Ό,τι και να κάνουν θα 'ρθει η μέρα

                                                                          The Worker

                                                                        Diego Rivera

Να διαλέξουμε, σύντροφοι, με ποιους θα πάμε και ποιους θ' αφήσουμε. Είναι καιρός. Πρέπει, κάποτε, να αποφασίσουμε.

Αν δει κανείς όσα γράφτηκαν, αλλά κυρίως όσα ειπώθηκαν, αυτές τις μέρες, μετά (και με αφορμή) τη δολοφονία του Δημήτρη Κοτζαρίδη, από ό,τι αναγνωρίζουμε σήμερα ως Αριστερά - δεν μιλάω εδώ για όσους, φορώντας δήθεν προοδευτικό προσωπείο, έχουν σταθεί απέναντι - θα καταλάβει ότι πίσω από πολλά λόγια κρύβονται προσωπικά πάθη, χρωστούμενα, μεμψιμοιρίες και χαιρεκακίες διαφόρων που χτες βρίσκονταν στο ίδιο κόμμα ή στην ίδια παράταξη, την επομένη μοίρασαν τα τσανάκια τους λέγοντας πικρά λόγια, την τρίτη ξανασυναντήθηκαν με κάποιους κάπου αλλού κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία· αλλά τελικά πολλοί - τους καταλαβαίνεις εύκολα, είναι οι πιο φωνακλάδες - μέσα τους συμβιβάστηκαν με τον ιδιώτη της νέας εποχής, αυτό τον τύπο που δεν έχει καμιά σχέση με τον αληθινό πολίτη· που έχει, δήθεν, άποψη· που ξέρει, δήθεν, το σωστό και κριτικάρει όλους τους άλλους γιατί, δήθεν, δεν είναι ικανοί να το δουν και το κάνουν. Και σιχαίνεται τα κόμματα.

Του ιδιώτη, που απαιτεί όλα αυτά που θέλει, να γίνουν από τους άλλους, με τον τρόπο που αυτός θέλει, αλλά από την απόσταση ασφαλείας που κρατάει, από την ησυχία του. Του ιδιώτη που δηλώνει Αριστερός, αρκεί να μην του πεις κουβέντα για το Σοσιαλισμό και την κομμουνιστική κοινωνία την τρίτη μέρα. Είναι φυσικό (και κατανοητό παρότι επικίνδυνο) τα γεγονότα που διαψεύδουν αυτήν την φενάκη - όπως ο θάνατος του Δημήτρη Κοτσαρίδη - να τον ξεβολεύουν.

Ευτυχώς, κάποιοι, όσοι θυμούνται από που ερχόμαστε, προσπάθησαν αυτές τις δύσκολες μέρες να κρατήσουν τα μπόσικα, να μην χάσουν το δάσος από τα μάτια τους. Και ευτυχώς οι επίσημες κομματικές ή συνδικαλιστικές εκφράσεις της Αριστεράς - με πρώτο το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, να το αναγνωρίσουμε - μίλησαν λίγο πολύ αυτή τη φορά, έστω σε επίπεδο ανακοινώσεων, την κοινή μας γλώσσα, αποκαλύπτοντας χωρίς τσιριμόνιες και αοριστολογίες προβοκάτορες και "προβοκάτορες".

Σας φαίνεται λίγο; Εμένα όχι. Δεν αλλάζει ο κόσμος σε μια μέρα. Κι ας έχεις δέκα μνημόνια από πάνω σου. Το πότε και πως θα πάμε παραπέρα θα μας το πει ο καιρός. Θα δείτε, θα ΄ρθει η ώρα!

Γεράσιμος Τρύφωνας