Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Ο Λένιν έχει νευριάσει


                                                  Παπαρούνες
                                                  Γιώργης Βαρλάμος


Αθήνα
Απρίλης 2012
Μια βδομάδα πριν από τις εκλογές


Ο Λένιν μου φαίνεται πως με κοιτάζει τις τελευταίες μέρες συνοφρυωμένος. Η μικρή προτομή, τόση δα, από μπρούντζο σε μαρμάρινη βάση, σαν τα πακέτα των δέκα τσιγάρων που κυκλοφορούν στην Ιταλία, βρίσκεται χρόνια τώρα πάνω στο γραφείο και παρά το μέγεθός της φάνταζε πάντα μεγάλη, όπως ήταν ο Λένιν. Αλλά τώρα τελευταία ο Νικολάι δείχνει αλλαγμένος, μοιάζει να έχει νευριάσει...

Συνεχίζοντας στον παράδοξο δρόμο που ανοίξαμε σήμερα ας αναζητήσουμε καλύτερα την απάντηση για τα νεύρα που μας έχει ο Λένιν, στην αφήγηση του Λουί Αραγκόν για το Φλεβάρη (Οι δύο γίγαντες: ΕΣΣΔ - μετάφραση Άρης Αλεξάνδρου - 1962). Μου φαίνεται πιο αποκαλυπτική:

...Μόνο ένα κόμμα είχε εκδηλωθεί κατά του πολέμου, η πλειοψηφήσασα πτέρυγα των σοσιαλδημοκρατών, δηλαδή οι μπολσεβίκοι, που είχαν πάψει να συνεργάζονται από το 1912 με τη μειοψηφία, δηλαδή τους μενσεβίκους. Οι τελευταίοι αυτοί και τα αστικά κόμματα, των συνταγματικών δημοκρατών (ή καντέ) και των οκτωβριστών, δεν έπαψαν ούτε στιγμή να παριστάνουν τον πόλεμο με χρώματα «πατριωτικά» και πιστεύανε κι αυτοί επίσης πως μπορούνε να πάρουν τη θέση όλων εκείνων των Σουχόμλινοβ, των Στούρμερ, των Τρέποβ, των Προτοποπόβ, για να τον διεξαγάγουν καλύτερα.

[Παρόλα αυτά] ...απ' τον Ιανουάριο [του 1917], στις «πληροφοριακές συσκέψεις» που γινόντουσαν στην αρχή στο σπίτι του Μαξίμ Γκόρκυ, αργότερα στο σπίτι του μενσεβίκου Ν. Ντ. Σόκολοβ και τον Φεβρουάριο στου δικηγόρου Χάλπερν, έπαιρναν μέρος αντιπρόσωποι των μπολσεβίκων, της αριστεράς πτέρυγος των μενσεβίκων, των σοσιαλεπαναστατών και της μικρής ομάδας των μεζραγιόντσυ (διαμεσοχωριτών). Οι μπολσεβίκοι εξακολουθούν να είναι υπέρ της ήττας της κυβέρνησης της χώρας και εναντίον της συνέχισης του πολέμου. Εν τούτοις η επιρροή τους είναι σημαντική.

[Γι' αυτό και] ...οι απεργίες του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου διαψεύδουν τον ισχυρισμό του Κερένσκη ότι το μπολσεβίκικο προλεταριάτο δεν έπαιξε σχεδόν κανένα ρόλο στην προετοιμασία της επαναστάσεως [του Φεβρουαρίου].

[Έτσι] ...το Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής ανέθεσε σε όσα μέλη της Επιτροπής της συνοικίας Βύμποργκ μπόρεσε να ειδοποιήσει, να αναλάβουν τα καθήκοντα της Επιτροπής της Πετρούπολης, που είχαν συλληφθεί. Ένα μανιφέστο των μπολσεβίκων καλεί τη χώρα να σχηματίσει μια κυβέρνηση του επαναστατημένου λαού, που θα εκπροσωπεί όλη τη Ρωσία και θα βασίζεται στις επιτροπές ή στα συμβούλια (ρωσιστί Σοβιέτ) των πόλεων και των χωριών...


Φοβάμαι, σύντροφοι, πως το ξεχάσαμε. Πριν από τον Οχτώβρη και για να φτάσουμε σ' αυτόν υπάρχει ο Φλεβάρης!

Γεράσιμος Τρύφωνας

Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για δημοκρατία



                                                                    «Γοργόνα της Ελληνικής μας θαλάσης»
                                                                                                                  Μποστ


"Τισία, εμείς από παλιά, πριν από σένα, λέγαμε ότι οι πολλοί πιστεύουν το αληθοφανές γιατί συμβαίνει να μοιάζει με την αλήθεια· και μόλις δείξαμε ότι μόνο εκείνος που γνωρίζει την αλήθεια μπορεί να βρίσκει τις ομοιότητες που εξαπατούν..."
Σωκράτης
με τα λόγια του Πλάτωνα στον Φαίδρο
(ελεύθερη απόδοση)


 Λυτοί και δεμένοι βάλθηκαν να τη σπάσουν, αλλά η απεργία των ναυτεργατών πέτυχε. Και όπως αποδείχθηκε ούτε ταξιδιώτες κρατήθηκαν όμηροι (εδώ που τα λέμε, αν ήσουν ειλικρινής θα ομολογούσες ότι φέτος δεν υπάρχουν και πολλοί ταξιδιώτες, ούτε μπορούσαν να φύγουν από τη Μεγάλη Τρίτη), ούτε τρόφιμα καταστράφηκαν, ούτε τα νησιά απομονώθηκαν για δυο μέρες. Άρα άλλο πόνο είχες και τα 'λεγες αυτά από πρωτοσέλιδο σε τηλεπαράθυρο και τούμπαλιν. Το μίσος σου για την απεργία και την ενόχλησή σου γιατί, αντίθετα με σένα, κάποιοι αδιόρθωτοι δεν αποφασίζουν να υποκύψουν και να αποδεχθούν το σχέδιο (της ΕΕ και της κυβέρνησής της) για τη διάσωση του καπιταλισμού - συγνώμη, της χώρας: να βγάλουν, δηλαδή, το σκασμό και να πεθάνουν αθόρυβα.

Και επειδή δεν μπορούσες να το πεις αυτό φόρα παρτίδα, δεν είναι comme il faut, μου άρχισες τα περί δημοκρατίας και... κομμουνιστικού κινδύνου. Το τροπάριο γνωστό: Μα είναι αντιδημοκρατικό αυτό που κάνουν οι "κόκκινοι" συνδικαλιστές (σιγά μην τους πεις ναυτεργάτες, έστω ναυτικούς - συνδικαλιστές, που έμαθες τον κόσμο να ακούει τη λέξη και να φτύνει), να διακόπτουν, δήθεν, με τη βία συνεδριάσεις (οι οποίες, πάντως, ουδέποτε είχαν συγκληθεί), να παίρνουν αποφάσεις δια βοής, παραβιάζοντας την αρχή της μυστικής ψηφοφορίας (η οποία, πάντως, δεν είχε τίποτα να ψηφίσει, αφού η μυστική ψηφοφορία είχε γίνει στην κανονική συνεδρίαση που έβγαλε απεργία και η καινούρια, που ζητούσες, δεν θα είχε άλλο στόχο παρά να την ανατρέψει πραξικοπηματικά) και άλλα, τέτοια, δημοκρατικά. Ας είναι. Αφού το θέλεις ας μιλήσουμε, λοιπόν, για δημοκρατία.

Και συγκεκριμένα για τη δημοκρατία στην ΠΝΟ και ποιος πραγματικά παραβιάζει την αρχή της πλειοψηφίας. Μηχανές εσωτερικής καύσεως απαντώνται σήμερα σε παλιές μονάδες παραγωγής και σε λίγα πλοία, εξηγούν οι ειδήμονες. Αλλά οι 282 μηχανικοί ΜΕΚ της ΠΕΜΕΚΕΝ (τόσοι ψήφισαν στις εκλογές του σωματείου - τα αριθμητικά στοιχεία από το Peiratikoreportaz.gr) μετέχουν εξίσου στην Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία με τους σχεδόν δεκαπλάσιους πλοιάρχους, τους κοντά 3.000 μηχανικούς της ΠΕΜΕΝ, τους εξίσου πολυπληθείς ναύτες και τα κατώτερα πληρώματα μηχανής.

Οι μηχανικοί ΜΕΚ δεν είναι η μόνη ειδικότητα από την... αρχαιότητα της σύγχρονης ναυσιπλοΐας, που διατηρείται, λόγω της χρυσής της ψήφου, στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΠΝΟ.
Οι μόλις 27 - και ολογράφως είκοσι επτά - ασυρματιστές (τόσοι ψηφίζουν τα τελευταία χρόνια στην ΠΕΡΑΕΝ), έχουν κι αυτοί τη δική τους... καθοριστική συμβολή στις τύχες των εργατών της θάλασσας, κι ας έχουν αλλάξει σήμερα δραματικά οι επικοινωνίες. Ξεπερασμένα ή όχι από την εποχή, δεν είναι τα μοναδικά σωματεία στην ΠΝΟ με λίγες δεκάδες ενεργά μέλη, αλλά τόσες ψήφους ώστε να μπλοκάρουν κάθε απόπειρα  εκδημοκρατισμού, για να μην μιλήσουμε για άλλες πιο... ευαίσθητες έννοιες.

Από σφραγίδες στην ΠΝΟ των 14 σωματείων, συλλογή ολόκληρη. Οι φροντιστές της ΠΕΦΕΝ, οι οικονομικοί αξιωματικοί, οι ναύτες ΜΟΤΟΡ-ΣΙΠ, το προσωπικό τροφοδοσίας και οι πρακτικοί πλοίαρχοι, όλοι μαζί δεν φτάνουν ούτε κατά το ήμισυ τον αριθμό των πλοιάρχων ή έστω των αρχιθαλαμηπόλων, για να τους συγκρίνω με φιλικά τους σωματεία, που όμως λόγω μεγέθους και θέσης, δεν μπορεί να εκτίθενται συνεχώς τόσο χοντρά στα μέλη τους και καμιά φορά, κάποιος θα περάσει τον κάβο, μπορεί να ψηφίσει και απεργία. Η αρχή της πλειοψηφίας, που λέγαμε, αλλά κανονικά, όχι για τους τύπους. Μετά, βέβαια, τρέχουν να τα μαζέψουν, βγάζοντας ανακοινώσεις που λένε πολλά και τίποτα - γιατί είπαμε υπάρχουν και όρια, πόσο να εκτεθούν οι άνθρωποι - και άντε πάλι η δημοκρατία. Ας επιμείνουμε, λοιπόν, κι εμείς δημοκρατικά.

Η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία είναι το τελευταίο δευτεροβάθμιο σωματείο της χώρας, όπου με το περίφημο πλειοψηφικό αλλοιώνεται, μεταξύ των άλλων, και η αντιπροσώπευση των ναυτεργατών στο τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό τους όργανο, τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας. Παλαιότερα, δεν ξέρω σήμερα, η ΓΣΕΕ τους πέταγε έξω με τις κλωτσιές από τα συνέδριά της, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο.

Τα τέσσερα ναυτεργατικά σωματεία - αυτά που σηκώνουν τις τρίχες σου όρθιες - δηλαδή μηχανικοί, κατώτερα πληρώματα, μάγειροι και πληρώματα ρυμουλκών, τα οποία έχουν εκλέξει κομμουνιστές, μέλη του ΚΚΕ, στις διοικήσεις τους και οι ναύτες - αριστεροί κι αυτοί - όταν συνασπίζονται μαζί τους, δεν φτάνουν να επιβάλλουν τον εκδημοκρατισμό της Ομοσπονδίας. Απέναντί τους έχουν πάντα το γαλαζοπράσινο μπλοκ των σφραγίδων και τους πάτρωνές τους, ασχέτως, όπως είδαμε, πόσους ναυτικούς εκπροσωπεί καθένα από αυτά τα εννιά σωματεία. Δεν έχει καμιά σημασία αυτό, αρκεί κάποιος να εκπροσωπεί στην ΠΝΟ την εργοδοσία και την κυβέρνηση. Θα μου πείτε, τι θέλεις, επειδή είναι λίγοι να τους πετάξουμε στη θάλασσα; Σε καμία περίπτωση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τους βάζουμε και νταβατζήδες στο κεφάλι μας...

Και λίγα για την Ιστορία, για να έχεις όλη την εικόνα - αν και δεν ελπίζω να σου αλλάξω εγώ τα μυαλά. Η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία ιδρύθηκε το 1920 με βασιλικό διάταγμα, με βάση το οποίο λειτουργεί και σήμερα. Από τότε χρονολογείται και το πολύ δημοκρατικό καταστατικό της. Καθωσπρέπει από... γεννησημιού της. Καθεστωτική, με καλοπληρωμένο γραμματέα να τη διοικεί, άντρο των εφοπλιστών και της εξουσίας και πάνω απ' όλα εχθρική με τους ναυτεργάτες, που υποτίθεται εκπροσωπούσε.

Ευτυχώς, την τιμή των Ελλήνων ναυτικών έσωσε τα δύσκολα χρόνια η Ομοσπονδία Ελληνικών Ναυτεργατικών Οργανώσεων, η θρυλική ΟΕΝΟ, που ιδρύθηκε το Μάρτιο του 1943, κι αυτή ως δευτεροβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση. Από το Μάη του '42 άλλωστε ακόμα και η κυβέρνηση του Καΐρου είχε πάψει να αναγνωρίζει την ΠΝΟ. Η ΟΕΝΟ με γραφεία στο Κάρντιφ της Ουαλίας και παραρτήματα σε όλα τα μεγάλα λιμάνια του κόσμου γρήγορα εξελίχθηκε στην μεγάλη πατριωτική, αντιφασιστική και αντιστασιακή οργάνωση των Ελλήνων ναυτικών στις θάλασσες του πολέμου. Οι μεταφορές εφοδίων ήταν ζωτικής σημασίας για τους συμμάχους και τη διατήρηση της πρωτοβουλίας στο μέτωπο. Περάσματα, έστω ναρκοθετημένα, υπήρχαν μόνο στους θαλάσσιους δρόμους εκείνες τις φοβερές ημέρες. Η ΟΕΝΟ με το σύνθημα «Κρατάτε τα πλοία εν κινήσει» και την αυτοθυσία των Ελλήνων ναυτικών - χιλιάδες έδωσαν τη ζωή τους στα τορπιλισμένα αύτανδρα ναυάγια - τις εξασφάλισε αυτές τις μεταφορές και πέρασε στην Ιστορία, αν και δεν διδάσκεται στα σχολεία η εποποιία της, ούτε καν το όνομά της αναφέρεται στα σχολικά βιβλία.

Τι έκανε στον πόλεμο η ΠΝΟ; Καλά, ευχαριστώ! Διήγαγε, στο Κάρντιφ της γηραιάς Αλβιώνος κι αυτή, βίον τρυφηλόν και ανέφελο στις αγκάλες των εφοπλιστών και του μεταξικού καθεστώτος. Και φυσικά με την απελευθέρωση επανέκαμψε στην Ακτή Μιαούλη, πάντα στις γνωστές αγκάλες, ασχέτως ονόματος εργοδότη ή κυβέρνησης. Αντίθετα η ΟΕΝΟ, που αποφάσισε κι αυτή να μεταφέρει τα γραφεία της στα πάτρια από τον Απρίλη του 1945 - παρότι είχαν προηγηθεί τα Δεκεμβριανά και το αίμα των αριστερών είχε αρχίσει πάλι να τρέχει ποτάμια - πέρασε των παθών της τον τάραχο. Συνεχίζοντας, παρόλα αυτά, να παίζει το παιχνίδι με τους δημοκρατικούς κανόνες πρότεινε ακόμη και την αυτοδιάλυσή της και την ένταξη των σωματείων της σε μια ανασυγκροτημένη ΠΝΟ για την ενότητα του ναυτεργατικού κινήματος.

Αλλά η ΠΝΟ κωλυσιεργεί, η κυβέρνηση σφυρίζει και τα στρατοδικεία του κράτους του εμφυλίου καραδοκούν. Αντί για τη συνεργασία, συλλήψεις και εκτελέσεις. Στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων του καθεστώτος η ΟΕΝΟ εμφανίζεται πλέον ως εγκληματική οργάνωση και οι συνδικαλιστές της βαφτίζονται προδότες. Γολγοθάς, όπως τον περιγράφει με δραματική λιτότητα στο βιβλίο του «Εθελοντές στα κονβόι του θανάτου - Οι Έλληνες ναυτικοί στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο» ο δημοσιογράφος Νίκος Πηγαδάς - ένας από εκείνους, παρεμπιπτόντως, που δίνουν ακόμα αξία στον καταρρακωμένο τίτλο: Δημοσιογράφος.

Γεράσιμος Τρύφωνας

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

Ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι...


                                                                                            Η κραυγή 
                                                                                                             Εντβαρτ Μουνκ


Μην εξευτελίζεσαι άλλο, παπαγάλε μου. Κι εσύ, πονηρέ πολιτευτή μου, μην κουράζεσαι· κανείς δεν σε πιστεύει. Πέντε μέρες τώρα αφήνεις υπονοούμενα. Ήταν άρρωστος, ήξερε πως θα πεθάνει. Και, καλά, τι σύνταξη έπαιρνε, έμαθες; Κάνεις ό,τι μπορείς να εξηγήσεις, δήθεν, τα κίνητρα. Να μειώσεις τη βαρύτατα της πράξης, να αμφισβητήσεις το μήνυμα - διακριτικά δε λέω, την τυμβωρυχία την συναισθάνεσαι. Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε εδώ τις βασικές αρχές της ψυχολογίας για να σπάσουμε τις σαπουνόφουσκες. Η αυτοκτονία του 77χρονου ήταν πολιτική πράξη. Τελεία.

Όσο για σένα δημοσιολόγε μου, περισπούδαστε διαμορφωτή της κοινής γνώμης, είσαι χειρότερος· πραγματικά επικίνδυνος. Μας μιλάς για τη βία όχι μόνο της πράξης αλλά και των νουθεσιών του γέρου φαρμακοποιού και σ΄ αυτά βλέπεις τη ρίζα του κακού, τη γενεσιουργό αιτία, προβλέποντας τις καταστροφές και τα σκοτάδια που θα φέρουν - απλώς γιατί έτσι γουστάρουν, γιατί είναι λαός, όχλος βδελυρός και ατίθασος. Κουβέντα για τη βία της εξουσίας, τη βία της φτώχειας και της ανεργίας, τη βία της αλαζονείας, αυτήν που απαιτεί από κάθε αξιοπρεπή άνθρωπο να σκύβει το κεφάλι, να υποκύπτει και να πεθαίνει ήσυχα και κυρίως αθόρυβα.

Δεν έχω να εξηγήσω τίποτα σε εσάς. Σε όσους όμως, μπορεί να προβληματίστηκαν από τις μπανανόφλουδες που τους πετάξατε, μια κι εγώ δεν γνώριζα τον αυτόχειρα, η απάντηση στο κείμενο που ακολουθεί.

***

Ο κύριος Δημήτρης Χ.

Του Μιλτιάδη Πασχαλίδη 

Στο σχολείο μας έμαθαν ότι, για τους εκλιπόντες, δε λες ποτέ «Ο κύριος» ή «Η κυρία», αλλά αρχίζω να πιστεύω ότι στο σχολείο μάθαμε μόνο άχρηστα πράματα - άσε που σε λίγο δεν θα υπάρχουν καν σχολεία.
Τον κύριο Δημήτρη Χ. τον ήξερα από παιδί. Στην... ίδια γειτονιά, στους Αμπελόκηπους, εγώ στην Αργολίδος, εκείνος στη Βελεστίνου.
Με την κόρη του ήμαστε συμμαθητές απ' το Δημοτικό μέχρι τη Γ Λυκείου, φίλοι εγκάρδιοι, μεγαλώσαμε σαν αδέρφια, κολλητοί στη γειτονιά και στο σχολείο, παρέα στα πάρτι, σύντροφοι στις πορείες, μετά χαθήκαμε, εκτός από κάτι σποραδικά τηλέφωνα και καφέδες, αλλά πάντα με την επίγνωση ότι είμαστε παιδιά του ίδιου Θεού, σ' ένα παρελθόν τόσο ακαθόριστα μακρινό που νομίζω ότι το έζησε άλλος.

Ο κύριος Δημήτρης Χ. είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θα φανταζόμουν μ' ένα όπλο στο χέρι.
Μειλίχιος, πράος, μ' ένα αινιγματικό χαμόγελο στα χείλη, λες και ήξερε κάτι που εμείς αγνοούσαμε, μας αγαπούσε και μας καμάρωνε- δεν το λέω γιατί έφυγε, το λέω γιατί είναι η αλήθεια.
Ένας κοντός, μικροκαμωμένος ανθρωπάκος, λιπόσαρκος, μ' ένα ανεπαίσθητο ψεύδισμα που τον έκανε ακόμα πιο συμπαθή, βαθιά καλλιεργημένος, βαθιά πολιτικοποιημένος, βαθιά τρυφερός- δεν μπορεί, κάπου πολύ βαθιά θα 'χε κρυμμένα και τα κουσούρια του, αλλά εγώ δεν τα έβλεπα.
Με τον πατέρα μου ήταν συνάδελφοι, φαρμακοποιοί, είχαν πάντα έναν καλό λόγο ο ένας για τον άλλο - ο μπαμπάς μου δεν μπορεί να το χωνέψει.
Κανείς μας δεν μπορεί να το χωνέψει.

Ο κύριος Δημήτρης Χ. έγραψε στο τελευταίο του σημείωμα ότι «αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικοφ, ο δεύτερος θα ήμουν εγώ».
Ο κύριος Δημήτρης Χ. με καλάσνικοφ στο χέρι, είναι η απόλυτη ανορθογραφία.
Αν δεν είχε δώσει τέρμα στη ζωή του, στρέφοντας το όπλο στον εαυτό του στις 9 το πρωί στο Σύνταγμα, θα έλεγα ότι είναι μια απ' τις πιο αστείες εικόνες που μπορώ να φανταστώ.
Κανείς δε γελάει.
Πως τα φέρνει η ζωή - αν υπάρχει Θεός, έχει πολύ κακό χιούμορ

Όταν έγραφα πριν δέκα μέρες για τα γερόντια που σαλτάρουν, δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα επιβεβαιωνόμουν τόσο σύντομα - και μάλιστα από έναν «δικό μου» προσφιλή ηλικιωμένο.
Έχω να πω πολλά.
Δεν θα τα πω.
Μόνο ένα ερώτημα απευθύνω προς όλους εκείνους που, αφού πρώτα έστειλαν τους γονείς, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας στο φόβο, στην εξαθλίωση και την απόγνωση, έχουν και το θράσος να δηλώνουν συγκλονισμένοι απ' το συμβάν:

Ρε κουφάλες, ο καθρέφτης σας, έχει αρχίσει να σας φτύνει ή ακόμα το σκέφτεται;

Το κείμενο του Μιλτιάδη Πασχαλίδη δημοσιεύθηκε στο e-tetradio.gr 


Ένα Γράμμα για το Αρχείο της Ιστορίας
Το τελευταίο μήνυμα του συνταξιούχου φαρμακοποιού Δημήτρη Χριστούλα
Αυτοπυροβολήθηκε
Πλατεία Συντάγματος Αθήνα 4 Απρίλη 2012



                             Το τέλος ενός δικτάτορα και της συμμορίας του            
                                    Piazza Porretto Milano
                                                                         
   
42 χρόνια πριν
Οι αποχαιρετιστήριες επιστολές του κερκυραίου φοιτητή Κώστα Γεωργάκη 
Αυτοπυρπολήθηκε
Piazza Matteotti Genova 19 Σεπτέμβρη 1970


στον πατέρα του

Αγαπημένε μου πατέρα, 
σε παρακαλώ συγχώρα με χωρίς να κλάψης. 
Ο γυιός σου δεν είναι ήρωας. Είναι ένας άνθρωπος σαν όλους τους ανθρώπους, ίσως με περισσότερο φόβο. 
Φίλησε το χώμα της πατρίδας για μένα. 
Μετά από τρία χρόνια καταπίεσης, δεν μπορώ ν’ αντέξω άλλο. Δεν θέλω εσύ να αντιμετωπίσης κανένα κίνδυνο γι αυτή μου την πράξη, αλλά δεν μπορώ ούτε να σκεφθώ ούτε να ενεργήσω αν δεν είμαι ελεύθερος. 
Ζήτω η Δημοκρατία, Κάτω η Τυραννία. 
Η πατρίδα μας που γέννησε την ελευθερία θα εξαφανίσει τους τυράννους.
Συγχώρα με αν μπορείς, ο Κώστας σου.

σε έναν φίλο και σύντροφό του

Αγαπημένε μου φίλε , 
Δεν ξέρω πως να σου αρχίσω αυτό το γράμμα. Άρχισα να σου γράφω ακόμα άλλα δυο αλλά τα έσκισα. Χαίρομαι την πίστη στον Αγώνα μας και θα ήθελα κι εγώ, να πίστευα τόσο ζωντανά, τόσο θερμά, σαν κι εσένα. 
Αυτές τις ημέρες αρχίσαμε κάπως να δουλεύουμε... Αρχίσαμε να οργανώνουμε την Τοπική μας Επιτροπή καλύτερα και για μια στιγμή πίστεψα κι εγώ...
Σήμερα το βράδυ όμως , έλαβα ένα γράμμα από το σπίτι μου. Η αστυνομία έκανε την επίσκεψη της στο πατέρα μου. Ήταν όπως τα έλεγα εγώ. 
Δεν έχει δικαίωμα να σκέπεται σήμερα ο άνθρωπος. Πρέπει να μπαίνει στη "γραμμή"...
Θυμάμαι μια φορά εδώ και τρία χρόνια, προτού φύγω από την Κέρκυρα, με φώναξε ο τότε διοικητής για να μου κάνει συστάσεις... Προσποιήθηκα ότι υπάκουσα και ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα αηδία για τον εαυτό μου. 
Σήμερα βρίσκομαι στη θέση να πω το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ, όπως έλεγε ο Καβάφης. Αυτή τη φορά δεν θα το βάλω στα πόδια...
Η πράξη μου αυτή δεν θέλω να θεωρηθεί ηρωική. Ξέρω πώς στην Ελλάδα θα θεωρηθεί σαν "ανθελληνική" ενέργεια. Ίσως πάλι να ξυπνήσει μερικούς και να δείξει σε τι χρόνια ζούμε. Κάτω από ποιους ζούμε...
Δεν θέλω να γράψω πομπώδεις φράσεις. Ο δικός μας σκοπός, δεν τις έχει ανάγκη.

Συγχώρεσε με, αν μπορείς 
Κώστας

Υστερόγραφο: Είμαι βέβαιος ότι αργά ή γρήγορα, οι Ευρωπαϊκοί Λαοί, θα καταλάβουν πως ένα φασιστικό καθεστώς όπως αυτό της Ελλάδας, στηριγμένο στα τανκς, δεν αποτελεί μόνο ντροπή για την αξιοπρέπεια τους, ως ελεύθερων ανθρώπων, αλλά επίσης μια συνεχή απειλή για την ίδια την Ευρώπη...

***

42 χρόνια μετά μια νέα πολιτική αυτοκτονία. 42 χρόνια μετά καθημερινοί θάνατοι κυριολεκτικά και μεταφορικά (γιατί να μένεις άνεργος μετά από μια ζωή στο μεροκάματο, να μην έχεις γάλα να πάρεις στο παιδί σου σαν να πεθαίνεις είναι) ανθρώπων που κάνουν πως δεν βλέπουν οι εφημερίδες γιατί δεν είναι εκκωφαντικοί οι θάνατοί τους σαν του 77χρονου και νομίζουν πως μπορούν να τους συγκαλύψουν, να τους αγνοήσουν. 

Μακάρι να ήταν αλήθεια αυτό που έγραψε κάποιος σ' ένα σημείωμα στο δέντρο των δακρύων, όπως το είπαν, στο Σύνταγμα: "Το όνομα του νεκρού σήμερα είναι Δημοκρατία, μα είμαστε 11 εκατομμύρια οι ζωντανοί και το όνομά μας είναι Αντίσταση". Αλλά δεν είναι. Ακόμα. 
Θα γυρίσει ο ήλιος. Αλλά θέλει δουλειά πολύ. 
Μην απογοητεύεστε.



Τρίτη 3 Απριλίου 2012

Όμορφος κόσμος, καπιταλιστικά πλασμένος


                             Ο κήπος των απολαύσεων
                             Τρίπτυχο - Δεξιά πτέρυγα
                            Ιερώνυμος Μπος
                                

Οι ροζ αγγελίες της Goldman Sachs

Ο επενδυτικός κολοσσός είχε στην κατοχή του το 16% της ιστοσελίδας Backpage.com, που κατηγορείται ότι διευκολύνει το τράφικινγκ ανήλικων κοριτσιών

Επιμέλεια Κίττυ Ξενάκη από ΤΑ ΝΕΑ

Τι σχέση μπορεί να έχει η «Village Voice», η εναλλακτική εβδομαδιαία εφημερίδα που συνίδρυσε ο συγγραφέας Νόρμαν Μέιλερ το 1955 και παρέμεινε επί δεκαετίες καλτ σύμβολο της Νέας Υόρκης, με τη Backpage.com, το μεγαλύτερο φόρουμ σεξουαλικής εμπορίας ανήλικων κοριτσιών στις ΗΠΑ, την ιστοσελίδα αγγελιών που χρησιμοποιούν κατά κόρον προαγωγοί και λοιποί έμποροι λευκής σαρκός προκειμένου να διαφημίσουν και να πουλήσουν, ξανά και ξανά, το (ακούσιο) εμπόρευμά τους; 

Ανήκουν αμφότερες στην ίδια εταιρεία, τη Village Voice Media, η οποία κερδίζει κάθε χρόνο κάπου 22 εκατ. δολάρια από τις λεγόμενες «αγγελίες για υπηρεσίες συνοδών» στην Backpage.com και χρησιμοποιεί τη «Village Voice» ως εργαλείο αντεπίθεσης σε όσους απαιτούν να κλείσει η ιστοσελίδα, ή τουλάχιστον να πάψει να δημοσιεύει τις επίμαχες αγγελίες - ανάμεσά τους και ο γιος του Νόρμαν Μέιλερ, ο Τζον Μπάφαλο Μέιλερ, που διαδήλωσε την περασμένη Πέμπτη μαζί με δεκάδες ανθρώπους μπροστά στα γραφεία της «Village Voice» στο Ιστ Βίλατζ.

Πιο δύσκολη ερώτηση: ποιοι είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της Village Voice Media, άρα και της Backpage.com; Ο Νίκολας Κριστόφ, ο γνωστός αρθρογράφος των «New York Times» που πρωτοστατεί μήνες τώρα στην εκστρατεία κατά της ιστοσελίδας, το έψαξε πολύ το θέμα. Ανακάλυψε λοιπόν ότι οι δύο μεγαλύτεροι μέτοχοι είναι οι μάνατζερ της εταιρείας Τζιμ Λάρκιν και Μάικλ Λέισι: από κοινού ελέγχουν περίπου τις μισές μετοχές. Μεταξύ όμως των μειοψηφούντων μετόχων βρίσκονται και αρκετές χρηματοπιστωτικές εταιρείες, πιο γνωστή μεταξύ αυτών η τράπεζα επενδύσεων Goldman Sachs. Ο αμερικανικός κολοσσός διαθέτει 16% της Village Voice Media από το 2000, όταν ακόμα η εταιρεία ονομαζόταν New Times Media - τη «Village Voice» την αγόρασε το 2005 και την Backpage.com ένα χρόνο αργότερα. Ενας διευθύνων σύμβουλος της Goldman Sachs μάλιστα, ο Σκοτ Λέμποβιτς, ήταν για χρόνια μέλος του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας: παραιτήθηκε αρχές του 2010. Με το που άρχισε τις ερωτήσεις ο Κριστόφ, η Goldman Sachs δεν ήξερε πού να κρυφτεί. Κατέβαλε φρενήρεις προσπάθειες να ξεφορτωθεί τις μετοχές και την περασμένη Παρασκευή εκπρόσωπός της τηλεφώνησε στον Κριστόφ προκειμένου να τον ενημερώσει αφενός ότι μόλις είχε συμφωνήσει με τη διοίκηση της Village Voice Media να της πουλήσει το 16% και αφετέρου ότι «δεν είχαμε καμία επιρροή στις αποφάσεις της διοίκησης».

«Μου είναι πολύ δύσκολο να βρίσκομαι εδώ σήμερα διότι αγαπούσα ανέκαθεν τη "Village Voice"», δήλωσε την περασμένη εβδομάδα μπροστά στα γραφεία της εφημερίδας ο Τζον Μπάφαλο Μέιλερ. «Αγαπούσα αυτό που εκπροσωπεί. Και το να βλέπω σε ποιο σημείο έχει φτάσει μια εφημερίδα που πάντα εξέθετε τους καταχραστές της εξουσίας, μια ανεξάρτητη φωνή, να υπερασπίζεται τώρα τα όσα κάνουν για το κέρδος… είναι αποκαρδιωτικό». Η Backpage.com έχει συνδεθεί με συλλήψεις για τράφικινγκ ανήλικων κοριτσιών σε 22 διαφορετικές Πολιτείες - κατέχει άλλωστε 70% της αγοράς «αγγελιών για υπηρεσίες συνοδών» στις ΗΠΑ.

Η «ΑΛΙΣΑ». Μπροστά στα γραφεία της «Village Voice», ο υιός Μέιλερ διάβασε μια επιστολή της «Αλίσα», μιας κοπέλας με την οποία έχει ασχοληθεί εκτεταμένα και ο Κριστόφ. Στα 24 της είναι φοιτήτρια Νομικής, όταν όμως ήταν 16-17 ετών ο ένας προαγωγός την πουλούσε στον άλλον και όλοι μαζί την πουλούσαν, ενάντια στη θέλησή της και με την απειλή ή και τη χρήση βίας, σε πελάτες μέσω της Backpage.com. Η Village Voice Media έχει εγκαταστήσει, θεωρητικά, ένα φίλτρο ώστε να εντοπίζει όσους εμπορεύονται σεξουαλικά ανήλικα κορίτσια μέσω της ιστοσελίδας και επιμένει ότι συνεργάζεται όποτε το μπορεί με την Αστυνομία. Το βασικό επιχείρημά της όμως υπέρ της Backpage.com είναι εντυπωσιακά κυνικό: «Η λογοκρισία δεν θα εξαφανίσει την εκμετάλλευση από τον κόσμο».

Δημοσιεύθηκε στα ΝΕΑ τη Δευτέρα, 2 Απριλίου 2012