Μία πολύ παλιά, βρώμικη, ιστορία

Η κυβέρνηση...

...ύστερα, αύξησε το δασμό του σταριού κατά 4 εκατομμύρια κι ακόμα αύξησε κι άλλους φόρους και δασμούς, έβαλε χέρι στις συντάξεις, περιόρισε τα σχολεία και με δύο λόγια έγδυσε, με όλη τη σημασία της λέξης, τον κόσμο...

...θα δεχόταν πρόθυμα να 'ρθουν «αμερόληπτοι» διαιτητές και να ελέγξουν ίσαμε ποιο βαθμό μπορούμε να πληρώσουμε τα τοκομερίδια, «αφού προαφαιρεθούν τα απαιτούμενα δια το primum vivere του ελληνικού λαού». Ολοι ήταν πρόθυμοι να καταδικάσουν το λαό να ζει μ' ένα ξεροκόμματο, για να πληρωθούν οι ομολογιούχοι. Αυτοί όμως ήταν ανένδοτοι και τα ζητούσαν όλα ή τίποτε...

...οικονομολόγοι, πολιτικάντηδες, τραπεζίτες, όλοι έγραφαν και υπόδειχναν κάποιον τρόπο να πληρωμής και κανένας δεν υποστήριξε να μην πληρώσουμε τίποτα...

...και όλοι σχεδόν οι αστοί οικονομολόγοι προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι μια ανοιχτή χρεοκοπία θα κατέστρεφε την πίστη και τα οικονομικά της Ελλάδας...

...οι δύο υπουργοί αποχαιρέτησαν την επιτροπή με την υπόσχεση ότι θα εξασφαλίσουν τους τόκους των ομολογιούχων και μάλιστα ανάφεραν στην επιτροπή τι είδους και πόσους φόρους θα βάλουν στο λαό, για να το πετύχουν...

...για να συγκεντρώσει το ποσοστό που συμφώνησε, έβαλε σε ενέργεια δεκάδες καινούρια φορολογικά νομοσχέδια...

...με τις ευλογίες και τα χειροκροτήματα των ομολογιούχων, άρχισε να κηρύχνει την πολιτική της «συμφιλίωσης»...

Λάθος καταλάβατε. Όλα αυτά δεν ειπώθηκαν χθες από κυβερνητικά χείλη κι ας τα ακούτε κάθε μέρα με τα ίδια ή λίγο διαφορετικά λόγια. Όχι.
Άλλωστε κανείς δεν μιλάει πια για «συμφιλίωση». Τώρα είναι η ώρα, λένε, για εθνική ομοψυχία, κοινή γραμμή κλπ.
Η κυβέρνηση, φυσικά, δεν είναι του Γ. Α. Παπανδρέου, αλλά διαφόρων μικρών και "μεγάλων" για τα σχολικά βιβλία Ιστορίας προκατόχων του. Θα μπορούσε, όμως, να είναι και η σημερινή.
Και η επιτροπή δεν είναι η Τρόικα· τότε λεγόταν Κοινωνία των Εθνών τη μια, Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος την άλλη.
Η ιστορία είναι παλιά, πάει 80 και 100 και 120 χρόνια πίσω. Είναι η ίδια πάνω κάτω σε όλες τις χρεοκοπίες αυτής της χώρας. Ίδιες είναι και οι επιπτώσεις.
Και όπως φαίνεται από τις φράσεις, που περιέχονται στο γραμμένο στα τέλη της δεκαετίας του '30, αρχές δεκαετίας '40, βιβλίο του Νίκου Μπελογιάννη για «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα», οι δικαιολογίες και οι προφάσεις ήταν πάντα ίδιες.
Α ναι, κάθε φορά και τότε, όλοι μιλούσαν για... πατριωτικό καθήκον, εθνική περισυλλογή και πάντα πονούσαν ειλικρινά για τα δεινά που θα τραβούσε ο λαός. Έλεγαν ότι δεν υπήρχε, και τότε, άλλος δρόμος.

Αλλά άλλος δρόμος υπάρχει. Απλώς δεν είναι ο δικός τους.

Από το ίδιο βιβλίο και ένα ιστορικό ανέκδοτο:

"Οι Γερμανοί τοκογλύφοι ύστερ' από τους γάμους του διαδόχου Κωνσταντίνου με την πατριώτισσά τους Σοφία, αδελφή του Κάιζερ, μας είχαν αρκετά «συμπαθήσει» και τρέξανε τότε ν' αγοράσουν ελληνικά χρεόγραφα, για να μας υποστηρίξουν. 

Τώρα, λοιπόν, όλοι τους στρέφονται οργισμένοι κατά του Τρικούπη και αρχίζουν να του ψέλνουν τον αναβαλλόμενο, χωρίς να αφήσουν έξω και τη χώρα μας, που τη λούζουν με του κόσμου τις βρισιές. Αποκαλούν την Ελλάδα αχάριστη και χώρα ληστών, που χρεοκόπησε δόλια, για... να φάει τα λεφτά των φουκαράδων των ομολογιούχων που κινδυνεύουν τώρα να πεθάνουν στην ψάθα."

Σας θυμίζει κάτι;


Γεράσιμος Τρύφωνας