Rene Magritte
Φοβάσαι, φτωχέ μου, μικροαστέ. Το ξέρω. Σε κατάφεραν να νιώσεις υπεύθυνος γι΄αυτά που δεν έκανες· και αναγκασμένος να σκύψεις τώρα κι άλλο το κεφάλι για να ζήσεις· έτσι σου λένε. Αλλά πώς θα ζήσεις με το κεφάλι χαμηλά, κακομοίρη μου - το σκέφτηκες;
Μα, σου έχουν κοπεί τα πόδια, λες, πώς να σταθείς όρθιος; Βλακείες. Σε όλους κόβονται τα πόδια την ώρα που είναι να κάνουν το μεγάλο βήμα, να διαλέξουν μια για πάντα - αν τρέχει αίμα στις φλέβες τους. Αλλά μόνο για μισό λεπτό. Από την ώρα που θα διαλέξεις τα πόδια σου δεν τρέμουν πια. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Γίνεσαι άνθρωπος.
Αλλιώς θα τρέμεις κάθε μέρα και θα σκύβεις κάθε μέρα όλο και περισσότερο και θα νιώθεις συνένοχός τους γιατί θα ξέρεις ότι δεν έκανες τίποτα για να τους σταματήσεις. Κι όλα αυτά γιατί; Για το παντεσπάνι; Δεν το βλέπεις; Ένα ξεροκόμματο είναι, που το μαλάκωσε η μούχλα. Αξίζει τέτοια ντροπή;
Μ. Σχεριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου