Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Οι εφιάλτες, ο απόπατος, οι δημοσιογράφοι



Οι εφιάλτες

Του Βασίλη Μουλόπουλου
Ο 
ρατσισμός είναι ένας από τους εφιάλτες της ιστορίας του ανθρώπου. Και καμία δήλωση του τύπου «εγώ δεν είμαι ρατσιστής» ή «οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές» δεν μας προφυλάσσει από τις συνεχείς μετατοπίσεις του «εγώ» και του «εμείς» προς μια ιδεολογία της υποψίας και του φόβου. Ο δικός μας ρατσισμός, ο ελληνικός, έχει ήδη πιάσει ρίζες στην κοινωνία και η αναγνώρισή του δεν αφορά μόνο τις πιο ωμές και πιο πρωτόγονες εκδηλώσεις του, που προκαλούν αποτροπιασμό. Πέρα από αυτές και πιο επικίνδυνες από αυτές, υπάρχουν υποσυνείδητες ή καλυμμένες μορφές έχθρας, περιφρόνησης, ανωτερότητας, αποκλεισμού. Υπάρχει ένα καθημερινό δηλητήριο, που διατρέχει διαταξικά τις αρτηρίες της κοινωνίας.

Ένα μείγμα επιθετικότητας και φόβου που την ημέρα διαμορφώνει μια κοινή άποψη στον λαό και τη νύχτα δημιουργεί φαντάσματα που τρομάζουν τους ανθρώπους μεταβάλλοντας το πολιτισμικό πρότυπο της χώρας του Ξενίου Διός. Κοινή γνώμη και φαντάσματα οδηγούν σε μια απλουστευτική άποψη για το σύνθετο φαινόμενο της μετανάστευσης εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και των αναπόφευκτων αλλαγών που αυτή προκαλεί. H διαφορετικότητα διαβάζεται ως εγκληματικότητα και αντίθετα. Εύκολο, άσχημο, αλλά κυρίως επικίνδυνο όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους.

Εδώ και περίπου 20 χρόνια ζούμε μια καθημερινή πολιτισμική αλλαγή την οποία είναι δύσκολο να κατανοήσουμε και να αποδεχθούμε. Και είναι ακόμη πιο δύσκολο να μαντέψουμε τις εξελίξεις. Το μόνο ορατό είναι ότι ένας νέος λαός μάς αντικαθιστά στους ρόλους που είχαμε στη φτωχή μεταπολεμική Ελλάδα. Μπαίνει στα σπίτια μας για να αναλάβει τη φροντίδα ό,τι πιο κοντινού και ιδιωτικού έχουμε: γονείς, παιδιά, ασθένειες του σώματος και της ψυχής στην οικογένεια. Εγκαθίστατα, στις πόλεις και στην επαρχία, στις εξαθλιωμένες περιοχές, ζει στο όριο της νομιμότητας.

Aλλά πολύ φοβάμαι ότι τα φαντάσματα δεν θα φύγουν. Η μετανάστευση γίνεται ανεκτή ως το σημείο που να προσεγγίζει το μοντέλο δουλείας. Μόνο τότε ο «άλλος» προκαλεί λιγότερο φόβο: χρειάζεται απλώς ο αστυνομικός έλεγχός του. Τότε ανεχόμαστε και καμιά φορά υποστηρίζουμε τη μετανάστευση-εργατική δύναμη. Ο δικός μας ρατσισμός, ο ελληνικός, έχει ήδη πιάσει ρίζες στην κοινωνία και η αναγνώρισή του δεν αφορά μόνο τις πιο ωμές και πιο πρωτόγονες εκδηλώσεις του που προκαλούν αποτροπιασμό. Ο εφιάλτης δεν είναι μόνο η Χρυσή Αυγή.

Το μνημονιακό μπλοκ, πατώντας πάνω σε αυτόν τον υφέρποντα ρατσισμό, γίνεται ουρά της Χρυσής Αυγής, για να αλλάξει την ατζέντα των εκλογών. Όπως γράφει ο Γιάννης Αλμπάνης: «Προσπαθεί, στρέφοντας το ενδιαφέρον από το αδιέξοδο της ακολουθούμενης πολιτικής προς την υστερία για το μεταναστευτικό. Δεν είναι οι μνημονιακές πολιτικές κυβέρνησης, τρόικας κι εργοδοσίας που έχουν ρίξει την κοινωνία στη μιζέρια, αλλά οι ξένοι εργάτες που είτε έρχονται στην Ελλάδα για το μεροκάματο είτε περνάνε από τη χώρα με κατεύθυνση την Ευρώπη. Οι θύτες του "ελληνικού εγκλήματος" προσπαθούν να μετατρέψουν τους μετανάστες στους αποδιοπομπαίους τράγους της κοινωνικής κρίσης, στους αποδέκτες της γενικευμένης οργής για την εξαθλίωση - όπως οι Εβραίοι του Ράιχ».




Ο ναζιστικός απόπατος

Του Νίκου Μπογιόπουλου
Η «Χρυσή Αυγή», αυτός ο ναζιστικός απόπατος, όχι μόνο δεν συνιστά «αντισυστημική» πολιτική οργάνωση, αλλά ενσαρκώνει το ίδιο το σύστημα και μάλιστα στο τετράγωνο. Οχι μόνο δεν αποτελεί «πατριωτικό» κόμμα (τα πρωτοσέλιδα της εφημερίδας τους μιλούν από μόνα τους), αλλά αποτελεί τον ορισμό της προδοσίας του λαού. Είναι η βρωμιά, η δυσωδία και η σαπίλα του υπάρχοντος συστήματος, στο τετράγωνο.

Αντίστοιχα, γέννημα αυτού του συστήματος και αυτής της δημοκρατίας, της αστικής δημοκρατίας του κεφαλαίου και των μονοπωλίων, ήταν και οι πυγμαλίωνες της συμμορίας των «κασιδιάρηδων» που έσυραν την ανθρωπότητα στον όλεθρο: Οι Χίτλερ, οι Γκέμπελς, τα «Ες - Ες» και οι Γκέρινγκ.

Η «Χρυσή Αυγή» είναι το παράγωγο, είναι το απόβλητο και - ως εκ τούτου - είναι το δημιούργημα της σαπίλας. Είναι το ταξικό δηλητηριώδες σαπρόφυτο που - με λίπασμα τόσο το φόβο όσο και το λούμπεν κατακάθι του κοινωνικού δαρβινισμού - ευδοκιμεί στο θερμοκήπιο των δημίων του λαϊκού εξανδραποδισμού.

Είναι το φρανκενσταϊνικό κατασκεύασμα της καπιταλιστικής αγριότητας. Βρίσκεται στην καρδιά της δυσωδίας του συστήματος της βαρβαρότητας, της πολιτικής χυδαιότητας, της ανελευθερίας και της κοινωνικής αγριότητας. Γέννημα αυτής της ίδιας μήτρας ήταν και η επταετής σύμφυση μεταξύ της φασιστικής θηριωδίας και της άφατης γελοιότητας που εκπροσώπησαν τα ινδάλματα των «κασιδιάρηδων»: Οι Παπαδόπουλοι, οι Παττακοί και οι Μακαρέζοι.

Η «Χρυσή Αυγή», υποδυόμενη τον «τιμωρό των κακώς κειμένων», διεκδικεί το ρόλο του μαστιγίου και του «χωροφύλακα» στην υπηρεσία των αφεντικών ενάντια στους μισθωτούς σκλάβους. Αυτή ήταν και θα είναι πάντα η ιστορία και η πρακτική του φασισμού.

Σε συνθήκες κρίσης είναι, που, μέσω τέτοιων ναζιστικών μορφωμάτων, όπως η «Χρυσή Αυγή», όπως η Γκεστάπο του Χίτλερ, όπως τα λεπενικά και φασιστικά κτήνη σε Γαλλία και Ιταλία, όπως οι ταγματασφαλίτες των «Τσολάκογλου» και των «Ράλληδων», το καθεστώς της κεφαλαιοκρατικής εκμετάλλευσης και της καταπίεσης πετάει από πάνω του όχι μόνο τη μάσκα και το φερετζέ, αλλά ακόμα και κάθε τάχα μου δημοκρατικό φύλλο συκής.

Ετσι, απαλλαγμένη πια από περιττά μακιγιάζ, η εξουσία των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, εμφανίζεται ενώπιον των ανθρώπων του μόχθου με το φαιό σουλούπι, άλλοτε του Χίτη και άλλοτε του γερμανοτσολιά και του ταγματαλήτη. Άλλοτε του πολιτικού υποκόσμου και άλλοτε του πιο τραμπούκικου λαϊκισμού. Άλλοτε του καρατέκα «άντρακλα» που χτυπάει γυναίκες και άλλοτε του νυχτόβιου μαχαιροβγάλτη που εξαπολύει πογκρόμ κατά του μετανάστη, του πολιτικού αντιπάλου, του «διαφορετικού».

Η «Χρυσή Αυγή» είναι η άλλη όψη του ίδιου πολιτικού νομίσματος της πλουτοκρατίας. Είναι ακριβώς εκεί, στον κόρφο της πλουτοκρατίας, που επωάζεται το αυγό του φιδιού. Εκεί βρίσκεται η φωλιά του.

Γι' αυτό και μόνο ένα ρωμαλέο, ταξικό, εργατικό, λαϊκό, αντικαπιταλιστικό κίνημα είναι αυτό που έχει τη δύναμη όχι απλά να λιώσει το φασιστικό φίδι, αλλά ταυτόχρονα να αχρηστέψει και την καπιταλιστική μήτρα που το συντηρεί και το αναπαράγει.



Τα εξώφυλλα του περιοδικού της ΧΑ είναι εύγλωττα για τους προπάτορες και το "πρόγραμμά" της
επάνω: τεύχος 13, Μάης 1987 , κάτω: τεύχη 10 - 64, Γενάρης 1987


Ο Μπρεχτ, η Χρυσή Αυγή και η αλήθεια την εποχή της κρίσης

Του Δημήτρη Νικολακόπουλου
Οι ορδές των δημοσιογράφων και κυρίως των τηλεοπτικών συνεργείων που στήθηκαν το πρωί της περασμένης Δευτέρας έξω από το Δικαστήρια της Σχολής Ευελπίδων, αναμένοντας την άφιξη του «μεγάλου παληκαριού» του Ηλία Κασιδιάρη, ο οποίος είχε αποσυρθεί από τα φώτα της δημοσιότητας, κρυπτόμενος για ν΄ αποφύγει την αυτόφωρη διαδικασία μετά τον «ζωντανό» τηλεοπτικό ξυλοδαρμό της κυρίας Λιάνας Κανέλλη και της κυρίας Ρένας Δούρου, ξανάφερε στο προσκήνιο το πραγματικό έλλειμμα ενημέρωσης στην Ελλάδα.


Οι μεγαλόσχημες διακηρύξεις για επιβολή «εμπάργκο» στην «Χρυσή Αυγή» από τα Μέσα Ενημέρωσης, η πομπώδης αρθρογραφία ότι η φασιστική συμπεριφορά των μελών της οργάνωσης «αποτελούν πλήγμα για την ενημέρωση και βόμβα στα θεμέλια της δημοκρατίας» και τα αγωνιώδη ερωτήματα για την χρησιμότητα και την παιδευτική αξία της δημοσιογραφίας, που διατυπώθηκαν αμέσως μετά το βάρβαρο τραμπουκισμό του εκπροσώπου Τύπου της «Χρυσής Αυγής» στον ΑΝΤ1, εξανεμίσθηκαν πολύ γρήγορα.

Τη θέση τους επανεκατέλαβε στις τηλεοπτικές οθόνες ο ηγέτης της οργάνωσης Νίκος Μιχαλολιάκος (μην πει κανείς ότι αυτό έγινε λόγω των υποχρεώσεων που απορρέουν από την εκλογική νομοθεσία για την προβολή των πολιτικών κομμάτων), στις οποίες ενεφανίσθη μάλιστα να καθυβρίζει ακόμη και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια, ο οποίος τόλμησε να καταδικάσει τον ξυλοδαρμό των δύο εκπροσώπων των πολιτικών κομμάτων.

Η συμπεριφορά των Μέσων Ενημέρωσης απέναντι στη «Χρυσή Αυγή» μοιάζει με χαλασμένο εκκρεμές: Δεν έχει σαφή προσανατολισμό, δεν υπηρετεί τις πραγματικές αξίες της ενημέρωσης και δεν βοηθά στην παγίωση των στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων των πολιτών. Κινείται, μάλλον, με βάση τις πολιτικές σκοπιμότητες της στιγμής και εξυπηρετεί την ανάγκη για αύξηση της θεαματικότητας των τηλεοπτικών καναλιών.

Ας είμαστε, τουλάχιστον, ειλικρινείς μεταξύ μας. Όλοι γνωρίζουμε ότι ο θόρυβος που δημιουργείται γύρω από τη δράση της «Χρυσής Αυγής» βοηθά την ίδια τη «Χρυσή Αυγή» που επιδιώκει τη δημιουργία τεχνητής έντασης και επιστρατεύει γι΄ αυτό το σκοπό τα Μέσα Ενημέρωσης, έτσι ώστε να μεγιστοποιήσει το αίσθημα του φόβου και της ανασφάλειας. Η αντίληψη ότι αρκεί δήθεν να δείξουμε το πραγματικό πρόσωπο των μελών της «Χρυσής Αυγής»για να απομονωθεί από τους πολίτες και να της αφαιρεθεί οποιοδήποτε λαϊκό έρεισμα, είναι επικίνδυνη. Αφελής είναι, από την άλλη πλευρά, και η άποψη που διατυπώνεται ότι δεν μπορεί κανείς να εξορίσει ή και εξοστρακίσει από τα Μέσα Ενημέρωσης ένα κόμμα που έλαβε στις πρόσφατες εκλογές 450.000 ψήφους.

Ουδείς διατείνεται ότι αν δεν μας αρέσει η πραγματικότητα τότε θα πρέπει να αγνοήσουμε την πραγματικότητα. Είναι γεγονός ότι η αύξηση της επιρροής της «Χρυσής Αυγής» είναι απότοκος της οικονομικής κρίσης της χώρας που επηρεάζει, εκτός των άλλων, και το πολιτικό εποικοδόμημα, το σύστημα αξιών και τη ηθική συμπεριφορά. Τα ρεπορτάζ, ωστόσο, γύρω από το «τάγματα εφόδου» που έχει δημιουργήσει η «Χρυσή Αυγή» με σκοπό την «εθνοκάθαρση» (σε πρώτη φάση) από τους οικονομικούς μετανάστες, η δημοσίευση φωτογραφιών υποψηφίων του Κόμματος που στέκονται υπερήφανοι μπροστά στα χιτλερικά κρεματόρια, η προβολή των ιδεών των στελεχών της περί φυλετικών διακρίσεων, ακόμη και η αποποίηση της άσκησης βίας ως μέσου επιβολής και των, εν γένει, ναζιστικών πρακτικών που έχει υιοθετήσει, παραμένει αδιευκρίνιστο αν επιφέρουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα ή ρίχνουν νερό στο μύλο του κόμματος που είναι η δημιουργία κλίματος ανασφάλειας και η καλλιέργεια του φόβου.

Γεγονός είναι, από την άλλη πλευρά, ότι οι δημοσιογράφοι παραμένουν ουσιαστικά ακάλυπτοι γύρω από την αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου. Η ΕΣΗΕΑ, που δεν θα έπρεπε να εξαντλεί τη δραστηριότητά της στην προάσπιση μόνον των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των δημοσιογράφων, αλλά να αναδειχθεί και σε θεματοφύλακα της ενημέρωσης και τήρησης του κώδικα της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, επέλεξε την τακτική του στρουθοκάμηλου. «Το αυγό του φιδιού έχει ήδη εκκολαφθεί, δεν μπορούμε να κρατάμε κλειστά τα μάτια μας», σημειώνει στη σχετική ανακοίνωσή της. Αποφεύγει ωστόσο να μιλήσει για την… ταμπακιέρα. «Επειδή η ενημέρωση είναι θεμελιώδες συστατικό της Δημοκρατίας, το Διοικητικό Συμβούλιο με συναίσθηση της ευθύνης που αναλογεί και στους δημοσιογράφους, θα καταλήξει στον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσει το φαινόμενο με γνώμονα την υπεράσπιση του δικαιώματος της πληροφόρησης του ελληνικού λαού», καταλήγει η ανακοίνωση.

Έως ότου όμως αποφανθεί η ΕΣΗΕΑ και κυρίως επειδή δεν υπάρχουν συνταγές για την αντιμετώπιση του φαινομένου της «Χρυσής Αυγής», εμείς οι δημοσιογράφοι, ας υπενθυμίσουμε τουλάχιστον στον εαυτό μας, τις πέντε δυσκολίες, τις οποίες, όπως έγραφε ο Μπέρτολτ Μπρέχτ, θα πρέπει να ξεπεράσουμε για να γράψουμε την αλήθεια.

«Όποιος σήµερα θέλει να πολεµήσει την ψευτιά και την αµάθεια και να γράφει την αλήθεια έχει ξεπεράσει το λιγότερο πέντε δυσκολίες», έγραφε ο Μπρέχτ. «Πρέπει να έχει το θάρρος να γράφει την αλήθεια παρόλο που παντού την καταπνίγουν· την εξυπνάδα να την αναγνωρίσει παρόλο που τη σκεπάζουν παντού· την τέχνη να την κάνει ευκολομεταχείριστη σαν όπλο· την κρίση να διαλέξει εκείνους που στα χέρια τους η αλήθεια θα αποχτήσει δύναµη· την πονηριά να τη διαδώσει ανάµεσά τους. Αυτές οι δυσκολίες είναι µεγάλες για κείνους που γράφουν κάτω απ΄το φασισµό, υπάρχουν όµως και γι' αυτούς που τους κυνήγησαν ή που έφυγαν ακόµα και για όσους γράφουν στις χώρες της αστικής ελευθερίας».

Ποιος ξέρει; Ίσως μ΄αυτόν τον τρόπο διασώσουμε τη χαμένη τιμή του δημοσιογραφικού κόσμου.




Το άρθρο του Βασίλη Μουλόπουλου, είχε δημοσιευθεί στην  Αυγή  στις 29 - 4 - 2012, λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου. 

Σήμερα - μετά από όσα μεσολάβησαν, τα τάγματα εφόδου που βγήκαν στους δρόμους εν σώματι από την επομένη της εισόδου της Χρυσής Αυγής στη Βουλή και ακόμα χειρότερα τις συμμορίες των αγανακτισμένων "πατριωτών"  που τους μιμούνται στις γειτονιές, τους γαλαζοπράσινους σωτήρες που προσαρμόστηκαν στο ρυθμό των τυμπάνων της μισαλλοδοξίας (συνεργώντας ή σιωπώντας, το ίδιο κάνει) για να διασώσουν ό,τι προλάβουν από το σαρκίο των ξοφλημένων κομμάτων τους - δεν παραμένει μόνο επίκαιρο· ακούγεται σαν το έσχατο καμπανάκι μπροστά στη νέα κάλπη. Αυτή την Κυριακή ο ελληνικός λαός πρέπει να στείλει τη Χρυσή Αυγή και το μήνυμά της από ΄κει που ήρθε μαζί με αυτούς που την έφεραν στη ζωή μας. 

Και για να μην πει κανένας πάλι (στα εμβρόντητα και υποκριτικά ΜΜΕ αναφέρομαι) ότι δεν ήξερε ποιοι είναι και ποιοι μας τους κάθισαν στο σβέρκο, τους το θυμίζει σήμερα, 13 - 6 - 2012, ο Νίκος Μπογιόπουλος στον  Ημεροδρόμο του στο Ριζοσπάστη. 

Οδηγίες προς ναυτιλομένους της γραφίδας το κείμενο του Δημήτρη Νικολακόπουλου - δημοσιεύθηκε στις 13-6-2012 στο Βήμα - για την ευθύνη (και το ρόλο) των δημοσιογράφων και για το πραγματικό έλλειμμα ενημέρωσης, που δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τις κουτοπονηριές περί αντικειμενικότητας.

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Άθλια πατρίδα, τι άλλο θα κάνεις!


                                                                    Παιδική ζωγραφιά
                                                                               

Γεννήθηκε σε ένα χωριό στο Τεπελένι της Αλβανίας αλλά από το 1992 ως πατρίδα του έχει καταχωρηθεί και η πόλη της Δράμας. Σπούδασε κάποτε ιστορία και φιλολογία, έπειτα οικονομικά αλλά ερωτεύτηκε παράφορα τη δημοσιογραφία, από την οποία και ζει, δικαιώνοντας τον πατέρα του που του έλεγε ότι δεν θα γίνεις ποτέ καλός αγρότης.
Έτσι συστήνει το Protagon.gr τον συνεργάτη του Niko Ago, το μετανάστη που έγινε δημοσιογράφος στην Ελλάδα - εργάζεται τα τελευταία χρόνια στην Αυγή και μεγαλώνει τα παιδιά του, μαθαίνοντάς τα να αγαπούν και τις δύο πατρίδες τους.
Χθες το ελληνικό κράτος τον ειδοποίησε να εγκαταλείψει εντός 30 ημερών τη χώρα, γιατί πριν μερικά χρόνια δεν είχε καταφέρει να μαζέψει τα ένσημα που απαιτεί ο νόμος για να ανανεώσει την άδεια παραμονής του!
Αλλά «ακούστε» καλύτερα τον ίδιο.


Σ' ευχαριστώ, Ελλάδα

Συμπλήρωσα 20 χρόνια στην Ελλάδα και μπήκα αισίως στον εικοστό πρώτο. Από τότε που ήρθα, εργάστηκα σε διάφορες δουλειές. Μετά από πολύ κόπο και κυρίως πολύ διάβασμα,  έμαθα την ελληνική γλώσσα κι έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα, που ήταν η δημοσιογραφία. Σήμερα είμαι δημοσιογράφος στα ελληνικά ΜΜΕ. Σε πιο βαθμό καταφέρνω να κάνω καλή δημοσιογραφία, το κρίνουν αυτοί που διαβάζουν αυτά που γράφει η ταπεινότητά μου. Μεγαλώνω δυο κόρες που σήμερα είναι 18,5 και 17,5 ετών. Η μεγάλη μου κόρη ήρθε  στην Ελλάδα 5 μηνών, η μικρή γεννήθηκε στην Ελλάδα και δεν γνώρισε άλλη χώρα για πατρίδα της.


Προσέφερα λίγα ή πολλά  δεν το ξέρω, το  μόνο σίγουρο είναι ότι  δούλεψα και δουλεύω τίμια. Ποτέ και για κανένα λόγο, δεν απασχόλησα τις Αρχές της χώρας.  Αφοσιώθηκα στο επάγγελμά μου αλλά και στην προσφορά υπέρ των δικαιωμάτων του Ανθρώπου.  Είμαι μέλος του ΔΣ της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Αυτά με εκφράζουν, αυτά κάνω.  Στην άνοδο της Χρ. Αυγής, την είσοδό της στη Βουλή και τις απειλές που δέχομαι για τη ζωή μου, ήρθε να προστεθεί ένα  άλλο γεγονός, εξίσου άσχημο.  Αν για το πρώτο κομμάτι ανησυχούμε πολλοί, το  σίγουρο είναι ότι το δεύτερο με πονά εξίσου προσωπικά.
Χθες, 17 Μαΐου 2012, το ελληνικό κράτος, με ειδοποίησε ότι εντός 30 ημερών, πρέπει να εγκαταλείψω την Ελληνική Επικράτεια, επειδή το έτος 2007-2008, περίοδο την οποία είχα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας, δεν μπόρεσα να συγκεντρώσω τον απαιτούμενο αριθμό ενσήμων για να ανανεώσω την άδεια παραμονής μου.  Στην ίδια μοίρα με μένα, βρίσκονται και πολλοί άλλοι μετανάστες. Άνθρωποι που έχουν συνδέσει τη ζωή τους με τη χώρα αυτή, που έφτιαξαν τις οικογένειές  τους εδώ, που τα παιδιά τους γεννήθηκαν, φοίτησαν και μεγαλώνουν στην Ελλάδα. Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι για όλους και για μερικούς, τέτοια ζητήματα είναι “πολυτέλεια”. Πράγματι, έτσι είναι. Για μερικούς άλλους όμως, είναι θέμα ύπαρξης και αξιοπρέπειας.
Ακόμα  και να μην μπορέσω να κερδίσω την παραμονή μου δικαστικά – τη στιγμή που σφοδρή μου επιθυμία είναι να  αποκτήσω την ελληνική υπηκοότητα και να συνεχίσω να προσφέρω σε αυτό τον τόπο – θα παραμείνω το ίδιο φιλέλληνας, ακόμα και στην άκρη της γης να καταλήξω.  Ωστόσο, το θέμα αυτό ας χρησιμεύσει σε όλους μας για να δούμε επιτέλους πως τα στραβά  που μας συμβαίνουν, πολλές φορές τα προκαλούμε εμείς οι ίδιοι. Είχα γράψει κάποτε ένα κείμενο με τίτλο  “Σου χρωστάω ένα ευχαριστώ, Ελλάδα”, το ίδιο μπορώ να επαναλάβω και σήμερα αλλά τούτη τη φορά, γεμάτος πίκρα:  Σ’ευχαριστώ Ελλάδα!
Αναδημοσίευση του ανοιχτού γράμματος στην Ελλάδα από το blog του Niko Ago Correspondent στη διεύθυνση ο odromos.wordpress.com

Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

Protect me... απ' τον καπιταλισμό


                                                                 Στιγμιότυπο από την παράσταση «Protect me»

Μία γερμανική απάντηση στην τρομοκρατία των ημερών

Ο Falk Richter 
για τα δάνεια των μνημονίων, την κρίση και τον καπιταλισμό 

«Με το δεύτερο πακέτο "βοήθειας" που δόθηκε στην Ελλάδα τι γίνεται; Οπως το βλέπω εγώ, τα λεφτά περνάνε μέσα από την Ελλάδα για να καταλήξουν και πάλι στον ευρωπαϊκό Βορρά, στη Γερμανία και ειδικότερα στους πλούσιους της Γερμανίας. Γι' αυτό λέω ότι η κρίση είναι κοινό πρόβλημα. Παίρνουν τα λεφτά από τους γερμανούς φορολογουμένους και τα δίνουν στους εδώ πλουσίους. Υποκρίνονται ότι τα λεφτά πάνε στην Ελλάδα αλλά στην πραγματικότητα πάνε σε όσους έχουν αγοράσει το ελληνικό χρέος. Περίεργη κατάσταση, δεν νομίζετε; Ακόμη και οι περικοπές που γίνονται στο κοινωνικό μας κράτος αναδιανέμονται με άλλον τρόπο και κατευθύνονται προς αυτούς τους τύπους και σε κάποιες τράπεζες».

...«Για τους περισσότερους ανθρώπους, ακόμη και στη Γερμανία που είναι μία από τις πλουσιότερες χώρες στην Ευρώπη, τα προβλήματα είναι λίγο-πολύ τα ίδια. Γι' αυτούς τους ανθρώπους γράφω, τους νέους που δεν βρίσκουν μια πραγματική δουλειά αυτή τη στιγμή αλλά κάνουν την "πρακτική" τους. Βασικά μιλάμε για απλήρωτες δουλειές. Νομίζω ότι το πρόβλημα της Ευρώπης είναι συνολικό, η κρίση έχει προκαλέσει πολύ φόβο στους ανθρώπους, ότι ποτέ δεν θα φθάνουν τα λεφτά για να ζήσουν, ποτέ δεν θα βρουν μια δουλειά της προκοπής».

...«Το θέατρο σήμερα πρέπει να αντιληφθεί τον ρόλο του ως μέρους ενός διεθνούς δικτύου που θέτει υπό αμφισβήτηση τον καπιταλισμό στο σύνολό του, συγκεκριμένα κατά πόσον το σύστημα αυτό προσφέρεται ως τρόπος ζωής για την πλειονότητα των ανθρώπων».


Τα αποσπάσματα από συνέντευξη του Γερμανού θεατρικού συγγραφέα και σκηνοθέτη στον Γρηγόρη Μπέκο στο «Βήμα της Κυριακής» με αφορμή το τελευταίο του έργο με θέμα την κρίση και την εσωτερίκευσή της.

Η παράσταση «Protect me» της βερολινέζικης Schaubuhne, σε σκηνοθεσία του Φαλκ Ρίχτερ και χορογραφία της Ανούκ βαν Ντάικ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση από τις 18 ως τις 20 Μαΐου.

Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Ο Λένιν έχει νευριάσει


                                                  Παπαρούνες
                                                  Γιώργης Βαρλάμος


Αθήνα
Απρίλης 2012
Μια βδομάδα πριν από τις εκλογές


Ο Λένιν μου φαίνεται πως με κοιτάζει τις τελευταίες μέρες συνοφρυωμένος. Η μικρή προτομή, τόση δα, από μπρούντζο σε μαρμάρινη βάση, σαν τα πακέτα των δέκα τσιγάρων που κυκλοφορούν στην Ιταλία, βρίσκεται χρόνια τώρα πάνω στο γραφείο και παρά το μέγεθός της φάνταζε πάντα μεγάλη, όπως ήταν ο Λένιν. Αλλά τώρα τελευταία ο Νικολάι δείχνει αλλαγμένος, μοιάζει να έχει νευριάσει...

Συνεχίζοντας στον παράδοξο δρόμο που ανοίξαμε σήμερα ας αναζητήσουμε καλύτερα την απάντηση για τα νεύρα που μας έχει ο Λένιν, στην αφήγηση του Λουί Αραγκόν για το Φλεβάρη (Οι δύο γίγαντες: ΕΣΣΔ - μετάφραση Άρης Αλεξάνδρου - 1962). Μου φαίνεται πιο αποκαλυπτική:

...Μόνο ένα κόμμα είχε εκδηλωθεί κατά του πολέμου, η πλειοψηφήσασα πτέρυγα των σοσιαλδημοκρατών, δηλαδή οι μπολσεβίκοι, που είχαν πάψει να συνεργάζονται από το 1912 με τη μειοψηφία, δηλαδή τους μενσεβίκους. Οι τελευταίοι αυτοί και τα αστικά κόμματα, των συνταγματικών δημοκρατών (ή καντέ) και των οκτωβριστών, δεν έπαψαν ούτε στιγμή να παριστάνουν τον πόλεμο με χρώματα «πατριωτικά» και πιστεύανε κι αυτοί επίσης πως μπορούνε να πάρουν τη θέση όλων εκείνων των Σουχόμλινοβ, των Στούρμερ, των Τρέποβ, των Προτοποπόβ, για να τον διεξαγάγουν καλύτερα.

[Παρόλα αυτά] ...απ' τον Ιανουάριο [του 1917], στις «πληροφοριακές συσκέψεις» που γινόντουσαν στην αρχή στο σπίτι του Μαξίμ Γκόρκυ, αργότερα στο σπίτι του μενσεβίκου Ν. Ντ. Σόκολοβ και τον Φεβρουάριο στου δικηγόρου Χάλπερν, έπαιρναν μέρος αντιπρόσωποι των μπολσεβίκων, της αριστεράς πτέρυγος των μενσεβίκων, των σοσιαλεπαναστατών και της μικρής ομάδας των μεζραγιόντσυ (διαμεσοχωριτών). Οι μπολσεβίκοι εξακολουθούν να είναι υπέρ της ήττας της κυβέρνησης της χώρας και εναντίον της συνέχισης του πολέμου. Εν τούτοις η επιρροή τους είναι σημαντική.

[Γι' αυτό και] ...οι απεργίες του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου διαψεύδουν τον ισχυρισμό του Κερένσκη ότι το μπολσεβίκικο προλεταριάτο δεν έπαιξε σχεδόν κανένα ρόλο στην προετοιμασία της επαναστάσεως [του Φεβρουαρίου].

[Έτσι] ...το Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής ανέθεσε σε όσα μέλη της Επιτροπής της συνοικίας Βύμποργκ μπόρεσε να ειδοποιήσει, να αναλάβουν τα καθήκοντα της Επιτροπής της Πετρούπολης, που είχαν συλληφθεί. Ένα μανιφέστο των μπολσεβίκων καλεί τη χώρα να σχηματίσει μια κυβέρνηση του επαναστατημένου λαού, που θα εκπροσωπεί όλη τη Ρωσία και θα βασίζεται στις επιτροπές ή στα συμβούλια (ρωσιστί Σοβιέτ) των πόλεων και των χωριών...


Φοβάμαι, σύντροφοι, πως το ξεχάσαμε. Πριν από τον Οχτώβρη και για να φτάσουμε σ' αυτόν υπάρχει ο Φλεβάρης!

Γεράσιμος Τρύφωνας

Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για δημοκρατία



                                                                    «Γοργόνα της Ελληνικής μας θαλάσης»
                                                                                                                  Μποστ


"Τισία, εμείς από παλιά, πριν από σένα, λέγαμε ότι οι πολλοί πιστεύουν το αληθοφανές γιατί συμβαίνει να μοιάζει με την αλήθεια· και μόλις δείξαμε ότι μόνο εκείνος που γνωρίζει την αλήθεια μπορεί να βρίσκει τις ομοιότητες που εξαπατούν..."
Σωκράτης
με τα λόγια του Πλάτωνα στον Φαίδρο
(ελεύθερη απόδοση)


 Λυτοί και δεμένοι βάλθηκαν να τη σπάσουν, αλλά η απεργία των ναυτεργατών πέτυχε. Και όπως αποδείχθηκε ούτε ταξιδιώτες κρατήθηκαν όμηροι (εδώ που τα λέμε, αν ήσουν ειλικρινής θα ομολογούσες ότι φέτος δεν υπάρχουν και πολλοί ταξιδιώτες, ούτε μπορούσαν να φύγουν από τη Μεγάλη Τρίτη), ούτε τρόφιμα καταστράφηκαν, ούτε τα νησιά απομονώθηκαν για δυο μέρες. Άρα άλλο πόνο είχες και τα 'λεγες αυτά από πρωτοσέλιδο σε τηλεπαράθυρο και τούμπαλιν. Το μίσος σου για την απεργία και την ενόχλησή σου γιατί, αντίθετα με σένα, κάποιοι αδιόρθωτοι δεν αποφασίζουν να υποκύψουν και να αποδεχθούν το σχέδιο (της ΕΕ και της κυβέρνησής της) για τη διάσωση του καπιταλισμού - συγνώμη, της χώρας: να βγάλουν, δηλαδή, το σκασμό και να πεθάνουν αθόρυβα.

Και επειδή δεν μπορούσες να το πεις αυτό φόρα παρτίδα, δεν είναι comme il faut, μου άρχισες τα περί δημοκρατίας και... κομμουνιστικού κινδύνου. Το τροπάριο γνωστό: Μα είναι αντιδημοκρατικό αυτό που κάνουν οι "κόκκινοι" συνδικαλιστές (σιγά μην τους πεις ναυτεργάτες, έστω ναυτικούς - συνδικαλιστές, που έμαθες τον κόσμο να ακούει τη λέξη και να φτύνει), να διακόπτουν, δήθεν, με τη βία συνεδριάσεις (οι οποίες, πάντως, ουδέποτε είχαν συγκληθεί), να παίρνουν αποφάσεις δια βοής, παραβιάζοντας την αρχή της μυστικής ψηφοφορίας (η οποία, πάντως, δεν είχε τίποτα να ψηφίσει, αφού η μυστική ψηφοφορία είχε γίνει στην κανονική συνεδρίαση που έβγαλε απεργία και η καινούρια, που ζητούσες, δεν θα είχε άλλο στόχο παρά να την ανατρέψει πραξικοπηματικά) και άλλα, τέτοια, δημοκρατικά. Ας είναι. Αφού το θέλεις ας μιλήσουμε, λοιπόν, για δημοκρατία.

Και συγκεκριμένα για τη δημοκρατία στην ΠΝΟ και ποιος πραγματικά παραβιάζει την αρχή της πλειοψηφίας. Μηχανές εσωτερικής καύσεως απαντώνται σήμερα σε παλιές μονάδες παραγωγής και σε λίγα πλοία, εξηγούν οι ειδήμονες. Αλλά οι 282 μηχανικοί ΜΕΚ της ΠΕΜΕΚΕΝ (τόσοι ψήφισαν στις εκλογές του σωματείου - τα αριθμητικά στοιχεία από το Peiratikoreportaz.gr) μετέχουν εξίσου στην Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία με τους σχεδόν δεκαπλάσιους πλοιάρχους, τους κοντά 3.000 μηχανικούς της ΠΕΜΕΝ, τους εξίσου πολυπληθείς ναύτες και τα κατώτερα πληρώματα μηχανής.

Οι μηχανικοί ΜΕΚ δεν είναι η μόνη ειδικότητα από την... αρχαιότητα της σύγχρονης ναυσιπλοΐας, που διατηρείται, λόγω της χρυσής της ψήφου, στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΠΝΟ.
Οι μόλις 27 - και ολογράφως είκοσι επτά - ασυρματιστές (τόσοι ψηφίζουν τα τελευταία χρόνια στην ΠΕΡΑΕΝ), έχουν κι αυτοί τη δική τους... καθοριστική συμβολή στις τύχες των εργατών της θάλασσας, κι ας έχουν αλλάξει σήμερα δραματικά οι επικοινωνίες. Ξεπερασμένα ή όχι από την εποχή, δεν είναι τα μοναδικά σωματεία στην ΠΝΟ με λίγες δεκάδες ενεργά μέλη, αλλά τόσες ψήφους ώστε να μπλοκάρουν κάθε απόπειρα  εκδημοκρατισμού, για να μην μιλήσουμε για άλλες πιο... ευαίσθητες έννοιες.

Από σφραγίδες στην ΠΝΟ των 14 σωματείων, συλλογή ολόκληρη. Οι φροντιστές της ΠΕΦΕΝ, οι οικονομικοί αξιωματικοί, οι ναύτες ΜΟΤΟΡ-ΣΙΠ, το προσωπικό τροφοδοσίας και οι πρακτικοί πλοίαρχοι, όλοι μαζί δεν φτάνουν ούτε κατά το ήμισυ τον αριθμό των πλοιάρχων ή έστω των αρχιθαλαμηπόλων, για να τους συγκρίνω με φιλικά τους σωματεία, που όμως λόγω μεγέθους και θέσης, δεν μπορεί να εκτίθενται συνεχώς τόσο χοντρά στα μέλη τους και καμιά φορά, κάποιος θα περάσει τον κάβο, μπορεί να ψηφίσει και απεργία. Η αρχή της πλειοψηφίας, που λέγαμε, αλλά κανονικά, όχι για τους τύπους. Μετά, βέβαια, τρέχουν να τα μαζέψουν, βγάζοντας ανακοινώσεις που λένε πολλά και τίποτα - γιατί είπαμε υπάρχουν και όρια, πόσο να εκτεθούν οι άνθρωποι - και άντε πάλι η δημοκρατία. Ας επιμείνουμε, λοιπόν, κι εμείς δημοκρατικά.

Η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία είναι το τελευταίο δευτεροβάθμιο σωματείο της χώρας, όπου με το περίφημο πλειοψηφικό αλλοιώνεται, μεταξύ των άλλων, και η αντιπροσώπευση των ναυτεργατών στο τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό τους όργανο, τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας. Παλαιότερα, δεν ξέρω σήμερα, η ΓΣΕΕ τους πέταγε έξω με τις κλωτσιές από τα συνέδριά της, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο.

Τα τέσσερα ναυτεργατικά σωματεία - αυτά που σηκώνουν τις τρίχες σου όρθιες - δηλαδή μηχανικοί, κατώτερα πληρώματα, μάγειροι και πληρώματα ρυμουλκών, τα οποία έχουν εκλέξει κομμουνιστές, μέλη του ΚΚΕ, στις διοικήσεις τους και οι ναύτες - αριστεροί κι αυτοί - όταν συνασπίζονται μαζί τους, δεν φτάνουν να επιβάλλουν τον εκδημοκρατισμό της Ομοσπονδίας. Απέναντί τους έχουν πάντα το γαλαζοπράσινο μπλοκ των σφραγίδων και τους πάτρωνές τους, ασχέτως, όπως είδαμε, πόσους ναυτικούς εκπροσωπεί καθένα από αυτά τα εννιά σωματεία. Δεν έχει καμιά σημασία αυτό, αρκεί κάποιος να εκπροσωπεί στην ΠΝΟ την εργοδοσία και την κυβέρνηση. Θα μου πείτε, τι θέλεις, επειδή είναι λίγοι να τους πετάξουμε στη θάλασσα; Σε καμία περίπτωση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τους βάζουμε και νταβατζήδες στο κεφάλι μας...

Και λίγα για την Ιστορία, για να έχεις όλη την εικόνα - αν και δεν ελπίζω να σου αλλάξω εγώ τα μυαλά. Η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία ιδρύθηκε το 1920 με βασιλικό διάταγμα, με βάση το οποίο λειτουργεί και σήμερα. Από τότε χρονολογείται και το πολύ δημοκρατικό καταστατικό της. Καθωσπρέπει από... γεννησημιού της. Καθεστωτική, με καλοπληρωμένο γραμματέα να τη διοικεί, άντρο των εφοπλιστών και της εξουσίας και πάνω απ' όλα εχθρική με τους ναυτεργάτες, που υποτίθεται εκπροσωπούσε.

Ευτυχώς, την τιμή των Ελλήνων ναυτικών έσωσε τα δύσκολα χρόνια η Ομοσπονδία Ελληνικών Ναυτεργατικών Οργανώσεων, η θρυλική ΟΕΝΟ, που ιδρύθηκε το Μάρτιο του 1943, κι αυτή ως δευτεροβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση. Από το Μάη του '42 άλλωστε ακόμα και η κυβέρνηση του Καΐρου είχε πάψει να αναγνωρίζει την ΠΝΟ. Η ΟΕΝΟ με γραφεία στο Κάρντιφ της Ουαλίας και παραρτήματα σε όλα τα μεγάλα λιμάνια του κόσμου γρήγορα εξελίχθηκε στην μεγάλη πατριωτική, αντιφασιστική και αντιστασιακή οργάνωση των Ελλήνων ναυτικών στις θάλασσες του πολέμου. Οι μεταφορές εφοδίων ήταν ζωτικής σημασίας για τους συμμάχους και τη διατήρηση της πρωτοβουλίας στο μέτωπο. Περάσματα, έστω ναρκοθετημένα, υπήρχαν μόνο στους θαλάσσιους δρόμους εκείνες τις φοβερές ημέρες. Η ΟΕΝΟ με το σύνθημα «Κρατάτε τα πλοία εν κινήσει» και την αυτοθυσία των Ελλήνων ναυτικών - χιλιάδες έδωσαν τη ζωή τους στα τορπιλισμένα αύτανδρα ναυάγια - τις εξασφάλισε αυτές τις μεταφορές και πέρασε στην Ιστορία, αν και δεν διδάσκεται στα σχολεία η εποποιία της, ούτε καν το όνομά της αναφέρεται στα σχολικά βιβλία.

Τι έκανε στον πόλεμο η ΠΝΟ; Καλά, ευχαριστώ! Διήγαγε, στο Κάρντιφ της γηραιάς Αλβιώνος κι αυτή, βίον τρυφηλόν και ανέφελο στις αγκάλες των εφοπλιστών και του μεταξικού καθεστώτος. Και φυσικά με την απελευθέρωση επανέκαμψε στην Ακτή Μιαούλη, πάντα στις γνωστές αγκάλες, ασχέτως ονόματος εργοδότη ή κυβέρνησης. Αντίθετα η ΟΕΝΟ, που αποφάσισε κι αυτή να μεταφέρει τα γραφεία της στα πάτρια από τον Απρίλη του 1945 - παρότι είχαν προηγηθεί τα Δεκεμβριανά και το αίμα των αριστερών είχε αρχίσει πάλι να τρέχει ποτάμια - πέρασε των παθών της τον τάραχο. Συνεχίζοντας, παρόλα αυτά, να παίζει το παιχνίδι με τους δημοκρατικούς κανόνες πρότεινε ακόμη και την αυτοδιάλυσή της και την ένταξη των σωματείων της σε μια ανασυγκροτημένη ΠΝΟ για την ενότητα του ναυτεργατικού κινήματος.

Αλλά η ΠΝΟ κωλυσιεργεί, η κυβέρνηση σφυρίζει και τα στρατοδικεία του κράτους του εμφυλίου καραδοκούν. Αντί για τη συνεργασία, συλλήψεις και εκτελέσεις. Στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων του καθεστώτος η ΟΕΝΟ εμφανίζεται πλέον ως εγκληματική οργάνωση και οι συνδικαλιστές της βαφτίζονται προδότες. Γολγοθάς, όπως τον περιγράφει με δραματική λιτότητα στο βιβλίο του «Εθελοντές στα κονβόι του θανάτου - Οι Έλληνες ναυτικοί στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο» ο δημοσιογράφος Νίκος Πηγαδάς - ένας από εκείνους, παρεμπιπτόντως, που δίνουν ακόμα αξία στον καταρρακωμένο τίτλο: Δημοσιογράφος.

Γεράσιμος Τρύφωνας

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

Ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι...


                                                                                            Η κραυγή 
                                                                                                             Εντβαρτ Μουνκ


Μην εξευτελίζεσαι άλλο, παπαγάλε μου. Κι εσύ, πονηρέ πολιτευτή μου, μην κουράζεσαι· κανείς δεν σε πιστεύει. Πέντε μέρες τώρα αφήνεις υπονοούμενα. Ήταν άρρωστος, ήξερε πως θα πεθάνει. Και, καλά, τι σύνταξη έπαιρνε, έμαθες; Κάνεις ό,τι μπορείς να εξηγήσεις, δήθεν, τα κίνητρα. Να μειώσεις τη βαρύτατα της πράξης, να αμφισβητήσεις το μήνυμα - διακριτικά δε λέω, την τυμβωρυχία την συναισθάνεσαι. Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε εδώ τις βασικές αρχές της ψυχολογίας για να σπάσουμε τις σαπουνόφουσκες. Η αυτοκτονία του 77χρονου ήταν πολιτική πράξη. Τελεία.

Όσο για σένα δημοσιολόγε μου, περισπούδαστε διαμορφωτή της κοινής γνώμης, είσαι χειρότερος· πραγματικά επικίνδυνος. Μας μιλάς για τη βία όχι μόνο της πράξης αλλά και των νουθεσιών του γέρου φαρμακοποιού και σ΄ αυτά βλέπεις τη ρίζα του κακού, τη γενεσιουργό αιτία, προβλέποντας τις καταστροφές και τα σκοτάδια που θα φέρουν - απλώς γιατί έτσι γουστάρουν, γιατί είναι λαός, όχλος βδελυρός και ατίθασος. Κουβέντα για τη βία της εξουσίας, τη βία της φτώχειας και της ανεργίας, τη βία της αλαζονείας, αυτήν που απαιτεί από κάθε αξιοπρεπή άνθρωπο να σκύβει το κεφάλι, να υποκύπτει και να πεθαίνει ήσυχα και κυρίως αθόρυβα.

Δεν έχω να εξηγήσω τίποτα σε εσάς. Σε όσους όμως, μπορεί να προβληματίστηκαν από τις μπανανόφλουδες που τους πετάξατε, μια κι εγώ δεν γνώριζα τον αυτόχειρα, η απάντηση στο κείμενο που ακολουθεί.

***

Ο κύριος Δημήτρης Χ.

Του Μιλτιάδη Πασχαλίδη 

Στο σχολείο μας έμαθαν ότι, για τους εκλιπόντες, δε λες ποτέ «Ο κύριος» ή «Η κυρία», αλλά αρχίζω να πιστεύω ότι στο σχολείο μάθαμε μόνο άχρηστα πράματα - άσε που σε λίγο δεν θα υπάρχουν καν σχολεία.
Τον κύριο Δημήτρη Χ. τον ήξερα από παιδί. Στην... ίδια γειτονιά, στους Αμπελόκηπους, εγώ στην Αργολίδος, εκείνος στη Βελεστίνου.
Με την κόρη του ήμαστε συμμαθητές απ' το Δημοτικό μέχρι τη Γ Λυκείου, φίλοι εγκάρδιοι, μεγαλώσαμε σαν αδέρφια, κολλητοί στη γειτονιά και στο σχολείο, παρέα στα πάρτι, σύντροφοι στις πορείες, μετά χαθήκαμε, εκτός από κάτι σποραδικά τηλέφωνα και καφέδες, αλλά πάντα με την επίγνωση ότι είμαστε παιδιά του ίδιου Θεού, σ' ένα παρελθόν τόσο ακαθόριστα μακρινό που νομίζω ότι το έζησε άλλος.

Ο κύριος Δημήτρης Χ. είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θα φανταζόμουν μ' ένα όπλο στο χέρι.
Μειλίχιος, πράος, μ' ένα αινιγματικό χαμόγελο στα χείλη, λες και ήξερε κάτι που εμείς αγνοούσαμε, μας αγαπούσε και μας καμάρωνε- δεν το λέω γιατί έφυγε, το λέω γιατί είναι η αλήθεια.
Ένας κοντός, μικροκαμωμένος ανθρωπάκος, λιπόσαρκος, μ' ένα ανεπαίσθητο ψεύδισμα που τον έκανε ακόμα πιο συμπαθή, βαθιά καλλιεργημένος, βαθιά πολιτικοποιημένος, βαθιά τρυφερός- δεν μπορεί, κάπου πολύ βαθιά θα 'χε κρυμμένα και τα κουσούρια του, αλλά εγώ δεν τα έβλεπα.
Με τον πατέρα μου ήταν συνάδελφοι, φαρμακοποιοί, είχαν πάντα έναν καλό λόγο ο ένας για τον άλλο - ο μπαμπάς μου δεν μπορεί να το χωνέψει.
Κανείς μας δεν μπορεί να το χωνέψει.

Ο κύριος Δημήτρης Χ. έγραψε στο τελευταίο του σημείωμα ότι «αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικοφ, ο δεύτερος θα ήμουν εγώ».
Ο κύριος Δημήτρης Χ. με καλάσνικοφ στο χέρι, είναι η απόλυτη ανορθογραφία.
Αν δεν είχε δώσει τέρμα στη ζωή του, στρέφοντας το όπλο στον εαυτό του στις 9 το πρωί στο Σύνταγμα, θα έλεγα ότι είναι μια απ' τις πιο αστείες εικόνες που μπορώ να φανταστώ.
Κανείς δε γελάει.
Πως τα φέρνει η ζωή - αν υπάρχει Θεός, έχει πολύ κακό χιούμορ

Όταν έγραφα πριν δέκα μέρες για τα γερόντια που σαλτάρουν, δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα επιβεβαιωνόμουν τόσο σύντομα - και μάλιστα από έναν «δικό μου» προσφιλή ηλικιωμένο.
Έχω να πω πολλά.
Δεν θα τα πω.
Μόνο ένα ερώτημα απευθύνω προς όλους εκείνους που, αφού πρώτα έστειλαν τους γονείς, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας στο φόβο, στην εξαθλίωση και την απόγνωση, έχουν και το θράσος να δηλώνουν συγκλονισμένοι απ' το συμβάν:

Ρε κουφάλες, ο καθρέφτης σας, έχει αρχίσει να σας φτύνει ή ακόμα το σκέφτεται;

Το κείμενο του Μιλτιάδη Πασχαλίδη δημοσιεύθηκε στο e-tetradio.gr 


Ένα Γράμμα για το Αρχείο της Ιστορίας
Το τελευταίο μήνυμα του συνταξιούχου φαρμακοποιού Δημήτρη Χριστούλα
Αυτοπυροβολήθηκε
Πλατεία Συντάγματος Αθήνα 4 Απρίλη 2012



                             Το τέλος ενός δικτάτορα και της συμμορίας του            
                                    Piazza Porretto Milano
                                                                         
   
42 χρόνια πριν
Οι αποχαιρετιστήριες επιστολές του κερκυραίου φοιτητή Κώστα Γεωργάκη 
Αυτοπυρπολήθηκε
Piazza Matteotti Genova 19 Σεπτέμβρη 1970


στον πατέρα του

Αγαπημένε μου πατέρα, 
σε παρακαλώ συγχώρα με χωρίς να κλάψης. 
Ο γυιός σου δεν είναι ήρωας. Είναι ένας άνθρωπος σαν όλους τους ανθρώπους, ίσως με περισσότερο φόβο. 
Φίλησε το χώμα της πατρίδας για μένα. 
Μετά από τρία χρόνια καταπίεσης, δεν μπορώ ν’ αντέξω άλλο. Δεν θέλω εσύ να αντιμετωπίσης κανένα κίνδυνο γι αυτή μου την πράξη, αλλά δεν μπορώ ούτε να σκεφθώ ούτε να ενεργήσω αν δεν είμαι ελεύθερος. 
Ζήτω η Δημοκρατία, Κάτω η Τυραννία. 
Η πατρίδα μας που γέννησε την ελευθερία θα εξαφανίσει τους τυράννους.
Συγχώρα με αν μπορείς, ο Κώστας σου.

σε έναν φίλο και σύντροφό του

Αγαπημένε μου φίλε , 
Δεν ξέρω πως να σου αρχίσω αυτό το γράμμα. Άρχισα να σου γράφω ακόμα άλλα δυο αλλά τα έσκισα. Χαίρομαι την πίστη στον Αγώνα μας και θα ήθελα κι εγώ, να πίστευα τόσο ζωντανά, τόσο θερμά, σαν κι εσένα. 
Αυτές τις ημέρες αρχίσαμε κάπως να δουλεύουμε... Αρχίσαμε να οργανώνουμε την Τοπική μας Επιτροπή καλύτερα και για μια στιγμή πίστεψα κι εγώ...
Σήμερα το βράδυ όμως , έλαβα ένα γράμμα από το σπίτι μου. Η αστυνομία έκανε την επίσκεψη της στο πατέρα μου. Ήταν όπως τα έλεγα εγώ. 
Δεν έχει δικαίωμα να σκέπεται σήμερα ο άνθρωπος. Πρέπει να μπαίνει στη "γραμμή"...
Θυμάμαι μια φορά εδώ και τρία χρόνια, προτού φύγω από την Κέρκυρα, με φώναξε ο τότε διοικητής για να μου κάνει συστάσεις... Προσποιήθηκα ότι υπάκουσα και ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα αηδία για τον εαυτό μου. 
Σήμερα βρίσκομαι στη θέση να πω το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ, όπως έλεγε ο Καβάφης. Αυτή τη φορά δεν θα το βάλω στα πόδια...
Η πράξη μου αυτή δεν θέλω να θεωρηθεί ηρωική. Ξέρω πώς στην Ελλάδα θα θεωρηθεί σαν "ανθελληνική" ενέργεια. Ίσως πάλι να ξυπνήσει μερικούς και να δείξει σε τι χρόνια ζούμε. Κάτω από ποιους ζούμε...
Δεν θέλω να γράψω πομπώδεις φράσεις. Ο δικός μας σκοπός, δεν τις έχει ανάγκη.

Συγχώρεσε με, αν μπορείς 
Κώστας

Υστερόγραφο: Είμαι βέβαιος ότι αργά ή γρήγορα, οι Ευρωπαϊκοί Λαοί, θα καταλάβουν πως ένα φασιστικό καθεστώς όπως αυτό της Ελλάδας, στηριγμένο στα τανκς, δεν αποτελεί μόνο ντροπή για την αξιοπρέπεια τους, ως ελεύθερων ανθρώπων, αλλά επίσης μια συνεχή απειλή για την ίδια την Ευρώπη...

***

42 χρόνια μετά μια νέα πολιτική αυτοκτονία. 42 χρόνια μετά καθημερινοί θάνατοι κυριολεκτικά και μεταφορικά (γιατί να μένεις άνεργος μετά από μια ζωή στο μεροκάματο, να μην έχεις γάλα να πάρεις στο παιδί σου σαν να πεθαίνεις είναι) ανθρώπων που κάνουν πως δεν βλέπουν οι εφημερίδες γιατί δεν είναι εκκωφαντικοί οι θάνατοί τους σαν του 77χρονου και νομίζουν πως μπορούν να τους συγκαλύψουν, να τους αγνοήσουν. 

Μακάρι να ήταν αλήθεια αυτό που έγραψε κάποιος σ' ένα σημείωμα στο δέντρο των δακρύων, όπως το είπαν, στο Σύνταγμα: "Το όνομα του νεκρού σήμερα είναι Δημοκρατία, μα είμαστε 11 εκατομμύρια οι ζωντανοί και το όνομά μας είναι Αντίσταση". Αλλά δεν είναι. Ακόμα. 
Θα γυρίσει ο ήλιος. Αλλά θέλει δουλειά πολύ. 
Μην απογοητεύεστε.



Τρίτη 3 Απριλίου 2012

Όμορφος κόσμος, καπιταλιστικά πλασμένος


                             Ο κήπος των απολαύσεων
                             Τρίπτυχο - Δεξιά πτέρυγα
                            Ιερώνυμος Μπος
                                

Οι ροζ αγγελίες της Goldman Sachs

Ο επενδυτικός κολοσσός είχε στην κατοχή του το 16% της ιστοσελίδας Backpage.com, που κατηγορείται ότι διευκολύνει το τράφικινγκ ανήλικων κοριτσιών

Επιμέλεια Κίττυ Ξενάκη από ΤΑ ΝΕΑ

Τι σχέση μπορεί να έχει η «Village Voice», η εναλλακτική εβδομαδιαία εφημερίδα που συνίδρυσε ο συγγραφέας Νόρμαν Μέιλερ το 1955 και παρέμεινε επί δεκαετίες καλτ σύμβολο της Νέας Υόρκης, με τη Backpage.com, το μεγαλύτερο φόρουμ σεξουαλικής εμπορίας ανήλικων κοριτσιών στις ΗΠΑ, την ιστοσελίδα αγγελιών που χρησιμοποιούν κατά κόρον προαγωγοί και λοιποί έμποροι λευκής σαρκός προκειμένου να διαφημίσουν και να πουλήσουν, ξανά και ξανά, το (ακούσιο) εμπόρευμά τους; 

Ανήκουν αμφότερες στην ίδια εταιρεία, τη Village Voice Media, η οποία κερδίζει κάθε χρόνο κάπου 22 εκατ. δολάρια από τις λεγόμενες «αγγελίες για υπηρεσίες συνοδών» στην Backpage.com και χρησιμοποιεί τη «Village Voice» ως εργαλείο αντεπίθεσης σε όσους απαιτούν να κλείσει η ιστοσελίδα, ή τουλάχιστον να πάψει να δημοσιεύει τις επίμαχες αγγελίες - ανάμεσά τους και ο γιος του Νόρμαν Μέιλερ, ο Τζον Μπάφαλο Μέιλερ, που διαδήλωσε την περασμένη Πέμπτη μαζί με δεκάδες ανθρώπους μπροστά στα γραφεία της «Village Voice» στο Ιστ Βίλατζ.

Πιο δύσκολη ερώτηση: ποιοι είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της Village Voice Media, άρα και της Backpage.com; Ο Νίκολας Κριστόφ, ο γνωστός αρθρογράφος των «New York Times» που πρωτοστατεί μήνες τώρα στην εκστρατεία κατά της ιστοσελίδας, το έψαξε πολύ το θέμα. Ανακάλυψε λοιπόν ότι οι δύο μεγαλύτεροι μέτοχοι είναι οι μάνατζερ της εταιρείας Τζιμ Λάρκιν και Μάικλ Λέισι: από κοινού ελέγχουν περίπου τις μισές μετοχές. Μεταξύ όμως των μειοψηφούντων μετόχων βρίσκονται και αρκετές χρηματοπιστωτικές εταιρείες, πιο γνωστή μεταξύ αυτών η τράπεζα επενδύσεων Goldman Sachs. Ο αμερικανικός κολοσσός διαθέτει 16% της Village Voice Media από το 2000, όταν ακόμα η εταιρεία ονομαζόταν New Times Media - τη «Village Voice» την αγόρασε το 2005 και την Backpage.com ένα χρόνο αργότερα. Ενας διευθύνων σύμβουλος της Goldman Sachs μάλιστα, ο Σκοτ Λέμποβιτς, ήταν για χρόνια μέλος του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας: παραιτήθηκε αρχές του 2010. Με το που άρχισε τις ερωτήσεις ο Κριστόφ, η Goldman Sachs δεν ήξερε πού να κρυφτεί. Κατέβαλε φρενήρεις προσπάθειες να ξεφορτωθεί τις μετοχές και την περασμένη Παρασκευή εκπρόσωπός της τηλεφώνησε στον Κριστόφ προκειμένου να τον ενημερώσει αφενός ότι μόλις είχε συμφωνήσει με τη διοίκηση της Village Voice Media να της πουλήσει το 16% και αφετέρου ότι «δεν είχαμε καμία επιρροή στις αποφάσεις της διοίκησης».

«Μου είναι πολύ δύσκολο να βρίσκομαι εδώ σήμερα διότι αγαπούσα ανέκαθεν τη "Village Voice"», δήλωσε την περασμένη εβδομάδα μπροστά στα γραφεία της εφημερίδας ο Τζον Μπάφαλο Μέιλερ. «Αγαπούσα αυτό που εκπροσωπεί. Και το να βλέπω σε ποιο σημείο έχει φτάσει μια εφημερίδα που πάντα εξέθετε τους καταχραστές της εξουσίας, μια ανεξάρτητη φωνή, να υπερασπίζεται τώρα τα όσα κάνουν για το κέρδος… είναι αποκαρδιωτικό». Η Backpage.com έχει συνδεθεί με συλλήψεις για τράφικινγκ ανήλικων κοριτσιών σε 22 διαφορετικές Πολιτείες - κατέχει άλλωστε 70% της αγοράς «αγγελιών για υπηρεσίες συνοδών» στις ΗΠΑ.

Η «ΑΛΙΣΑ». Μπροστά στα γραφεία της «Village Voice», ο υιός Μέιλερ διάβασε μια επιστολή της «Αλίσα», μιας κοπέλας με την οποία έχει ασχοληθεί εκτεταμένα και ο Κριστόφ. Στα 24 της είναι φοιτήτρια Νομικής, όταν όμως ήταν 16-17 ετών ο ένας προαγωγός την πουλούσε στον άλλον και όλοι μαζί την πουλούσαν, ενάντια στη θέλησή της και με την απειλή ή και τη χρήση βίας, σε πελάτες μέσω της Backpage.com. Η Village Voice Media έχει εγκαταστήσει, θεωρητικά, ένα φίλτρο ώστε να εντοπίζει όσους εμπορεύονται σεξουαλικά ανήλικα κορίτσια μέσω της ιστοσελίδας και επιμένει ότι συνεργάζεται όποτε το μπορεί με την Αστυνομία. Το βασικό επιχείρημά της όμως υπέρ της Backpage.com είναι εντυπωσιακά κυνικό: «Η λογοκρισία δεν θα εξαφανίσει την εκμετάλλευση από τον κόσμο».

Δημοσιεύθηκε στα ΝΕΑ τη Δευτέρα, 2 Απριλίου 2012

Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

Με την καρδιά και με το αίμα του



«Ετσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας»

του Νίκου Μπογιόπουλου

1952: Τα χαράματα της Κυριακής 30 Μάρτη, ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης, πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Το παράγγελμα γι' αυτήν την πολιτική δολοφονία έδωσε το μετεμφυλιακό καθεστώς της άρχουσας τάξης της Ελλάδας μαζί με τους Αμερικανούς συμμάχους της. Η ελληνική πλουτοκρατία, η κυβέρνηση Πλαστήρα, το παλάτι, το στρατιωτικό και παραστρατιωτικό κατεστημένο σαν σήμερα, πριν από 60 χρόνια εκτελούσαν τον Νίκο Μπελογιάννη.

«Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας...».

Με τα λόγια αυτά, κατά τη διάρκεια της απολογίας του, ο Νίκος Μπελογιάννης έδωσε το στίγμα της δίκης, δίνοντας ταυτόχρονα ηχηρή απάντηση στους στρατοδίκες, τους οποίους από κατηγόρους μετέτρεψε σε κατηγορούμενους.

                                        Το τελευταίο γράμμα

«Ο υπαρχιφύλαξ, διαταχθείς υπό του διευθυντού του, μετέβη αμέσως εις την πτέρυγαν όπου ευρίσκοντο τα κελιά των 8 μελλοθανάτων και εισήλθεν πρώτον εις το υπ' αριθμ. 2 απομονωτήριον, εις το οποίο εκρατούντο οι Μπελογιάννης, Λαζαρίδης και Μπάτσης. Πλησιάζει τον Μπελογιάννη.

"Νίκο σήκω"
Ατάραχος ο Μπελογιάννης σηκώνεται και λέει:
"Πάμε για καθαρό αέρα;"
"Ναι, του απαντά, σας πάνε για εκτέλεση" (...)»

(Από το ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Γιώργου Κορωναίου, όπως δημοσιεύτηκε την επομένη της εκτέλεσης στην «Προοδευτική Αλλαγή»).



«Οι μάρτυρες - είπε απευθυνόμενος στους στρατοδίκες ο Μπελογιάννης - φτάσανε μέχρι του σημείου να λένε πως κάθε Κομμουνιστής είναι κατάσκοπος και πως οι Κομμουνιστές δεν είναι Ελληνες και πως το ΚΚΕ δεν είναι ελληνικό Κόμμα. Τι άτιμο ψέμα! Ο πατριωτισμός κάθε κόμματος μετριέται μόνο τότε που η λευτεριά και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας διατρέχει κίνδυνο. Απ' αυτό και μόνο αν βγάζατε συμπέρασμα, θα σχηματίζατε τη σωστή εντύπωση για το χαρακτήρα του ΚΚΕ, που χωρίς καμία αμφιβολία πρόκειται για καθαρό πατριωτικό Ελληνικό Κόμμα».

«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα».

60 χρόνια μετά, τα τελευταία λόγια του Μπελογιάννη κατά την απολογία του, το Φλεβάρη του '52, λίγες μέρες πριν από την εκτέλεσή του, συνεχίζουν και θα συνεχίσουν για πάντα να αποτελούν μέτρο του πατριωτισμού, του διεθνισμού, της ανθρωπιάς.


«...και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας...»


Τον ξέρουνε τα ελάτια, τα πλατάνια,/
ίδιος μ' αυτά περήφανος, στητός/
αχούν απ' τη φωνή του τα ρουμάνια/
μπρος για τη νίκη, για το κόμμα εμπρός./
*
Ο Μπελογιάννης ζει μες στην καρδιά μας./
Ο Μπελογιάννης ζει πα στις κορφές./
Ο Μπελογιάννης ζει κι είναι κοντά μας/
στων τραγουδιών τις λεύτερες στροφές./
*
Ζει σ' όλους τους καιρούς, σ' όλους τους τόπους/
το κάθε σπίτι, σπίτι του δικό./
Ζει ο Μπελογιάννης, ζει με τους ανθρώπους/
που χτίζουν έναν κόσμο σοσιαλιστικό./
*
Και στο τραπέζι της χαράς της πρώτης/
στη νίκη της ειρήνης τη γιορτή/
ο Μπελογιάννης θάν' πανηγυριώτης/
με κόκκινο γαρούφαλο στ' αφτί./
*
Μ' ένα γαρούφαλο άλικο δικό μας/
σαν της γλυκιάς μας άνοιξης δροσιά/
πανώριο ματωμένο κι ακριβό μας/
απ' την τρανή της γης λαοαπλωσιά./
*
Ο Μπελογιάννης ζει άσβεστη δάδα./
Ο Μπελογιάννης ζει μες στις καρδιές/
στον κόσμο ειρήνη, ειρήνη στην Ελλάδα/
στο μήνυμά του εμπρός κομμουνιστές./
*
(Δημήτρης Ραβάνης - Ρεντής, «Ο Μπελογιάννης ζει»)



«Στο δρόμο το δικό του»

«Αν θέλουμε με δυο λόγια να δόσουμε αυτό που ήταν ο Μπελογιάννης μπορούμε να πούμε:
Στάθηκε σ' όλη την αγωνιστική του ζωή άξιος κ ο υ κ ο υ έ ς, α η τ ό ς, π ρ α γ μ α τ ι κ ό ς μ π ο λ σ ε β ί κ ο ς, ο δ η γ η τ ή ς και μ π ρ ο σ τ ά ρ η ς (...). Και ακριβώς γιατί σ' όλη του τη ζωή, που ήταν μόνο αγώνας και πάλη, που ήταν πάντα υπηρεσία στο λαό, στο κίνημα, στο ΚΚΕ, ακριβώς γιατί πάντα στάθηκε άξιος, υποδειγματικός κουκουές, γι' αυτό για όλους μας και πρώτ' απ' όλα για τους νέους, τις νέες, τα παιδιά μας, η πιο καλή και άξια τίμηση στη μνήμη του είναι να φωτιζόμαστε απ' τη ζωή και το παράδειγμά του, να βαδίζουμε ατρόμαχτοι κι ατράνταχτοι το δρόμο το δικό του, να σταθούμε άξιοι σαν κι αυτόν κουκουέδες, αγωνιστές και μπροστάρηδες του λαού, προσωπικό παράδειγμα σε όλα όπως ήταν κι αυτός».

(Απόσπασμα από το άρθρο του Νίκου Ζαχαριάδη για τον Νίκο Μπελογιάννη, που δημοσιεύτηκε σε ειδική έκδοση του παράνομου «Ριζοσπάστη» τον Απρίλη του 1952).

«Η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ»

Ο Μπελογιάννης ήξερε ότι εκτός από τους στρατοδίκες του, κάποια στιγμή θα είχε να αντιμετωπίσει και τους «τιμητές» του. Αυτούς που θα προσπαθούσαν να τον σκυλεύσουν για να χτυπήσουν το Κόμμα του. Τους τυμβωρύχους και τους ποικίλων αποχρώσεων σφετεριστές των αγώνων των άλλων.
Και «ξεμπέρδεψε» μαζί τους μια και καλή:
*
«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών... Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του... Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».

Τούτα τα λόγια του Μπελογιάννη προς τους στρατοδίκες του, που ειπώθηκαν το Νοέμβρη του 1951, θα δονούν για πάντα τις καρδιές όλων εκείνων που δεν κάνουν «δήλωση μετανοίας».

Ολων εκείνων που στο θέαμα της έσχατης αναξιοπρέπειας εκ μέρους όσων που προσπαθούν να «οικειοποιηθούν» τον Μπελογιάννη, για να δικαιολογήσουν τις δικές τους «δηλώσεις μετανοίας», απαντούν, όπως ο Μπελογιάννης: Με περιφρόνηση.


Ο Μπελογιάννης μετέτρεψε το εναντίον του Στρατοδικείο σε πεδίο κατηγορίας και γελοιοποίησης των κατηγόρων του. Ενδεικτικός ο διάλογος, κατά τη διάρκεια της δίκης με έναν από τους βασικούς κατηγόρους του, τον αστυνομικό Αγγελόπουλο:
*
ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ισχυρίζεστε ότι ήρθα εδώ για να εφαρμόσω τις αποφάσεις των ολομελειών της ΚΕ του ΚΚΕ;
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Μάλιστα.
ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Οι αποφάσεις αυτές λένε, ότι βάση της δράσης του ΚΚΕ είναι ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες, την ειρήνη. Ετσι δεν είναι;
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Ετσι.
ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Επομένως, ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες και την ειρήνη είναι συνωμοσία κατά της Ελλάδας;
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Οχι.
ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ευχαριστώ. Αυτό μονάχα ήθελα να διευκρινίσω.


Από τον ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟ στο σημερινό ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

αν και τέτοια κείμενα πρέπει να τα διαβάζεις στο χαρτί, να αγοράζεις την εφημερίδα...

*οι φωτογραφίες έχουν προστεθεί από τον χρήστη του blog

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

Ο Akram στο στρατόπεδο συγκέντρωσης

...είκοσι χρόνια μετά τον πνιγμό του στο Αιγαίο


                                                          Πρόσφυγες ή Η κοιλάδα του κλαυθμώνος
                                                            Φώτης Κόντογλου
                                                                                                                                                                     
Σβήνουν οι σκέψεις 
όταν τη μοίρα η ανάγκη σφραγίζει
Κλείνεις τα μάτια
τώρα που η θάλασσα το σύνορο ορίζει
Μα εσύ θ' αντέξεις
το δελτίο των ειδήσεων αρχίζει...

Ομαδικής αυτοκτονίας απόπειρα
των προσφύγων χαθήκαν τα όνειρα

στου Αιγέα το πέλαγος, δείτε, πνίγεται ο Δαίδαλος

Γύρω στις έξι
εκτάκτως η Άγκυρα καλεί την Αθήνα
Θέλω εικόνα 
της βάρκας που μοιάζει με μνήμα
Ποιός θα προσέξει
τους μετανάστες αν δε δει και το κύμα

Τι τους κοιτάτε με μάτια πελώρια 
είναι χαμένοι, περάσαν τα όρια

στου Αιγέα το πέλαγος σε λίγο πνίγεται ο Δαίδαλος 

Αρχίζουν ύστερα 
των υπουργείων διακρατικές συνεννοήσεις
Περνούν οι ώρες 
και δεν υπάρχουν καινούριες ειδήσεις
Έρχονται μπόρες
πέσε στη θάλασσα, θα κανονίσω να ζήσεις

Δεν έχει δρόμο κανένα στα βόρεια 
για σένα ο κόσμος, Ακράμ, περιθώρια   

στου Αιγέα το πέλαγος μόλις πνίγηκε ο Δαίδαλος


Το κείμενο γράφτηκε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90 για έναν Ακράμ, που ταξίδεψε με τα πόδια από το Ιράκ, με την ελπίδα να βρει μια γωνιά, μια δουλειά και μια ζωή στην Ελλάδα.

Πνίγηκε στο Αιγαίο, όταν η βάρκα που τον μετέφερε από την απέναντι ακτή μαζί με μια ντουζίνα συμπατριώτες του, έπεσε σε κακοκαιρία και πάλευε ώρες με τα κύματα, κάπου εκεί στο όριο των διεθνών υδάτων, με τις ελληνικές αρχές να παρακολουθούν, αλλά επί ώρες να μην τους διασώζουν για να μην τους φορτωθούν.

Τότε ένας υπουργός, που σήμερα μάλλον δεν τον θυμάται πια κανένας, το είχε πει ευθαρσώς: Να τους ρίξουμε στη θάλασσα. Τι περιμένουμε, να βγουν σε κάνα νησί; Σήμερα ένας άλλος υπουργός ονειρεύεται να τους κλείσει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης - αύριο, γιατί όχι, και σε στρατόπεδα εργασίας, όπως τον συμβουλεύει η Χρυσή Αυγή.

Και να δολοφονήσει για δεύτερη φορά τον Ακράμ είκοσι χρόνια μετά το θάνατό του... Ή μάλλον για τρίτη - είκοσι χρόνια ζωντανός νεκρός στην Ομόνοια έζησε πολλές ζωές, πολλούς θανάτους.

Σκοτώστε τον, λοιπόν, τι περιμένετε!

Μ. Σχεριώτης

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

«Ο λαός ελίγνευε και επτώχαινε»


                                                            Ο Κολοκοτρώνης στον κάμπο της Λέρνας
                                                                        Θεόφιλος
                                                                                                                                       
                                                                                                                                                            
Ο εκφωνητής της ΕΡΤ, με τον... προσήκοντα σεβάσμιο και εύψυχο τρόπο, που βρωμάει Γενικό Επιτελείο και 'Αμβωνα ανακατεμένα, ανάμεσα στα εγκώμιά του για το Έθνος και τα όπλα του, όπως σε κάθε στρατιωτική παρέλαση που καλύπτει η κρατική τηλεόραση, δεν μπορούσε να μην επικαλεστεί και τα λόγια, την παρακαταθήκη, των ηρώων. Τα βολικά λόγια βέβαια, αυτά που εξυπηρετούν το μήνυμα και την εικόνα, που ακούει και βλέπει κάθε φορά η εξουσία.

Έτσι τον ακούσαμε και φέτος, σε απευθείας μετάδοση από τη σιδερόφραχτη πλατεία Συντάγματος, να επικαλείται την αποστροφή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, γέρου πια στρατηγού στην Αθήνα του Όθωνα, από τον ιστορικό Λόγο στους μαθητές του Ελληνικού Γυμνασίου στην Πνύκα, που κατέγραψε ο γυμνασιάρχης Γ. Γεννάδιος και διέσωσε στα «Κολοκοτρώνη Απομνημονεύματα» των Απάντων του ο Γ. Τερτσέτης.

«Όταν αποφασίσαμε να κάμομε την Επανάσταση», αρχίζει να λέει ο Κολοκοτρώνης - και επαναλαμβάνει ο εκφωνητής - για να μιλήσει για την πατρίδα που τελικά ενώθηκε ...«όταν έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί, και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι...». Αυτά μας είπε ο εκφωνητής, γιατί αυτά έπρεπε.

Αλλά στις αμέσως προηγούμενες παραγράφους του λόγου του ο Κολοκοτρώνης είχε πει κι άλλα, όχι τόσο βολικά: «Σαν είδε τούτο ο Σουλτάνος, διόρισε έναν Βιτσερέ (Αντιβασιλέα), έναν Πατριάρχη και του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο Σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπασήδες (προεστοί) εις όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξις, οι έμποροι και οι προκομένοι, το καλλίτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέροντες τον ζυγό έφευγαν και οι γραμματισμένοι επήραν και έφυγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, κι έτσι έμεινε ο λαός, όστις, στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε κάθε ημέρα χειρότερα· διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς, με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του, ή εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί, μην υποφέροντες την τυραννίαν του Τούρκου και βλέποντες τες δόξες και τες ηδονές, όπου ανελάμβαναν αυτοί, άφιναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι. Και τοιουτοτρόπως κάθε ημέρα ο λαός ελίγνευε και επτώχαινε»...

Σήμερα, βέβαια, άλλο πράγμα είναι ο κοτζάμπασης και ο γραμματικός του ή ο έμπορος, και οι άνθρωποι  - για να μην παρεξηγηθούμε - άλλα γίνονται, όχι Μουσουλμάνοι, αλλά αυτή η περιγραφή του  Κολοκοτρώνη νομίζω πως μας είναι πιο χρήσιμη.

Ο εκφωνητής συνέχισε να περιγράφει τα στρατιωτικά τμήματα που περνούσαν. Δεν είδε, φαίνεται, και δεν είπε τίποτα για τους αναπήρους πολέμου, που αποφάσισαν να απέχουν και να μην ανοίξουν την παρέλαση σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη νέα σκλαβιά των μνημονίων.

Γεράσιμος Τρύφωνας

Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Σπέκουλα, προβοκάτσια και ανοησίες



                                                                                           Έκλειψη ηλίου                                                                                           George Grosz
                                                                


«Since the politicians seem to have lost their heads, the army and capitalists are dictating what is to be done. The people, symbolized by the blinkered ass… simply eat what is put before them»... (Από τότε που οι πολιτικοί φαίνεται να έχουν χάσει τα κεφάλια τους, ο στρατός και οι καπιταλιστές υπαγορεύουν τι πρέπει να γίνει. Ο λαός - τον συμβολίζει ο γάιδαρος με τις παρωπίδες - απλώς τρώει ότι του βάζουν μπροστά του). Έτσι εξηγούσε το 1926 το έργο του ο ίδιος ο ζωγράφος, ο μεγάλος ντανταϊστής George Grosz. Θα μπορούσε με κάποιες παραλλαγές να το πει, αν ζούσε, και για το 2012.


Μέχρι τις εκλογές, που δεν θέλουν αλλά σε αυτή τη φάση δεν μπορούν και να μην κάνουν, θα μας πνίξουν στο ψέμα και τη συκοφαντία. Κι όποιος τσιμπήσει. Οι μισές αλήθειες δεν τους φτάνουν πια για να κάνουν τη δουλειά τους. Η πραγματικότητα τους καταδιώκει και τους αποκαλύπτει.

Την αυτοκτονία - και είναι πια πολλές - δεν μπορείς να την διαψεύσεις, το πολύ πολύ να ρίξεις αλλού το φταίξιμο: «Ήταν άρρωστος ο καημένος». Αλλά ό,τι κι αν κάνεις, πονηρέ πολιτευτή και τρισχειρότερε παπαγάλε μου, τη φτώχεια και τα αδιέξοδα της Ελλάδας των μνημονίων δεν μπορείς να τα σβήσεις από το μυαλό όποιου έχει τα αυτιά του ανοιχτά ν' ακούσει τον επιθανάτιο ρόγχο.

Και για τον ηλικιωμένο που πήρε την καραμπίνα κι άρχισε να πυροβολεί στον αέρα μέσα στην εφορία γιατί παρέδωσε πια, δεν αντέχει άλλο να πληρώνει και να μην μπορεί να κρατήσει το σπίτι του, να τι βρήκαν: «Θα ξύπνησε φορτωμένος», λέει, «γύρευε τι του είχε κάνει η γριά του»!

Μέχρι και τον ήλιο έβγαλαν ψεύτη, οι άθλιοι, για να κάνουν το μαύρο άσπρο. «Κρίση σου λέει· μωρέ με την πρώτη λιακάδα, πατείς με πατώ σε γινόταν έξω το Σαββατοκύριακο...», πετάνε δήθεν αθώα την εξυπνάδα - για να την πιστέψουν κι οι ίδιοι - μαζί μ' ένα σωρό άλλες ανοησίες, μπας και σκεπάσουν τα προφανή.

Και τώρα που τους πήρανε χαμπάρι, βάλανε μπροστά τα μεγάλα μέσα. Το ψέμα, τη σπέκουλα και τη συκοφαντία. Ο τηλε-χειρισμός της απεργίας των ναυτεργατών, αυτό το 48ωρο που άντεξε, είναι αποκαλυπτικός. Πότε... σάπισαν τόσες ντομάτες, προτού ακόμα δέσουν τα καράβια είναι θαύμα σωστό. Και πότε βρέθηκε το ΚΚΕ πίσω από τη... συνωμοσία κατά του έθνους στο λιμάνι, ενώ είναι γνωστό και στον τελευταίο ότι δυστυχώς για τους ναυτεργάτες στη διοίκηση μόλις τεσσάρων (πέντε με τους συνταξιούχους) από τα δεκατέσσερα σωματεία της ΠΝΟ έχουν εκλεγεί κομμουνιστές· αν εξαιρέσεις και τους ναύτες, οι υπόλοιποι - κάτι γαλαζοπράσινοι ναυτ-εργατοπατέρες και ένα μάτσο σωματεία σφραγίδες με ψήφο (πολύ παλιά και πολύ βρώμικη ιστορία) - ήταν έτοιμοι από πάντα, όπως πάντα, να παραδοθούν, δεν χρειάζεται εξήγηση. Αρκεί να δει κανείς πως έληξε η απεργία που... θα διέλυε τη χώρα για να καταλάβει. 


Είπαμε όποιος τσιμπήσει κι όποιος τρομάξει. Μπας και κάτσει ήσυχος (και στην κάλπη που έρχεται).

Για να το πετύχουν οι προβοκάτσιες και η σπέκουλα θα βρίσκονται στο εξής σε ημερήσια διάταξη και ο στόχος - κακά τα ψέματα - είναι πάντα ο ίδιος όταν πλησιάζει η ώρα της κρίσης: Το ΚΚΕ είναι ο εχθρός τους, είναι καθαρό από το πόσο σκυλιάζουν μαζί του - και ο ΣΥΡΙΖΑ τους χαλάει, αν και όχι... όλος, ούτε για όλα.

Αλλά πού θα πάει θα την κάνει ο καιρός τη λιακάδα. Και τότε δεν θα μπορούν να βγάλουν τον ήλιο ψεύτη!


Γεράσιμος Τρύφωνας