Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Τα κομμένα πόδια και η ντροπή



                                                   Το κόκκινο μοντέλο, 1936
                                                                                                             Rene Magritte

Φοβάσαι, φτωχέ μου, μικροαστέ. Το ξέρω. Σε κατάφεραν να νιώσεις υπεύθυνος γι΄αυτά που δεν έκανες· και αναγκασμένος να σκύψεις τώρα κι άλλο το κεφάλι για να ζήσεις· έτσι σου λένε. Αλλά πώς θα ζήσεις με το κεφάλι χαμηλά, κακομοίρη μου - το σκέφτηκες;

Μα, σου έχουν κοπεί τα πόδια, λες, πώς να σταθείς όρθιος; Βλακείες. Σε όλους κόβονται τα πόδια την ώρα που είναι να κάνουν το μεγάλο βήμα, να διαλέξουν μια για πάντα - αν τρέχει αίμα στις φλέβες τους. Αλλά μόνο για μισό λεπτό. Από την ώρα που θα διαλέξεις τα πόδια σου δεν τρέμουν πια. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Γίνεσαι άνθρωπος.

Αλλιώς θα τρέμεις κάθε μέρα και θα σκύβεις κάθε μέρα όλο και περισσότερο και θα νιώθεις συνένοχός τους γιατί θα ξέρεις ότι δεν έκανες τίποτα για να τους σταματήσεις. Κι όλα αυτά γιατί; Για το παντεσπάνι; Δεν το βλέπεις; Ένα ξεροκόμματο είναι, που το μαλάκωσε η μούχλα. Αξίζει τέτοια ντροπή;

Μ. Σχεριώτης
  

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Τότε και Τώρα





Τότε, όλα ήταν ασπρόμαυρα, γιατί δεν υπήρχε δυνατότητα να γίνουν έγχρωμα. Σήμερα υπάρχει


Του Θύμιου Καλαμούκη

Τότε, η χούντα, είχε την στήριξη των Αμερικάνων. Σήμερα έχει των Αμερικανών αλλά και των Ευρωπαίων.

Τότε, κυβερνούσε χωρίς να έχει από πριν ερωτηθεί ο λαός. Σήμερα ισχύει το ίδιο, και για την πρώτη φάση και για την δεύτερη.

Τότε, ο κόσμος διεκδικούσε ψωμί, δηλαδή δουλειά και αξιοπρεπείς αμοιβές. Σήμερα διεκδικεί το ίδιο. Ίσως περισσότερο από τότε, γιατί τότε, το 8ωρο ήταν δεδομένο, ο κατώτατος μισθός εγγυημένος και οι συλλογικές συμβάσεις απαραβίαστες.

Τότε, το αίτημα ήταν καλύτερη παιδεία. Καλύτερα και περισσότερα σχολεία, μέσης εκπαίδευσης, καλύτερη ανώτερη και ανώτατη παιδεία. Σήμερα το αίτημα είναι το ίδιο, εμπλουτισμένο λόγω της πολυπλοκότητας της εποχής.

Τότε, το αίτημα ήταν ελευθερία. Ελευθερία λόγου, συνάθροισης, έκφρασης. Σήμερα όλα αυτά, θεωρητικώς υπάρχουν. Πρακτικώς ελευθερία λόγου, έχει όποιος συμπλέει με τους νταβατζήδες, ελευθερία συνάθροισης, υπάρχει όταν το θελήσουν τα ΜΑΤ, και η ελευθερία έκφρασης καταφέρνει και επιβιώνει, λόγω κυρίως των νέων μορφών επικοινωνίας.

Τότε, τα σύνορα ήταν κλειστά και οι πόρτες και τα παράθυρα των σπιτιών ήταν ανοιχτά. Σήμερα τα σύνορα είναι ανοιχτά, αλλά οι πόρτες και τα παράθυρα θεόκλειστα.

Τότε, υπήρχε μετανάστευση, νέων και δυναμικών ανθρώπων. Σήμερα το ίδιο.

Τότε, στον δημόσιο λόγο κυριαρχούσαν οι ελληνοχριστιανικές αξίες. Σήμερα κυριαρχούν, οι ελληνοχριστιανικές αξίες του Καρατζαφέρη, του Άνθιμου και της παρέας του.

Τότε, είχε Γουέμπλευ. Σήμερα έχει και άλλα γήπεδα και αθλήματα.

Τότε, κάπου στο βάθος υπήρχε ένας Παπανδρέου. Σήμερα υπάρχει ένας Παπανδρέου, κάπου στο βάθος. Και ένας Καραμανλής. Και μια από όλα από Μητσοτάκη.

Τότε, όσοι αγωνίζονταν χαρακτηρίζονταν μειοψηφία κατά του γενικού συμφέροντος. Σήμερα, όσοι αγωνίζονται είναι μειοψηφία και χαρακτηρίζονται εχθροί του γενικού συμφέροντος.

Τότε, όποιος έσκυβε το κεφάλι, ζούσε μια ήρεμη και μίζερη ζωή. Το ίδιο ισχύει και σήμερα, με την προσθήκη και «της ταπεινωμένης ζωής».

Τότε, οι πολλοί σιώπησαν, περιμένοντας από μια χούφτα τολμηρών να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Σήμερα οι πολλοί σιωπούν περιμένοντας, από μια χούφτα πολύ τολμηρών να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

Τότε υπήρχε ένα Σύνταγμα, διάτρητο. Τι σύμπτωση...

Τότε, υπήρχαν δυο κανάλια η ΕΙΡΤ και η ΥΕΝΕΔ. Σήμερα υπάρχουν άλλα πέντε.

Τότε, όλα ήταν ασπρόμαυρα… όπως και σήμερα.

Τότε, όλα ήταν ασπρόμαυρα, γιατί δεν υπήρχε δυνατότητα να γίνουν έγχρωμα. Σήμερα υπάρχει.


Αναδημοσίευση από την ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΕΙΑ (ΟΝ ΔΕ ΝΕΤ)


Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Οι προγραμματικές δηλώσεις αλλιώς



                                                                                                                           «Ιστορία»
                                                                                                                          Νικόλαος Γύζης


"Η πορεία θα είναι ανηφορική και η προσπάθεια δεν θα είναι στιγμιαία. Η προοπτική της ανάπτυξης δεν θα πραγματοποιηθεί χωρίς αγώνες, κόστος προσαρμογής και θυσίες. Αυτά θα πρέπει να επιμεριστούν δίκαια". 
Προγραμματικές Δηλώσεις Λ. Παπαδήμου, 14/11/2011 


Είναι η φράση του κ. Λουκά Παπαδήμου, από τις προγραμματικές δηλώσεις, που έπαιξε λιγότερο έως καθόλου στα αστικά μέσα ενημέρωσης όλες αυτές τις ημέρες που μας βομβαρδίζουν με ηρωικά και πένθιμα άσματα για την ιερή αποστολή της εθνικής μας κυβέρνησης και τον υπέρτατο αγώνα που πρέπει να δώσει για τη σωτηρία της χώρας... 

Οι λόγοι γι' αυτή τη σιωπή είναι δύο. Ο πρώτος γιατί ξέρουν το ψέμα. Τα περί «δίκαιου επιμερισμού» είναι λόγια του αέρα, από αυτά που στην αστική δημοκρατία ανήκουν στην κατηγορία όσων «λέγονται αλλά δεν γίνονται»  και όχι το αντίθετο. 

Ο δεύτερος έχει να κάνει με το περιβόητο... timing. Αν μιλούσαν για το κόστος προσαρμογής - τι comme il faut διατύπωση - και τις θυσίες θα χάλαγαν αυτή την ωραία παράσταση (κατάμαυρης) εθνικό-πατριωτικής ομοψυχίας που ανεβάζουν τρεις μέρες τώρα στο Κοινοβούλιο ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑΟΣ και άλλες ορκισμένες στον ευρωμονόδρομο δυνάμεις, παρά τις επιμέρους αντιθέσεις και τις αντιφάσεις των στελεχών τους. 

Και τότε πού σε πονεί και πού σε σφάζει. Θα έπρεπε, οι κατά τα άλλα πολυγραφότατοι και πολύξεροι συνάδελφοί μας, να μιλήσουν για τους απεργούς της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» που διεκδικούν για 16η ημέρα την αξιοπρέπεια και το ψωμί τους. Τους μεταλλεργάτες που απειλούνται με απόλυση επειδή αρνούνται να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις, αντιδρούν στις περικοπές των μισθών τους και την αναδρομική παρακράτηση του δώρου τους. Α ναι, και γιατί δεν αποδέχονται τις απολύσεις των συναδέλφων τους γιατί έτσι θα σωθούν - λέει - οι θέσεις των υπολοίπων.

Θα έπρεπε να μιλήσουν γι' αυτούς και χιλιάδες άλλους εργαζόμενους που βιώνουν αυτές τις ημέρες τους ίδιους εκβιασμούς. Αυτούς που απολύθηκαν ήδη γιατί συνδικαλίστηκαν! Τους 1.000.000 ανέργους, που θυσιάζονται στο βωμό της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας. Πως ζουν και πως φροντίζουν τις οικογένειές τους...

Θα έπρεπε να μιλήσουν και για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο που βιώνουν ήδη κι αυτοί τις αιματηρές περικοπές, βλέποντας μηδενικά τα εκκαθαριστικά μισθοδοσίας γιατί είχαν κάνει το λάθος - ή αν θέλετε είχαν το θράσος - να πάρουν και στεγαστικό δάνειο από πάνω. Τους υπαλλήλους που περιμένουν, οι πρώτοι 30.000 σήμερα, άλλοι 100.000 αύριο και πάει λέγοντας, να βγουν στην εφεδρεία. Να πεταχτούν, δηλαδή, κι αυτοί στον κάδο των αχρήστων. 

Θα έπρεπε να μιλήσουν για τις χιλιάδες οικογένειες που δεν χρειάζεται να μην πληρώσουν το χαράτσι για να τους κόψουν το ρεύμα, γιατί ήδη τους το έχουν κόψει, επειδή δεν είχαν να πληρώσουν το λογαριασμό - και χτυπάνε στο γείτονα για να ζεστάνουν το γάλα για το παιδί. Τους χιλιάδες συνταξιούχους που ψευτοζούσαν πριν, οπότε - δεν πειράζει - ας πεθάνουν και κανονικά, επιτέλους. 

Θα έπρεπε να μιλήσουν για τους χιλιάδες ανάπηρους, που μαθαίνουν τώρα ότι θα τους κοπεί το επίδομα με το οποίο ζούσαν, γιατί τελικά δεν είναι τόσο... ανάπηροι - μπορούν, λέει, να σταθούν στα πόδια τους· οπότε ας κόψουν τον κώλο τους, μαζί τους θα ασχολούμαστε τώρα;  

Θα έπρεπε να μιλήσουν για τη νεαρή μάνα από την Πάτρα, που χαμένη στο λαβύρινθο των ναρκωτικών, μπήκε σ' ένα μαγαζί και έκλεψε τρεις μπλούζες - να τυλίξει μ' αυτές την τετράχρονη κόρη της, να την ζεστάνει λίγο στην άθλια κάμαρα που ζούσαν, να τις ανταλλάξει για μια δόση; δεν έχει σημασία πια· Συνελήφθη και αυτοκτόνησε τυλίγοντας μια κουβέρτα γύρω από το λαιμό της μέσα στα κρατητήρια της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αχαΐας.

Αν περιμένατε να ακούσετε προγραμματικές δηλώσεις γι' αυτά και να δείτε συζητήσεις στην τηλεόραση και τις εφημερίδες χάσατε. Σοσιαλισμό έχουμε; Τι θέλετε, δηλαδή, να γίνουμε  Σοβιετική Ένωση;

Γεράσιμος Τρύφωνας

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Σοσιαλδημοκρατίας εγκώμιον



                                                                   «Ευαγγελισμός»
                                                                                         Κ. Παρθένης



Αποστολή εξετελέσθη. Άξιοι μαθητές σπουδαίων προγόνων. Οι σοσιαλδημοκράτες άνοιγαν πάντα την πόρτα στο φασισμό, όταν έβλεπαν να πλησιάζει η ώρα που τέλειωναν τα αστεία και έπρεπε να διαλέξουν.

Πάντα σοβούσε μια κατακλυσμιαία οικονομική κρίση, είχε προηγηθεί ή ερχόταν μια πτώχευση, εκτελούνταν μια εξοντωτική συνθήκη με δυσβάστακτες πολεμικές επανορθώσεις, η κοινωνία στέναζε και το κύμα των λαϊκών αντιδράσεων φούσκωνε απειλητικά, ο καπιταλισμός βαριανάσαινε στη θέα (ή και μόνο στην ιδέα) των κομμουνιστών που έρχονταν.

Από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης μέχρι την Ελλάδα του μεσοπολέμου βρισκόταν πάντα ο σοσιαλδημοκράτης αρχηγός και το κόμμα του, είτε λεγόταν SPD, είτε Κόμμα Φιλελευθέρων, Δημοκρατική Ένωση κτλ. στα καθ' υμάς, να κάνουν τη βρωμοδουλειά.


Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, βέβαια, αλλά ο καπιταλισμός εδώ και 100 χρόνια δεν έχει - και δεν θα μπορούσε από τη φύση του - προχωρήσει βήμα. Πάντα τα ίδια κόλπα με τους ίδιους συνεργάτες, από τον Μεταξά (της μικρής Ελλάδας) ως τον Χίτλερ (της Deutschland uber alles), που αύριο θα αναλάβουν να σώσουν τη χώρα, αφού απέτυχε να τη σώσει το αστικό πολιτικό σύστημα, που μέχρι χθες τους είχε συνεταίρους.

Πως το έλεγε στις... ανύποπτες εποχές ο πατέρας του παραιτηθέντος μέσω ψήφου εμπιστοσύνης (!) πρωθυπουργού μας; «ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ»!

Γεράσιμος Τρύφωνας

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Ο τραπεζίτης πρωθυπουργός



                                                                              Νίκος Χατζηκυριάκος - Γκίκας


Τώρα που η αγωνία (σας) έλαβε τέλος και ο Λουκάς Παπαδήμος διορίστηκε (δεν εξελέγη) επιτέλους πρωθυπουργός, επιβάλλεται νομίζω να σας θυμίσω, αγαπητοί συνάδελφοι, που σκίζατε από… καναλίου εις κανάλιον τόσες μέρες για χάρη του τα ρούχα σας, ποιος αναλαμβάνει να μας σώσει.

Ιδού λοιπόν μερικά χρήσιμα στοιχεία για τον κ. Παπαδήμο και τους συν αυτώ, που δεν τα γράφουν ούτε οι ταυτότητες, ούτε τα βαριά βιογραφικά τους.

Ας αρχίσουμε από τον ως χθες επικεφαλής του. (Αντιγράφω από το βιβλίο “Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε” - κι αυτό σε σας απευθύνεται αγαπητοί μου - του Νίκου Μπογιόπουλου). Ο εκάστοτε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, εν προκειμένω ο Τρισέ, βάσει των στοιχείων του 2007, αμείβεται με το ποσό των 345.000 ευρώ ετησίως, στο οποίο δε συμπεριλαμβάνονται οι αποδοχές που λαμβάνει για έξοδα κατοικίας. Οι αντιπρόεδροι της ΕΚΤ (όπως ο νέος μας πρωθυπουργός δηλαδή) εισπράττουν 296.000 ευρώ το χρόνο, χωρίς να υπολογίζονται οι λοιπές παροχές. Συνολικά για τα έξι μέλη του Διευθυντηρίου της ΕΚΤ ξοδεύτηκε το 2007 για αμοιβές ποσό ύψους 1,6 εκατ. ευρώ, στο οποίο δεν συμπεριλαμβάνονται λοιπές παροχές (έξοδα κατοικία, μετακινήσεις, κλπ.).

Μια και αρχίσαμε ας δούμε λίγο και τους υπόλοιπους – να έχουμε ολοκληρωμένη την εικόνα για την τρόικα των σωτήρων μας. (Καταφεύγω στο ίδιο βιβλίο, εκδόσεις Α. Α. Λιβάνη).

Ευρωπαϊκή Ένωση: ο εκάστοτε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της ΕΕ, εν προκειμένω ο Μπαρόζο, αμείβεται ετησίως με 335.000. Εδώ δεν περιλαμβάνονται τα ποσά που λαμβάνει για έξοδα παραστάσεως, κατοικίας, μετακινήσεων, κλπ. Σημειωτέον ότι μόνο τα έξοδα παραστάσεως και μετακινήσεων του Μπαρόζο ανήλθαν το 2009 στα 720.000 ευρώ. Επίσης ο (εκάστοτε) Μπαρόζο, άμα τη λήξει της θητείας του, έχει εξασφαλίσει εφ’ όρου ζωής σύνταξη ύψους 62.000 ευρώ ετησίως. Ο πρόεδρος της ΕΕ, εν προκειμένω ο Ρομπάι, και ο πρόεδρος της Κομισιόν, ο Μπαρόζο, έχουν επίσης εξασφαλίσει απολαβές ύψους 200.000 ευρώ ετησίως και επί τρία χρόνια μετά την αποχώρησή τους από τις θέσεις τους, με αιτιολογικό την ενίσχυσή τους από την ΕΕ για την «επαγγελματική τους επανένταξη» (!) μετά τη λήξη της θητείας τους…

Οι αντιπρόεδροι της ΕΕ αμείβονται με 300.000 ευρώ ετησίως. Οι επίτροποι της ΕΕ λαμβάνουν ετησίως 240.000 ευρώ, δικαιούνται 36.000 ευρώ ως έξοδα κατοικίας, εισπράττουν 7.300 ευρώ ως έξοδα παραστάσεως, έχουν πλήρη κάλυψη εξόδων μετακινήσεων, ενώ μεταξύ άλλων λαμβάνουν 40.000 ευρώ ως έξοδα εγκατάστασης. Συνολικά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, πέραν των μισθών των μελών της, στοίχισε μέσα στο 2009 ποσό 4 εκατομμυρίων ευρώ που πήγαν σε έξοδα παραστάσεως, δώρα, γεύματα, ταξίδια και γκολφ…

Διεθνές Νομισματικό Ταμείο: ο εκάστοτε πρόεδρος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, όπως ο “σοσιαλιστής” Ντομινίκ Στρος Καν (τότε που γραφόταν το βιβλίο – σήμερα έχει αναλάβει η τέως υπουργός Οικονομικών του Σαρκοζί, Κριστίν Λαγκάρντ), αμειβόταν ετησίως με 421.000 δολάρια και δικαιούνταν επιπλέον επίδομα ύψους 75.000 δολαρίων. Βάσει του συμβολαίου του τα κάθε είδους έξοδά του ήταν πλήρως καλυμμένα, ενώ διέθετε κάθε λογής υπηρετικό προσωπικό, από σοφέρ μέχρι μάγειρα… Και, φυσικά, προβλέπεται και αποζημίωση μετά την αποχώρηση, προσθέτω εγώ.

Νομίζω, για να επανέλθω, αγαπητοί μου, ότι ακριβώς επειδή τα γνωρίζατε όλα αυτά, νιώθετε τώρα ανακουφισμένοι με τον νέο πρωθυπουργό. Όπως νιώθουν και οι αγορές και τα χρηματιστήρια, και η ΕΕ και το ΔΝΤ και η ΕΚΤ, σε ένα βαθμό και το αστικό πολιτικό μας σύστημα (αυτό έχει και τις εσωτερικές του ήττες να μπαλώσει, αλλά εντάξει δεν χάθηκε το παν - ο καπιταλισμός να 'ναι καλά και δεν θα τους ξεχάσει...). Τα άλλα, για τη χώρα και το μέλλον της, είναι παραμύθια για μικρά παιδιά. Κι όποιος τα πιστεύει κακό του κεφαλιού του!

Μερικές παρατηρήσεις ακόμα: «Αποκλείω την υπόθεση της αποβολής μιας χώρας από τη ζώνη του ευρώ, στην πραγματικότητα η συνθήκη δεν έχει εργαλεία που να μας επιτρέπουν να το κάνουμε», μας είπε χθες το βράδυ ο επικεφαλής του Eurogroup Ζαν Κλωντ Γιούνκερ. Και είναι και ανοησία, λέει, η ιδέα μιας μικρότερης ζώνης του ευρώ! Ναι ε, κι εγώ που νόμιζα ότι άμα δεν διορίσουμε κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης μας πέταξαν την άλλη μέρα. Έτσι δεν μας λέγατε πρωί, μεσημέρι, βράδυ σαν φάρμακο για να δικαιολογήσετε μια νόθα, ακόμα και στο πλαίσιο του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος, λύση;

Την ώρα που συνέβαιναν όλα αυτά ανακοινωνόταν ότι μέσα σε ένα χρόνο εξαερώθηκαν οι θέσεις εργασίας που είχαν δημιουργηθεί στην Ελλάδα ολόκληρη την προηγούμενη δεκαετία και οι άνεργοι - με στοιχεία του παρελθόντος Αυγούστου - καλπάζουν προς το 1.000.000!

Γεράσιμος Τρύφωνας

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Κι όμως υπάρχει άλλος δρόμος



Η απάντηση στα παραμύθια περί υποχρεωτικής προσαρμογής στις εντολές της τρόικα ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ και τις ασυναρτησίες δεξιών και "αριστερών" εξαπτέρυγων για το μονόδρομο που εκ των πραγμάτων πρέπει να διανύσει η χώρα για να σωθεί στο ακόλουθο κείμενο:



                                                               «Ο Λένιν ανακηρύσσει τη Σοβιετική εξουσία»
                                                                                                     Βλαντιμίρ Σερόφ, 1947


1917


Ήταν Τετάρτη 7 Νοέμβρη (25 Οκτώβρη) του 1917.
Χτες, συμπληρώθηκαν 94 χρόνια.

Οι Μπολσεβίκοι, με την Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, δεν περιορίστηκαν να εξασφαλίσουν για το λαό τους φαΐ, στέγη, εργασία, Παιδεία, Υγεία, ελεύθερο χρόνο, αξιοπρεπή γηρατειά κι άλλα πολλά που δεν είναι της ώρας.
Εκαναν και τούτο:

«Ενα άλλο οικονομικό μέτρο της σοβιετικής εξουσίας ήταν η μη αναγνώριση του εξωτερικού δημοσιονομικού χρέους και των υποχρεώσεων που είχαν αναλάβει οι κυβερνήσεις της προεπαναστατικής Ρωσίας (...). Το Γενάρη του 1918, η σοβιετική κυβέρνηση ακύρωσε τα εσωτερικά και εξωτερικά δάνεια που είχε συνάψει η τσαρική και η Προσωρινή κυβέρνηση».

Ετσι αντιμετώπισαν οι Μπολσεβίκοι τα χρέη, με τα οποία ο τσάρος και οι αστοί είχαν φορτώσει τις πλάτες του ρωσικού λαού.

***
Ομως, οι Μπολσεβίκοι, επειδή ακριβώς ήταν κομμουνιστές, δηλαδή και πατριώτες και διεθνιστές, την ώρα που οι πολιτικοί προπάτορες του Παπανδρέου, του Σαμαρά, του Καρατζαφέρη και των υπολοίπων, έστελναν στρατό εναντίον τους, εκείνοι, όσον αφορά την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, να επίσης τι έκαναν:

«Ενα άλλο οικονομικό μέτρο της σοβιετικής κυβέρνησης στον εξωτερικό τομέα ήταν η παραίτησή της από το Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο (ΔΟΕ), που επέβαλαν το 1897, μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, οι Μεγάλες Δυνάμεις στην Ελλάδα (...) από την Οκτωβριανή Επανάσταση η Ελλάδα απεκόμισε οικονομικά οφέλη. Η νεαρή Σοβιετική Δημοκρατία, με απόφαση του Δεύτερου Συνεδρίου των Σοβιέτ, απάλλαξε την Ελλάδα από το χρέος που όφειλε στη Ρωσία και ανερχόταν στα 100 εκατομμύρια χρυσά γαλλικά φράγκα. Ακόμα, η σοβιετική κυβέρνηση παραιτήθηκε από τα δικαιώματά της στο Αγιο Ορος, καθώς και από τις ιδιοκτησίες του τσαρικού κράτους σε διάφορα ευαγή ιδρύματα στην Ελλάδα (ρώσικο νοσοκομείο στον Πειραιά, το σημερινό Τζάνειο) κ.λπ.».
***
(Κώστας Αυγητίδης, «Η στρατιωτική επέμβαση των καπιταλιστικών χωρών ενάντια στη Σοβιετική Ρωσία και η Ελλάδα (1918-1920)», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).

Ετσι αντιμετωπίζουν οι Μπολσεβίκοι τα θέματα του χρέους, των ΔΝΤ και των ΔΟΕ.
Μέσα κι έξω από τη χώρα τους.

Αναδημοσίευση από τον Ημεροδρόμο του Νίκου Μπογιόπουλου στον «Ρ»

Το παιχνίδι ήταν προδιαγεγραμμένο



                                            18th century Landscape 
                                Collection of Ho-Am Art Museum, South Korea

[...] Tα προεκλογικά προγράμματα δύο από τους υποψηφίους ήταν αντίθετα προς τις πολιτικές του ΔΝΤ. Σε μια ασυνήθιστα ανοιχτή παρέμβαση στις πολιτικές διαδικασίες ενός ανεξάρτητου κράτους, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αρνήθηκε να αποδεσμεύσει τα χρήματα μέχρι οι τέσσερις κυριότεροι υποψήφιοι να δεσμευτούν ότι, αν νικούσαν, θα ακολουθούσαν πιστά τους νέους κανόνες. Χάρη σε αυτό τον εκβιασμό, το ΔΝΤ θριάμβευσε: Και οι τέσσερις υποψήφιοι δήλωσαν γραπτώς ότι θα υποστήριζαν τα μέτρα του. [...]

Naomi Klein

Η Naomi Klein δεν αναφέρεται στην Ελλάδα και το 2011. Περιγράφει, στο «Δόγμα του Σοκ», τη Νότια Κορέα την εποχή της κρίσης των «ασιατικών τίγρεων», δεκατρία χρόνια πίσω. Διαβάστε εδώ τις αποκαλυπτικές (και για το ελληνικό έργο) λεπτομέρειες της ιστορίας: http://qwfwqn.blogspot.com/search/label/%CE%91%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%BF

Αναδημοσίευση από το «Ένα σημάδι στο διάστημα» 


Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Η ζωή μπορεί να νικήσει ξανά


Η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση είναι 
 ένα εκατομμύριο φορές πιο δημοκρατική από τις πιο δημοκρατικές αστικές δημοκρατίες 
Β. Ι. Λένιν


                                                Η ομιλία του Λένιν
                                                            στο 2ο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ
                                                                στις 26 του Οχτώβρη
                                                                Βλαντιμίρ Σερόφ, 1955



«Πρέπει, χωρίς να χάσουμε λεπτό, να οργανώσουμε το επιτελείο των επαναστατικών τμημάτων, να ανακατατάξουμε τις δυνάμεις μας, να στείλουμε τα έμπιστα συντάγματα στα καίρια σημεία, να περικυκλώσουμε το θέατρο Αλεξάνδρου, να καταλάβουμε το φρούριο Πέτρου και Παύλου, να συλλάβουμε το γενικό επιτελείο και την κυβέρνηση, να στείλουμε εναντίον των ευέλπιδων και της Άγριας μεραρχίας μονάδες που θα προτιμήσουν να πεθάνουν παρά ν' αφήσουν τον εχθρό να διεισδύσει στα ζωτικά κέντρα της πόλης· πρέπει να κινητοποιήσουμε τους ένοπλους εργάτες, να τους καλέσουμε σε μια τελευταία και αποφασιστική μάχη, να καταλάβουμε ταυτόχρονα το τηλεγραφικό και το τηλεφωνικό κέντρο, να εγκαταστήσουμε το επαναστατικό μας επιτελείο στο τηλεφωνικό κέντρο, να το συνδέσουμε τηλεφωνικώς με όλα τα εργοστάσια, με όλα τα συντάγματα, με όλα τα κέντρα του ένοπλου αγώνα...».

Τα δύο γράμματα του Λένιν, όπου περιγράφεται το σχέδιο για την κατάληψη της εξουσίας, φτάνουν στην Κεντρική Επιτροπή και στις επιτροπές της Μόσχας και της Πετρούπολης γύρω στα τέλη Σεπτεμβρίου, σταλμένα από το Ελσινγκφορς. Ο Μπουχάριν μένει εμβρόντητος διαβάζοντάς τα, ο Κάμενεφ λέει ότι είναι καθαρή τρέλα, γράφει 40 χρόνια μετά ο Λουί Αραγκόν, αναπλάθοντας εκείνες τις τρομερές μέρες. Ποιος δεν θα φοβόταν...

Κι όμως, δεν περνάει ένας μήνας και το σχέδιο μπαίνει σε εφαρμογή. Ο Λένιν έχει περάσει πια στη Ρωσία, κρύβεται σε ένα σπίτι στη συνοικία Βύμποργκ της Πετρούπολης. Από εκεί θα ξεκινήσει για το Σμόλνυϊ. Το ημερολόγιο γράφει 25 Οχτώβρη 1917. Στην πραγματικότητα, μετά την υιοθέτηση του νέου ημερολογίου που ισχύει στις μέρες μας, ήταν 7 Νοέμβρη, όπως σήμερα. Αλλά τι σημασία έχει. Η μέτρηση του χρόνου είναι σχετική όταν μιλάμε για την έφοδο στον ουρανό.

Από εκείνη τη μέρα κάθε μέρα που περνούσε ήταν μήνας και κάθε μήνας χρόνος. Την επομένη, στο 2ο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ, ψηφίζονται τα πρώτα διατάγματα της σοβιετικής εξουσίας. Τα διαβάζει ο Λένιν. Το διάταγμα για την ειρήνη πρώτο, γιατί αν δεν μπει τέλος στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο το νέο σύστημα δεν θα τα καταφέρει να στεριώσει. Άμεση ειρήνη, λοιπόν, χωρίς προσαρτήσεις και πολεμικές αποζημιώσεις, λέει ο Λένιν.

Ύστερα διαβάζει το δεύτερο. Είναι το διάταγμα για τη γη. Άμεση δήμευση της περιουσίας των γαιοκτημόνων, των φεουδαρχών, των μοναστηριών, χωρίς δικαίωμα εξαγοράς· μετατροπή της ατομικής ιδιοκτησίας της γης σε ιδιοκτησία όλου του λαού, σε ιδιοκτησία του κράτους, όπως θα περάσουν αύριο στην ιδιοκτησία του λαού όλα τα μέσα παραγωγής. Το επόμενο διάταγμα αφορά το σχηματισμό της σοβιετικής κυβέρνησης και το τέταρτο είναι η «Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Λαών της Ρωσίας», που καθιερώνει την ισότητα και τη λαϊκή κυριαρχία, επιβεβαιώνει το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό των λαών που ζουν στη Ρωσία.

Κοσμογονικές αλλαγές σε μια χώρα, όπου μεγάλα τμήματά της, ζούσαν ακόμα στον 16ο και τον 17ο αιώνα και θα βρεθούν απ' τη μια στιγμή στην άλλη στον 20ο. Να τη πάλι η σχετικότητα του χρόνου. Θα είναι συνεχώς παρούσα. Από το τιτάνιο έργο για τη λαϊκή στέγη, την ανάπτυξη της βαριάς και της ελαφράς βιομηχανίας, την κατάκτηση των νέων γαιών που πρέπει να καλλιεργηθούν, την εξάλειψη του αναλφαβητισμού. Κι όλα αυτά μέσα από χιλιάδες εμπόδια, που φαντάζουν ανυπέρβλητα. Ο εμφύλιος, ο αποκλεισμός των Δυτικών και η επέμβαση δεν καταφέρνουν να σταματήσουν τους μπολσεβίκους. Ούτε οι χιτλερικές ορδές θα τα καταφέρουν μια εικοσαετία αργότερα, παρά τα εκατομμύρια των θυμάτων του σοβιετικού λαού και τις βιβλικές καταστροφές που θα προκαλέσουν. Η ζωή θα νικήσει.

Θα μου πείτε, τι έπαθα και τα θυμήθηκα όλα αυτά σήμερα. Δεν είναι η επέτειος. Είναι η πραγματικότητα που ζούμε. Δεν βαρεθήκατε τόσα χρόνια να μιλάτε μόνο για τα λάθη, για τα πραγματικά ή υποτιθέμενα εγκλήματα, για ό,τι βρώμισε το όνειρο; Αν αποφασίσουμε κάποτε να μιλήσουμε και για τις πρωτόγνωρες στην ιστορία του ανθρώπινου γένους νίκες για λογαριασμό του ανθρώπου ίσως καταλάβουμε. Και τότε η ζωή μπορεί να νικήσει ξανά.

Μ. Σχεριώτης


* Σημείωση τέταρτη (και τελευταία): O πίνακας του Vladimir Alexandrovich Serov (1910 - 1968) με τίτλο «Η Ομιλία του Λένιν στο 2ο  Συνέδριο των Σοβιέτ» που συνοδεύει το post κάλυπτε (τουλάχιστον τη δεκαετία του '80 απ' όσο ξέρω) ολόκληρο τον κεντρικό τοίχο της αίθουσας 10 του Μουσείου Λένιν της Μόσχας· την αίθουσα όπου η έκθεση που διατρέχει τη ζωή του Λένιν και παράλληλα τα γεγονότα που αποτέλεσαν σταθμούς στην ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης είναι αφιερωμένη στα πρώτα διατάγματα της σοβιετικής εξουσίας, που ψήφισαν οι μπολσεβίκοι την 26η του Οκτώβρη. Σε αυτόν τον μεγάλων διαστάσεων πίνακα, που δημιουργήθηκε το 1955, απεικονίζονται ο Λένιν και ο Γιάκοβ Σβερντλόφ. Υπάρχουν δύο ακόμη έργα του ζωγράφου που αποδίδουν την ίδια σκηνή, από άλλη οπτική γωνία με τίτλο «Ο Λένιν ανακηρύσσει τη Σοβιετική Εξουσία». Είναι ίδια και τα δύο, αλλά τα πρόσωπα διαφέρουν. Στο ένα, του 1947, εκτός του Λένιν και του Σβερντλόφ απεικονίζονται επίσης ο Στάλιν και ο Φελίξ Ντζερζίνσκι. Στο άλλο, του 1962,  υπάρχει μόνος ο Λένιν... 

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Η δυσωδία του μαγειρείου




       
                                                                                          «Butcher's Stall» 
                                                                                                  Peter Aertsen


Oσμή μούχλας και σαπισμένου αίματος. Το αστικό πολιτικό σύστημα δίνει τον ύστατο αγώνα για να επανακτήσει (εντός κοινοβουλευτικού πεδίου γιατί στην κοινωνία δεν μπορεί) την αμφισβητούμενη εξουσία του και δεν διστάζει να επιστρέψει στις πιο σκοτεινές πηγές του για το πετύχει.

Διαπραγματεύσεις αρχηγών, “υπαρχηγών”, κομματικών αξιωματούχων και κάθε είδους πρόθυμων δεξιών και “αριστερών” συνεργατών, μακριά από τη Βουλή και τα κόμματά τους. Σενάρια και σχέδια για εν αναμονή αποστασίες βουλευτών διαθέσιμων να διευκολύνουν τις διεργασίες. Απειλές και εκβιασμοί με το φόβητρο της καταστροφής. Επιστροφή στις εποχές της πολιτικής ανωμαλίας. 

Πλήρης εξευτελισμός; Σιγά τα αβγά. Οι αστοί πολιτικοί, από τις πρώτες κυβερνήσεις του ελληνικού κράτους, όποτε κινδύνευαν να χάσουν το παιχνίδι, δεν είχαν κανένα δίλημμα. Πάντα έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία, όποτε τους καλούσε το... καθήκον. Κι ας τους φτύνουν. Αυτοί θα προσποιούνται πως βρέχει και κάτω απ' τον ήλιο. Δεν έχω καμία αμφιβολία.

Απορούν μερικοί αγαθοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ τι χρειάζονται όλα αυτά, γιατί δεν προχωρούν με την εντολή που τυπικά έχουν - άλλωστε μόλις χθες το βράδυ ανανεώθηκε από τη Βουλή. Η απάντηση είναι απλή. Γιατί δεν μπορούν. Γιατί η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου δεν φέρνει μόνο νέα δανεικά, αλλά και ασφυκτικά νέα μέτρα για να εξασφαλιστεί ότι τα δανεικά θα αποπληρωθούν στους δανειστές μας. Και ξέρουν ότι αυτά μόνοι τους δεν μπορούν να τα περάσουν. Εδώ με το ζόρι πέρασαν το 1ο μνημόνιο - το 2ο θα πήγαινε περίπατο, αν δεν έπαιρναν εγκαίρως τα μέτρα τους.

Αρα ναι, και «ψήφο αθλιοσύνης» (όπως τη λέει σήμερα ο Νίκος Μπογιόπουλος στον Ημεροδρόμο του στο "Ρ") θα έδιναν. Και ναι, «η Δημοκρατία καταργείται προσωρινώς για ταμειακούς λόγους», (όπως γράφει ο Στάθης στον Ναυτίλο του στην "Ε") στην ανάγκη. Δεν θα διστάσουν μπροστά σε τίποτα. Εκτός αν πάψουμε εμείς να διστάζουμε!

Γεράσιμος Τρύφωνας

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Ο από μηχανής θεός είναι άλλος



                            Φωτογραφία της Λιουμπόβ Ποπόβα 
                                 από την παράσταση «Ο μεγαλόψυχος κερατάς»
                                      σε σκηνοθεσία Βσέβολοντ Μέγιερχολντ 
                                Συλλογή Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης


Στην ιλαροτραγωδία που παίζεται πέντε μέρες τώρα, οι πρωταγωνιστές διαγωνίζονται (και διαγκωνίζονται) στο όνομα της πατρίδας και της επιβίωσής της. Δεν το αμφισβητώ. Απλώς δεν παίζουμε στο ίδιο έργο. Πάρτε το απόφαση. Η δική τους πατρίδα δεν είναι και δική μας. Γιατί εδώ δεν πρόκειται για το χώμα που «είναι δικό τους και δικό μας», αλλά για τα συμφέροντά τους και τα συμφέροντά μας, που όχι μόνο δεν είναι ίδια, αλλά είναι και αντιδιαμετρικά αντίθετα.

Μην απορείτε. Σε όλο αυτό το παιχνίδι ισορροπιών και υπολογισμών υπάρχει εκ των πραγμάτων χώρος και για τους προσωπικούς σχεδιασμούς των πρωταγωνιστών – που με τις συνεχείς κωλοτούμπες, τις μηχανορραφίες και τις μεταπτώσεις τους μπερδεύουν τα πράγματα. Υπάρχει χώρος και για τη βλακεία· κι αυτή μπορεί να γίνει ενίοτε κινητήριος μοχλός της Ιστορίας.

Είναι φυσικό. Στις μεγάλες κρίσεις του καπιταλιστικού συστήματος ή καλύτερα στις φάσεις ανασύνταξής του δεν φτάνουν τα συνήθη υποζύγια, που τραβούν και τις «καλές» περιόδους, της ευμάρειας και της ανάπτυξης, το κάρο – η θυσία τους είναι προϋπόθεση (όπως μας λένε ότι είναι και το νέο υπερ-δάνειο). Αλλά, τώρα, μαζί τους πρέπει να καταστραφεί και ένα τμήμα του κεφαλαίου για να βρει νέα πεδία ανάπτυξης και μεγέθυνσης το υπόλοιπο. 

Σε τέτοιες συνθήκες, με το κατεστημένο, το αστικό κράτος δηλαδή, να κλυδωνίζεται από τόσα αντικρουόμενα συμφέροντα, τα στεγανά του εμφανίζουν ρωγμές που όλοι τρέχουν να τις κλείσουν με τα επιθέματα στα χέρια. Από αρχηγό σε αρχηγό και από κόμμα σε κόμμα, αρκεί να βρεθεί η κυβέρνηση που θα κρατήσει τα μπόσικα.

Οπότε (για να ξαναγυρίσουμε στο σανίδι) πίσω από τις αναγνώσεις της σκηνής – που σας μπερδεύουν, σας απασχολούν και σας αποπροσανατολίζουν – το έργο μια έξοδο έχει: Να κερδηθεί, σώνει και καλά, η παρτίδα, προτού ο κόσμος των πρωταγωνιστών μεταβληθεί σε συντρίμμια. 

Κάπου εδώ είναι που το έργο αρχίζει να μας αφορά. Ο κόσμος αυτός δεν είναι ο δικός μας μεν, αλλά επειδή το ίδιο χώμα μοιραζόμαστε, όπως έχουμε πει, ο κουρνιαχτός – αν μείνουμε ακίνητοι στις θέσεις των θεατών – θα πνίξει κι εμάς. 

Αν, όμως, ανεβαίναμε στη σκηνή, σαρώνοντάς τους; 

Γεράσιμος Τρύφωνας



Για τη φωτογραφία και τη Ρώσικη Πρωτοπορία: η Λιουμπόβ Σεργκέγιεβνα Ποπόβα (1889 - 1924), με το έργο της συνέβαλε στα κινήματα του Κυβοφουτουρισμού, του Σουπρεματισμού - ως ενεργό μέλος της ομάδας "Σουπρέμους" του Καζιμίρ Μαλέβιτς - και στη συνέχεια του Κονστρουκτιβισμού. Είχε φτιάξει τα πρωτοποριακά σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης του «Μεγαλόψυχου Κερατά» του Κρόμελινκ, που ανέβηκε σε σκηνοθεσία Μέγιερχολντ στο «Θέατρο του Οχτώβρη».