Η δυσωδία του μαγειρείου

       

                                                                                          «Butcher's Stall» 
                                                                                                  Peter Aertsen

Oσμή μούχλας και σαπισμένου αίματος. Το αστικό πολιτικό σύστημα δίνει τον ύστατο αγώνα για να επανακτήσει (εντός κοινοβουλευτικού πεδίου γιατί στην κοινωνία δεν μπορεί) την αμφισβητούμενη εξουσία του και δεν διστάζει να επιστρέψει στις πιο σκοτεινές πηγές του για το πετύχει.

Διαπραγματεύσεις αρχηγών, “υπαρχηγών”, κομματικών αξιωματούχων και κάθε είδους πρόθυμων δεξιών και “αριστερών” συνεργατών, μακριά από τη Βουλή και τα κόμματά τους. Σενάρια και σχέδια για εν αναμονή αποστασίες βουλευτών διαθέσιμων να διευκολύνουν τις διεργασίες. Απειλές και εκβιασμοί με το φόβητρο της καταστροφής. Επιστροφή στις εποχές της πολιτικής ανωμαλίας. 

Πλήρης εξευτελισμός; Σιγά τα αβγά. Οι αστοί πολιτικοί, από τις πρώτες κυβερνήσεις του ελληνικού κράτους, όποτε κινδύνευαν να χάσουν το παιχνίδι, δεν είχαν κανένα δίλημμα. Πάντα έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία, όποτε τους καλούσε το... καθήκον. Κι ας τους φτύνουν. Αυτοί θα προσποιούνται πως βρέχει και κάτω απ' τον ήλιο. Δεν έχω καμία αμφιβολία.

Απορούν μερικοί αγαθοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ τι χρειάζονται όλα αυτά, γιατί δεν προχωρούν με την εντολή που τυπικά έχουν - άλλωστε μόλις χθες το βράδυ ανανεώθηκε από τη Βουλή. Η απάντηση είναι απλή. Γιατί δεν μπορούν. Γιατί η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου δεν φέρνει μόνο νέα δανεικά, αλλά και ασφυκτικά νέα μέτρα για να εξασφαλιστεί ότι τα δανεικά θα αποπληρωθούν στους δανειστές μας. Και ξέρουν ότι αυτά μόνοι τους δεν μπορούν να τα περάσουν. Εδώ με το ζόρι πέρασαν το 1ο μνημόνιο - το 2ο θα πήγαινε περίπατο, αν δεν έπαιρναν εγκαίρως τα μέτρα τους.

Αρα ναι, και «ψήφο αθλιοσύνης» (όπως τη λέει σήμερα ο Νίκος Μπογιόπουλος στον Ημεροδρόμο του στο "Ρ") θα έδιναν. Και ναι, «η Δημοκρατία καταργείται προσωρινώς για ταμειακούς λόγους», (όπως γράφει ο Στάθης στον Ναυτίλο του στην "Ε") στην ανάγκη. Δεν θα διστάσουν μπροστά σε τίποτα. Εκτός αν πάψουμε εμείς να διστάζουμε!

Γεράσιμος Τρύφωνας