Oscar Kokoschka
Portrait of Olda Kokoschka, 1938
Blue crayon
Allen Memorial Art Museum
OBERLIN COLLEGE
Περιμένει κόρη. Η Άννα βρίσκεται στον έκτο μήνα. Σκέφτεται πως σε λίγο καιρό θα την παίρνει στην αγκαλιά του και θα της τραγουδάει νανουρίσματα. Ευτυχώς θα είναι ένα τοσοδούλικο πλασματάκι, που θα του γελάει μόνο και δεν θα ζητάει εξηγήσεις. Ευτυχώς δεν θα χρειαστεί να της πει από τώρα τίποτα για τη ζωή τους που θα είναι δύσκολη. Μόνο να προσέχουμε αγάπη μου, λέει κάθε βράδυ στη γυναίκα του, τον έρωτα της ζωής του από τα εφηβικά τους χρόνια, στα μάτια μας να μη φανεί καμιά αγωνία.
Ο Πέτρος είναι ένας νέος, δυνατός άντρας, μέτριου αναστήματος, ευγενικός σαν παιδί. Τα χέρια του είναι χέρια δουλευτή. Πέρασε τα πρώτα έξι χρόνια της επαγγελματικής του ζωής αλουμινάς, αλλά το εργοστάσιο και τα ασταμάτητα φορτώματα χιλιάδων γραμμών αλουμινίου δεν τον έκαναν τραχύ. Τώρα σεκιουριτάς στην πόρτα των γραφείων της ΔΕΗ, σε μια γειτονιά της Αθήνας, από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή (και βάρδια τα Σάββατα σε κάποιο νοσοκομείο) δεν έχει το νου του μόνο στην ασφάλεια της επιχείρησης αλλά και στους ανθρώπους. Έστω κι αν αυτό σημαίνει πρόστιμο από τον εργοδότη του.
Πώς να αφήσεις τη γιαγιά μπροστά στο μηχάνημα να μην ξέρει ποιό κουμπί να πατήσει, να αγωνιά αν θα τα κάνει όλα σωστά και μαζί της να αγωνιά και η ουρά των άλλων πίσω της αν θα ξεμπλέξουν ποτέ και θα ‘ρθει η σειρά τους να πληρώσουν για να συνεχίσουν τις δουλειές του ο καθένας.
Ο Πέτρος σπεύδει να εξυπηρετήσει όταν τον φωνάζουν γιατί ο τάδε ή ο δείνα δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα. Προχθές βρισκόταν πάλι μπροστά στο μηχάνημα όταν κάποιος περαστικός ξέσπασε την οργή του για τα χαράτσια πετώντας μια πέτρα στη τζαμαρία της εισόδου. Το πλήρωσε με ένα πρόστιμο 50 ευρώ που του έβαλε ο εργοδότης του γιατί δεν βρισκόταν στο πόστο του την ώρα του επεισοδίου. Δεν θα μπορούσε να σταματήσει το δράστη - το πολύ πολύ να έτρωγε την πετριά ο ίδιος - αλλά θα μπορούσε να τον είχε δει και να τον περιγράψει, του είπε το αφεντικό.
Ο μισθός του είναι μόλις εξακόσια ευρώ, όσο για τα ένσημα ελπίζει να μπαίνουν, να έχει ασφάλιση. Και να μη φάει άλλο πρόστιμο. Γιατί από αυτά, άλλο τίποτα. Είσαι αξύριστος; πενηντάρικο. Καπνίζεις; πενηντάρικο. Φοράς σκουλαρίκι; πενηντάρικο. Είναι χαλαρός ο κόμπος της γραβάτας; πενηντάρικο. Ευτυχώς, μερικές φορές αναλαμβάνει να εξυπηρετήσει τον κόσμο που περιμένει στο μηχάνημα ο κουλουρτζής, που έχει το πόστο του στην είσοδο και τον έχει στο νου του. «Μη φας κι άλλο πρόστιμο, καημένε, κρίμα είναι».
Αλλά ο Πέτρος ξέρει. Κατάλαβε όταν τον απέλυσαν από το εργοστάσιο. Εκεί έπαιρνε 1400 ευρώ το μήνα, αλλά μετά από έξι χρόνια σκληρής δουλειάς - 7.00 με 7.00 κάθε μέρα - ο επιχειρηματίας τον έδιωξε μαζί με άλλους 14 ειδικευμένους εργάτες. Οχι, δεν έβαλε λουκέτο το εργοστάσιο. Ακόμα και τώρα, μέσα στην κρίση, φορτώναμε κάθε μέρα δεκάδες φορτηγά για το εσωτερικό και το εξωτερικό. «Δουλειά έχει, ξέρω, γιατί εγώ τα φόρτωνα, απλώς δεν γίνεται πια το τρελό πανηγύρι που γινόταν το 2005 και το 2006». Αλλά ο επιχειρηματίας συνεχίζει να θέλει τα κέρδη που έβγαζε τότε.
Κι αφού δεν μπορεί να τα βγάλει από τις πωλήσεις θα τα βγάλει από αυτό το άτιμο το μισθολογικό κόστος, αντικαθιστώντας τους υπαλλήλους του με ανειδίκευτους Πακιστανούς που μπορεί να εκμεταλλεύεται με 400 ευρώ και ποιος ξέρει πόσα ένσημα και τι ασφάλιση. Αυτά θα τα εξασφάλισε σίγουρα από κανένα πρόγραμμα... ενίσχυσης της απασχόλησης. Τι λέξη κι αυτή στη θέση της εργασίας! Αλλά ο Πέτρος πια ξέρει. Και μαθαίνουν μαζί του όλο και περισσότεροι. Κι άντε μετά να τους κάνετε ζάφτι!
Ο Πέτρος είναι ένας νέος, δυνατός άντρας, μέτριου αναστήματος, ευγενικός σαν παιδί. Τα χέρια του είναι χέρια δουλευτή. Πέρασε τα πρώτα έξι χρόνια της επαγγελματικής του ζωής αλουμινάς, αλλά το εργοστάσιο και τα ασταμάτητα φορτώματα χιλιάδων γραμμών αλουμινίου δεν τον έκαναν τραχύ. Τώρα σεκιουριτάς στην πόρτα των γραφείων της ΔΕΗ, σε μια γειτονιά της Αθήνας, από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή (και βάρδια τα Σάββατα σε κάποιο νοσοκομείο) δεν έχει το νου του μόνο στην ασφάλεια της επιχείρησης αλλά και στους ανθρώπους. Έστω κι αν αυτό σημαίνει πρόστιμο από τον εργοδότη του.
Πώς να αφήσεις τη γιαγιά μπροστά στο μηχάνημα να μην ξέρει ποιό κουμπί να πατήσει, να αγωνιά αν θα τα κάνει όλα σωστά και μαζί της να αγωνιά και η ουρά των άλλων πίσω της αν θα ξεμπλέξουν ποτέ και θα ‘ρθει η σειρά τους να πληρώσουν για να συνεχίσουν τις δουλειές του ο καθένας.
Ο Πέτρος σπεύδει να εξυπηρετήσει όταν τον φωνάζουν γιατί ο τάδε ή ο δείνα δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα. Προχθές βρισκόταν πάλι μπροστά στο μηχάνημα όταν κάποιος περαστικός ξέσπασε την οργή του για τα χαράτσια πετώντας μια πέτρα στη τζαμαρία της εισόδου. Το πλήρωσε με ένα πρόστιμο 50 ευρώ που του έβαλε ο εργοδότης του γιατί δεν βρισκόταν στο πόστο του την ώρα του επεισοδίου. Δεν θα μπορούσε να σταματήσει το δράστη - το πολύ πολύ να έτρωγε την πετριά ο ίδιος - αλλά θα μπορούσε να τον είχε δει και να τον περιγράψει, του είπε το αφεντικό.
Ο μισθός του είναι μόλις εξακόσια ευρώ, όσο για τα ένσημα ελπίζει να μπαίνουν, να έχει ασφάλιση. Και να μη φάει άλλο πρόστιμο. Γιατί από αυτά, άλλο τίποτα. Είσαι αξύριστος; πενηντάρικο. Καπνίζεις; πενηντάρικο. Φοράς σκουλαρίκι; πενηντάρικο. Είναι χαλαρός ο κόμπος της γραβάτας; πενηντάρικο. Ευτυχώς, μερικές φορές αναλαμβάνει να εξυπηρετήσει τον κόσμο που περιμένει στο μηχάνημα ο κουλουρτζής, που έχει το πόστο του στην είσοδο και τον έχει στο νου του. «Μη φας κι άλλο πρόστιμο, καημένε, κρίμα είναι».
Αλλά ο Πέτρος ξέρει. Κατάλαβε όταν τον απέλυσαν από το εργοστάσιο. Εκεί έπαιρνε 1400 ευρώ το μήνα, αλλά μετά από έξι χρόνια σκληρής δουλειάς - 7.00 με 7.00 κάθε μέρα - ο επιχειρηματίας τον έδιωξε μαζί με άλλους 14 ειδικευμένους εργάτες. Οχι, δεν έβαλε λουκέτο το εργοστάσιο. Ακόμα και τώρα, μέσα στην κρίση, φορτώναμε κάθε μέρα δεκάδες φορτηγά για το εσωτερικό και το εξωτερικό. «Δουλειά έχει, ξέρω, γιατί εγώ τα φόρτωνα, απλώς δεν γίνεται πια το τρελό πανηγύρι που γινόταν το 2005 και το 2006». Αλλά ο επιχειρηματίας συνεχίζει να θέλει τα κέρδη που έβγαζε τότε.
Κι αφού δεν μπορεί να τα βγάλει από τις πωλήσεις θα τα βγάλει από αυτό το άτιμο το μισθολογικό κόστος, αντικαθιστώντας τους υπαλλήλους του με ανειδίκευτους Πακιστανούς που μπορεί να εκμεταλλεύεται με 400 ευρώ και ποιος ξέρει πόσα ένσημα και τι ασφάλιση. Αυτά θα τα εξασφάλισε σίγουρα από κανένα πρόγραμμα... ενίσχυσης της απασχόλησης. Τι λέξη κι αυτή στη θέση της εργασίας! Αλλά ο Πέτρος πια ξέρει. Και μαθαίνουν μαζί του όλο και περισσότεροι. Κι άντε μετά να τους κάνετε ζάφτι!
Γεράσιμος Τρύφωνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου