Με την καρδιά και με το αίμα του

«Ετσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας»

του Νίκου Μπογιόπουλου

1952: Τα χαράματα της Κυριακής 30 Μάρτη, ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης, πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Το παράγγελμα γι' αυτήν την πολιτική δολοφονία έδωσε το μετεμφυλιακό καθεστώς της άρχουσας τάξης της Ελλάδας μαζί με τους Αμερικανούς συμμάχους της. Η ελληνική πλουτοκρατία, η κυβέρνηση Πλαστήρα, το παλάτι, το στρατιωτικό και παραστρατιωτικό κατεστημένο σαν σήμερα, πριν από 60 χρόνια εκτελούσαν τον Νίκο Μπελογιάννη.

«Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας...».

Με τα λόγια αυτά, κατά τη διάρκεια της απολογίας του, ο Νίκος Μπελογιάννης έδωσε το στίγμα της δίκης, δίνοντας ταυτόχρονα ηχηρή απάντηση στους στρατοδίκες, τους οποίους από κατηγόρους μετέτρεψε σε κατηγορούμενους.

                                        Το τελευταίο γράμμα

«Ο υπαρχιφύλαξ, διαταχθείς υπό του διευθυντού του, μετέβη αμέσως εις την πτέρυγαν όπου ευρίσκοντο τα κελιά των 8 μελλοθανάτων και εισήλθεν πρώτον εις το υπ' αριθμ. 2 απομονωτήριον, εις το οποίο εκρατούντο οι Μπελογιάννης, Λαζαρίδης και Μπάτσης. Πλησιάζει τον Μπελογιάννη.

"Νίκο σήκω"
Ατάραχος ο Μπελογιάννης σηκώνεται και λέει:
"Πάμε για καθαρό αέρα;"
"Ναι, του απαντά, σας πάνε για εκτέλεση" (...)»

(Από το ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Γιώργου Κορωναίου, όπως δημοσιεύτηκε την επομένη της εκτέλεσης στην «Προοδευτική Αλλαγή»).

«Οι μάρτυρες - είπε απευθυνόμενος στους στρατοδίκες ο Μπελογιάννης - φτάσανε μέχρι του σημείου να λένε πως κάθε Κομμουνιστής είναι κατάσκοπος και πως οι Κομμουνιστές δεν είναι Ελληνες και πως το ΚΚΕ δεν είναι ελληνικό Κόμμα. Τι άτιμο ψέμα! Ο πατριωτισμός κάθε κόμματος μετριέται μόνο τότε που η λευτεριά και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας διατρέχει κίνδυνο. Απ' αυτό και μόνο αν βγάζατε συμπέρασμα, θα σχηματίζατε τη σωστή εντύπωση για το χαρακτήρα του ΚΚΕ, που χωρίς καμία αμφιβολία πρόκειται για καθαρό πατριωτικό Ελληνικό Κόμμα».

«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα».

60 χρόνια μετά, τα τελευταία λόγια του Μπελογιάννη κατά την απολογία του, το Φλεβάρη του '52, λίγες μέρες πριν από την εκτέλεσή του, συνεχίζουν και θα συνεχίσουν για πάντα να αποτελούν μέτρο του πατριωτισμού, του διεθνισμού, της ανθρωπιάς.

«...και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας...»

Τον ξέρουνε τα ελάτια, τα πλατάνια,/

ίδιος μ' αυτά περήφανος, στητός/

αχούν απ' τη φωνή του τα ρουμάνια/

μπρος για τη νίκη, για το κόμμα εμπρός./

*

Ο Μπελογιάννης ζει μες στην καρδιά μας./

Ο Μπελογιάννης ζει πα στις κορφές./

Ο Μπελογιάννης ζει κι είναι κοντά μας/

στων τραγουδιών τις λεύτερες στροφές./

*

Ζει σ' όλους τους καιρούς, σ' όλους τους τόπους/

το κάθε σπίτι, σπίτι του δικό./

Ζει ο Μπελογιάννης, ζει με τους ανθρώπους/

που χτίζουν έναν κόσμο σοσιαλιστικό./

*

Και στο τραπέζι της χαράς της πρώτης/

στη νίκη της ειρήνης τη γιορτή/

ο Μπελογιάννης θάν' πανηγυριώτης/

με κόκκινο γαρούφαλο στ' αφτί./

*

Μ' ένα γαρούφαλο άλικο δικό μας/

σαν της γλυκιάς μας άνοιξης δροσιά/

πανώριο ματωμένο κι ακριβό μας/

απ' την τρανή της γης λαοαπλωσιά./

*

Ο Μπελογιάννης ζει άσβεστη δάδα./

Ο Μπελογιάννης ζει μες στις καρδιές/

στον κόσμο ειρήνη, ειρήνη στην Ελλάδα/

στο μήνυμά του εμπρός κομμουνιστές./

*

(Δημήτρης Ραβάνης - Ρεντής, «Ο Μπελογιάννης ζει»)

«Στο δρόμο το δικό του»

«Αν θέλουμε με δυο λόγια να δόσουμε αυτό που ήταν ο Μπελογιάννης μπορούμε να πούμε:
Στάθηκε σ' όλη την αγωνιστική του ζωή άξιος κ ο υ κ ο υ έ ς, α η τ ό ς, π ρ α γ μ α τ ι κ ό ς μ π ο λ σ ε β ί κ ο ς, ο δ η γ η τ ή ς και μ π ρ ο σ τ ά ρ η ς (...). Και ακριβώς γιατί σ' όλη του τη ζωή, που ήταν μόνο αγώνας και πάλη, που ήταν πάντα υπηρεσία στο λαό, στο κίνημα, στο ΚΚΕ, ακριβώς γιατί πάντα στάθηκε άξιος, υποδειγματικός κουκουές, γι' αυτό για όλους μας και πρώτ' απ' όλα για τους νέους, τις νέες, τα παιδιά μας, η πιο καλή και άξια τίμηση στη μνήμη του είναι να φωτιζόμαστε απ' τη ζωή και το παράδειγμά του, να βαδίζουμε ατρόμαχτοι κι ατράνταχτοι το δρόμο το δικό του, να σταθούμε άξιοι σαν κι αυτόν κουκουέδες, αγωνιστές και μπροστάρηδες του λαού, προσωπικό παράδειγμα σε όλα όπως ήταν κι αυτός».

(Απόσπασμα από το άρθρο του Νίκου Ζαχαριάδη για τον Νίκο Μπελογιάννη, που δημοσιεύτηκε σε ειδική έκδοση του παράνομου «Ριζοσπάστη» τον Απρίλη του 1952).

«Η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ»

Ο Μπελογιάννης ήξερε ότι εκτός από τους στρατοδίκες του, κάποια στιγμή θα είχε να αντιμετωπίσει και τους «τιμητές» του. Αυτούς που θα προσπαθούσαν να τον σκυλεύσουν για να χτυπήσουν το Κόμμα του. Τους τυμβωρύχους και τους ποικίλων αποχρώσεων σφετεριστές των αγώνων των άλλων.
Και «ξεμπέρδεψε» μαζί τους μια και καλή:

*

«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών... Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του... Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».

Τούτα τα λόγια του Μπελογιάννη προς τους στρατοδίκες του, που ειπώθηκαν το Νοέμβρη του 1951, θα δονούν για πάντα τις καρδιές όλων εκείνων που δεν κάνουν «δήλωση μετανοίας».

Ολων εκείνων που στο θέαμα της έσχατης αναξιοπρέπειας εκ μέρους όσων που προσπαθούν να «οικειοποιηθούν» τον Μπελογιάννη, για να δικαιολογήσουν τις δικές τους «δηλώσεις μετανοίας», απαντούν, όπως ο Μπελογιάννης: Με περιφρόνηση.

Ο Μπελογιάννης μετέτρεψε το εναντίον του Στρατοδικείο σε πεδίο κατηγορίας και γελοιοποίησης των κατηγόρων του. Ενδεικτικός ο διάλογος, κατά τη διάρκεια της δίκης με έναν από τους βασικούς κατηγόρους του, τον αστυνομικό Αγγελόπουλο:

*

ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ισχυρίζεστε ότι ήρθα εδώ για να εφαρμόσω τις αποφάσεις των ολομελειών της ΚΕ του ΚΚΕ;
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Μάλιστα.
ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Οι αποφάσεις αυτές λένε, ότι βάση της δράσης του ΚΚΕ είναι ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες, την ειρήνη. Ετσι δεν είναι;
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Ετσι.
ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Επομένως, ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες και την ειρήνη είναι συνωμοσία κατά της Ελλάδας;
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Οχι.
ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ευχαριστώ. Αυτό μονάχα ήθελα να διευκρινίσω.

Από τον ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟ στο σημερινό ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

αν και τέτοια κείμενα πρέπει να τα διαβάζεις στο χαρτί, να αγοράζεις την εφημερίδα...

*οι φωτογραφίες έχουν προστεθεί από τον χρήστη του blog

Ο Akram στο στρατόπεδο συγκέντρωσης

...είκοσι χρόνια μετά τον πνιγμό του στο Αιγαίο

                                                          Πρόσφυγες ή Η κοιλάδα του κλαυθμώνος
                                                            Φώτης Κόντογλου

                                                                                                                                                                     

Σβήνουν οι σκέψεις 

όταν τη μοίρα η ανάγκη σφραγίζει

Κλείνεις τα μάτια

τώρα που η θάλασσα το σύνορο ορίζει

Μα εσύ θ' αντέξεις

το δελτίο των ειδήσεων αρχίζει...

Ομαδικής αυτοκτονίας απόπειρα

των προσφύγων χαθήκαν τα όνειρα

στου Αιγέα το πέλαγος, δείτε, πνίγεται ο Δαίδαλος

Γύρω στις έξι

εκτάκτως η Άγκυρα καλεί την Αθήνα

Θέλω εικόνα 

της βάρκας που μοιάζει με μνήμα

Ποιός θα προσέξει

τους μετανάστες αν δε δει και το κύμα

Τι τους κοιτάτε με μάτια πελώρια 

είναι χαμένοι, περάσαν τα όρια

στου Αιγέα το πέλαγος σε λίγο πνίγεται ο Δαίδαλος 

Αρχίζουν ύστερα 

των υπουργείων διακρατικές συνεννοήσεις

Περνούν οι ώρες 

και δεν υπάρχουν καινούριες ειδήσεις

Έρχονται μπόρες

πέσε στη θάλασσα, θα κανονίσω να ζήσεις

Δεν έχει δρόμο κανένα στα βόρεια 

για σένα ο κόσμος, Ακράμ, περιθώρια   

στου Αιγέα το πέλαγος μόλις πνίγηκε ο Δαίδαλος

Το κείμενο γράφτηκε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90 για έναν Ακράμ, που ταξίδεψε με τα πόδια από το Ιράκ, με την ελπίδα να βρει μια γωνιά, μια δουλειά και μια ζωή στην Ελλάδα.

Πνίγηκε στο Αιγαίο, όταν η βάρκα που τον μετέφερε από την απέναντι ακτή μαζί με μια ντουζίνα συμπατριώτες του, έπεσε σε κακοκαιρία και πάλευε ώρες με τα κύματα, κάπου εκεί στο όριο των διεθνών υδάτων, με τις ελληνικές αρχές να παρακολουθούν, αλλά επί ώρες να μην τους διασώζουν για να μην τους φορτωθούν.

Τότε ένας υπουργός, που σήμερα μάλλον δεν τον θυμάται πια κανένας, το είχε πει ευθαρσώς: Να τους ρίξουμε στη θάλασσα. Τι περιμένουμε, να βγουν σε κάνα νησί; Σήμερα ένας άλλος υπουργός ονειρεύεται να τους κλείσει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης - αύριο, γιατί όχι, και σε στρατόπεδα εργασίας, όπως τον συμβουλεύει η Χρυσή Αυγή.

Και να δολοφονήσει για δεύτερη φορά τον Ακράμ είκοσι χρόνια μετά το θάνατό του... Ή μάλλον για τρίτη - είκοσι χρόνια ζωντανός νεκρός στην Ομόνοια έζησε πολλές ζωές, πολλούς θανάτους.

Σκοτώστε τον, λοιπόν, τι περιμένετε!

Μ. Σχεριώτης

«Ο λαός ελίγνευε και επτώχαινε»

                                                            Ο Κολοκοτρώνης στον κάμπο της Λέρνας
                                                                        Θεόφιλος

                                                                                                                                       
                                                                                                                                                            
Ο εκφωνητής της ΕΡΤ, με τον... προσήκοντα σεβάσμιο και εύψυχο τρόπο, που βρωμάει Γενικό Επιτελείο και 'Αμβωνα ανακατεμένα, ανάμεσα στα εγκώμιά του για το Έθνος και τα όπλα του, όπως σε κάθε στρατιωτική παρέλαση που καλύπτει η κρατική τηλεόραση, δεν μπορούσε να μην επικαλεστεί και τα λόγια, την παρακαταθήκη, των ηρώων. Τα βολικά λόγια βέβαια, αυτά που εξυπηρετούν το μήνυμα και την εικόνα, που ακούει και βλέπει κάθε φορά η εξουσία.

Έτσι τον ακούσαμε και φέτος, σε απευθείας μετάδοση από τη σιδερόφραχτη πλατεία Συντάγματος, να επικαλείται την αποστροφή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, γέρου πια στρατηγού στην Αθήνα του Όθωνα, από τον ιστορικό Λόγο στους μαθητές του Ελληνικού Γυμνασίου στην Πνύκα, που κατέγραψε ο γυμνασιάρχης Γ. Γεννάδιος και διέσωσε στα «Κολοκοτρώνη Απομνημονεύματα» των Απάντων του ο Γ. Τερτσέτης.

«Όταν αποφασίσαμε να κάμομε την Επανάσταση», αρχίζει να λέει ο Κολοκοτρώνης - και επαναλαμβάνει ο εκφωνητής - για να μιλήσει για την πατρίδα που τελικά ενώθηκε ...«όταν έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί, και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι...». Αυτά μας είπε ο εκφωνητής, γιατί αυτά έπρεπε.

Αλλά στις αμέσως προηγούμενες παραγράφους του λόγου του ο Κολοκοτρώνης είχε πει κι άλλα, όχι τόσο βολικά: «Σαν είδε τούτο ο Σουλτάνος, διόρισε έναν Βιτσερέ (Αντιβασιλέα), έναν Πατριάρχη και του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο Σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπασήδες (προεστοί) εις όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξις, οι έμποροι και οι προκομένοι, το καλλίτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέροντες τον ζυγό έφευγαν και οι γραμματισμένοι επήραν και έφυγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, κι έτσι έμεινε ο λαός, όστις, στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε κάθε ημέρα χειρότερα· διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς, με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του, ή εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί, μην υποφέροντες την τυραννίαν του Τούρκου και βλέποντες τες δόξες και τες ηδονές, όπου ανελάμβαναν αυτοί, άφιναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι. Και τοιουτοτρόπως κάθε ημέρα ο λαός ελίγνευε και επτώχαινε»...

Σήμερα, βέβαια, άλλο πράγμα είναι ο κοτζάμπασης και ο γραμματικός του ή ο έμπορος, και οι άνθρωποι  - για να μην παρεξηγηθούμε - άλλα γίνονται, όχι Μουσουλμάνοι, αλλά αυτή η περιγραφή του  Κολοκοτρώνη νομίζω πως μας είναι πιο χρήσιμη.

Ο εκφωνητής συνέχισε να περιγράφει τα στρατιωτικά τμήματα που περνούσαν. Δεν είδε, φαίνεται, και δεν είπε τίποτα για τους αναπήρους πολέμου, που αποφάσισαν να απέχουν και να μην ανοίξουν την παρέλαση σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη νέα σκλαβιά των μνημονίων.

Γεράσιμος Τρύφωνας

Σπέκουλα, προβοκάτσια και ανοησίες

                                                                                           Έκλειψη ηλίου                                                                                           George Grosz

                                                                


«Since the politicians seem to have lost their heads, the army and capitalists are dictating what is to be done. The people, symbolized by the blinkered ass… simply eat what is put before them»... (Από τότε που οι πολιτικοί φαίνεται να έχουν χάσει τα κεφάλια τους, ο στρατός και οι καπιταλιστές υπαγορεύουν τι πρέπει να γίνει. Ο λαός - τον συμβολίζει ο γάιδαρος με τις παρωπίδες - απλώς τρώει ότι του βάζουν μπροστά του). Έτσι εξηγούσε το 1926 το έργο του ο ίδιος ο ζωγράφος, ο μεγάλος ντανταϊστής George Grosz. Θα μπορούσε με κάποιες παραλλαγές να το πει, αν ζούσε, και για το 2012.

Μέχρι τις εκλογές, που δεν θέλουν αλλά σε αυτή τη φάση δεν μπορούν και να μην κάνουν, θα μας πνίξουν στο ψέμα και τη συκοφαντία. Κι όποιος τσιμπήσει. Οι μισές αλήθειες δεν τους φτάνουν πια για να κάνουν τη δουλειά τους. Η πραγματικότητα τους καταδιώκει και τους αποκαλύπτει.

Την αυτοκτονία - και είναι πια πολλές - δεν μπορείς να την διαψεύσεις, το πολύ πολύ να ρίξεις αλλού το φταίξιμο: «Ήταν άρρωστος ο καημένος». Αλλά ό,τι κι αν κάνεις, πονηρέ πολιτευτή και τρισχειρότερε παπαγάλε μου, τη φτώχεια και τα αδιέξοδα της Ελλάδας των μνημονίων δεν μπορείς να τα σβήσεις από το μυαλό όποιου έχει τα αυτιά του ανοιχτά ν' ακούσει τον επιθανάτιο ρόγχο.

Και για τον ηλικιωμένο που πήρε την καραμπίνα κι άρχισε να πυροβολεί στον αέρα μέσα στην εφορία γιατί παρέδωσε πια, δεν αντέχει άλλο να πληρώνει και να μην μπορεί να κρατήσει το σπίτι του, να τι βρήκαν: «Θα ξύπνησε φορτωμένος», λέει, «γύρευε τι του είχε κάνει η γριά του»!

Μέχρι και τον ήλιο έβγαλαν ψεύτη, οι άθλιοι, για να κάνουν το μαύρο άσπρο. «Κρίση σου λέει· μωρέ με την πρώτη λιακάδα, πατείς με πατώ σε γινόταν έξω το Σαββατοκύριακο...», πετάνε δήθεν αθώα την εξυπνάδα - για να την πιστέψουν κι οι ίδιοι - μαζί μ' ένα σωρό άλλες ανοησίες, μπας και σκεπάσουν τα προφανή.

Και τώρα που τους πήρανε χαμπάρι, βάλανε μπροστά τα μεγάλα μέσα. Το ψέμα, τη σπέκουλα και τη συκοφαντία. Ο τηλε-χειρισμός της απεργίας των ναυτεργατών, αυτό το 48ωρο που άντεξε, είναι αποκαλυπτικός. Πότε... σάπισαν τόσες ντομάτες, προτού ακόμα δέσουν τα καράβια είναι θαύμα σωστό. Και πότε βρέθηκε το ΚΚΕ πίσω από τη... συνωμοσία κατά του έθνους στο λιμάνι, ενώ είναι γνωστό και στον τελευταίο ότι δυστυχώς για τους ναυτεργάτες στη διοίκηση μόλις τεσσάρων (πέντε με τους συνταξιούχους) από τα δεκατέσσερα σωματεία της ΠΝΟ έχουν εκλεγεί κομμουνιστές· αν εξαιρέσεις και τους ναύτες, οι υπόλοιποι - κάτι γαλαζοπράσινοι ναυτ-εργατοπατέρες και ένα μάτσο σωματεία σφραγίδες με ψήφο (πολύ παλιά και πολύ βρώμικη ιστορία) - ήταν έτοιμοι από πάντα, όπως πάντα, να παραδοθούν, δεν χρειάζεται εξήγηση. Αρκεί να δει κανείς πως έληξε η απεργία που... θα διέλυε τη χώρα για να καταλάβει. 

Είπαμε όποιος τσιμπήσει κι όποιος τρομάξει. Μπας και κάτσει ήσυχος (και στην κάλπη που έρχεται).

Για να το πετύχουν οι προβοκάτσιες και η σπέκουλα θα βρίσκονται στο εξής σε ημερήσια διάταξη και ο στόχος - κακά τα ψέματα - είναι πάντα ο ίδιος όταν πλησιάζει η ώρα της κρίσης: Το ΚΚΕ είναι ο εχθρός τους, είναι καθαρό από το πόσο σκυλιάζουν μαζί του - και ο ΣΥΡΙΖΑ τους χαλάει, αν και όχι... όλος, ούτε για όλα.

Αλλά πού θα πάει θα την κάνει ο καιρός τη λιακάδα. Και τότε δεν θα μπορούν να βγάλουν τον ήλιο ψεύτη!

Γεράσιμος Τρύφωνας

Ο νέος προλετάριος είναι πολύ βλάκας

                                 Ο Αδάμ, η Εύα και ο απαγορευμένος καρπός
                               Marc Chagall

                                                                      
Όλη τη μέρα χτες στη δουλειά βαρέθηκα να ακούω γύρω μου τους συναδέλφους να μιλούν για την επιτυχία. Να μετρούν τους πόντους που πήγε το «κούρεμα», τα επαινετικά λόγια του διεθνούς Τύπου, το στοίχημα που κέρδισε η κυβέρνηση... Μια χαρά γενική, που όμως αν κοίταζαν στην τσέπη τους, αν άνοιγαν το πορτοφόλι τους, θα ένιωθαν πως τελικά δεν ήταν δική τους. Αλλά αυτοί εκεί. Το PSI και τα μάτια τους.

Λογικό είναι. Ο προλετάριος της ηλεκτρονικής εποχής είναι πολύ βλάκας. Γιατί όλοι αυτοί, που σας λέω, προλετάριοι είναι (ή έγιναν τα τελευταία δύο χρόνια), αλλά δεν το έχουν πιστέψει. Δεν δουλεύουν βέβαια σε εργοστάσιο, αλλά σε εταιρεία. Δεν χειρίζονται μηχανές, αλλά πληκτρολόγια. Αντίθετα με τους προγόνους τους, που πίστευαν στο Σωματείο, ετούτοι δεν έχουν παρτίδες με το δικό τους, γιατί - εδώ που τα λέμε - και το σωματείο σήμερα δεν είναι να το εμπιστεύεσαι· αλλά και να ήταν πάλι δεν θα είχαν!

Τα τελευταία δύο χρόνια έκοψαν, έκοψαν, έκοψαν ό,τι μπορούσαν για να τα φέρουν βόλτα - μπας και ρεφάρουν τις ασταμάτητες περικοπές κράτους και εργοδότη (πρέπει να επιβιώσει κι αυτός), τα χαράτσια και τους ασήκωτους φόρους - αλλά πού· άρχισαν πια να χρωστάνε και τα βασικά: νοίκι, κοινόχρηστα, λογαριασμούς· όχι αγορές, δεν κάνουν πια αγορές, ίσα ίσα το φαΐ για το σπίτι και τα αναγκαία του παιδιού. Τα αναγκαία είπαμε!

Ούτε λόγος για τον καφέ που αγόραζαν απ' τη γωνία πηγαίνοντας στη δουλειά. Ένα ολόκληρο ευρώ, πολλά έξοδα. Καλά, την τυρόπιτα την είχαν κόψει από πριν. Ε, είναι κι αυτό το τσιγάρο. Μέχρι και γι' αυτό έχουν τύψεις. Τόσα λεφτά καπνός... Αλλά αυτοί εκεί. Τα CACs, τι έγινε με τα CACs.

Τι περιμένεις. Μετά από 20 τόσα χρόνια ΠΑΣΟΚ - ανδρεϊκού, σημιτικού και απογόνων ανεξαιρέτως - με ολίγη από ΝΔ, γιατί ο λαός χρειαζόταν να θυμάται που και που... τι σημαίνει Δεξιά, είναι λογικό. Συλλογικότητες τέλος, και το διάβασμα (όχι πια βιβλία, μόνο περιοδικά· ιλουστρασιόν κατά προτίμηση), και οι προβληματισμοί. Τι τα θέλατε αυτά. Δείτε τηλεόραση καλύτερα. Και το lifestyle, το κάτω κάτω, μια μορφή... τέχνης είναι. Οι ποιητές, άλλωστε, είναι λαπάδες. Και το σχολείο. Δεν χρειάζεται τόση πολύ κοινωνιολογία - να έχουν τα παιδιά χωρίς λόγο απορίες - το μέλλον είναι στα οικονομικά. Να μάθουν επιτέλους και τι θέλει η αγορά, σ' αυτήν θα ζήσουν αύριο, όχι με τους φιλοσόφους.

Ο σοσιαλ-η-στικός στυλοβάτης του συστήματος και ο υπόλοιπος συρφετός τα έκαναν όλα σωστά. Αποκατέστησαν τους υπόλογους της Ιστορίας (άκου λέει ένα δεύτερο σχέδιο Μάρσαλ χρειαζόμαστε), έσπρωξαν στο Κεφάλαιο κι άλλα κεφάλαια, έβγαλαν στο γυαλί από τα ανάκτορά τους τους ξεχασμένους φιλάνθρωπους, ξανάντυσαν το παπαδαριό με βυζαντινή πορφύρα, σκέπασαν με κοινοβουλευτικό μανδύα τους ακροδεξιούς συνεργάτες τους (όπως έκαναν άλλοτε με δοσίλογους και μαυραγορίτες), έβγαλαν μεσημεριάτικο τους φασίστες εν στολή στις πλατείες!

Κι εσύ, φτωχέ μου προλετάριε της νέας εποχής, κάθεσαι ακόμα και τους ακούς. Τι κρίμα. Σαν να γυρίσαμε στην αρχή του Χρόνου. Ντροπή να αφήσουμε όλη τη δουλειά για τους επόμενους.

Γεράσιμος Τρύφωνας

Πατάτες και πατατοφάγοι

                                                                      Οι πατατοφάγοι
                                                                        Vincent Van Gogh

                                                                                         
Μία σκέψη 
με αφορμή το «Κίνημα της Πατάτας» και τα πολιτικο-ραδιο-τηλεοπτικά παραφερνάλια


Ο "θάνατος" - αν για αυτό μιλάμε - των μεσαζόντων είναι θετική εξέλιξη. Και οι πρωτοβουλίες που εκδηλώνονται ανά τη χώρα για την προμήθεια ειδών πρώτης ανάγκης απευθείας από τον παραγωγό είναι στη σωστή κατεύθυνση και πρέπει να οργανωθούν ακόμα περισσότερο, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι η ευθύνη θα περάσει κατ' ανάγκην από τα χέρια λίγων ευαισθητοποιημένων πολιτών σε πιο μαζικό επίπεδο, σε σωματεία και ενώσεις. Μην τις φοβάστε αυτές τις λέξεις, παιδιά· δεν υπάρχει άλλος δρόμος...

Αλλά αυτό είναι απλώς μία αρχή, ένα βήμα. Χρειάζονται κι άλλα αφού - αν είμαστε ειλικρινείς πρέπει να το παραδεχτούμε - και για την ακριβή πατάτα στο βάθος ο φταίχτης δεν είναι άλλος από το σύστημα που λέγεται καπιταλισμός.

Γι' αυτό και μόνο καχυποψία πρέπει στους ύμνους των πονηρών πολιτευτάδων (και από κοντά των εκστασιασμένων μέσων) για την πρωτοβουλία που θα ρυθμίσει την αγορά από τα κάτω και θα λύσει όλα τα προβλήματα.

Προσπαθούν απλώς να κρύψουν το κύριο πρόβλημα (που είναι δικό τους δημιούργημα, όπως και οι μεσάζοντες και τα καπέλα στα τρόφιμα): Οταν χάνεις το 30% του μισθού σου ή και όλο το μισθό σου και μένεις μ' ένα επίδομα ανεργίας, θέλει πάρα πολλές πατάτες για να ισοφαρίσεις τη χασούρα. Άρα δεν μιλάμε γι' αυτό. Και, πάντως, για όποιον καταλαβαίνει, δεν φτάνει μόνον αυτό.

Συμπέρασμα: Μαζί στο κίνημα της πατάτας, και του λαδιού, και των αλεύρων... Αλλά δεν αρκεί. Από μόνο του είναι σκέτος αταβισμός. Και οι κοινωνίες δεν πάνε μπροστά με αταβιστικές φαντασιώσεις. Εκτός αν είναι πρόοδος η επιστροφή στην εποχή των πατατοφάγων. Αρκεί ο πίνακας του Van Gogh για να το ξανασκεφτούμε. Και να πράξουμε, όταν έρθει η ώρα, αναλόγως...

Γεράσιμος Τρύφωνας

Αριθμητική λαθροχειρία

                                                                                                                     Blue II 

                                                                                Joan Miro  1961 
                                                                           Musee National d' Art Moderne

                                                                           Centre Georges Pompidou, Paris

 

Όλα τα ψέματα, όπως και τα θαύματα, διαρκούν τρεις μέρες. Μετά αποκαλύπτονται. Με την υστερία που χρησιμοποιεί για να γίνει πιστευτός ο υπουργός της Υγείας (και την άγνοια - αν όχι συμπαιγνία - των δημοσιογράφων που τον βγάζουν στα παράθυρα) το παραμύθι με τα γενόσημα, που δήθεν δεν κυκλοφορούν ευρέως στην Ελλάδα (είναι λέει μόλις το 18% των φαρμάκων έναντι 40, 50 ή και 60% στην υπόλοιπη Ευρώπη) για χάρη των πανάκριβων πρωτότυπων - κράτησε λίγο παραπάνω. 

Στην πραγματικότητα, λοιπόν, όταν ο Ανδρέας Λοβέρδος διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για το ποσοστό των γενόσημων λέει αλήθεια - αλλά μόνο τη μισή. Γιατί άλλο ένα 30 με 35% είναι τα off patent, τα πρωτότυπα δηλαδή που έχει λήξει η πατέντα τους (και θα έπρεπε να είναι φτηνά υπουργέ μου!). 

Αυτά τα δύο ποσοστά μαζί μας φέρνουν μία η άλλη με την υπόλοιπη Ευρώπη, που μετράει - πονηρέ πολιτευτή - μαζί γενόσημα και off patent στο 40, 50 και 60% που μας τσαμπουνάς. Άρα δεν βρίσκεται εκεί το ζήτημα. Στο κάτω κάτω πολυεθνικές και εθνικές (και ελληνικές ανάμεσά τους) φαρμακοβιομηχανίες φτιάχνουν και τα πρωτότυπα και τα γενόσημα - δεν τα φτιάχνει ο μπακάλης, ούτε καν ο φαρμακοποιός, της γειτονιάς μου.

Η αλήθεια είναι ότι στη χώρα που κυβερνάει, όπως μόνο αυτός και οι προκάτοχοί του ξέρουν, πρωτότυπα, γενόσημα και off patent φρόντισαν τόσα χρόνια να έχουν λίγο πολύ την ίδια τιμή στην αγορά για να μη θιγούν τα υπερκέρδη των φαρμακοβιομηχάνων· κι ας αιμορραγούσαν τα ταμεία που πλήρωναν τη νύφη. Και τώρα γι' αυτό φροντίζουν... 

Μ. Σχεριώτης