Το δίλημμα του μικροαστού

Μέτρα. Κι άλλα μέτρα. Μέτρα μέχρι σκασμού. Από δόση σε δόση. Και από παρακράτηση σε παρακράτηση. Μέτρα. Κι άλλα μέτρα. Μόνο μέτρα. Κόψε απ’ αυτόν, πάρε κι απ’ τον άλλο.

Κι από τον κάτω των 30 – ναι, αυτόν που έχει πτυχία, αλλά όχι δουλειά – γιατί κάτι κάνει, κάτι βγάζει, δεν μπορεί·  κι απ’ τον άνω των 65 – ναι, αυτόν που δούλευε μια ζωή και πλήρωνε μια ζωή, περιμένοντας να αποζημιωθεί στα γεράματά του για την προσφορά του στην κοινωνία, δεν μπορεί ένα μικρό κομπόδεμα το ‘χει κάνει.

Μέτρα. Κι άλλα μέτρα. Εσύ δεν έχεις πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων, 20μετρο κότερο και Χάμερ, αλλά μια περιουσία την έχεις, δεν την έχεις; Το παλατάκι σου δεν έλεγες τόσα χρόνια ότι είναι αυτά τα 80 τετραγωνικά, το σπίτι σου, που έφτυσες αίμα να το αγοράσεις, έβαλες δάνειο και έκανες οικονομίες; Το ‘φτιαξες. Πλήρωνε τώρα.

Και τόσο μεγάλο αυτοκίνητο τι το 'θελες; Θα μου πεις τρία παιδιά και την πεθερά πού να τους βάλεις. Στο πορτμπαγκάζ; Και επιπλέον σου λέγανε τότε, όσο πιο πολλά κυβικά, τόσο πιο ασφαλές θα είναι για την οικογένειά σου, που αγαπάς. Ψήθηκες. Τώρα οι φόροι, τα τέλη και οι βενζίνες κοντεύουν να ξεπεράσουν τα λεφτά που αξίζει; Εσύ φταις, που δεν το άλλαζες κάθε τριετία ή πενταετία για να το έχεις πάντα καινούριο. Δεν έβλεπες διαφημίσεις εσύ; Πλήρωνε τώρα και για το σαράβαλο.

Με τι· θα μου πεις. Με αυτά που δεν έχεις; Με το μισθό σου, που μειώθηκε και τη συλλογική σου σύμβαση, που θα γίνει αέρας – η προστασία τέλος· τι σημαίνει, δηλαδή, βασικός μισθός και όριο φτώχειας; Πού τα βρήκες αυτά; Τι σημαίνει αξιοπρέπεια;

Εσύ φταις για την κατάστασή σου. Ολόκληρος άντρας και δεν μπορείς να δουλέψεις λίγο περισσότερο, να βγάλεις κάτι παραπάνω, να τα φέρεις βόλτα. Ντροπή σου, αν θες να ζήσεις – φίλε μου – πρέπει να πληρώσεις. Ή μήπως όχι.

Νομίζω πως είναι καιρός να το σκεφτείς. Τι έχεις να χάσεις πια; Εκτός, αν θέλεις να παραδεχτείς ότι είχαν δίκιο: Εσύ φταις!

Γεράσιμος Τρύφωνας