Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Οι εφιάλτες, ο απόπατος, οι δημοσιογράφοι



Οι εφιάλτες

Του Βασίλη Μουλόπουλου
Ο 
ρατσισμός είναι ένας από τους εφιάλτες της ιστορίας του ανθρώπου. Και καμία δήλωση του τύπου «εγώ δεν είμαι ρατσιστής» ή «οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές» δεν μας προφυλάσσει από τις συνεχείς μετατοπίσεις του «εγώ» και του «εμείς» προς μια ιδεολογία της υποψίας και του φόβου. Ο δικός μας ρατσισμός, ο ελληνικός, έχει ήδη πιάσει ρίζες στην κοινωνία και η αναγνώρισή του δεν αφορά μόνο τις πιο ωμές και πιο πρωτόγονες εκδηλώσεις του, που προκαλούν αποτροπιασμό. Πέρα από αυτές και πιο επικίνδυνες από αυτές, υπάρχουν υποσυνείδητες ή καλυμμένες μορφές έχθρας, περιφρόνησης, ανωτερότητας, αποκλεισμού. Υπάρχει ένα καθημερινό δηλητήριο, που διατρέχει διαταξικά τις αρτηρίες της κοινωνίας.

Ένα μείγμα επιθετικότητας και φόβου που την ημέρα διαμορφώνει μια κοινή άποψη στον λαό και τη νύχτα δημιουργεί φαντάσματα που τρομάζουν τους ανθρώπους μεταβάλλοντας το πολιτισμικό πρότυπο της χώρας του Ξενίου Διός. Κοινή γνώμη και φαντάσματα οδηγούν σε μια απλουστευτική άποψη για το σύνθετο φαινόμενο της μετανάστευσης εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και των αναπόφευκτων αλλαγών που αυτή προκαλεί. H διαφορετικότητα διαβάζεται ως εγκληματικότητα και αντίθετα. Εύκολο, άσχημο, αλλά κυρίως επικίνδυνο όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους.

Εδώ και περίπου 20 χρόνια ζούμε μια καθημερινή πολιτισμική αλλαγή την οποία είναι δύσκολο να κατανοήσουμε και να αποδεχθούμε. Και είναι ακόμη πιο δύσκολο να μαντέψουμε τις εξελίξεις. Το μόνο ορατό είναι ότι ένας νέος λαός μάς αντικαθιστά στους ρόλους που είχαμε στη φτωχή μεταπολεμική Ελλάδα. Μπαίνει στα σπίτια μας για να αναλάβει τη φροντίδα ό,τι πιο κοντινού και ιδιωτικού έχουμε: γονείς, παιδιά, ασθένειες του σώματος και της ψυχής στην οικογένεια. Εγκαθίστατα, στις πόλεις και στην επαρχία, στις εξαθλιωμένες περιοχές, ζει στο όριο της νομιμότητας.

Aλλά πολύ φοβάμαι ότι τα φαντάσματα δεν θα φύγουν. Η μετανάστευση γίνεται ανεκτή ως το σημείο που να προσεγγίζει το μοντέλο δουλείας. Μόνο τότε ο «άλλος» προκαλεί λιγότερο φόβο: χρειάζεται απλώς ο αστυνομικός έλεγχός του. Τότε ανεχόμαστε και καμιά φορά υποστηρίζουμε τη μετανάστευση-εργατική δύναμη. Ο δικός μας ρατσισμός, ο ελληνικός, έχει ήδη πιάσει ρίζες στην κοινωνία και η αναγνώρισή του δεν αφορά μόνο τις πιο ωμές και πιο πρωτόγονες εκδηλώσεις του που προκαλούν αποτροπιασμό. Ο εφιάλτης δεν είναι μόνο η Χρυσή Αυγή.

Το μνημονιακό μπλοκ, πατώντας πάνω σε αυτόν τον υφέρποντα ρατσισμό, γίνεται ουρά της Χρυσής Αυγής, για να αλλάξει την ατζέντα των εκλογών. Όπως γράφει ο Γιάννης Αλμπάνης: «Προσπαθεί, στρέφοντας το ενδιαφέρον από το αδιέξοδο της ακολουθούμενης πολιτικής προς την υστερία για το μεταναστευτικό. Δεν είναι οι μνημονιακές πολιτικές κυβέρνησης, τρόικας κι εργοδοσίας που έχουν ρίξει την κοινωνία στη μιζέρια, αλλά οι ξένοι εργάτες που είτε έρχονται στην Ελλάδα για το μεροκάματο είτε περνάνε από τη χώρα με κατεύθυνση την Ευρώπη. Οι θύτες του "ελληνικού εγκλήματος" προσπαθούν να μετατρέψουν τους μετανάστες στους αποδιοπομπαίους τράγους της κοινωνικής κρίσης, στους αποδέκτες της γενικευμένης οργής για την εξαθλίωση - όπως οι Εβραίοι του Ράιχ».




Ο ναζιστικός απόπατος

Του Νίκου Μπογιόπουλου
Η «Χρυσή Αυγή», αυτός ο ναζιστικός απόπατος, όχι μόνο δεν συνιστά «αντισυστημική» πολιτική οργάνωση, αλλά ενσαρκώνει το ίδιο το σύστημα και μάλιστα στο τετράγωνο. Οχι μόνο δεν αποτελεί «πατριωτικό» κόμμα (τα πρωτοσέλιδα της εφημερίδας τους μιλούν από μόνα τους), αλλά αποτελεί τον ορισμό της προδοσίας του λαού. Είναι η βρωμιά, η δυσωδία και η σαπίλα του υπάρχοντος συστήματος, στο τετράγωνο.

Αντίστοιχα, γέννημα αυτού του συστήματος και αυτής της δημοκρατίας, της αστικής δημοκρατίας του κεφαλαίου και των μονοπωλίων, ήταν και οι πυγμαλίωνες της συμμορίας των «κασιδιάρηδων» που έσυραν την ανθρωπότητα στον όλεθρο: Οι Χίτλερ, οι Γκέμπελς, τα «Ες - Ες» και οι Γκέρινγκ.

Η «Χρυσή Αυγή» είναι το παράγωγο, είναι το απόβλητο και - ως εκ τούτου - είναι το δημιούργημα της σαπίλας. Είναι το ταξικό δηλητηριώδες σαπρόφυτο που - με λίπασμα τόσο το φόβο όσο και το λούμπεν κατακάθι του κοινωνικού δαρβινισμού - ευδοκιμεί στο θερμοκήπιο των δημίων του λαϊκού εξανδραποδισμού.

Είναι το φρανκενσταϊνικό κατασκεύασμα της καπιταλιστικής αγριότητας. Βρίσκεται στην καρδιά της δυσωδίας του συστήματος της βαρβαρότητας, της πολιτικής χυδαιότητας, της ανελευθερίας και της κοινωνικής αγριότητας. Γέννημα αυτής της ίδιας μήτρας ήταν και η επταετής σύμφυση μεταξύ της φασιστικής θηριωδίας και της άφατης γελοιότητας που εκπροσώπησαν τα ινδάλματα των «κασιδιάρηδων»: Οι Παπαδόπουλοι, οι Παττακοί και οι Μακαρέζοι.

Η «Χρυσή Αυγή», υποδυόμενη τον «τιμωρό των κακώς κειμένων», διεκδικεί το ρόλο του μαστιγίου και του «χωροφύλακα» στην υπηρεσία των αφεντικών ενάντια στους μισθωτούς σκλάβους. Αυτή ήταν και θα είναι πάντα η ιστορία και η πρακτική του φασισμού.

Σε συνθήκες κρίσης είναι, που, μέσω τέτοιων ναζιστικών μορφωμάτων, όπως η «Χρυσή Αυγή», όπως η Γκεστάπο του Χίτλερ, όπως τα λεπενικά και φασιστικά κτήνη σε Γαλλία και Ιταλία, όπως οι ταγματασφαλίτες των «Τσολάκογλου» και των «Ράλληδων», το καθεστώς της κεφαλαιοκρατικής εκμετάλλευσης και της καταπίεσης πετάει από πάνω του όχι μόνο τη μάσκα και το φερετζέ, αλλά ακόμα και κάθε τάχα μου δημοκρατικό φύλλο συκής.

Ετσι, απαλλαγμένη πια από περιττά μακιγιάζ, η εξουσία των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, εμφανίζεται ενώπιον των ανθρώπων του μόχθου με το φαιό σουλούπι, άλλοτε του Χίτη και άλλοτε του γερμανοτσολιά και του ταγματαλήτη. Άλλοτε του πολιτικού υποκόσμου και άλλοτε του πιο τραμπούκικου λαϊκισμού. Άλλοτε του καρατέκα «άντρακλα» που χτυπάει γυναίκες και άλλοτε του νυχτόβιου μαχαιροβγάλτη που εξαπολύει πογκρόμ κατά του μετανάστη, του πολιτικού αντιπάλου, του «διαφορετικού».

Η «Χρυσή Αυγή» είναι η άλλη όψη του ίδιου πολιτικού νομίσματος της πλουτοκρατίας. Είναι ακριβώς εκεί, στον κόρφο της πλουτοκρατίας, που επωάζεται το αυγό του φιδιού. Εκεί βρίσκεται η φωλιά του.

Γι' αυτό και μόνο ένα ρωμαλέο, ταξικό, εργατικό, λαϊκό, αντικαπιταλιστικό κίνημα είναι αυτό που έχει τη δύναμη όχι απλά να λιώσει το φασιστικό φίδι, αλλά ταυτόχρονα να αχρηστέψει και την καπιταλιστική μήτρα που το συντηρεί και το αναπαράγει.



Τα εξώφυλλα του περιοδικού της ΧΑ είναι εύγλωττα για τους προπάτορες και το "πρόγραμμά" της
επάνω: τεύχος 13, Μάης 1987 , κάτω: τεύχη 10 - 64, Γενάρης 1987


Ο Μπρεχτ, η Χρυσή Αυγή και η αλήθεια την εποχή της κρίσης

Του Δημήτρη Νικολακόπουλου
Οι ορδές των δημοσιογράφων και κυρίως των τηλεοπτικών συνεργείων που στήθηκαν το πρωί της περασμένης Δευτέρας έξω από το Δικαστήρια της Σχολής Ευελπίδων, αναμένοντας την άφιξη του «μεγάλου παληκαριού» του Ηλία Κασιδιάρη, ο οποίος είχε αποσυρθεί από τα φώτα της δημοσιότητας, κρυπτόμενος για ν΄ αποφύγει την αυτόφωρη διαδικασία μετά τον «ζωντανό» τηλεοπτικό ξυλοδαρμό της κυρίας Λιάνας Κανέλλη και της κυρίας Ρένας Δούρου, ξανάφερε στο προσκήνιο το πραγματικό έλλειμμα ενημέρωσης στην Ελλάδα.


Οι μεγαλόσχημες διακηρύξεις για επιβολή «εμπάργκο» στην «Χρυσή Αυγή» από τα Μέσα Ενημέρωσης, η πομπώδης αρθρογραφία ότι η φασιστική συμπεριφορά των μελών της οργάνωσης «αποτελούν πλήγμα για την ενημέρωση και βόμβα στα θεμέλια της δημοκρατίας» και τα αγωνιώδη ερωτήματα για την χρησιμότητα και την παιδευτική αξία της δημοσιογραφίας, που διατυπώθηκαν αμέσως μετά το βάρβαρο τραμπουκισμό του εκπροσώπου Τύπου της «Χρυσής Αυγής» στον ΑΝΤ1, εξανεμίσθηκαν πολύ γρήγορα.

Τη θέση τους επανεκατέλαβε στις τηλεοπτικές οθόνες ο ηγέτης της οργάνωσης Νίκος Μιχαλολιάκος (μην πει κανείς ότι αυτό έγινε λόγω των υποχρεώσεων που απορρέουν από την εκλογική νομοθεσία για την προβολή των πολιτικών κομμάτων), στις οποίες ενεφανίσθη μάλιστα να καθυβρίζει ακόμη και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια, ο οποίος τόλμησε να καταδικάσει τον ξυλοδαρμό των δύο εκπροσώπων των πολιτικών κομμάτων.

Η συμπεριφορά των Μέσων Ενημέρωσης απέναντι στη «Χρυσή Αυγή» μοιάζει με χαλασμένο εκκρεμές: Δεν έχει σαφή προσανατολισμό, δεν υπηρετεί τις πραγματικές αξίες της ενημέρωσης και δεν βοηθά στην παγίωση των στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων των πολιτών. Κινείται, μάλλον, με βάση τις πολιτικές σκοπιμότητες της στιγμής και εξυπηρετεί την ανάγκη για αύξηση της θεαματικότητας των τηλεοπτικών καναλιών.

Ας είμαστε, τουλάχιστον, ειλικρινείς μεταξύ μας. Όλοι γνωρίζουμε ότι ο θόρυβος που δημιουργείται γύρω από τη δράση της «Χρυσής Αυγής» βοηθά την ίδια τη «Χρυσή Αυγή» που επιδιώκει τη δημιουργία τεχνητής έντασης και επιστρατεύει γι΄ αυτό το σκοπό τα Μέσα Ενημέρωσης, έτσι ώστε να μεγιστοποιήσει το αίσθημα του φόβου και της ανασφάλειας. Η αντίληψη ότι αρκεί δήθεν να δείξουμε το πραγματικό πρόσωπο των μελών της «Χρυσής Αυγής»για να απομονωθεί από τους πολίτες και να της αφαιρεθεί οποιοδήποτε λαϊκό έρεισμα, είναι επικίνδυνη. Αφελής είναι, από την άλλη πλευρά, και η άποψη που διατυπώνεται ότι δεν μπορεί κανείς να εξορίσει ή και εξοστρακίσει από τα Μέσα Ενημέρωσης ένα κόμμα που έλαβε στις πρόσφατες εκλογές 450.000 ψήφους.

Ουδείς διατείνεται ότι αν δεν μας αρέσει η πραγματικότητα τότε θα πρέπει να αγνοήσουμε την πραγματικότητα. Είναι γεγονός ότι η αύξηση της επιρροής της «Χρυσής Αυγής» είναι απότοκος της οικονομικής κρίσης της χώρας που επηρεάζει, εκτός των άλλων, και το πολιτικό εποικοδόμημα, το σύστημα αξιών και τη ηθική συμπεριφορά. Τα ρεπορτάζ, ωστόσο, γύρω από το «τάγματα εφόδου» που έχει δημιουργήσει η «Χρυσή Αυγή» με σκοπό την «εθνοκάθαρση» (σε πρώτη φάση) από τους οικονομικούς μετανάστες, η δημοσίευση φωτογραφιών υποψηφίων του Κόμματος που στέκονται υπερήφανοι μπροστά στα χιτλερικά κρεματόρια, η προβολή των ιδεών των στελεχών της περί φυλετικών διακρίσεων, ακόμη και η αποποίηση της άσκησης βίας ως μέσου επιβολής και των, εν γένει, ναζιστικών πρακτικών που έχει υιοθετήσει, παραμένει αδιευκρίνιστο αν επιφέρουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα ή ρίχνουν νερό στο μύλο του κόμματος που είναι η δημιουργία κλίματος ανασφάλειας και η καλλιέργεια του φόβου.

Γεγονός είναι, από την άλλη πλευρά, ότι οι δημοσιογράφοι παραμένουν ουσιαστικά ακάλυπτοι γύρω από την αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου. Η ΕΣΗΕΑ, που δεν θα έπρεπε να εξαντλεί τη δραστηριότητά της στην προάσπιση μόνον των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των δημοσιογράφων, αλλά να αναδειχθεί και σε θεματοφύλακα της ενημέρωσης και τήρησης του κώδικα της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, επέλεξε την τακτική του στρουθοκάμηλου. «Το αυγό του φιδιού έχει ήδη εκκολαφθεί, δεν μπορούμε να κρατάμε κλειστά τα μάτια μας», σημειώνει στη σχετική ανακοίνωσή της. Αποφεύγει ωστόσο να μιλήσει για την… ταμπακιέρα. «Επειδή η ενημέρωση είναι θεμελιώδες συστατικό της Δημοκρατίας, το Διοικητικό Συμβούλιο με συναίσθηση της ευθύνης που αναλογεί και στους δημοσιογράφους, θα καταλήξει στον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσει το φαινόμενο με γνώμονα την υπεράσπιση του δικαιώματος της πληροφόρησης του ελληνικού λαού», καταλήγει η ανακοίνωση.

Έως ότου όμως αποφανθεί η ΕΣΗΕΑ και κυρίως επειδή δεν υπάρχουν συνταγές για την αντιμετώπιση του φαινομένου της «Χρυσής Αυγής», εμείς οι δημοσιογράφοι, ας υπενθυμίσουμε τουλάχιστον στον εαυτό μας, τις πέντε δυσκολίες, τις οποίες, όπως έγραφε ο Μπέρτολτ Μπρέχτ, θα πρέπει να ξεπεράσουμε για να γράψουμε την αλήθεια.

«Όποιος σήµερα θέλει να πολεµήσει την ψευτιά και την αµάθεια και να γράφει την αλήθεια έχει ξεπεράσει το λιγότερο πέντε δυσκολίες», έγραφε ο Μπρέχτ. «Πρέπει να έχει το θάρρος να γράφει την αλήθεια παρόλο που παντού την καταπνίγουν· την εξυπνάδα να την αναγνωρίσει παρόλο που τη σκεπάζουν παντού· την τέχνη να την κάνει ευκολομεταχείριστη σαν όπλο· την κρίση να διαλέξει εκείνους που στα χέρια τους η αλήθεια θα αποχτήσει δύναµη· την πονηριά να τη διαδώσει ανάµεσά τους. Αυτές οι δυσκολίες είναι µεγάλες για κείνους που γράφουν κάτω απ΄το φασισµό, υπάρχουν όµως και γι' αυτούς που τους κυνήγησαν ή που έφυγαν ακόµα και για όσους γράφουν στις χώρες της αστικής ελευθερίας».

Ποιος ξέρει; Ίσως μ΄αυτόν τον τρόπο διασώσουμε τη χαμένη τιμή του δημοσιογραφικού κόσμου.




Το άρθρο του Βασίλη Μουλόπουλου, είχε δημοσιευθεί στην  Αυγή  στις 29 - 4 - 2012, λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου. 

Σήμερα - μετά από όσα μεσολάβησαν, τα τάγματα εφόδου που βγήκαν στους δρόμους εν σώματι από την επομένη της εισόδου της Χρυσής Αυγής στη Βουλή και ακόμα χειρότερα τις συμμορίες των αγανακτισμένων "πατριωτών"  που τους μιμούνται στις γειτονιές, τους γαλαζοπράσινους σωτήρες που προσαρμόστηκαν στο ρυθμό των τυμπάνων της μισαλλοδοξίας (συνεργώντας ή σιωπώντας, το ίδιο κάνει) για να διασώσουν ό,τι προλάβουν από το σαρκίο των ξοφλημένων κομμάτων τους - δεν παραμένει μόνο επίκαιρο· ακούγεται σαν το έσχατο καμπανάκι μπροστά στη νέα κάλπη. Αυτή την Κυριακή ο ελληνικός λαός πρέπει να στείλει τη Χρυσή Αυγή και το μήνυμά της από ΄κει που ήρθε μαζί με αυτούς που την έφεραν στη ζωή μας. 

Και για να μην πει κανένας πάλι (στα εμβρόντητα και υποκριτικά ΜΜΕ αναφέρομαι) ότι δεν ήξερε ποιοι είναι και ποιοι μας τους κάθισαν στο σβέρκο, τους το θυμίζει σήμερα, 13 - 6 - 2012, ο Νίκος Μπογιόπουλος στον  Ημεροδρόμο του στο Ριζοσπάστη. 

Οδηγίες προς ναυτιλομένους της γραφίδας το κείμενο του Δημήτρη Νικολακόπουλου - δημοσιεύθηκε στις 13-6-2012 στο Βήμα - για την ευθύνη (και το ρόλο) των δημοσιογράφων και για το πραγματικό έλλειμμα ενημέρωσης, που δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τις κουτοπονηριές περί αντικειμενικότητας.