Πατάτες και πατατοφάγοι

                                                                      Οι πατατοφάγοι
                                                                        Vincent Van Gogh

                                                                                         
Μία σκέψη 
με αφορμή το «Κίνημα της Πατάτας» και τα πολιτικο-ραδιο-τηλεοπτικά παραφερνάλια


Ο "θάνατος" - αν για αυτό μιλάμε - των μεσαζόντων είναι θετική εξέλιξη. Και οι πρωτοβουλίες που εκδηλώνονται ανά τη χώρα για την προμήθεια ειδών πρώτης ανάγκης απευθείας από τον παραγωγό είναι στη σωστή κατεύθυνση και πρέπει να οργανωθούν ακόμα περισσότερο, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι η ευθύνη θα περάσει κατ' ανάγκην από τα χέρια λίγων ευαισθητοποιημένων πολιτών σε πιο μαζικό επίπεδο, σε σωματεία και ενώσεις. Μην τις φοβάστε αυτές τις λέξεις, παιδιά· δεν υπάρχει άλλος δρόμος...

Αλλά αυτό είναι απλώς μία αρχή, ένα βήμα. Χρειάζονται κι άλλα αφού - αν είμαστε ειλικρινείς πρέπει να το παραδεχτούμε - και για την ακριβή πατάτα στο βάθος ο φταίχτης δεν είναι άλλος από το σύστημα που λέγεται καπιταλισμός.

Γι' αυτό και μόνο καχυποψία πρέπει στους ύμνους των πονηρών πολιτευτάδων (και από κοντά των εκστασιασμένων μέσων) για την πρωτοβουλία που θα ρυθμίσει την αγορά από τα κάτω και θα λύσει όλα τα προβλήματα.

Προσπαθούν απλώς να κρύψουν το κύριο πρόβλημα (που είναι δικό τους δημιούργημα, όπως και οι μεσάζοντες και τα καπέλα στα τρόφιμα): Οταν χάνεις το 30% του μισθού σου ή και όλο το μισθό σου και μένεις μ' ένα επίδομα ανεργίας, θέλει πάρα πολλές πατάτες για να ισοφαρίσεις τη χασούρα. Άρα δεν μιλάμε γι' αυτό. Και, πάντως, για όποιον καταλαβαίνει, δεν φτάνει μόνον αυτό.

Συμπέρασμα: Μαζί στο κίνημα της πατάτας, και του λαδιού, και των αλεύρων... Αλλά δεν αρκεί. Από μόνο του είναι σκέτος αταβισμός. Και οι κοινωνίες δεν πάνε μπροστά με αταβιστικές φαντασιώσεις. Εκτός αν είναι πρόοδος η επιστροφή στην εποχή των πατατοφάγων. Αρκεί ο πίνακας του Van Gogh για να το ξανασκεφτούμε. Και να πράξουμε, όταν έρθει η ώρα, αναλόγως...

Γεράσιμος Τρύφωνας