Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Από εμάς εξαρτάται...


                                                            «Ανθρωπάκια»
                                                             Γιάννης Γαΐτης

Ένα διήγημα για τη στάση του εργαζόμενου και τις καθημερινές μάχες με τη συνείδησή μας
Αλλάξτε το εργοστάσιο πλεκτών της Τουρκίας του περασμένου αιώνα με ένα από τα ελληνικά συγκροτήματα Τύπου, τον μπέη εφέντη με τον μεγαλοεκδότη και τον Σελιαμέτ με τον συνάδελφό σας, στο διπλανό γραφείο - που κάνει πως δεν τρέχει τίποτα, νομίζοντας πως ο ουρανός δεν θα πέσει και στο δικό του κεφάλι - και θα έχετε μια ακριβή εικόνα για την Ελλάδα και τον κλάδο μας το σωτήριον έτος 2011.

Αφιερωμένο στην Αργυρώ Λύτρα, που δεν γνωρίζω, αλλά θα ήθελα να έχω συνάδελφο


Αζίζ Νεσίν

ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΓΥΝΑΙΚΑ

Ο ΣΕΛΙΑΜΕΤ διορίστηκε θυρωρός σ' ένα εργοστάσιο πλεκτών. Θα 'παιρνε 80 λίρες το μήνα. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει με 80 λίρες το μήνα. Ούτε το ένα τέταρτο του ανθρώπου δεν μπορεί να ζήσει: Μα ο Σελιαμέτ στηριζόταν στην εργατικότητά του. Το αφεντικό θα καταλάβαινε τελικά την προθυμία του και θα του ανέβαζε το μισθό. Η δουλειά του θυρωρού ήταν, βέβαια, ταπεινωτική γι' αυτόν, τι να γίνει όμως; Σήμερα ο κόσμος έχει χάσει, βλέπεις, την ισορροπία του. Πόσοι και πόσοι κάνουν τη δουλειά του θυρωρού, ενώ δεν αξίζουν ούτε για θυρωροί! Ο Σελιαμέτ είχε φτάσει μόνο ως τη δευτέρα γυμνασίου. 'Εγινε τότε ένα από τα συνηθισμένα οικογενειακά δράματα και αναγκάστηκε να παρατήσει το σχολείο.
  Δούλευε, χωρίς να λυπάται κόπους και θυσίες, για να πάρει μια μικρή αυξησούλα στο μισθό του. Αχ, να ήταν νυχτοφύλακας! Ο νυχτοφύλακας του εργοστασίου έπαιρνε κοτζάμ 200 λίρες το μήνα. Και δούλευε με το πάσο του, δεν κουραζόταν.
   Οταν ο άνθρωπος λαχταράει κάτι με την καρδιά του, ο πόθος του εκπληρώνεται. Μια ωραία μέρα το αφεντικό φώναξε το Σελιαμέτ στο γραφείο του:
    - Είμαι ευχαριστημένος από σένα, του λέει.
    - Ευχαριστώ, ευχαριστώ!
    - Είσαι παντρεμένος; ρωτάει το αφεντικό.
    - Ναι, απαντάει ο Σελιαμέτ, ζαρώνοντας σαν να τον είχαν πιάσει να κάνει έγκλημα.
    Αναγνωρίζοντας το φταίξιμό του και για να ξαλαφρώσει την ψυχή του, πρόσθεσε κατεβάζοντας το κεφάλι:
    - 'Εχω και δύο παιδιά, μπέη εφέντη.
Το αφεντικό τον συμπόνεσε και αναστέναξε:
    - 'Αι, άι... και πως τα βολεύεις;
    - Πολύ δύσκολα, μπέη εφέντη.
    - 'Αντε, κάτι θα κάνω και για σένα. Θα τα καταφέρεις να κάνεις και τη δουλειά του θυρωρού και τη δουλειά του νυχτοφύλακα;
    - Θα τα καταφέρω, μπέη εφέντη.
    - Για να πούμε την αλήθεια, μόνο έξι ώρες την ημέρα κάθεσαι στην πόρτα. Βάλε και οχτώ ώρες τη νύχτα, μας κάνουν δεκατέσσερες. Σου μένουν ακόμα δέκα ώρες. Εντάξει;
    - Ευχαριστώ, μπέη εφέντη.
    - Για τη νυχτερινή δουλειά θα σου δίνω άλλες 30 λίρες το μήνα.
    - Ευχαριστώ.
    Ο νυχτοφύλακας που έπαιρνε  200 λίρες το μήνα, απολύθηκε αμέσως, γιατί κοιμόταν την ώρα της δουλειάς και τη θέση του την πήρε ο θυρωρός μας. Την ημέρα στεκόταν στην πόρτα και τη νύχτα φύλαγε το εργοστάσιο με το ρολόι ελέγχου κρεμασμένο στο λαιμό. Ο μισθός του μεγάλωσε τώρα. 'Εγινε 110 λίρες.

    Ηταν πολύ αφοσιωμένος και προσεχτικός. Στο κάτω - κάτω το αφεντικό δεν είναι βλάκας. Θα διαπιστώσει αμέσως την προθυμία του και κάτι μπορεί να κάνει γι' αυτόν. Να, αν λογουxάρη, τον διόριζε γραμματέα στο εργοστάσιο, τι καλά που θα 'ταν!...
    Ο γραμματέας παίρνει 300 λίρες το μήνα!
    'Οταν ο άνθρωπος λαχταράει κάτι με την καρδιά του, ο πόθος του εκπληρώνεται. Το αφεντικό φώναξε το Σελιαμέτ στο γραφείο του:
     - Είμαι ευχαριστημένος από τη δουλειά σου, του λέει. Θέλω κάτι να κάνω ακόμα για σένα. Τη νύχτα ουσιαστικά δεν κάνεις τίποτα. Μπορείς να κρατάς την αλληλογραφία μας; Θα σου δίνω άλλες 60 λίρες.
     Ο Σελιαμέτ κόντεψε να λιποθυμήσει. Τώρα θα κέρδιζε 170 λίρες...
     - Ο Αλλάχ να σου δίνει υγεία, μπέη εφέντη, απάντησε.
     Ο γραμματέας που έπαιρνε 300 λίρες, απολύθηκε αμέσως, γιατί με τις κουβέντες, τον καφέ και τα τσιγάρα δεν του έμενε καιρός για δουλειά και στη θέση του πήρανε το θυρωρό μας. Τώρα, την ημέρα στεκόταν στην πόρτα και τη νύχτα έβαζε μπροστά του τη γραφομηχανή κ' έγραφε.

     Δούλευε με την ψυχή του. Στο κάτω κάτω τ' αφεντικό δεν είναι ηλίθιος. Αργά ή γρήγορα θα καταλάβει την προθυμία του και θα τον ανταμείψει. Ο λογιστής του εργοστασίου έπαιρνε 400 λίρες το μήνα... Αχ, να μπορούσε να γίνει λογιστής!
     Οταν ο άνθρωπος λαχταράει κάτι με την καρδιά του, ο πόθος του εκπληρώνεται. Μία ωραία μέρα τ' αφεντικό φώναξε το Σελιαμέτ στο γραφείο του:
     - Ξέρω πως σήμερα οι 170 λίρες δεν είναι τίποτα, του λέει. Θέλω να σου αυξήσω το μισθό.
     - Ευχαριστώ, μπέη εφέντη.
     - Σου μένει, βέβαια, αρκετή ώρα. Αντί να κάθεσαι στο σπίτι σου και να χαζεύεις, μπορείς να κρατάς τους λογαριασμούς του εργοστασίου;
     - Μπορώ, μπέη εφέντη.
     - Εντάξει, θα παίρνεις άλλες 45 λίρες.
     Ο λογιστής του εργοστασίου που έπαιρνε 400 λίρες το μήνα, απολύθηκε αμέσως, γιατί αντί για πρόσθεση έκανε αφαίρεση και αντί για πολλαπλασιαμό διαίρεση.
     Τώρα ο Σελιαμέτ έπαιρνε 215 λίρες το μήνα. 'Εξι ώρες την ημέρα στεκόταν στην πόρτα, οχτώ ώρες τη νύχτα φύλαγε το εργοστάσιο δουλεύοντας ταυτόχρονα στη γραφομηχανή και όταν γύριζε στο σπίτι του, έπιανε τους λογαριασμούς.

      Κουραζόταν πάρα πολύ, ήταν φιλότιμος, προσπαθούσε να κάνει περισσότερα απ' αυτά που του ζητούσαν. Τώρα ονειρευόταν τη θέση του αποθηκάριου. Ο αποθηκάριος έπαιρνε 450 λίρες το μήνα.
      Οταν ο άνθρωπος λαχταράει κάτι με την καρδιά του, ο πόθος του εκπληρώνεται. Μια μέρα, το αφεντικό φώναξε το Σελιαμέτ:
      - Θέλω να κάνω κάτι για σένα. Τι θα έλεγες αν σε έκανα αποθηκάριο;
      - Θα σου χρωστούσα μεγάλη χάρη, μπέη εφέντη.
      - Εντάξει, θα προσθέσω άλλες 35 λίρες στο μισθό σου. 'Ελα πάμε στην αποθήκη!
      Ο αποθηκάριος, πολύ ασυνείδητος άνθρωπος, που συνήθιζε να κουβαλάει ένα σωρό εμπορεύματα από το εργοστάσιο στο σπίτι του, απολύθηκε αμέσως και τη θέση του την πήρε ο νυχτοφύλακάς μας.
      Δούλευε μέρα και νύχτα, χωρίς να λογαριάζει ούτε την κούραση, ούτε τις ώρες. Στο κάτω - κάτω το αφεντικό δεν είναι στραβό, θα εκτιμήσει την αυτοθυσία του. Και πραγματικά... Το αφεντικό τον φώναξε:
      - Είμαι πολύ ευχαριστημένος από σένα. 'Οσο δουλεύεις τόσο τα καταφέρνεις καλύτερα. Η δουλειά του θυρωρού δεν σου ταιριάζει. Θα κρατήσεις όλες τις άλλες δουλειές και θα σε κάνω και διευθυντή του εργοστασίου.
      Διευθυντή; Ο Σελιαμέτ κόντεψε να λιποθυμήσει. Από καιρό την ονειρευόταν αυτή τη θέση. 'Οταν ο άνθρωπος λαχταράει κάτι με την καρδιά του, ο πόθος του εκπληρώνεται. Να που έγινε και διευθυντής!
      - Θα προσθέσω 90 λίρες στο μισθό σου, είπε το αφεντικό.
      Αφού θα έπαυε να είναι θυρωρός θα του κόβανε 80 λίρες από το μισθό. Θα γινόταν όμως διευθυντής και θα του δίνανε 90 λίρες αύξηση, δηλαδή θα είχε και 10 λίρες διαφορά. Θα έπαιρνε 260 λίρες το μήνα.
      Ο πρώην διευθυντής του έπαιρνε 500 λίρες, απολύθηκε αμέσως γιατί πείραζε την ιδιαίτερη γραμματέα του αφεντικού.

      Το εργαστάσιο είχε 40 εργάτες, 2 αρχιεργάτες και 20 μηχανές. Εργάτης δεν μπορούσε να γίνει, δεν ήξερε τη δουλειά. Ούτε αρχιεργάτης, ακόμα περισσότερο δεν την ήξερε αυτή τη δουλειά. Να δουλεύει αυτός αντί για τις μηχανές; Δεν γινόταν.
      Στα γραφεία του εργοστασίου, εκτός από αυτόν, είχε απομείνει μόνο η ιδιαίτερη γραμματέας και το αφεντικό.
      'Οταν του έμενε λίγη ώρα, κουβέντιαζε με τη γραμματέα και έπλεκε το εγκώμιο του αφεντικού.
      - Ο θεός να του δίνει υγεία. Χρυσός άνθρωπος! Μπήκα στο εργοστάσιο σαν θυρωρός με 80 λίρες το μήνα. Με έκανε νυχτοφύλακα και μου έδωσε 110 λίρες. 'Υστερα με έκανε γραμματέα και μου ανέβασε το μισθό σε 170 λίρες. Με διόρισε λογιστή και άρχισε να μου δίνει 215 λίρες. 'Εγινα αποθηκάριος και έπαιρνα 250 λίρες. Τώρα είμαι διευθυντής και παίρνω 260 λίρες.
      Και η  ιδιαίτερη γραμματέας δεν πήγαινε πίσω στα εγκώμια για το αφεντικό.
      - 'Ηρθα εδώ σαν καθαρίστρια με 40 λίρες το μήνα. 'Υστερα άρχισα να σκουπίζω και να σφουγγαρίζω το σπίτι του σφεντικού και μου έδινε 60 λίρες. 'Εγινα δακτυλογράφος και ο μισθός μου ανέβηκε σε 80 λίρες. 'Αρχισα να μαγειρεύω και να βοηθώ στο νοικοκυριό του αφεντικού και μου έκανε το μισθό 100 λίρες. 'Υστερα ξέρετε, έγινα και... τότε μου έδωσε άλλες 15 λίρες. 'Ετσι τώρα παίρνω 115 λίρες.
       Μιά μέρα ο Σελιαμέτ είπε στη γραμματέα:
       - Δουλεύετε πολύ, κουράζεσθε.
       Η γραμματέας του απάντησε:
       - Και σεις μήπως δουλεύετε λιγότερο; Και δεν πληρώνεσθε καλά. Ασφαλώς θα θέλετε αύξηση.
       Ο Σελιαμέτ την κοίταξε. Θυμήθηκε πως στα γραφεία του εργοστασίου δεν είχε απομείνει κανένας άλλος εκτός από αυτούς τους δύο. Σκέφτηκε τις υποχρεώσεις της κοπέλας...
       - 'Οχι, όχι είπε. Δεν θέλω καμιά αύξηση. Ευχαριστώ πολύ. Αν ήμουνα γυναίκα... ξέρετε τι θα γινόταν; Το αφεντικό θα σας έδιωχνε και θα πρόσθετε άλλες 20 λίρες στο μισθό μου... 'Οχι, όχι... Είμαι πολύ ευχαριστημένος... Αν ήμουνα γυναίκα...

 
           
Για την ιστορία
Το διήγημα «Αν ήμουν γυναίκα» του Αζίζ Νεσίν περιλαμβάνεται στο βιβλίο του «Ο καφές και η δημοκρατία». Κυκλοφόρησε στην Ελλάδα από τις Εκδόσεις Θεμέλιο. Το κείμενο αντιγράφηκε εδώ από ένα από τα 2.000 αντίτυπα στα οποία ξανατυπώθηκε το 1975 το έργο σε αντικατάσταση ισάριθμων κατασχεθέντων και καταστραφέντων από τη χούντα.

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Συνένοχοι στο φόνο


                                                                  Παιδική Συναυλία
                                                                   Γεώργιος Ιακωβίδης

Πρώτοι και καλύτεροι ορισμένοι "συνάδελφοι". Καλοπληρωμένα βαποράκια μερικοί, πρόθυμοι ηλίθιοι οι υπόλοιποι. Και μετά η έτοιμη από καιρό κοινωνία της τηλεόρασης να τους ακούσει και να τσιμπήσει. «Είδες η Μενεγάκη; Έπαιρνε και επίδομα η κυρία». Η, δήθεν, διαρροή, που τόσο καλά ξέρουν να πουλάνε οι... ευαίσθητοι με την κοινωνική αδικία υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, την έκανε τη δουλειά. Τρεις μέρες στα μανταλάκια η Μενεγάκη και πριν αλέκτορα φωνήσαι η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι το επίδομα, με εισοδηματικά - βεβαίως, βεβαίως - κριτήρια, κόβεται για τους... πλούσιους. Και ξέρετε τι πλούτος είναι τα 55.000 ευρώ μεικτά - εκεί πήγε σε πρώτη φάση το πλαφόν - για ένα ζευγάρι με τρία, τέσσερα, πέντε παιδιά; Κάντε ένα πολλαπλασιασμό και αν δεν νιώσετε ντροπή για το φόνο γράψτε μου... 

Δύο σκέψεις για το δρόμο



                                                                                «New York»
                                                                             George Wesley Bellows



Μπας και το θυμηθούμε την άλλη φορά...

Πάλι ξεχάσαμε χθες να ρωτήσουμε τους γείτονές μας πώς θα ανεβούν στην Αθήνα το πρωί. Πάλι πήραμε όλοι τα αυτοκίνητά μας και οδηγούσαμε μόνοι μας στο χάος. Ένας σε κάθε αυτοκίνητο. Αλλά η εικόνα δεν έμοιαζε σε τίποτα με μποτιλιαρίσματα του παρελθόντος. Στο ρελαντί ναι, σταμάτα ξεκίνα ναι, αλλά καθόλου κορναρίσματα, ούτε ραδιόφωνα στη διαπασών, καμία ένδειξη δραστηριότητας· μόνο πρόσωπα που κοίταζαν στο πουθενά, πρόσωπα που έμοιαζε να σκέφτονται ή να τα έχουν χαμένα. Μήπως να το ξανασκεφτούμε και να ανοίξουμε την πόρτα στο διπλανό μας; Έστω του αυτοκινήτου μας, είναι - όπως και να το κάνεις - μια αρχή. Κι αύριο ίσως πάμε παραπέρα!

ΥΓ1: Στο φανάρι, φίλε οδηγέ, με πράσινο περνάς, σύμφωνοι, αλλά μήπως να κοίταζες και το δρόμο μπροστά σου; Γιατί αν είναι γεμάτος αυτοκίνητα, όπως ήταν σήμερα, δεν θα προχωρήσεις. Απλώς θα μείνεις πάνω στη διασταύρωση, μπλοκάροντας και το άλλο ρεύμα, εμποδίζοντας πεζούς και αυτοκίνητα που είναι η σειρά τους να περάσουν.

ΥΓ2: Σήμερα ήταν η Πανευρωπαϊκή Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο, για την οποία μας ζάλιζαν τα προηγούμενα χρόνια οι πονηροί - εκ Βρυξελλών και Αθηνών - πολιτευτές. Ήθελαν, σώνει και ντε, να μας κάνουν Ευρωπαίους. Και τα κατάφεραν...  

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Λόγος Υπέρ Δημοσίου Υπαλλήλου



                            Πλατεία Κλαυθμώνος αρχές 20ου αιώνα
                                      
Η Κ. είναι γιατρός. Καλή γιατρός – μάλλον από τους καλύτερους, αλλά αυτό είναι προσωπική εκτίμηση. Εργάζεται δεκαετίες ολόκληρες στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Ναι, είναι κι αυτή μόνιμη, όπως χιλιάδες άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι. Σήμερα διευθύνει μια από τις κλινικές μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας. Μάλλον διευθύνει τη μοναδική κλινική στο συγκεκριμένο νοσοκομείο – και σε πολλά άλλα – που μοιάζει να έχει κατέβει από άλλο πλανήτη.

Στον προθάλαμο της κλινικής περιμένουν καθημερινά δεκάδες άνθρωποι, κάποιες φορές και τέσσερις ολόκληρες ώρες, για τα τακτικά τους ραντεβού, αλλά ουδείς διαμαρτύρεται. Θα τους δει όλους με τη σειρά, ακόμη κι αν χρειαστεί να μείνει στο γραφείο ως τα μεσάνυχτα. Χωρίς διαχωρισμούς σε πρωϊνά και απογευματινά ιατρεία, χωρίς εισιτήρια και ανταλλάγματα. Και όλοι θα φύγουν για το σπίτι τους καλά, όχι από την αρρώστια τους, αλλά από την ψυχή τους. Οπλισμένοι λίγο καλύτερα να αντιμετωπίσουν την αρρώστια τους.  

Η διπλανή πόρτα, που οδηγεί στους θαλάμους των ασθενών, είναι μονίμως κλειστή. Ανοίγει μόνο όταν πρέπει και για όσους πρέπει. Με έλεγχο. Οι συγγενείς θα δουν καθημερινά τον ασθενή τους, αλλά ο θάλαμος δεν είναι καφενείο. Υπάρχουν ωράρια και κανόνες – και τηρούνται χωρίς την παραμικρή αμφισβήτηση.

Η μόνη αμφισβήτηση προέρχεται ενίοτε από τη διοίκηση του νοσοκομείου. Την άλλη φορά αποφάσισε να βάψει την κλινική, ήθελε ο χώρος να είναι καθαρός και κυρίως… θεραπευτικός. Με χρώματα, δηλαδή, κατάλληλα για ασθενείς· όχι για φυλακισμένους. Η διοίκηση είχε άλλη άποψη. «Δεν θα βάλεις εσύ ό,τι θέλεις, το νοσοκομείο έχει ένα συγκεκριμένο χρώμα». Δεν τους άκουσε και την κλινική την έβαψε. Εκείνες τις μέρες ξενυχτούσε με τους συνεργάτες της, δηλαδή, τους γιατρούς, τις νοσηλεύτριες και τις γραμματείς της κλινικής πάνω από τους κουβάδες με τις μπογιές. Χωρίς ωράριο. Σάντουιτς τους έφερνε από το σπίτι η μάνα ενός ασθενούς, που νοσηλευόταν τότε στην κλινική – «για να κάνω κι εγώ κάτι», τους έλεγε.

Υπάρχουν χιλιάδες σαν κι αυτή τη γιατρό στο – δήθεν μεγάλο και άχρηστο – Δημόσιο. Ξέρω πολλούς από πρώτο χέρι· από τότε που το ρεπορτάζ γινόταν εκεί που συνέβαιναν τα πράγματα, στο δρόμο και στη δουλειά των ανθρώπων – στα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα δικαστήρια, ακόμα και στην αστυνομία ή το λιμενικό.

Είναι όλοι αυτοί που περιμένουν τώρα την Εταιρεία – κάποια ιδιωτική εταιρεία με πολλά υποσχόμενο brand name, πρόεδρο, διευθύνοντα σύμβουλο και υπαλλήλους των 500 ευρώ – να τους αξιολογήσει και να τους βγάλει περιττούς. Τα λαμόγια, που υπάρχουν και τα βλέπουμε μπροστά μας, δεν θα φύγουν τώρα επειδή θα αρθεί η μονιμότητα ή θα εφαρμοστεί η εφεδρεία. Παραμύθια. Αυτοί, συνήθως, είναι χρήσιμοι στις πάσης φύσεως Εταιρείες. Όσο για το πόσο μεγάλο είναι το ελληνικό δημόσιο – κανένα άλλο ανέκδοτο ξέρετε;

Γεράσιμος Τρύφωνας

Ο εχθρός λαός


                                                                      «Επιτύμβιο»
                                                                    Γιάννης Μόραλης


Το παραμύθι έχει παλιώσει και δεν το πιστεύουν πια ούτε τα μικρά παιδιά

Πρώτα εξασφαλίζουν για τους υμετέρους τα πιο προκλητικά ΠΡΟΝΟΜΙΑ.
Μετά, δήθεν, τα καταγγέλουν, λες και δεν είναι δικά τους δημιουργήματα, για να ερεθίσουν την κοινή γνώμη.
Ύστερα είναι εύκολο να βαφτίσουν προνόμιο και το τελευταίο ΔΙΚΑΙΩΜΑ, απλώς επειδή δεν το έχουν κατακτήσει όλοι.
Και τότε αρχίζουν να ομνύουν στην ΙΣΟΤΗΤΑ.
Αυτό που δεν λένε είναι ότι εννοούν ΙΣΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ.
Μην ακούτε λοιπόν και μην καταπίνετε τις μισές αλήθειες που κρύβουν μεγάλα ψέματα.
Δεν θα μας πείσουν ότι ο ΕΧΘΡΟΣ είναι ο ΛΑΟΣ.
Εκτός αν τους αφήσουμε να μας στρέψουν εναντίον μας!

Μ. Σχεριώτης

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Το παραμύθι της αντικειμενικότητας


Ένας μύθος που πρέπει να διαλυθεί


Το θυμήθηκα διαβάζοντας τον πρόλογο του Δάνη Παπαβασιλείου στο βιβλίο «Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε» του Νίκου Μπογιόπουλου, και τον ορισμό που δίνει ο πρώτος για την αντικειμενικότητα του συγγραφέα.

Σε όσους, καλόπιστους, μένουν ακόμη κάποιες αμφιβολίες για αυτό τον ορισμό το παράδειγμα του κουτιού με τα σπίρτα, μπορεί να τις διαλύσει. Ιδού:

Συμφωνούμε, υποθέτω, ότι υποκειμενικότητα είναι οι ιδέες μας, οι γνώσεις που έχουμε αποκτήσει στη διάρκεια της ζωής μας, οι απόψεις και τα συμφέροντά μας, ό,τι με λίγα λόγια έχουμε μέσα στο κεφάλι μας.    

Aς πούμε, λοιπόν, ότι το κεφάλι μας είναι ένα κουτί με σπίρτα. Ωραίο, τετράγωνο και γεμάτο. Τι είναι τα σπίρτα; Οι ιδέες και όλα τα άλλα που λέγαμε προηγουμένως. Εν ολίγοις η υποκειμενικότητά μας. Πώς μπορούμε να απαλλαγούμε από τον έλεγχό της και να γίνουμε αντικειμενικοί; Προφανώς πετώντας τα σπίρτα. Εντάξει, αλλά τι μένει; Ένα άδειο κουτί. Το απόλυτο κενό. Άντε τώρα να σκεφτείς, χωρίς την παραμικρή ιδέα στο κεφάλι σου. Μήπως να ξαναβάλεις μερικά σπίρτα στο κουτί; Καμιά ιδέα; Εντάξει, ας βάλουμε τα μισά. Ναι, αλλά ποιες ιδέες και γνώσεις θα κρατήσουμε; Αυτές που είχαμε ως βρέφη, παιδιά, έφηβοι ή ενήλικες; Ποια σπίρτα να διαλέξουμε; Τόμπολα. Καλύτερα, ας τα βάλουμε πάλι όλα μέσα, να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο.

Νομίζω τώρα, μπορείτε να καταλάβετε καλύτερα γιατί λέει ο Δάνης ότι «η αντικειμενικότητα είναι συνυφασμένη με την ταξική φύση της κοινωνίας και τον ταξικό χαρακτήρα όλων των κοινωνικών προβλημάτων».

Ναι, λοιπόν, το παραδέχομαι: Είμαι αντικειμενικός, μόνο χάρις στην υποκειμενικότητά μου. Όποιοι προσποιούνται ότι δεν είναι έτσι, εμφανίζοντας την αντικειμενικότητά τους, σαν, δήθεν, ουδετερότητα, απλώς προσπαθούν να συγκαλύψουν ποια πλευρά έχουν διαλέξει.

Γιατί, όπως λέει και ο Παπαβασιλείου, αν η αντικειμενικότητα ήταν ιδιότητα των ουδέτερων, τότε δεν θα μιλούσαμε για αρετή αλλά για απάτη, γιατί η ουδετερότητα είναι απάτη!

Γεράσιμος Τρύφωνας

Ιατρικά ανακοινωθέντα



…«There are lots of analogies - having to take the strong medicine that tastes terrible when it goes down and you wish you didn't have to, or the chemotherapy to get rid of the cancer»… 


Η χημειοθεραπεία σε αρρωσταίνει, αλλά πρέπει να την πάρεις για να γίνεις καλά, μας είπε η Hillary Clinton, κατά την επίσκεψή της στην Αθήνα, παίρνοντας το μειλίχιο ύφος του γιατρού που πονάει μαζί μας. Μόνον που η συγκεκριμένη κυρία δεν είναι γιατρός, αλλά υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ. Και από τέτοιους γιατρούς τα έχουμε ξανακούσει αυτά. Και τις συνέπειες της συνταγής τις ξέρουμε πια.

Οπότε
μην τσιμπάτε και μην τρομάζετε. Καλύτερα ανατριχιάστε, οργιστείτε, αντισταθείτε!
Άλλωστε ο ψυχολογικός παράγοντας, η διάθεση και η αποφασιστικότητα είναι πολλές φορές ο πιο κρίσιμος και για την… ίαση. Το λένε και οι γιατροί – οι κανονικοί.


Και για να μην ξεχνιόμαστε
  
Μερικές “συνταγές” που πλήρωσαν πολύ ακριβά και με πολύ αίμα οι λαοί



«Αν το ένα χέρι σου έχει πάθει γάγγραινα, δεν πρέπει να το κόψεις;»
Augusto Pinochet, Χιλή

 

«Όταν το κοινωνικό σώμα μιας χώρας έχει μολυνθεί από μια ασθένεια που διαβρώνει τα σπλάχνα της,
σχηματίζονται αντισώματα. ( … Αν η κυβέρνηση … αφανίσει τους αντάρτες οι παρενέργειες των αντισωμάτων θα εξαφανιστούν … ). Πρόκειται για μια φυσική αντίδραση σε ένα άρρωστο σώμα».
Cesar Augusto Guzzetti, Αργεντινή


«Ο,τι είναι μολυσμένο πρέπει να αποκοπεί»
Khmer Krahom, Καμπότζη

 

«…Επειδή σέβομαι την ανθρώπινη ζωή, θα απομακρύνω μια γαγγραινώδη απόφυση από ένα άρρωστο σώμα. Οι εβραίοι είναι η γαγγραινώδης απόφυση στο σώμα της ανθρωπότητας».
Fritz Klein, Γ’ Ράιχ

 

«Ευρισκόμεθα προ ενός ασθενούς, τον οποίον έχομεν επί της χειρουργικής κλίνης…».
Γεώργιος Παπαδόπουλος, Ελλάδα


ΥΓ: Δεν επανέρχομαι στις ανάλογου ύφους “γνωματεύσεις” του Βαγγέλη Βενιζέλου, τις προάλλες, από το βήμα της Βουλής.


Μια μέρα θα (τους) νικήσουμε!
A.D. 19 VII 2011