Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Η Ελλάς (και πάλι) ευγνωμονούσα



Ο τραπεζίτης ο Τσιγγρός και γεύματα θα κάμη
διά τον πάσχοντα λαόν καθώς και συναυλίας
και ίσως κάθε άπορον πανέλληνα συνδράμη
με χαρτονόμισμα πλαστόν Ηπειροθεσσαλίας.

Γεώργιος Σουρής




Χρεοκοπία 2011 - Το ψέμα
«Τίποτα μα τίποτα σε αυτήν την συμφωνία δεν θυσιάζει την δυνατότητά μας να πάρουμε τις δικές μας αποφάσεις. Αντίθετα, ανοίγει τον δρόμο να φύγουμε από εξαρτήσεις».

Διάγγελμα Γ. Παπανδρέου 27 - 10 - 2011


Αλλά η Ιστορία κάπως αλλιώς τα λέει...

Χρεοκοπία 1843
Αγγλία, Γαλλία και τσαρική Ρωσία, οι τότε προστάτες μας, μας σώζουν με νέα δάνεια, αφού με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου που υπογράφεται τον Μάιο του 1843 παραχωρούνται στις τρεις δυνάμεις “οι εισπράξεις του τελωνείου της Σύρας”.


Χρεοκοπία 1893
Μαζί με τους Αγγλογάλλους αυτή τη φορά μας σώζουν και οι Γερμανοί με νέα δάνεια. Οι ομολογιούχοι παίρνουν εγγύηση τα μονοπώλια, το φόρο χαρτοσήμου και το φόρο καπνού, που αναλαμβάνει να εισπράττει η Εταιρεία Μονοπωλίων.


Χρεοκοπία 1897
Αυτή τη φορά θα μας σώσει ο ΔΟΕ, ο διαβόητος Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος, ο οποίος για να εξασφαλίσει τα λεφτά των ομολογιούχων παίρνει… παραχωρητήριο τα μονοπώλια στο αλάτι, τα τσιγαρόχαρτα, τα τσιγάρα, τα σπίρτα, τις τράπουλες, το πετρέλαιο και τη σμύριδα της Νάξου. Και επιπλέον το φόρο καπνού, χαρτοσήμου, τα έσοδα του τελωνείου του Πειραιά και (εν ανάγκη) τα τελωνεία Πάτρας, Κέρκυρας, Βόλου και Λαυρίου.


Χρεοκοπία 1924
Αναλαμβάνει η Κοινωνία των Εθνών (ΚΤΕ), κατόπιν αδείας του ΔΟΕ, που δεν έχει πάρει ακόμα όλα τα… λεφτά του. Οι εγγυήσεις των νέων δανείων περιλαμβάνουν τα μονοπώλια των “νέων χωρών” στο αλάτι, τα σπίρτα, τις τράπουλες και το τσιγαρόχαρτο μαζί με τα έσοδα των τελωνείων Μυτιλήνης, Σύρας, Χανίων, Ηρακλείου, Σάμου και Χίου, ο φόρος καπνού και τα τέλη χαρτοσήμου στις “νέες χώρες”, ο φόρος του οινοπνεύματος σε όλη την Ελλάδα και τα πλεονάσματα των υπεγγύων στο ΔΟΕ προσόδων.


Χρεοκοπία 1932
Μία από τα ίδια και με ακόμη βαρύτερους όρους· οι σημερινοί 40ρηδες πρέπει να θυμάστε στα παιδικά σας χρόνια τη φίρμα του Ελληνικού Μονοπωλίου πάνω στα σπίρτα.


Και η Ιστορία έχει δίκιο...


Χρεοκοπία 2011 - Η αλήθεια
«Η Ελλάδα δεσμεύει μελλοντικές ταμειακές ροές από το πρόγραμμα Ήλιος ή άλλα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις πέραν των ήδη περιλαμβανομένων στο πρόγραμμα προσαρμογής για την περαιτέρω μείωση του χρέους της Ελληνικής Δημοκρατίας έως 15 δισ. ευρώ με σκοπό την αποκατάσταση της δανειοδοτικής ικανότητας του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF)».

Δήλωση Συνόδου Κορυφής 26 - 10 - 2011


Συμπέρασμα: Οι λεπτομέρειες για τις παραχωρήσεις στις σημερινές προστάτιδες δυνάμεις μας, την ΕΕ και το ΔΝΤ, βρίσκονται οι μισές στο πρώτο μνημόνιο / μεσοπρόθεσμο / εφαρμοστικό νόμο και οι υπόλοιπες στο δεύτερο που έρχεται οσονούπω σε υλοποίηση των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής.


* Πολύτιμη πηγή των ιστορικών στοιχείων, για μια ακόμη φορά, το βιβλίο του Νίκου Μπελογιάννη για «το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα».

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Η πιο ωραία παρέλαση





Αυτά τα παιδιά, τα παιδιά του πολέμου, της κατοχής και της Αντίστασης θα ήταν περήφανα για τους σημερινούς νέους. Για τους άξιους απογόνους τους, που παρέλασαν όπως έπρεπε, διαδηλώνοντας. Αποστρέφοντας το κεφάλι από τους επισήμους, κοιτώντας μόνο μπροστά, να δουν το μέλλον. Αυτό έχει σημασία. Αυτή είναι η πραγματική τιμή στην πατρίδα.

Μην ακούτε τους υποκριτές· αφήστε τους να μυξοκλαίνε για τις χαλασμένες τους παράτες. Πιο πολύ διασκεδάζω με τις μυροφόρες της λεγόμενης εκσυγχρονιστικής κεντροαριστεράς, που ούτε εκσυγχρονιστική είναι, ούτε Αριστερά, που ανατρίχιασαν με την προσβολή. Αυτοί δεν είναι που έλεγαν τόσα χρόνια ότι οι παρελάσεις είναι ένα αναχρονιστικό κατάλοιπο των πιο σκοτεινών εποχών της χώρας και πρέπει να καταργηθούν;

Θα έπρεπε να ευχαριστούν τα παιδιά που έδωσαν φέτος στις παρελάσεις αξία και νόημα. Σαν να διαβάζεις Σεφέρη στην αυλή, κάτω από τη μανταρινιά, πρωί Κυριακής, Οδυσσέα Ελύτη εκεί όπου έχει κράτος και εξουσία η Άνοιξη... Άξιοι!  

Απαραίτητη σημείωση: Ορισμένες ακρότητες, όχι από τους μαθητές, αλλά από κάποιους από τους μεγάλους που επίσης διαδήλωσαν δεν είναι μόνο κατακριτέες, μπορεί να αποδειχθούν τελικά αντιδραστικές. Αλλά είναι προϊόν της εποχής και του πολιτικού συστήματος, που ορίζει τις τύχες της χώρας. Δημοκρατία a la carte, κύριοι, δεν υπάρχει. Θέλετε, μήπως, να συζητήσουμε ποιος την κατάλυσε πρώτος;


                                                                                    Από την παρέλαση της Πάτρας
                                                                         Στιγμιότυπο από το πατρινό portal TheBest.gr

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Όλα για την πατρίδα (τους)



                                                                                              Staalmeesters
                                                          Ρέμπραντ
                                               
Παρακολουθώντας δηλώσεις, ομιλίες και παρεμβάσεις, από μικροφώνου και από βήματος της Βουλής, όλων των αστών πολιτικών, τα τελευταία δύο χρόνια - αφότου μπήκαμε για τα καλά στη μέγκενη του ΔΝΤ, της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας - δεν θα βρείτε μια φορά που να μην συνοδεύονται από επικλήσεις στην φιλοπατρία των Ελλήνων, στην υποχρέωση μας να δώσουμε όλοι μαζί, με κάθε κόστος, τον υπέρτατο αγώνα για τη σωτηρία της πατρίδας.

Η γιαγιά μου, όποτε τους ακούει, ανατριχιάζει η κακομοίρα. Θυμάται τι έχουν περάσει εκείνη και η πατρίδα μαζί εδώ και 70 χρόνια – η γιαγιά έζησε σχεδόν όλες τις καταστροφές, έχει περάσει προ πολλού τα 80 – και σκέφτεται ότι όταν κάποιος καλεί “στα όπλα” για την υπεράσπισή της, ζώνεται πρώτος τα φισεκλίκια και μπαίνει μπροστά καβαλάρης ελευθερωτής.

Δεν της περνάει απ’ το μυαλό ότι η πατρίδα στην οποία ομνύουν είναι άλλη από τη δική της και η μόνη ελευθερία, αυτών των ελευθερωτών, είναι των κεφαλαίων που υπηρετούν.
Θα μπορούσε να υποπτευθεί κάτι αν πρόσεχε μιαν αγγελία, που δημοσιεύθηκε σήμερα, στις οικονομικές σελίδες μερικών εφημερίδων με τίτλο 

“ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΞΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ” 

Τη μεταφέρω επί λέξει: Η καταχώρηση απευθύνεται σε εταιρείες “που ενδιαφέρονται να διερευνήσουν τις επιχειρηματικές ευκαιρίες στην αγορά της Λιβύης και να συμμετάσχουν σε πρόγραμμα δράσης που διοργανώνει η Ελληνική Κοινότητα Βεγγάζης. 

Ο στόχος του προγράμματος είναι η γνωριμία με την Λιβυκή αγορά των ελληνικών επιχειρήσεων που επιθυμούν την επιχειρηματική ανάπτυξη ή/και εγκατάσταση, την εξεύρεση εγχώριων συνεταίρων και συνεργατών, την προβολή και προώθηση των προϊόντων και υπηρεσιών τους. 

Με αυτό το πρόγραμμα δίνεται η δυνατότητα στις συμμετέχουσες εταιρείες να αποκτήσουν άμεσα πρόσβαση σε μια υπό διαμόρφωση αγορά με κόστος που προσδιορίζεται εκ των προτέρων και δράσεις με μετρήσιμη αποτελεσματικότητα. Η πρόσκληση απευθύνεται σε μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις με εμπειρία σε εξαγωγές και εκτός ΕΕ. Δηλώστε ενδιαφέρον…” 


Είδατε ευκαιρίες; Όχι για σένα γιαγιά μου και την πατρίδα σου, ούτε για το συνοικιακό εμπορικό του εγγονού σου. Είπαμε για “τις μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις”. Στις ελληνικές επιχειρήσεις ανοίγεται πεδίον δόξης λαμπρό στα ερείπια της Λιβύης, τα ελληνικά ερείπια θα τα αναλάβουν οι “αδελφές” γερμανικές επιχειρήσεις. Στον ίδιο κόσμο ζούμε. Να μην βοηθήσει ο ένας τον άλλο; Για την πατρίδα, γιαγιά!

Γεράσιμος Τρύφωνας

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Ό,τι και να κάνουν θα 'ρθει η μέρα



                                                                          The Worker
                                                                        Diego Rivera

Να διαλέξουμε, σύντροφοι, με ποιους θα πάμε και ποιους θ' αφήσουμε. Είναι καιρός. Πρέπει, κάποτε, να αποφασίσουμε.

Αν δει κανείς όσα γράφτηκαν, αλλά κυρίως όσα ειπώθηκαν, αυτές τις μέρες, μετά (και με αφορμή) τη δολοφονία του Δημήτρη Κοτζαρίδη, από ό,τι αναγνωρίζουμε σήμερα ως Αριστερά - δεν μιλάω εδώ για όσους, φορώντας δήθεν προοδευτικό προσωπείο, έχουν σταθεί απέναντι - θα καταλάβει ότι πίσω από πολλά λόγια κρύβονται προσωπικά πάθη, χρωστούμενα, μεμψιμοιρίες και χαιρεκακίες διαφόρων που χτες βρίσκονταν στο ίδιο κόμμα ή στην ίδια παράταξη, την επομένη μοίρασαν τα τσανάκια τους λέγοντας πικρά λόγια, την τρίτη ξανασυναντήθηκαν με κάποιους κάπου αλλού κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία· αλλά τελικά πολλοί - τους καταλαβαίνεις εύκολα, είναι οι πιο φωνακλάδες - μέσα τους συμβιβάστηκαν με τον ιδιώτη της νέας εποχής, αυτό τον τύπο που δεν έχει καμιά σχέση με τον αληθινό πολίτη· που έχει, δήθεν, άποψη· που ξέρει, δήθεν, το σωστό και κριτικάρει όλους τους άλλους γιατί, δήθεν, δεν είναι ικανοί να το δουν και το κάνουν. Και σιχαίνεται τα κόμματα.

Του ιδιώτη, που απαιτεί όλα αυτά που θέλει, να γίνουν από τους άλλους, με τον τρόπο που αυτός θέλει, αλλά από την απόσταση ασφαλείας που κρατάει, από την ησυχία του. Του ιδιώτη που δηλώνει Αριστερός, αρκεί να μην του πεις κουβέντα για το Σοσιαλισμό και την κομμουνιστική κοινωνία την τρίτη μέρα. Είναι φυσικό (και κατανοητό παρότι επικίνδυνο) τα γεγονότα που διαψεύδουν αυτήν την φενάκη - όπως ο θάνατος του Δημήτρη Κοτσαρίδη - να τον ξεβολεύουν.

Ευτυχώς, κάποιοι, όσοι θυμούνται από που ερχόμαστε, προσπάθησαν αυτές τις δύσκολες μέρες να κρατήσουν τα μπόσικα, να μην χάσουν το δάσος από τα μάτια τους. Και ευτυχώς οι επίσημες κομματικές ή συνδικαλιστικές εκφράσεις της Αριστεράς - με πρώτο το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, να το αναγνωρίσουμε - μίλησαν λίγο πολύ αυτή τη φορά, έστω σε επίπεδο ανακοινώσεων, την κοινή μας γλώσσα, αποκαλύπτοντας χωρίς τσιριμόνιες και αοριστολογίες προβοκάτορες και "προβοκάτορες".

Σας φαίνεται λίγο; Εμένα όχι. Δεν αλλάζει ο κόσμος σε μια μέρα. Κι ας έχεις δέκα μνημόνια από πάνω σου. Το πότε και πως θα πάμε παραπέρα θα μας το πει ο καιρός. Θα δείτε, θα ΄ρθει η ώρα!

Γεράσιμος Τρύφωνας

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Τα πιράνχας του υπουργείου της Υγείας

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΥΠΟΥΡΓΟ ΥΓΕΙΑΣ κ. ΑΝΔΡΕΑ ΛΟΒΕΡΔΟ
ΕΝΤΑΥΘΑ

                                              Αnatomische les van Dr. Nicolaes Tulp
                                                                    Ρέμπραντ

Ένας υπουργός, τρεις υφυπουργοί, δύο γενικοί γραμματείς, ειδικοί, εμπειρογνώμονες, καθηγητές, τεχνοκράτες, διοικητές, σύμβουλοι, διευθυντές, μανδαρίνοι, γραμματείς και φαρισαίοι - τόσοι άνθρωποι δεν μπορεί να είναι όλοι ανόητοι. Άρα κάποιοι τουλάχιστον από αυτούς είναι καλοπληρωμένοι υπάλληλοι του τραστ των παντοδύναμων ιατρικό-διαγνωστικό-φαρμακευτικών εταιρειών και οι περιβόητες προσπάθειες που έχετε αναλάβει όλοι μαζί, δήθεν, να μαζέψετε το χάος του σπάταλου και αναποτελεσματικού ελληνικού συστήματος Υγείας και Πρόνοιας σε ένα πράγμα αποσκοπούν: Πως θα προστατεύσουν και θα επεκτείνουν τα συμφέροντα των επιχειρηματιών της Υγείας εις βάρος των ίδιων των ασθενών, αλλά και του ταμείου του κράτος, που υποτίθεται αγωνίζεστε να σώσετε. Και επειδή όλοι αυτοί οι εγκληματίες σιτίζονται στην αυλή σας δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: Είτε συνεργός τους είστε, είτε ο ηθικός αυτουργός κ. Υπουργέ. Διαλέγετε και παίρνετε.

Θα πείτε, τέτοιες κουβέντες χωρίς στοιχεία; Ιδού λοιπόν: Φτιάξατε, επιτέλους, ένα ενιαίο Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας για να τελειώσει - λέτε - το παραμύθι με τις συντάξεις και τα επιδόματα σε τυφλούς που έβλεπαν και κατάκοιτους που περπατούσαν, τις οποίες μοίραζε επί δεκαετίες το πολιτικό σας σύστημα. Προσπερνώ το γεγονός ότι το διάστημα που μεσολάβησε για να περάσουμε από την παλιά στην καινούρια δομή κόπηκε τουλάχιστον για ένα τετράμηνο και ποιος ξέρει για πόσο ακόμα το επίδομα χιλιάδων πραγματικά αναπήρων (ανθρώπων που πιθανόν να μην είχαν άλλους πόρους ζωής), η ώρα της επανεξέτασης των οποίων συνέπεσε με την αλλαγή φορέα.

Οι νέες διαδικασίες φαίνονται σφιχτές, απαιτητικές, επιβάλλουν πραγματική αιτιολόγηση της κατάστασης του πάσχοντος, τεκμηριωμένη με στοιχεία και ημερομηνίες από τον θεράποντα ιατρό του, ζητείται το πλήρες ιστορικό και τα χορηγούμενα φάρμακα με επιχειρηματολόγηση για την αναγκαιότητά τους. Ετσι πρέπει, σωστά, αν θέλουμε να τελειώνουμε με τις μαϊμουδιές.

Αλλά σε αυτό ακριβώς το σημείο αποκαλύπτεται η δική σας μαϊμουδιά υπέρ των συμφερόντων (και του ταμείου) των εταιρειών της Υγείας και εις βάρος ασθενών, ασφαλιστικών ταμείων και κράτους. Γιατί τα εργαστηριακά δεδομένα που απαιτείται να προσκομίσει ο πάσχων (ακτινογραφίες, αξονικές και μαγνητικές τομογραφίες, ηλεκτροκαρδιογραφήματα, βιοψίες κλπ κατά περίπτωση) πρέπει να είναι «όχι παλαιότερα του τετραμήνου»!

Κάνετε πως δεν γνωρίζετε ότι τα χρόνια νοσήματα, όπως αυτά από τα οποία συνήθως πάσχουν οι ασθενείς που προσφεύγουν στις επιτροπές σας - εφόσον ο άρρωστος παρακολουθείται στοιχειωδώς από το γιατρό του και έχει ένα ασφαλιστικό ταμείο - επανελέγχονται άπαξ ετησίως με όλες τις κλινικές και εργαστηριακές εξετάσεις. Συχνά και ανά εξάμηνο. Πράγμα που σημαίνει ότι έγκυρα δεδομένα υπάρχουν.

Τι κάνετε, λοιπόν, με το τετράμηνο; Υποχρεώνετε τον καρκινοπαθή να ξανακάνει βιοψία, ακόμα και μέσα σε ένα δίμηνο από την προηγούμενη, μπας και ο όγκος έχει μετακομίσει εν τω μεταξύ σε άλλο σώμα; Και βάζετε τον ασθενή της σκλήρυνσης κατά πλάκας να ξανακάνει μαγνητική, λες και τα λευκά αιμοσφαίριά του θα έχουν σκάσει από την πολύ μυελίνη και θα κάνουν διάλλειμα για καφέ· και μαγικώ τω τρόπω τα κατεστραμμένα νεύρα θα αναγεννηθούν σαν την ουρά της σαύρας! Εκτός από την άσκοπη ταλαιπωρία για τον άρρωστο, ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Να πληρώσει ο ίδιος - που δεν έχει - ή το ταμείο του - που επίσης δεν έχει - έξτρα πανάκριβες εξετάσεις των 400, 600 ακόμη και 1.000 ευρώ στα διαγνωστικά κέντρα των μεγαλοκαρχαριών της Υγείας.

Ποιος κερδίζει κ. υπουργέ; Και τι ακριβώς εξοικονομείτε έτσι; Εκτός αν υιοθετείτε την αθλιότητα που πέταξε σε μια καρκινοπαθή ένας από τους εξεταστές των παλιών επιτροπών του ΙΚΑ: «Τι να το κάνεις εσύ το επίδομα, αφού θα πεθάνεις!» Έτσι, εντάξει, θα εξοικονομήσετε πολλά λεφτά· για την Τρόικα, τους δανειστές και τις εταιρείες τους.

Ενας εξοργισμένος ασθενής
για την αντιγραφή Γεράσιμος Τρύφωνας

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Εις μνήμην




Σαν πέθανε ο Λένιν
Διηγούνται πως ένας στρατιώτης της νεκρικής φρουράς
Στους συντρόφους του είπε: Δεν ήθελα
Να το πιστέψω. Μπήκα μέσα 'κει που 'ταν ξαπλωμένος και
Του φώναξα μέσα στ' αυτί: «Ιλίτς
Έρχονται οι εκμεταλλευτές!» Δεν κινήθηκε. Τώρα
Ξέρω πως είναι νεκρός.
                                                Μπέρτολτ Μπρεχτ


Αφιερωμένο στον οικοδόμο Δημήτρη Κοτζαρίδη, από το Βύρωνα, που έχασε τη ζωή του, σήμερα στο Σύνταγμα, κάνοντας το καθήκον του απέναντι στην τάξη του.

από την Καντάτα στην επέτειο του θανάτου του Λένιν - Kantate zu Lenins Todestag - του Μπρεχτ. Μετάφραση Νάντια Βαλαβάνη.

Μία πολύ παλιά, βρώμικη, ιστορία





Η κυβέρνηση...

...ύστερα, αύξησε το δασμό του σταριού κατά 4 εκατομμύρια κι ακόμα αύξησε κι άλλους φόρους και δασμούς, έβαλε χέρι στις συντάξεις, περιόρισε τα σχολεία και με δύο λόγια έγδυσε, με όλη τη σημασία της λέξης, τον κόσμο...

...θα δεχόταν πρόθυμα να 'ρθουν «αμερόληπτοι» διαιτητές και να ελέγξουν ίσαμε ποιο βαθμό μπορούμε να πληρώσουμε τα τοκομερίδια, «αφού προαφαιρεθούν τα απαιτούμενα δια το primum vivere του ελληνικού λαού». Ολοι ήταν πρόθυμοι να καταδικάσουν το λαό να ζει μ' ένα ξεροκόμματο, για να πληρωθούν οι ομολογιούχοι. Αυτοί όμως ήταν ανένδοτοι και τα ζητούσαν όλα ή τίποτε...

...οικονομολόγοι, πολιτικάντηδες, τραπεζίτες, όλοι έγραφαν και υπόδειχναν κάποιον τρόπο να πληρωμής και κανένας δεν υποστήριξε να μην πληρώσουμε τίποτα...

...και όλοι σχεδόν οι αστοί οικονομολόγοι προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι μια ανοιχτή χρεοκοπία θα κατέστρεφε την πίστη και τα οικονομικά της Ελλάδας...

...οι δύο υπουργοί αποχαιρέτησαν την επιτροπή με την υπόσχεση ότι θα εξασφαλίσουν τους τόκους των ομολογιούχων και μάλιστα ανάφεραν στην επιτροπή τι είδους και πόσους φόρους θα βάλουν στο λαό, για να το πετύχουν...

...για να συγκεντρώσει το ποσοστό που συμφώνησε, έβαλε σε ενέργεια δεκάδες καινούρια φορολογικά νομοσχέδια...

...με τις ευλογίες και τα χειροκροτήματα των ομολογιούχων, άρχισε να κηρύχνει την πολιτική της «συμφιλίωσης»...

Λάθος καταλάβατε. Όλα αυτά δεν ειπώθηκαν χθες από κυβερνητικά χείλη κι ας τα ακούτε κάθε μέρα με τα ίδια ή λίγο διαφορετικά λόγια. Όχι.
Άλλωστε κανείς δεν μιλάει πια για «συμφιλίωση». Τώρα είναι η ώρα, λένε, για εθνική ομοψυχία, κοινή γραμμή κλπ.
Η κυβέρνηση, φυσικά, δεν είναι του Γ. Α. Παπανδρέου, αλλά διαφόρων μικρών και "μεγάλων" για τα σχολικά βιβλία Ιστορίας προκατόχων του. Θα μπορούσε, όμως, να είναι και η σημερινή.
Και η επιτροπή δεν είναι η Τρόικα· τότε λεγόταν Κοινωνία των Εθνών τη μια, Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος την άλλη.
Η ιστορία είναι παλιά, πάει 80 και 100 και 120 χρόνια πίσω. Είναι η ίδια πάνω κάτω σε όλες τις χρεοκοπίες αυτής της χώρας. Ίδιες είναι και οι επιπτώσεις.
Και όπως φαίνεται από τις φράσεις, που περιέχονται στο γραμμένο στα τέλη της δεκαετίας του '30, αρχές δεκαετίας '40, βιβλίο του Νίκου Μπελογιάννη για «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα», οι δικαιολογίες και οι προφάσεις ήταν πάντα ίδιες.
Α ναι, κάθε φορά και τότε, όλοι μιλούσαν για... πατριωτικό καθήκον, εθνική περισυλλογή και πάντα πονούσαν ειλικρινά για τα δεινά που θα τραβούσε ο λαός. Έλεγαν ότι δεν υπήρχε, και τότε, άλλος δρόμος.

Αλλά άλλος δρόμος υπάρχει. Απλώς δεν είναι ο δικός τους.

Από το ίδιο βιβλίο και ένα ιστορικό ανέκδοτο:

"Οι Γερμανοί τοκογλύφοι ύστερ' από τους γάμους του διαδόχου Κωνσταντίνου με την πατριώτισσά τους Σοφία, αδελφή του Κάιζερ, μας είχαν αρκετά «συμπαθήσει» και τρέξανε τότε ν' αγοράσουν ελληνικά χρεόγραφα, για να μας υποστηρίξουν. 
Τώρα, λοιπόν, όλοι τους στρέφονται οργισμένοι κατά του Τρικούπη και αρχίζουν να του ψέλνουν τον αναβαλλόμενο, χωρίς να αφήσουν έξω και τη χώρα μας, που τη λούζουν με του κόσμου τις βρισιές. Αποκαλούν την Ελλάδα αχάριστη και χώρα ληστών, που χρεοκόπησε δόλια, για... να φάει τα λεφτά των φουκαράδων των ομολογιούχων που κινδυνεύουν τώρα να πεθάνουν στην ψάθα."

Σας θυμίζει κάτι;


Γεράσιμος Τρύφωνας

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

«Είναι χρέος μας να σταθούμε όρθιοι»


Ανοιχτή επιστολή του Μανώλη Κυπραίου προς συναδέλφους

                                                           «Πεντάτι»
                                                            Γιώργος Κεφαλληνός

Αυτή η επιστολή που την απευθύνω σε όλες και όλους, δεν είναι μια επιστολή εφήμερη με ιδιοτελείς σκοπούς. Ούτε με συνδικαλιστική ή πολιτική αξία. Δεν είχα ούτε έχω τέτοιες βλέψεις. Αυτή η επιστολή έχει ανθρώπινη αξία και μόνο. Την πολυτιμότερη για μένα.
Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους για τη συμπαράσταση και για τη βοήθεια σε αυτές τις δύσκολες ώρες για μένα. Σε αυτές τις δύσκολες ώρες για όλους μας.
Οσο και να προσπαθούν να μας απαξιώσουν, όσο και να προσπαθούν να μας δείξουν όλους ως άχρηστους και «παπαγαλάκια», εμείς οι δημοσιογράφοι, οι φωτορεπόρτερ, οι τεχνικοί, τους αποδείξαμε, όπως και στο παρελθόν, πως πολεμάμε για την αλήθεια, άοπλοι, άμαχοι, με μόνα «όπλα» την φωτογραφική μας μηχανή, την κάμερα, το στυλό και το μπλοκάκι μας.
Και χάρις σε όλα όσα εμείς μεταδίδουμε, βάζοντας τις ζωές μας σε κίνδυνο, η κοινωνία μαθαίνει, γνωρίζει και μπορεί να κρίνει.
Γυρνάμε σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, περνάμε μέσα από εμπόλεμες ζώνες, ξημεροβραδιαζόμαστε για ένα ρεπορτάζ, δίνουμε μεταμεσονύχτια ραντεβού με τις πηγές μας και τα μάτια μας έχουν γίνει σαν μπάλες ποδοσφαίρου από τις ώρες που καθόμαστε στον υπολογιστή για να γράψουμε το άρθρο μας ή να μοντάρουμε θέματα.
Ζωή δύσκολη. Γεμάτη αναποδιές και πίεση. Ζωή ενάντια στο βιολογικό ρολόι και στην λειτουργία του οργανισμού.
Μια ζωή που οι συμπολίτες μας δεν τη γνωρίζουν. Το ότι να ανήκεις στον τύπο, είναι «ευχή και κατάρα». Πως αυτή τη δουλειά την «παντρεύεσαι». Και η «νύφη»-ή ο «γαμπρός»-είναι γεμάτοι γκρίνια και απαιτήσεις. Αλλά η αγάπη σου δεν σε αφήνει να πάρεις «διαζύγιο».
Δεν λέω ούτε και ποτέ θα πω, πως η δουλειά μας είναι «αγγελικά πλασμένη». Ούτε και πως κάποιοι από εμάς δεν αποφάσισαν και έβαλαν το χέρι στο «βάζο με το μέλι». Αλλά αυτοί είναι λίγοι και «ξένα σώματα». Και για εμάς και για την κοινωνία.
Εξάλλου, θα ήταν αφύσικο αν ήμασταν τέλειοι. Και δόξα τω Θεώ δεν είμαστε. Και εγώ έχω κάνει λάθη. Και όλοι μας έχουμε κάνει λάθη. Αλλά μάθαμε από αυτά. Εξάλλου, όπως έχω ξαναπεί: ποιος ασχολείται με δέκα μαραμένες μαργαρίτες σε ένα καταπράσινο λιβάδι;
Πολλοί από αυτούς που μας επιτίθενται φραστικά ή βίαια, είναι άνθρωποι δειλοί κρυμμένοι πίσω από την προστασία της εξουσίας, ως εκτελεστές ποινών της ιδιότυπης «Ιεράς Εξέτασης» κατά των ανθρώπων της ενημέρωσης που δεν υπακούουν στις εντολές του «Πάπα» της Τρόικα.
Μη φοβηθείτε. Το αντίθετο. Αυτό δείχνει πως κάνουμε καλά τη δουλειά μας και αυτοί που πρέπει να φοβούνται είναι αυτοί και όχι εμείς.
Μέσα από αυτό τον χαμό που έχω ζήσει και ζω, πέρα από οποιαδήποτε δυσκολία, θέλω να σας πω τούτο: Μην τα παρατάτε, μην λυγίζετε, μην παραδοθείτε. «Ο εχθρός δεν παίρνει αιχμαλώτους».
Σε εμάς έτυχε να δώσουμε τη σπουδαιότερη ίσως μάχη στην ιστορία του τύπου στην Ελλάδα, απέναντι σε έναν καλά προετοιμασμένο και αόρατο αντίπαλο. Η δική μας γενιά μαζί με τους νεώτερους. Μια μάχη πρωτίστως για τον ελληνικό λαό.
Ξέρω πως θα σκεφτείτε πως τα λέω καλά και ωραία. Αλλά επί του πρακτέου τι μπορεί να γίνει;
Οσο παράξενο κι αν ακούγεται είναι απλό. Τόσο απλό, όσο δεν φανταζόμαστε.
Δεν υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο από την ομόνοια. Τη συμπαγή μάζα που δεν μπορεί κανένας να σταματήσει. Αυτό έχουμε ανάγκη τώρα. Να σκίσουμε τον πίνακα που φτιάξαμε και να δημιουργήσουμε ένα νέο, όπως έγραψε και ο αγαπημένος «Κύριος Νίκος».
Με νέα «χρώματα».
Δύσκολο θα μου πείτε. Ναι, είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Αυτόν τον πίνακα θα τον ζωγραφίσουμε όχι μόνο με τις «μπογιές» μας αλλά και με το αίμα μας.
Και αυτό είναι τιμή μας. Αυτό είναι η αξιοπρέπειά μας και η απάντηση σε όσους θεωρούν πως η δημοσιογραφία και οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα «πέθαναν».
Ε, όχι λοιπόν, δεν πεθάναμε!
Είμαστε εδώ και θα στηρίξουμε τη Δημοκρατία μέχρι τέλους. Γιατί μέρος της Δημοκρατίας είμαστε κι εμείς. Θυμάστε τι είχε πει ο Ιάκωβος Μάγιερ; «Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης».
Από τα αρχαία χρόνια έως σήμερα, οι τύραννοι και οι ολιγάρχες το πρώτο μέλημά τους, πριν και κατά τη διάρκεια της εξουσίας τους, ήταν να φιμώσουν τις ελεύθερες φωνές, όσους είχαν «προβληματικές» απόψεις.
Εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση, νέα μέσα, πρέπει να προσπαθήσουμε να μεταδίδουμε ελεύθερα τις απόψεις μας. Να συγκρουόμαστε και να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Και όσο «τυποκτόνοι» και «εργασιοκτόνοι» γίνονται οι διώκτες μας, τόσο περισσότερο θα γινόμαστε «τυραννοκτόνοι».
Αγαπητές μου φίλες και φίλοι, αγαπημένοι μου συνάδελφοι
Μέσα από αυτό που μου συνέβη, ανακάλυψα πως έχω μια δεύτερη οικογένεια. Εχω εσάς. Είδα την ΠΟΕΣΥ, την ΕΣΗΕΑ, τον ΕΔΟΕΑΠ, την ΕΦΕ, την ΕΠΗΕΑ, όλα τα συνδικαλιστικά σωματεία του τύπου ΜΑΣ, από όλες τις γωνιές της Ελλάδας, σαν μια γροθιά. Και αγαλλίασε η ψυχή μου.
Είδα χέρια αδελφών να αγκαλιάζουν τον αδελφό και αντιμαχόμενους να σφίγγουν τα χέρια. Σπουδαίες εικόνες. Νιώθω τυχερός που τις είδα μαζί σας, έκλαψα και χειροκρότησα μαζί σας.
Είδα την ρωμιοσύνη και τη δύναμη του Έλληνα δημοσιογράφου.
Είδα πως όταν θέλουμε ήμαστε ανίκητοι. Είδα όλους μας ενωμένους. Είδα τι σημαίνει «ΕΝΩΣΗ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ». Τι σημαίνει «ΕΝΩΜΕΝΟΣ ΤΥΠΟΣ».
Επιβεβαίωσα για μια ακόμη φορά, αυτό που ήδη ήξερα: Το γιατί θεωρούμαστε από τους καλύτερους δημοσιογράφους στον κόσμο.
Δεν είδα χρώματα, δεν είδα παρατάξεις, δεν είδα πολιτική και πολιτικές. Είδα ανθρώπους γύρω μου. Ωραίους ανθρώπους.
Είδα καλοπληρωμένους και κακοπληρωμένους. Είδα εργαζόμενους και άνεργους συναδέλφους. Είδα προέδρους και γραμματείς, κοντά μου. Κοντά μας.
Είδα όλα αυτά που μου δίνουν κουράγιο να συνεχίσω, γιατί μπορεί να είμαι ανάπηρος, αλλά μπορώ να σας γράφω.
Μου κατέστρεψαν το σώμα αλλά όχι την ψυχή. Τουλάχιστον, μπορώ να σας σφίγγω τα χέρια για να σας ευχαριστήσω που μου έχετε κάνει την τιμή να είμαι κι εγώ ένας από εσάς.
Γιατί αγαπητές μου φίλες και φίλοι, καλοί μου συνάδελφοι, εσείς είστε όλοι αυτοί που μου δίνετε κουράγιο και με στηρίζετε.
Είμαστε όλοι εμείς που τρώμε πικρό ψωμί στο ίδιο τραπέζι μαζί με τον «Ιούδα», που μας απαξιώνουν και μας εξευτελίζουν, γιατί μέσα από πεζοδρόμια και βρώμικους τοίχους, μέσα από καπνούς και ζωές «θυσιασμένες» στην ενημέρωση, δίνουμε στους υπόλοιπους συμπολίτες μας το δικαίωμα να γνωρίζουν.
Αυτό που του στερούν οι έχοντες και κατέχοντες την εξουσία.
Γιατί τα πάντα δεν είναι χρήμα. Είναι και αξιοπρέπεια, είναι και το ρημάδι το «καθαρό κούτελο».
Εχουμε λοιπόν τη δύναμη, έχουμε το κουράγιο, έχουμε και τη θέληση.
«Το ατσάλι όσο το χτυπάς, τόσο καλύτερο γίνεται» λέει ένα βρετανικό ρητό. Οσο περισσότερο μας χτυπούν από όλες τις κατευθύνσεις και όλα τα σημεία του ορίζοντα, εμείς μπορούμε-και πρέπει-να σταθούμε όρθιοι.
Και είναι χρέος μας προς το λαό μας, το πολίτευμά μας, τις οικογένειές μας, τα παιδιά μας, να σταθούμε όρθιοι.
Να θυμάστε πως αργά ή γρήγορα, όλοι αυτοί που μας χτυπούν, που μας απαξιώνουν που μας καταδικάζουν σε εργασιακό και κοινωνικό «θάνατο» θα φύγουν σε μέρη αλαργινά. Θα χαθούν μέσα στη λήθη του βαράθρου και του εξοστρακισμού της Δημοκρατίας μας.
Εμείς όμως θα μείνουμε και θα μεταδίδουμε... ακόμη και τραυματισμένοι.
Γιατί γεννηθήκαμε μαχητές. Γιατί είμαστε μαχητές.
Και αυτό να μη το ξεχάσετε ποτέ...
Ενας συμπολίτης και συνάδελφός σας,
ονόματι Μανώλης Κυπραίος
Υ.Γ.: Αφιερωμένο στους υπέροχους, παλιούς συναδέλφους της «ΕΞΠΡΕΣ» και στον τότε διευθυντή μου Δημήτρη Χρήστου, που μου έμαθαν επί 11 χρόνια, πως η αξιοπρέπεια και η τιμή ενός δημοσιογράφου δεν αγοράζονται, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να «χάσεις τα πάντα».

Σημείωση: Ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος κάλυπτε τα γεγονότα, κατά την απεργία ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, στις 15 Ιουνίου 2011, όταν μια χειροβομβίδα κρότου λάμψης που εκτόξευσε άνδρας των ΜΑΤ, έσκασε δίπλα του με αποτέλεσμα να χάσει ολοσχερώς την ακοή του.

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Έχε το νου σου στο παιδί




Τακτοποιημένοι στην... αυτάρκη φτώχεια μας - σε εκείνο το σημείο που δεν έχεις πια λεφτά για ξόδεμα, αλλά μόνο για να πληρώσεις το φαΐ σου και τα καθημερινά του σπιτιού, όχι φυσικά τα γνωστά χαράτσια, γι΄αυτά δεν φτάνουν - στην αρχή δεν το πιστέψαμε. Ποτέ δεν είσαι έτοιμος να το πιστέψεις στην πραγματικότητα, ειδικά σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, που άργησε, ευτυχώς, να γίνει Ευρώπη και σ' αυτό.

Αλλά στην Αθήνα του υπερπληθυσμού και της ανεργίας, εδώ που δεν υπάρχει το μποστανάκι του χωριού και το κομπόδεμα των παππούδων να τα βολέψουμε, η πείνα και η ανέχεια σταμάτησε να μας χτυπάει πια την πόρτα. Την άνοιξε και μπήκε μέσα, ξεκινώντας, όπως γίνεται πάντα, από τις πιο αδύναμες οικογένειες. Αυτές που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.

Δάσκαλοι στα δημοτικά της Κυψέλης βλέπουν μικρά παιδιά να κοιτούν στο διάλειμμα χωρίς να έχουν να αγοράσουν τίποτα από το κυλικείο, να μένουν νηστικά όλη τη μέρα, να φορούν τρύπια παπούτσια και ρούχα περσινά, που τους πέφτουν στενά. Ένας πατέρας με τρία παιδιά στους Αμπελόκηπους αυτοκτόνησε την περασμένη εβδομάδα, τρελαμένος γιατί δεν μπορούσε να τα συντηρήσει, απογοητευμένος με τον εαυτό του, χωρίς ελπίδα καμιά. Και στο Κερατσίνι οι γονείς φτιάχνουν ομάδες για να στηρίξουν τις οικογένειες που δεν έχουν ούτε ένα πιάτο φαΐ να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους.

Το κοριτσάκι που λιποθύμησε πέρυσι στο σχολείο και με τα πολλά ομολόγησε στους δασκάλους του, όταν το συνέφεραν, ότι είχε να φάει δύο μέρες γιατί στο σπίτι δεν είχαν τίποτα, δεν είναι στατιστικό λάθος, απλώς αυτή την ιστορία τη μάθαμε.

Ξέρω τι θα πουν οι διάφοροι... προσεκτικοί. Ήταν σύμπτωση, ένα τυχαίο γεγονός, ποιος ξέρει αν το παιδί ήταν ανορεξικό, άλλωστε είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Η γενίκευση είναι λαϊκισμός.

Μην κοπιάζετε. Τη γενίκευση, πιθανότατα, θα τη γλυτώσουμε, απλώς γιατί σε αυτή τη χώρα επιβιώνουν οι ιδιοτυπίες της οικογενειακής ζωής του παλιού καιρού· το αποκούμπι στο χωριό και οι παππούδες, που λέγαμε προηγουμένως. Αλλά και η αλληλεγγύη, που κάποτε - τότε που το ΕΑΜ γεννήθηκε μέσα από την πείνα εκείνου του πρώτου χειμώνα της κατοχής και την νίκησε - ξέραμε τα θαύματά της και τώρα ίσως τα ξαναθυμηθούμε.

Ο,τι και να γίνει κανένα παιδί δεν μπορεί να είναι στατιστικό λάθος. Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε. Και μόνο εμείς έχουμε αυτή τη δύναμη.

Γεράσιμος Τρύφωνας

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Ο ήλιος θα'ναι πάλι βέβαιος για τον κόσμο


                                                                   Βάσω Κατράκη
                                                                      Η απελευθέρωση της Αθήνας 

«Χάθηκε το βρωμερό κουρέλι του φασισμού απ' την Ακρόπολη. Τούτο το σύνθημα περίμενε η Αθήνα. Η μπαρουτοκαπνισμένη Αθήνα, που γνώρισε την πείνα και το βόλι του κατακτητή, το στιλέτο του προδότη, η αδάμαστη Αθήνα, που τρία χρόνια πάλεψε, ξεχύθηκε ζωντανή ανθρωποθάλασσα να διαλαλήσει τη Νίκη, να γιορτάσει τη Λευτεριά της. Πέντε λεφτά φτάσανε για να κολυμπήσει όλη η πόλη στο γαλάζιο. Για ν' ανέβουν οι ΕΠΟΝίτες στα καμπαναριά και ν' αντηχήσουν χαρούμενα οι καμπάνες. Διαδηλώσεις, που πρώτη φορά βλέπει η Αθήνα, ξεχύνονται από παντού. Από το Σύνταγμα ως την Ομόνοια ένα ρεύμα είναι ο κόσμος. Γελούν, δακρύζουν, αγκαλιάζονται.
Λευ-τε-ρω-θή-κα-με!
Νι-κή-σα-με!

Και πάνω απ' όλα, μια φωνή που αγκαλιάζει όλη την ΑΘήνα, που κλείνει όλους τους σκληρούς τρίχρονους αγώνες, όλη την πίστη στη λευτεριά, όλη τη χαρά της Νίκης:
Ε-Α-Μ! Ε-Α-Μ!»

Είναι τα πρώτα λόγια στην περιγραφή του «Ριζοσπάστη» της επομένης για το ξέσπασμα του αθηναϊκού λαού, που πανηγύριζε εκείνο το πρωί της 12ης Οκτώβρη 1944, σαν σήμερα, την απελευθέρωση της Αθήνας. Με τα πανό και τα λάβαρα του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ στα χέρια, με τα όπλα του ΕΛΑΣ και τις σημαίες της ΕΣΣΔ, της Αγγλίας και των ΗΠΑ αγκαλιά. Τότε ήταν και οι τρεις οι μεγάλοι μας σύμμαχοι, οι ελευθερωτές... Τα μετά είναι μια άλλη ιστορία. Εκείνη η μέρα είναι το θέμα.

Η μέρα που οι μαχητές του ΕΛΑΣ κατέβασαν τη σβάστικα από την Ακρόπολη, υψώνοντας στον ιστό τη γαλανόλευκη και ο ηρωικός λαός της Αθήνας κατέβαινε παρέες παρέες στο κέντρο με σημαίες και με ταμπούρλα από τις γειτονιές της Αντίστασης. 


Μπορεί να ξαναξημερώσει αυτή η μέρα. Αρκεί να βρούμε το ΕΑΜ της εποχής μας και να διώξουμε τους νέους δυνάστες, ντόπιους και ξένους (για να θυμηθώ κάτι παλιές, αλλά καθόλου ξεπερασμένες εκφράσεις), που έχουν σκλαβώσει τη χώρα. Θέλει αρετή και τόλμη - και στερήσεις - η ελευθερία, σύμφωνοι. Αλλά μπορεί να ξημερώσει πάλι μια από ΄κεινες τις μέρες που ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο. Κι ας έχει κι άλλες συννεφιές μετά...

  

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Όπερ έδει δείξαι






Το αληταριό με τα καλάσνικοφ που έκανε ληστείες, βιάζοντας γυναίκες, τρομοκρατώντας μικρά παιδιά και βασανίζοντας γέροντες, αποφάσισε τη μοίρα του με τις πράξεις του. Δεν υπάρχει κανένα έλεος και καμιά δικαιολογία για τέτοια μούτρα.

Υπάρχει, όμως, για μας, που πρέπει τώρα να δείξουμε τη διαφορά μας, να θυμηθούμε – πνίγοντας την οργή μας – την ανωτερότητα του ανθρώπινου γένους, όταν έχει μπροστά του τον χθεσινό δολοφόνο του, ανίσχυρο πια και παραδομένο στο έλεός του.

Υποτίθεται ότι τα διλήμματα αυτά τα έχει λύσει από τον 18ο αιώνα ο Τσέζαρε Μπεκαρία στο «Περί εγκλημάτων και ποινών», όταν επιχείρησε να μας μάθει ότι σκοπός της ποινής δεν είναι η εκδίκηση, ότι το έγκλημα δεν μπορεί μεν να διορθωθεί, αλλά μπορεί να διορθωθεί ο άνθρωπος που το διαπράττει. Αλήθεια, τα διδάσκουν σήμερα αυτά στα παιδιά ή το νέο σχολείο, των… πολλαπλών επιλογών και ερωτήσεων, πέταξε και τον Μπεκαρία στην εφεδρεία, ως πλεονάζοντα; 

Το δικαιοδοτικό μας σύστημα, στη θεωρία αλλά σε ένα βαθμό και στην πράξη, (όταν δικαστές και δικηγόροι υπηρετούν αληθινά τον όρκο τους – ακόμη απίστευτο, αλλά έχω παρακολουθήσει τέτοιες δίκες), από αυτές τις αρχές διαπνέεται, έστω κι αν ξέρει ότι την επόμενη μέρα στη φυλακή οι αρχές θα παραβιαστούν και η συμμορία των νεαρών εγκληματιών θα πληρωθεί με το ίδιο νόμισμα· όπως, δηλαδή, προβλέπει ο άγραφος νόμος της φυλακής για τους βιαστές παντού στον κόσμο, σε όλες τις εποχές και τα κοινωνικά συστήματα. Δυστυχώς.

Αλλά δεν είναι μόνο η φυλακή. Σήμερα η διάψευση του Μπεκαρία ήρθε από την Αστυνομία και τον Εισαγγελέα. Ανάμεσα στις φωτογραφίες των δραστών που δημοσιοποίησε η πρώτη κατόπιν διαταγής του δεύτερου – πρακτική οριακή έτσι κι αλλιώς, που επιβάλλεται με τη δικαιολογία του ειδεχθούς του εγκλήματος (σημειωτέον ότι και αυτή η κερκόπορτα άνοιξε με τη δικαιολογία της εξάρθρωσης της τρομοκρατίας) – ήταν και η φωτογραφία, μαζί με τα στοιχεία, ενός ανήλικου μέλους της ομάδας.

Κάνω λάθος, ε, να ζητάω την προστασία του; Θα μου πείτε ότι με βάση τις πράξεις του θα έπρεπε να θεωρείται ενήλικος και ότι του αξίζ
ει η διαπόμπευση. Αλλά να ξέρετε, είναι 15 ετών και Αλβανός. Ίσως γι’ αυτό μας τον έδειξαν σε αντίθεση με το πρόσωπο και τα στοιχεία της κοπέλας που συνελήφθη με την ίδια συμμορία. Αυτά δεν δημοσιοποιήθηκαν. Είναι ένα χρόνο μεγαλύτερή του, επίσης ανήλικη, αλλά Ελληνίδα. Είμαι καχύποπτος πάλι; Υπερβολικός; Όπερ έδει δείξαι…

Γεράσιμος Τρύφωνας

La lettera del figlio di un operaio


Γράμμα του γιου ενός εργάτη



Είχα γεννηθεί λίγες ώρες πριν, τον είδα για πρώτη φορά, ήταν ψηλός, όμορφος, δυνατός και μοσχοβολούσε λάδια και μέταλλο.

Για χρόνια τον έβλεπα να σηκώνεται στις 4 το πρωί, να ανεβαίνει στο ποδήλατό του και να εξαφανίζεται μέσα στην ομίχλη του Τορίνο, με κατεύθυνση το Εργοστάσιο.

Τον είδα να αποκοιμιέται στον καναπέ, κατεστραμμένο από τις ώρες δουλειάς και από την παραγωγή χιλιάδων κομματιών, όλων ίδιων, όπως επέβαλε η δουλειά του.

Τον είδα χαρούμενο να περνά τον ελεύθερο του χρόνο με τα παιδιά και τη γυναίκα του.

Τον είδα να υποφέρει, όταν μου είπε ότι ο μισθός του δεν του επέτρεπε να με στείλει στο πανεπιστήμιο.

Τον είδα ταπεινωμένο, όταν του έδωσαν αύξηση 100 λιρών (5 λεπτά) για κάθε ώρα δουλειάς.

Τον είδα κατεστραμμένο, όταν στα 53 του χρόνια, ένας μάνατζερ του Εργοστασίου του είπε ότι ήταν πολύ μεγάλος για τις ανάγκες τους.

Είδα μάνατζερ και βιομήχανους να ζητάνε να ανέβει ακόμη περισσότερο η ηλικία συνταξιοδότησης, είδα οικονομολόγους να παροτρύνουν την παγκοσμιοποίηση του χρήματος, αλλά να ξεχνάνε την παγκοσμιοποίηση των δικαιωμάτων, είδα διευθυντές εφημερίδων να επιβεβαιώνουν ότι οι εργάτες δεν υπήρχαν πια, είδα πολιτικούς να ζητάνε από τους εργάτες να κάνουν θυσίες, για το καλό της χώρας, είδα συνδικαλιστές να λένε ότι το «μοντέρνο» μας ζητάει να γυρίσουμε πίσω.

Μου κόπηκε η ανάσα, όταν τη Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010, στην εφημερίδα «La Stampa» του Τορίνο διάβασα το άρθρο του καθηγητή Mario Deaglio. Μέσα στην έκθεση του καθηγητή, «τα δικαιώματα των εργαζόμενων» γίνονται «κομμάτια, όχι οικονομικά, των αποδοχών», η «υπεράσπιση της θέσης εργασίας» έπρεπε να αντικατασταθεί με μια γενική «εγγύηση της συνέχισης των ευκαιριών εργασίας», αλλά κυρίως ο εργαζόμενος, του οποίου ο μισθός έχει μειωθεί στο ελάχιστο, δε χρειαζόταν πλέον «ελεύθερο χρόνο ώστε να ξοδεύει αυτό το μισθό», αλλά έπρεπε μόνο να σκέφτεται πώς θα ικανοποιήσει τις σημαντικές απαιτήσεις της άλλης πλευράς (εργοδότη). (επανέλαβε αυτή τη θεωρία και στο Radio 24 από τις 17:30 μέχρι τις 18:00 την Τρίτη 27 Ιουλίου 2010).

Σκεπτόμενος ότι ένας άνθρωπος των γραμμάτων, που είναι ικανός να εκφράσει κάθε επιχειρηματολογία, φτάνει στο σημείο να υποστηρίζει ότι ο ελεύθερος χρόνος του εργάτη δεν έχει καμιά αξία γιατί δεν είναι συνδεδεμένος με το χρήμα, μου έκοψε την ανάσα…

Μπήκα στο αυτοκίνητο που κατασκεύασαν οι εργάτες της Mirafiori στο Τορίνο (fiat). Έτρεξα στο σπίτι των γονιών μου. Tον είδα για χιλιοστή φορά. Έγερνε, ο λαβύρινθος, που προκάλεσαν τα εκατομμύρια χτυπήματα της πρέσας, τον έκαναν να χάνει την ισορροπία του, ήταν αδύναμος από την καρδιοπάθεια. ‘Hταν ο πατέρας μου, εργάτης στον τομέα συμπίεσης (πρέσες) για 35 χρόνια, όπου θυσίασε τα πάντα, ανάμεσα στα οποία και τον ελεύθερό του χρόνο, αλλά αυτός ήταν δωρεάν.

Μοσχοβολούσε αξιοπρέπεια.

Luca Mazzucco


Πηγή: http://speradisole.wordpress.com/2010/08/01/la-lettera-del-figlio-di-un-operaio/

Μετάφραση: Νιόβη Ζαραμπούκα Χατζημάνου


Υστερόγραφο: Ταξιδεύει εδώ και μήνες στο διαδίκτυο, αλλά η επικαιρότητά του παραμένει, αυτές τις μέρες ειδικά στην Ελλάδα. Ένας φίλος μου, λέει, ότι έτσι πρέπει να είναι η ποίηση στις μέρες μας. Συμφωνώ. Θα πρόσθετα ότι και οι άνθρωποι έτσι πρέπει να είναι και τότε μπορεί μια μέρα να τα καταφέρναμε· να αλλάζαμε τον κόσμο, να τον κάναμε καλύτερο...  
για την αντιγραφή Γεράσιμος Τρύφωνας

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Το δίλημμα του μικροαστού





Μέτρα. Κι άλλα μέτρα. Μέτρα μέχρι σκασμού. Από δόση σε δόση. Και από παρακράτηση σε παρακράτηση. Μέτρα. Κι άλλα μέτρα. Μόνο μέτρα. Κόψε απ’ αυτόν, πάρε κι απ’ τον άλλο.

Κι από τον κάτω των 30 – ναι, αυτόν που έχει πτυχία, αλλά όχι δουλειά – γιατί κάτι κάνει, κάτι βγάζει, δεν μπορεί·  κι απ’ τον άνω των 65 – ναι, αυτόν που δούλευε μια ζωή και πλήρωνε μια ζωή, περιμένοντας να αποζημιωθεί στα γεράματά του για την προσφορά του στην κοινωνία, δεν μπορεί ένα μικρό κομπόδεμα το ‘χει κάνει.

Μέτρα. Κι άλλα μέτρα. Εσύ δεν έχεις πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων, 20μετρο κότερο και Χάμερ, αλλά μια περιουσία την έχεις, δεν την έχεις; Το παλατάκι σου δεν έλεγες τόσα χρόνια ότι είναι αυτά τα 80 τετραγωνικά, το σπίτι σου, που έφτυσες αίμα να το αγοράσεις, έβαλες δάνειο και έκανες οικονομίες; Το ‘φτιαξες. Πλήρωνε τώρα.

Και τόσο μεγάλο αυτοκίνητο τι το 'θελες; Θα μου πεις τρία παιδιά και την πεθερά πού να τους βάλεις. Στο πορτμπαγκάζ; Και επιπλέον σου λέγανε τότε, όσο πιο πολλά κυβικά, τόσο πιο ασφαλές θα είναι για την οικογένειά σου, που αγαπάς. Ψήθηκες. Τώρα οι φόροι, τα τέλη και οι βενζίνες κοντεύουν να ξεπεράσουν τα λεφτά που αξίζει; Εσύ φταις, που δεν το άλλαζες κάθε τριετία ή πενταετία για να το έχεις πάντα καινούριο. Δεν έβλεπες διαφημίσεις εσύ; Πλήρωνε τώρα και για το σαράβαλο.

Με τι· θα μου πεις. Με αυτά που δεν έχεις; Με το μισθό σου, που μειώθηκε και τη συλλογική σου σύμβαση, που θα γίνει αέρας – η προστασία τέλος· τι σημαίνει, δηλαδή, βασικός μισθός και όριο φτώχειας; Πού τα βρήκες αυτά; Τι σημαίνει αξιοπρέπεια;

Εσύ φταις για την κατάστασή σου. Ολόκληρος άντρας και δεν μπορείς να δουλέψεις λίγο περισσότερο, να βγάλεις κάτι παραπάνω, να τα φέρεις βόλτα. Ντροπή σου, αν θες να ζήσεις – φίλε μου – πρέπει να πληρώσεις. Ή μήπως όχι.

Νομίζω πως είναι καιρός να το σκεφτείς. Τι έχεις να χάσεις πια; Εκτός, αν θέλεις να παραδεχτείς ότι είχαν δίκιο: Εσύ φταις!

Γεράσιμος Τρύφωνας

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Καλύτερα να σωπάσεις



Μέσα από πόσες ήττες θέλεις να επιζήσεις;
                                           Μπέρτολτ Μπρεχτ


Οι ηλίθιοι καταλαβαίνουν αυτό που θέλουν
Οι αγράμματοι ό,τι μπορούν
Οι προβοκάτορες κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν
Αλλά να έχει εκδοθεί, ήδη, το πιστοποιητικό θανάτου σου
Κι εσύ να συζητάς ακόμη
Αν είναι καλύτερα να πεθάνεις από καρκίνο ή από λόξιγκα
Πάει πολύ
Καλύτερα να σωπάσεις, συνάδελφε
Νεκρός είσαι στο κάτω κάτω

4 Χ 2011                                               Γεράσιμος Τρύφωνας