Ο Akram στο στρατόπεδο συγκέντρωσης

...είκοσι χρόνια μετά τον πνιγμό του στο Αιγαίο

                                                          Πρόσφυγες ή Η κοιλάδα του κλαυθμώνος
                                                            Φώτης Κόντογλου

                                                                                                                                                                     

Σβήνουν οι σκέψεις 

όταν τη μοίρα η ανάγκη σφραγίζει

Κλείνεις τα μάτια

τώρα που η θάλασσα το σύνορο ορίζει

Μα εσύ θ' αντέξεις

το δελτίο των ειδήσεων αρχίζει...

Ομαδικής αυτοκτονίας απόπειρα

των προσφύγων χαθήκαν τα όνειρα

στου Αιγέα το πέλαγος, δείτε, πνίγεται ο Δαίδαλος

Γύρω στις έξι

εκτάκτως η Άγκυρα καλεί την Αθήνα

Θέλω εικόνα 

της βάρκας που μοιάζει με μνήμα

Ποιός θα προσέξει

τους μετανάστες αν δε δει και το κύμα

Τι τους κοιτάτε με μάτια πελώρια 

είναι χαμένοι, περάσαν τα όρια

στου Αιγέα το πέλαγος σε λίγο πνίγεται ο Δαίδαλος 

Αρχίζουν ύστερα 

των υπουργείων διακρατικές συνεννοήσεις

Περνούν οι ώρες 

και δεν υπάρχουν καινούριες ειδήσεις

Έρχονται μπόρες

πέσε στη θάλασσα, θα κανονίσω να ζήσεις

Δεν έχει δρόμο κανένα στα βόρεια 

για σένα ο κόσμος, Ακράμ, περιθώρια   

στου Αιγέα το πέλαγος μόλις πνίγηκε ο Δαίδαλος

Το κείμενο γράφτηκε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90 για έναν Ακράμ, που ταξίδεψε με τα πόδια από το Ιράκ, με την ελπίδα να βρει μια γωνιά, μια δουλειά και μια ζωή στην Ελλάδα.

Πνίγηκε στο Αιγαίο, όταν η βάρκα που τον μετέφερε από την απέναντι ακτή μαζί με μια ντουζίνα συμπατριώτες του, έπεσε σε κακοκαιρία και πάλευε ώρες με τα κύματα, κάπου εκεί στο όριο των διεθνών υδάτων, με τις ελληνικές αρχές να παρακολουθούν, αλλά επί ώρες να μην τους διασώζουν για να μην τους φορτωθούν.

Τότε ένας υπουργός, που σήμερα μάλλον δεν τον θυμάται πια κανένας, το είχε πει ευθαρσώς: Να τους ρίξουμε στη θάλασσα. Τι περιμένουμε, να βγουν σε κάνα νησί; Σήμερα ένας άλλος υπουργός ονειρεύεται να τους κλείσει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης - αύριο, γιατί όχι, και σε στρατόπεδα εργασίας, όπως τον συμβουλεύει η Χρυσή Αυγή.

Και να δολοφονήσει για δεύτερη φορά τον Ακράμ είκοσι χρόνια μετά το θάνατό του... Ή μάλλον για τρίτη - είκοσι χρόνια ζωντανός νεκρός στην Ομόνοια έζησε πολλές ζωές, πολλούς θανάτους.

Σκοτώστε τον, λοιπόν, τι περιμένετε!

Μ. Σχεριώτης