Το παγκάκι και το μυστικό

«Ήτανε ογδόντα τεσσάρων χρονών, σχεδόν κουφή και έμενε σ' ένα διαμέρισμα του πατρικού μας σπιτιού στη Βιέννη. Έτσι ακόμα και σύμφωνα με τους καινούργιους νόμους των "Αρειανών" δεν μπορούσαν να την πετάξουν έξω και κοιτάζαμε να βρούμε καμιά ευκαιρία να την βγάλουμε έξω από την Αυστρία μ' έναν οποιονδήποτε τρόπο. Ένα από τα πρώτα μέτρα που πήρανε οι χιτλερικοί στην Αυστρία της ήτανε πολύ οδυνηρό: Με την ηλικία που είχε, δεν την κρατούσαν τα πόδια της κι όταν έκανε τον καθημερινό περιπατάκο της, αφού περπατούσε με κόπο πέντε-δέκα λεφτά, συνήθιζε να κάθεται και ν' αναπαύεται σ' ένα παγκάκι. Αλλά μόλις ο Χίτλερ έγινε κύριος της Βιέννης, απαγορευόταν βάναυσα στους Εβραίους να κάθονται στα παγκάκια - μέτρο που το επινοήσανε με τον σαδιστικό σκοπό του κρυφού βασανισμού»...

Η ηλικιωμένη γυναίκα της ιστορίας ήταν η μητέρα του Στέφαν Τσβάιχ. Ήταν τότε, το 1938, σχεδόν συνομήλικη εκείνης που μας είπε, εν πλήρει αθωότητι ή μήπως συνειδήσει, πριν από λίγο καιρό, πως «εάν πάει κανείς στην πλατεία της Κυψέλης, δεν έχει χώρο να πατήσει· στα δε παγκάκια κάθονται άνθρωποι ξένοι - πολύ φυσικό βέβαια πώς να περάσουν την ώρα τους - και παίζουν κάτι δικά τους χαρτιά και με χαρτάκια γεμίζει ο τόπος».

Το 1938 η ηλικιωμένη Εβραία, που δύσκολα έκανε δυο βήματα στο δρόμο, δεν επιτρεπόταν να ξαποστάσει στο παγκάκι της γειτονιάς της. Όπως και κανείς άλλος «βρωμιάρης» της φυλής της. Επί ποινή θανάτου. Γι' αυτή τη γυναίκα μιλάει, για να πει για όλους, ο μεγάλος αυστριακός συγγραφέας, που έμαθε τότε στην Αγγλία, όπου είχε καταφύγει, το θάνατό της. Λέει στο έργο του, «Ο χθεσινός κόσμος», για εκείνες τις ημέρες του 1938, τις μέχρι τότε «τρομερότερες μέρες» της ζωής του, (σύντομα θα ακολουθούσαν και άλλες τρομερότερες):

«Και δεν κοκκινίζω να ομολογήσω - τόσο μας σκλήρυναν την καρδιά αυτά τα χρόνια - ότι δεν τινάχτηκα, δεν έκλαψα όταν έμαθα το θάνατο της φτωχής μου μητέρας, που την είχαμε αφήσει στη Βιέννη. Αντίθετα, ένιωσα κάτι σαν ανακούφιση, γιατί έτσι θα γλύτωνε πια από κάθε πόνο και κάθε κίνδυνο».

Ένα παγκάκι, λοιπόν, κάπου στη Βιέννη ή την Κυψέλη. Τόσο σημαντική μπορεί να είναι μια λεπτομέρεια. Τόσα πολλά μπορεί να δείχνει (ή να κρύβει). Όσοι πιστεύουν ακόμα στον άνθρωπο, χωρίς να απαιτούν κανένα προσδιοριστικό - φύλου ή φυλής, θρησκείας, ιδεολογίας ή αίματος - για αυτή τους την πίστη, είναι καιρός να μιλήσουν. Προτού μας πέσει, πάλι, ο ουρανός στο κεφάλι. Προτού κάποιος άλλος προτιμήσει το θάνατο για να γλυτώσει από κάθε πόνο και κάθε κίνδυνο!


Γεράσιμος Τρύφωνας

Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά;

Ακούστε ένα μαθητή, τον οποίο - όπως λέει ο φίλος μου Κ. Ζ. - δεν θα τον βγάλουν ποτέ τα κανάλια!

Λέγομαι Κωνσταντίνος Μανίκας και είμαι μαθητής της πρώτης Λυκείου στο 1o Λύκειο Δραπετσώνας… Αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο, θέλοντας να εκφράσω τον αποτροπιασμό και την αγανάκτησή μου για το θράσος και την υποκρισία και αυτών που μας κυβερνούν καθώς και όλων αυτών των δημοσιογράφων και ΜΜΕ που τους βοηθάνε για να επιβάλλουν τα άνομα και ανήθικα σχέδια τους σε βάρος των μαθητών και της νέας γενιάς…

Αφορμή είναι η απεργία των καθηγητών μου, μέσα στην εξεταστική περίοδο και τα κροκοδείλια δάκρυα πολιτικών και δημοσιογράφων για το μέλλον μου, που «κινδυνεύει» απ’ αυτήν.

Τι λέτε;;;;;
Τι μέλλον έχω, -εξαιτίας σας- κι από ποιους πραγματικά κινδυνεύει;;;;

Ας δούμε πρώτα, ποιος διαμόρφωσε το μέλλον και την ζωή όλων, από παλιά.

- Ποιος έφτιαξε το μέλλον του παππού μου και το έντυσε με τα αποφόρια της ΟΥΝTΡΑ, στέλνοντας τον μετανάστη στη Γερμανία;

- Ποιος κακοδιαχειρίστηκε και κατάκλεψε αυτόν τον τόπο;

- Ποιος ανάγκασε την μητέρα μου να δουλεύει απ το πρωί ως το βράδυ για 530 ευρώ, που αφού πληρώσει λογαριασμούς και φαγητό, δεν περισσεύουν  -όχι για να μου πάρει παπούτσια- αλλά ούτε ένα βιβλίο που θέλω απ τον πάγκο του παζαριού;;;;;

- Ποιος μείωσε στο μισό τον μισθό του πατέρα μου;

- Ποιος τον συκοφάντησε, τον απείλησε με επιστράτευση, απόλυση -αυτόν και όλους τους συναδέλφους του στις μεταφορές- όταν κατέβηκαν σε απεργίες μόνο και μόνο γιατί ήθελαν να ζήσουν με αξιοπρέπεια;

- Ποιος θέλει να κλείσει την σχολή που διάλεξε ο αδερφός μου για να πραγματοποιήσει τα όνειρα του, στο Πανεπιστήμιο;

- Ποιος μου έδωσε φωτοτυπίες αντί για βιβλία;

- Ποιος με άφησε να παγώνω χωρίς θέρμανση στην τάξη μου;

- Ποιος φταίει που μαθητές λιποθυμάνε απ’ την πείνα;

- Ποιος άφησε τόσους άνεργους;

- Ποιος οδήγησε 4000 ανθρώπους στην αυτοκτονία;

- Ποιος άφησε τους παππούδες μας χωρίς περίθαλψη και φάρμακα;

Οι καθηγητές μου ή ΕΣΕΙΣ τα κάνατε όλα αυτά;;;;

Λέτε επίσης ότι οι καθηγητές μου, με την απεργία, θα καταστρέψουν τα όνειρα μου.

Ποιος σας είπε ότι όνειρο μου είναι να είμαι ένας ακόμα άνεργος στο 67% των νέων ανέργων;

Ποιος σας είπε ότι όνειρο μου είναι να δουλεύω ανασφάλιστος και χωρίς ωράρια για 350 ευρώ το μήνα – όπως ψηφίσατε στην τελευταία σας τροπολογία;

Ποιος σας είπε ότι όνειρο μου είναι να γίνω οικονομικός μετανάστης ;

Ποιος σας είπε ότι όνειρό μου είναι να γίνω delivery boy;

Δυο λόγια θέλω να πω και στους δασκάλους μου, σ’ όλη τη χώρα.

Δάσκαλοι μου, έχετε υποχρέωση απέναντι σ όλους τους μαθητές ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ.
Αν υποχωρήσετε στον δίκαιο αγώνα σας τότε πραγματικά θα έχετε παίξει με το μέλλον μου και θα το χετε υποθηκεύσει.

Όποια υποχώρηση και να κάνετε, όποια νίκη της κυβέρνησης, θα μου στερήσει το δικαίωμα να χαμογελάω, να ονειρεύομαι, να ελπίζω, να αγωνίζομαι για καλύτερη ζωή για μια ανθρώπινη κοινωνία.

Στους γονείς, τους συμμαθητές μου και σ’ όλη την κοινωνία έχω να πω τα εξής:

Θέλετε αυτοί που μας διδάσκουν να ζουν μες στην εξαθλίωση;

Θέλετε να μας στοιβάξουν σαν εμπορεύματα στις αίθουσες;

Θέλετε να κλείσουν τα σχολεία και να χτίσουν φυλακές;

Θα αφήσετε τους δασκάλους μας μόνους τους σε αυτόν τον αγώνα;

Έτσι θα μας μάθετε να φωνάζουμε αλληλεγγύη;

Θέλετε ο δάσκαλος να είναι παράδειγμα σε μας, αυτοσεβασμού, αξιοπρέπειας μαχητικότητας η παράδειγμα υποδούλωσης;

Θέλετε τελικά να ζήσουμε σαν δούλοι;

Από αύριο κιόλας, καταλήψεις σε όλα τα σχολεία από μαθητές και γονείς για να στηρίξουμε τους δασκάλους μας μ’ ένα τραγούδι, ένα σύνθημα: «εμπρός να τσακίσουμε τυράννους φασίστες»

Όλοι μαζί για να αγωνιστούμε για δημόσια δωρεάν και ποιοτική παιδεία .

Όλοι μαζί για να ανατρέψουμε αυτούς που κλέβουν το γέλιο μας, το γέλιο των παιδιών σας.

ΥΓ. όχι από ματαιοδοξία αλλά για να στερήσω από κάποιους το γελοίο επιχείρημα πως «απλά θέλω να χάσω μαθήματα», παραθέτω τους βαθμούς μου…

Αναρτήθηκε σήμερα στο blog Educations Resistance και στην σελίδα yousay.gr στο Facebook 

Nie wieder Krieg

Η πραγματική επέτειος της ημέρας! Η αντιφασιστική νίκη της ανθρωπότητας, η οποία θα ήταν αδύνατη χωρίς τον Κόκκινο Στρατό και τη Σοβιετική Ένωση. 

Η άλλη, της Ευρώπης, που ανακάλυψαν μερικές δεκαετίες αργότερα ότι πρέπει να γιορτάζεται αυτή τη μέρα, ελπίζοντας να ξεχάσουμε την πρώτη και να ξεμπερδεύουν με τους κόκκινους, είναι - αποδεικνύεται πια κάθε μέρα - σκέτη απάτη.

Ένα λεπτό αρκεί

Να δεις τι σου 'χω για μετά! Δεν το 'χεις ακούσει;

Συμπέρασμα, μετά την αντι-ποιητική φασαρία των ημερών. 

Μάλλον προέρχομαι από άλλο πλανήτη. Δεν εξηγείται αλλιώς, πώς σε αντίθεση με όλους τους άλλους - που διαβάζοντας την απομαγνητοφώνηση όσων είπε η κυρία Δημουλά τα βρήκαν όλα καλά κι ωραία - εγώ τα βρίσκω ακόμα πιο μαύρα.

Γιατί, αγαπητοί μου, ακριβώς αυτές οι συγκαταβατικές και ολίγον «εντάξει, αλλά μην αγγίζετε» διατυπώσεις (και μάλιστα από ένα πρόσωπο ισχυρής επιρροής) είναι οι πιο επικίνδυνες. Αποτελούν το πρώτο αναγκαίο στάδιο· φτιάχνουν το κλίμα για όλα τα κακά, και για το ρατσισμό και για τον εθνικισμό. Και μετά κλαίμε, αλλά είναι αργά. 

Ενός λεπτού σιγή αρκεί για να χαθούν και τα αυγά και τα πασχάλια, μέρες που είναι. Κατανοητό ή να το ζήσουμε πρώτα;

Γεράσιμος Τρύφωνας

Υστερόγραφο προς άρση παρεξηγήσεων: Μια πρώτη εκδοχή αυτού του σχολίου αναρτήθηκε νωρίτερα από τον γράφοντα στο Facebook