οι χιτλερικές ορδές θα τα καταφέρουν μια εικοσαετία αργότερα, παρά τα εκατομμύρια των θυμάτων του σοβιετικού λαού και τις βιβλικές καταστροφές που θα προκαλέσουν. Η ζωή θα νικήσει.

Θα μου πείτε, τι έπαθα και τα θυμήθηκα όλα αυτά σήμερα. Δεν είναι η επέτειος. Είναι η πραγματικότητα που ζούμε. Δεν βαρεθήκατε τόσα χρόνια να μιλάτε μόνο για τα λάθη, για τα πραγματικά ή υποτιθέμενα εγκλήματα, για ό,τι βρώμισε το όνειρο; Αν αποφασίσουμε κάποτε να μιλήσουμε και για τις πρωτόγνωρες στην ιστορία του ανθρώπινου γένους νίκες για λογαριασμό του ανθρώπου ίσως καταλάβουμε. Και τότε η ζωή μπορεί να νικήσει ξανά.

Μ. Σχεριώτης


* Σημείωση τέταρτη (και τελευταία): O πίνακας του Vladimir Alexandrovich Serov (1910 - 1968) με τίτλο «Η Ομιλία του Λένιν στο 2ο  Συνέδριο των Σοβιέτ» που συνοδεύει το post κάλυπτε (τουλάχιστον τη δεκαετία του '80 απ' όσο ξέρω) ολόκληρο τον κεντρικό τοίχο της αίθουσας 10 του Μουσείου Λένιν της Μόσχας· την αίθουσα όπου η έκθεση που διατρέχει τη ζωή του Λένιν και παράλληλα τα γεγονότα που αποτέλεσαν σταθμούς στην ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης είναι αφιερωμένη στα πρώτα διατάγματα της σοβιετικής εξουσίας, που ψήφισαν οι μπολσεβίκοι την 26η του Οκτώβρη. Σε αυτόν τον μεγάλων διαστάσεων πίνακα, που δημιουργήθηκε το 1955, απεικονίζονται ο Λένιν και ο Γιάκοβ Σβερντλόφ. Υπάρχουν δύο ακόμη έργα του ζωγράφου που αποδίδουν την ίδια σκηνή, από άλλη οπτική γωνία με τίτλο «Ο Λένιν ανακηρύσσει τη Σοβιετική Εξουσία». Είναι ίδια και τα δύο, αλλά τα πρόσωπα διαφέρουν. Στο ένα, του 1947, εκτός του Λένιν και του Σβερντλόφ απεικονίζονται επίσης ο Στάλιν και ο Φελίξ Ντζερζίνσκι. Στο άλλο, του 1962,  υπάρχει μόνος ο Λένιν... 

Η δυσωδία του μαγειρείου

       

                                                                                          «Butcher's Stall» 
                                                                                                  Peter Aertsen

Oσμή μούχλας και σαπισμένου αίματος. Το αστικό πολιτικό σύστημα δίνει τον ύστατο αγώνα για να επανακτήσει (εντός κοινοβουλευτικού πεδίου γιατί στην κοινωνία δεν μπορεί) την αμφισβητούμενη εξουσία του και δεν διστάζει να επιστρέψει στις πιο σκοτεινές πηγές του για το πετύχει.

Διαπραγματεύσεις αρχηγών, “υπαρχηγών”, κομματικών αξιωματούχων και κάθε είδους πρόθυμων δεξιών και “αριστερών” συνεργατών, μακριά από τη Βουλή και τα κόμματά τους. Σενάρια και σχέδια για εν αναμονή αποστασίες βουλευτών διαθέσιμων να διευκολύνουν τις διεργασίες. Απειλές και εκβιασμοί με το φόβητρο της καταστροφής. Επιστροφή στις εποχές της πολιτικής ανωμαλίας. 

Πλήρης εξευτελισμός; Σιγά τα αβγά. Οι αστοί πολιτικοί, από τις πρώτες κυβερνήσεις του ελληνικού κράτους, όποτε κινδύνευαν να χάσουν το παιχνίδι, δεν είχαν κανένα δίλημμα. Πάντα έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία, όποτε τους καλούσε το... καθήκον. Κι ας τους φτύνουν. Αυτοί θα προσποιούνται πως βρέχει και κάτω απ' τον ήλιο. Δεν έχω καμία αμφιβολία.

Απορούν μερικοί αγαθοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ τι χρειάζονται όλα αυτά, γιατί δεν προχωρούν με την εντολή που τυπικά έχουν - άλλωστε μόλις χθες το βράδυ ανανεώθηκε από τη Βουλή. Η απάντηση είναι απλή. Γιατί δεν μπορούν. Γιατί η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου δεν φέρνει μόνο νέα δανεικά, αλλά και ασφυκτικά νέα μέτρα για να εξασφαλιστεί ότι τα δανεικά θα αποπληρωθούν στους δανειστές μας. Και ξέρουν ότι αυτά μόνοι τους δεν μπορούν να τα περάσουν. Εδώ με το ζόρι πέρασαν το 1ο μνημόνιο - το 2ο θα πήγαινε περίπατο, αν δεν έπαιρναν εγκαίρως τα μέτρα τους.

Αρα ναι, και «ψήφο αθλιοσύνης» (όπως τη λέει σήμερα ο Νίκος Μπογιόπουλος στον Ημεροδρόμο του στο "Ρ") θα έδιναν. Και ναι, «η Δημοκρατία καταργείται προσωρινώς για ταμειακούς λόγους», (όπως γράφει ο Στάθης στον Ναυτίλο του στην "Ε") στην ανάγκη. Δεν θα διστάσουν μπροστά σε τίποτα. Εκτός αν πάψουμε εμείς να διστάζουμε!

Γεράσιμος Τρύφωνας

Ο από μηχανής θεός είναι άλλος

                            Φωτογραφία της Λιουμπόβ Ποπόβα 

                                 από την παράσταση «Ο μεγαλόψυχος κερατάς»

                                      σε σκηνοθεσία Βσέβολοντ Μέγιερχολντ 

                                Συλλογή Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης

Στην ιλαροτραγωδία που παίζεται πέντε μέρες τώρα, οι πρωταγωνιστές διαγωνίζονται (και διαγκωνίζονται) στο όνομα της πατρίδας και της επιβίωσής της. Δεν το αμφισβητώ. Απλώς δεν παίζουμε στο ίδιο έργο. Πάρτε το απόφαση. Η δική τους πατρίδα δεν είναι και δική μας. Γιατί εδώ δεν πρόκειται για το χώμα που «είναι δικό τους και δικό μας», αλλά για τα συμφέροντά τους και τα συμφέροντά μας, που όχι μόνο δεν είναι ίδια, αλλά είναι και αντιδιαμετρικά αντίθετα.

Μην απορείτε. Σε όλο αυτό το παιχνίδι ισορροπιών και υπολογισμών υπάρχει εκ των πραγμάτων χώρος και για τους προσωπικούς σχεδιασμούς των πρωταγωνιστών – που με τις συνεχείς κωλοτούμπες, τις μηχανορραφίες και τις μεταπτώσεις τους μπερδεύουν τα πράγματα. Υπάρχει χώρος και για τη βλακεία· κι αυτή μπορεί να γίνει ενίοτε κινητήριος μοχλός της Ιστορίας.

Είναι φυσικό. Στις μεγάλες κρίσεις του καπιταλιστικού συστήματος ή καλύτερα στις φάσεις ανασύνταξής του δεν φτάνουν τα συνήθη υποζύγια, που τραβούν και τις «καλές» περιόδους, της ευμάρειας και της ανάπτυξης, το κάρο – η θυσία τους είναι προϋπόθεση (όπως μας λένε ότι είναι και το νέο υπερ-δάνειο). Αλλά, τώρα, μαζί τους πρέπει να καταστραφεί και ένα τμήμα του κεφαλαίου για να βρει νέα πεδία ανάπτυξης και μεγέθυνσης το υπόλοιπο. 

Σε τέτοιες συνθήκες, με το κατεστημένο, το αστικό κράτος δηλαδή, να κλυδωνίζεται από τόσα αντικρουόμενα συμφέροντα, τα στεγανά του εμφανίζουν ρωγμές που όλοι τρέχουν να τις κλείσουν με τα επιθέματα στα χέρια. Από αρχηγό σε αρχηγό και από κόμμα σε κόμμα, αρκεί να βρεθεί η κυβέρνηση που θα κρατήσει τα μπόσικα.

Οπότε (για να ξαναγυρίσουμε στο σανίδι) πίσω από τις αναγνώσεις της σκηνής – που σας μπερδεύουν, σας απασχολούν και σας αποπροσανατολίζουν – το έργο μια έξοδο έχει: Να κερδηθεί, σώνει και καλά, η παρτίδα, προτού ο κόσμος των πρωταγωνιστών μεταβληθεί σε συντρίμμια. 

Κάπου εδώ είναι που το έργο αρχίζει να μας αφορά. Ο κόσμος αυτός δεν είναι ο δικός μας μεν, αλλά επειδή το ίδιο χώμα μοιραζόμαστε, όπως έχουμε πει, ο κουρνιαχτός – αν μείνουμε ακίνητοι στις θέσεις των θεατών – θα πνίξει κι εμάς. 

Αν, όμως, ανεβαίναμε στη σκηνή, σαρώνοντάς τους; 

Γεράσιμος Τρύφωνας

Για τη φωτογραφία και τη Ρώσικη Πρωτοπορία: η Λιουμπόβ Σεργκέγιεβνα Ποπόβα (1889 - 1924), με το έργο της συνέβαλε στα κινήματα του Κυβοφουτουρισμού, του Σουπρεματισμού - ως ενεργό μέλος της ομάδας "Σουπρέμους" του Καζιμίρ Μαλέβιτς - και στη συνέχεια του Κονστρουκτιβισμού. Είχε φτιάξει τα πρωτοποριακά σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης του «Μεγαλόψυχου Κερατά» του Κρόμελινκ, που ανέβηκε σε σκηνοθεσία Μέγιερχολντ στο «Θέατρο του Οχτώβρη».

Η Ελλάς (και πάλι) ευγνωμονούσα

Ο τραπεζίτης ο Τσιγγρός και γεύματα θα κάμη

διά τον πάσχοντα λαόν καθώς και συναυλίας

και ίσως κάθε άπορον πανέλληνα συνδράμη

με χαρτονόμισμα πλαστόν Ηπειροθεσσαλίας.

Γεώργιος Σουρής

Χρεοκοπία 2011 - Το ψέμα
«Τίποτα μα τίποτα σε αυτήν την συμφωνία δεν θυσιάζει την δυνατότητά μας να πάρουμε τις δικές μας αποφάσεις. Αντίθετα, ανοίγει τον δρόμο να φύγουμε από εξαρτήσεις».

Διάγγελμα Γ. Παπανδρέου 27 - 10 - 2011

Αλλά η Ιστορία κάπως αλλιώς τα λέει...

Χρεοκοπία 1843
Αγγλία, Γαλλία και τσαρική Ρωσία, οι τότε προστάτες μας, μας σώζουν με νέα δάνεια, αφού με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου που υπογράφεται τον Μάιο του 1843 παραχωρούνται στις τρεις δυνάμεις “οι εισπράξεις του τελωνείου της Σύρας”.

Χρεοκοπία 1893

Μαζί με τους Αγγλογάλλους αυτή τη φορά μας σώζουν και οι Γερμανοί με νέα δάνεια. Οι ομολογιούχοι παίρνουν εγγύηση τα μονοπώλια, το φόρο χαρτοσήμου και το φόρο καπνού, που αναλαμβάνει να εισπράττει η Εταιρεία Μονοπωλίων.

Χρεοκοπία 1897

Αυτή τη φορά θα μας σώσει ο ΔΟΕ, ο διαβόητος Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος, ο οποίος για να εξασφαλίσει τα λεφτά των ομολογιούχων παίρνει… παραχωρητήριο τα μονοπώλια στο αλάτι, τα τσιγαρόχαρτα, τα τσιγάρα, τα σπίρτα, τις τράπουλες, το πετρέλαιο και τη σμύριδα της Νάξου. Και επιπλέον το φόρο καπνού, χαρτοσήμου, τα έσοδα του τελωνείου του Πειραιά και (εν ανάγκη) τα τελωνεία Πάτρας, Κέρκυρας, Βόλου και Λαυρίου.

Χρεοκοπία 1924

Αναλαμβάνει η Κοινωνία των Εθνών (ΚΤΕ), κατόπιν αδείας του ΔΟΕ, που δεν έχει πάρει ακόμα όλα τα… λεφτά του. Οι εγγυήσεις των νέων δανείων περιλαμβάνουν τα μονοπώλια των “νέων χωρών” στο αλάτι, τα σπίρτα, τις τράπουλες και το τσιγαρόχαρτο μαζί με τα έσοδα των τελωνείων Μυτιλήνης, Σύρας, Χανίων, Ηρακλείου, Σάμου και Χίου, ο φόρος καπνού και τα τέλη χαρτοσήμου στις “νέες χώρες”, ο φόρος του οινοπνεύματος σε όλη την Ελλάδα και τα πλεονάσματα των υπεγγύων στο ΔΟΕ προσόδων.

Χρεοκοπία 1932

Μία από τα ίδια και με ακόμη βαρύτερους όρους· οι σημερινοί 40ρηδες πρέπει να θυμάστε στα παιδικά σας χρόνια τη φίρμα του Ελληνικού Μονοπωλίου πάνω στα σπίρτα.


Και η Ιστορία έχει δίκιο...

Χρεοκοπία 2011 - Η αλήθεια

«Η Ελλάδα δεσμεύει μελλοντικές ταμειακές ροές από το πρόγραμμα “Ήλιος” ή άλλα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις πέραν των ήδη περιλαμβανομένων στο πρόγραμμα προσαρμογής για την περαιτέρω μείωση του χρέους της Ελληνικής Δημοκρατίας έως 15 δισ. ευρώ με σκοπό την αποκατάσταση της δανειοδοτικής ικανότητας του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF)».

Δήλωση Συνόδου Κορυφής 26 - 10 - 2011

Συμπέρασμα: Οι λεπτομέρειες για τις παραχωρήσεις στις σημερινές προστάτιδες δυνάμεις μας, την ΕΕ και το ΔΝΤ, βρίσκονται οι μισές στο πρώτο μνημόνιο / μεσοπρόθεσμο / εφαρμοστικό νόμο και οι υπόλοιπες στο δεύτερο που έρχεται οσονούπω σε υλοποίηση των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής.


* Πολύτιμη πηγή των ιστορικών στοιχείων, για μια ακόμη φορά, το βιβλίο του Νίκου Μπελογιάννη για «το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα».

Η πιο ωραία παρέλαση

Αυτά τα παιδιά, τα παιδιά του πολέμου, της κατοχής και της Αντίστασης θα ήταν περήφανα για τους σημερινούς νέους. Για τους άξιους απογόνους τους, που παρέλασαν όπως έπρεπε, διαδηλώνοντας. Αποστρέφοντας το κεφάλι από τους επισήμους, κοιτώντας μόνο μπροστά, να δουν το μέλλον. Αυτό έχει σημασία. Αυτή είναι η πραγματική τιμή στην πατρίδα.

Μην ακούτε τους υποκριτές· αφήστε τους να μυξοκλαίνε για τις χαλασμένες τους παράτες. Πιο πολύ διασκεδάζω με τις μυροφόρες της λεγόμενης εκσυγχρονιστικής κεντροαριστεράς, που ούτε εκσυγχρονιστική είναι, ούτε Αριστερά, που ανατρίχιασαν με την προσβολή. Αυτοί δεν είναι που έλεγαν τόσα χρόνια ότι οι παρελάσεις είναι ένα αναχρονιστικό κατάλοιπο των πιο σκοτεινών εποχών της χώρας και πρέπει να καταργηθούν;

Θα έπρεπε να ευχαριστούν τα παιδιά που έδωσαν φέτος στις παρελάσεις αξία και νόημα. Σαν να διαβάζεις Σεφέρη στην αυλή, κάτω από τη μανταρινιά, πρωί Κυριακής, Οδυσσέα Ελύτη εκεί όπου έχει κράτος και εξουσία η Άνοιξη... Άξιοι!  

Απαραίτητη σημείωση: Ορισμένες ακρότητες, όχι από τους μαθητές, αλλά από κάποιους από τους μεγάλους που επίσης διαδήλωσαν δεν είναι μόνο κατακριτέες, μπορεί να αποδειχθούν τελικά αντιδραστικές. Αλλά είναι προϊόν της εποχής και του πολιτικού συστήματος, που ορίζει τις τύχες της χώρας. Δημοκρατία a la carte, κύριοι, δεν υπάρχει. Θέλετε, μήπως, να συζητήσουμε ποιος την κατάλυσε πρώτος;

                                                                                    Από την παρέλαση της Πάτρας
                                                                         Στιγμιότυπο από το πατρινό portal TheBest.gr

Όλα για την πατρίδα (τους)

                                                                                              Staalmeesters

                                                          Ρέμπραντ

                                               
Παρακολουθώντας δηλώσεις, ομιλίες και παρεμβάσεις, από μικροφώνου και από βήματος της Βουλής, όλων των αστών πολιτικών, τα τελευταία δύο χρόνια - αφότου μπήκαμε για τα καλά στη μέγκενη του ΔΝΤ, της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας - δεν θα βρείτε μια φορά που να μην συνοδεύονται από επικλήσεις στην φιλοπατρία των Ελλήνων, στην υποχρέωση μας να δώσουμε όλοι μαζί, με κάθε κόστος, τον υπέρτατο αγώνα για τη σωτηρία της πατρίδας.

Η γιαγιά μου, όποτε τους ακούει, ανατριχιάζει η κακομοίρα. Θυμάται τι έχουν περάσει εκείνη και η πατρίδα μαζί εδώ και 70 χρόνια – η γιαγιά έζησε σχεδόν όλες τις καταστροφές, έχει περάσει προ πολλού τα 80 – και σκέφτεται ότι όταν κάποιος καλεί “στα όπλα” για την υπεράσπισή της, ζώνεται πρώτος τα φισεκλίκια και μπαίνει μπροστά καβαλάρης ελευθερωτής.

Δεν της περνάει απ’ το μυαλό ότι η πατρίδα στην οποία ομνύουν είναι άλλη από τη δική της και η μόνη ελευθερία, αυτών των ελευθερωτών, είναι των κεφαλαίων που υπηρετούν.

Θα μπορούσε να υποπτευθεί κάτι αν πρόσεχε μιαν αγγελία, που δημοσιεύθηκε σήμερα, στις οικονομικές σελίδες μερικών εφημερίδων με τίτλο 

“ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΞΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ” 

Τη μεταφέρω επί λέξει: Η καταχώρηση απευθύνεται σε εταιρείες “που ενδιαφέρονται να διερευνήσουν τις επιχειρηματικές ευκαιρίες στην αγορά της Λιβύης και να συμμετάσχουν σε πρόγραμμα δράσης που διοργανώνει η Ελληνική Κοινότητα Βεγγάζης. 

Ο στόχος του προγράμματος είναι η γνωριμία με την Λιβυκή αγορά των ελληνικών επιχειρήσεων που επιθυμούν την επιχειρηματική ανάπτυξη ή/και εγκατάσταση, την εξεύρεση εγχώριων συνεταίρων και συνεργατών, την προβολή και προώθηση των προϊόντων και υπηρεσιών τους. 

Με αυτό το πρόγραμμα δίνεται η δυνατότητα στις συμμετέχουσες εταιρείες να αποκτήσουν άμεσα πρόσβαση σε μια υπό διαμόρφωση αγορά με κόστος που προσδιορίζεται εκ των προτέρων και δράσεις με μετρήσιμη αποτελεσματικότητα. Η πρόσκληση απευθύνεται σε μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις με εμπειρία σε εξαγωγές και εκτός ΕΕ. Δηλώστε ενδιαφέρον…” 

Είδατε ευκαιρίες; Όχι για σένα γιαγιά μου και την πατρίδα σου, ούτε για το συνοικιακό εμπορικό του εγγονού σου. Είπαμε για “τις μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις”. Στις ελληνικές επιχειρήσεις ανοίγεται πεδίον δόξης λαμπρό στα ερείπια της Λιβύης, τα ελληνικά ερείπια θα τα αναλάβουν οι “αδελφές” γερμανικές επιχειρήσεις. Στον ίδιο κόσμο ζούμε. Να μην βοηθήσει ο ένας τον άλλο; Για την πατρίδα, γιαγιά!

Γεράσιμος Τρύφωνας