Δύο σκέψεις για το δρόμο

                                                                                «New York»
                                                                             George Wesley Bellows

Μπας και το θυμηθούμε την άλλη φορά...

Πάλι ξεχάσαμε χθες να ρωτήσουμε τους γείτονές μας πώς θα ανεβούν στην Αθήνα το πρωί. Πάλι πήραμε όλοι τα αυτοκίνητά μας και οδηγούσαμε μόνοι μας στο χάος. Ένας σε κάθε αυτοκίνητο. Αλλά η εικόνα δεν έμοιαζε σε τίποτα με μποτιλιαρίσματα του παρελθόντος. Στο ρελαντί ναι, σταμάτα ξεκίνα ναι, αλλά καθόλου κορναρίσματα, ούτε ραδιόφωνα στη διαπασών, καμία ένδειξη δραστηριότητας· μόνο πρόσωπα που κοίταζαν στο πουθενά, πρόσωπα που έμοιαζε να σκέφτονται ή να τα έχουν χαμένα. Μήπως να το ξανασκεφτούμε και να ανοίξουμε την πόρτα στο διπλανό μας; Έστω του αυτοκινήτου μας, είναι - όπως και να το κάνεις - μια αρχή. Κι αύριο ίσως πάμε παραπέρα!

ΥΓ1: Στο φανάρι, φίλε οδηγέ, με πράσινο περνάς, σύμφωνοι, αλλά μήπως να κοίταζες και το δρόμο μπροστά σου; Γιατί αν είναι γεμάτος αυτοκίνητα, όπως ήταν σήμερα, δεν θα προχωρήσεις. Απλώς θα μείνεις πάνω στη διασταύρωση, μπλοκάροντας και το άλλο ρεύμα, εμποδίζοντας πεζούς και αυτοκίνητα που είναι η σειρά τους να περάσουν.

ΥΓ2: Σήμερα ήταν η Πανευρωπαϊκή Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο, για την οποία μας ζάλιζαν τα προηγούμενα χρόνια οι πονηροί - εκ Βρυξελλών και Αθηνών - πολιτευτές. Ήθελαν, σώνει και ντε, να μας κάνουν Ευρωπαίους. Και τα κατάφεραν...