Η κραυγή
Εντβαρτ Μουνκ
Μην εξευτελίζεσαι άλλο, παπαγάλε μου. Κι εσύ, πονηρέ πολιτευτή μου, μην κουράζεσαι· κανείς δεν σε πιστεύει. Πέντε μέρες τώρα αφήνεις υπονοούμενα. Ήταν άρρωστος, ήξερε πως θα πεθάνει. Και, καλά, τι σύνταξη έπαιρνε, έμαθες; Κάνεις ό,τι μπορείς να εξηγήσεις, δήθεν, τα κίνητρα. Να μειώσεις τη βαρύτατα της πράξης, να αμφισβητήσεις το μήνυμα - διακριτικά δε λέω, την τυμβωρυχία την συναισθάνεσαι. Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε εδώ τις βασικές αρχές της ψυχολογίας για να σπάσουμε τις σαπουνόφουσκες. Η αυτοκτονία του 77χρονου ήταν πολιτική πράξη. Τελεία.
Όσο για σένα δημοσιολόγε μου, περισπούδαστε διαμορφωτή της κοινής γνώμης, είσαι χειρότερος· πραγματικά επικίνδυνος. Μας μιλάς για τη βία όχι μόνο της πράξης αλλά και των νουθεσιών του γέρου φαρμακοποιού και σ΄ αυτά βλέπεις τη ρίζα του κακού, τη γενεσιουργό αιτία, προβλέποντας τις καταστροφές και τα σκοτάδια που θα φέρουν - απλώς γιατί έτσι γουστάρουν, γιατί είναι λαός, όχλος βδελυρός και ατίθασος. Κουβέντα για τη βία της εξουσίας, τη βία της φτώχειας και της ανεργίας, τη βία της αλαζονείας, αυτήν που απαιτεί από κάθε αξιοπρεπή άνθρωπο να σκύβει το κεφάλι, να υποκύπτει και να πεθαίνει ήσυχα και κυρίως αθόρυβα.
Δεν έχω να εξηγήσω τίποτα σε εσάς. Σε όσους όμως, μπορεί να προβληματίστηκαν από τις μπανανόφλουδες που τους πετάξατε, μια κι εγώ δεν γνώριζα τον αυτόχειρα, η απάντηση στο κείμενο που ακολουθεί.
***
Ο κύριος Δημήτρης Χ.
Στο σχολείο μας έμαθαν ότι, για τους εκλιπόντες, δε λες ποτέ «Ο κύριος» ή «Η κυρία», αλλά αρχίζω να πιστεύω ότι στο σχολείο μάθαμε μόνο άχρηστα πράματα - άσε που σε λίγο δεν θα υπάρχουν καν σχολεία.
Τον κύριο Δημήτρη Χ. τον ήξερα από παιδί. Στην... ίδια γειτονιά, στους Αμπελόκηπους, εγώ στην Αργολίδος, εκείνος στη Βελεστίνου.
Με την κόρη του ήμαστε συμμαθητές απ' το Δημοτικό μέχρι τη Γ Λυκείου, φίλοι εγκάρδιοι, μεγαλώσαμε σαν αδέρφια, κολλητοί στη γειτονιά και στο σχολείο, παρέα στα πάρτι, σύντροφοι στις πορείες, μετά χαθήκαμε, εκτός από κάτι σποραδικά τηλέφωνα και καφέδες, αλλά πάντα με την επίγνωση ότι είμαστε παιδιά του ίδιου Θεού, σ' ένα παρελθόν τόσο ακαθόριστα μακρινό που νομίζω ότι το έζησε άλλος.
Ο κύριος Δημήτρης Χ. είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θα φανταζόμουν μ' ένα όπλο στο χέρι.
Μειλίχιος, πράος, μ' ένα αινιγματικό χαμόγελο στα χείλη, λες και ήξερε κάτι που εμείς αγνοούσαμε, μας αγαπούσε και μας καμάρωνε- δεν το λέω γιατί έφυγε, το λέω γιατί είναι η αλήθεια.
Ένας κοντός, μικροκαμωμένος ανθρωπάκος, λιπόσαρκος, μ' ένα ανεπαίσθητο ψεύδισμα που τον έκανε ακόμα πιο συμπαθή, βαθιά καλλιεργημένος, βαθιά πολιτικοποιημένος, βαθιά τρυφερός- δεν μπορεί, κάπου πολύ βαθιά θα 'χε κρυμμένα και τα κουσούρια του, αλλά εγώ δεν τα έβλεπα.
Με τον πατέρα μου ήταν συνάδελφοι, φαρμακοποιοί, είχαν πάντα έναν καλό λόγο ο ένας για τον άλλο - ο μπαμπάς μου δεν μπορεί να το χωνέψει.
Κανείς μας δεν μπορεί να το χωνέψει.
Ο κύριος Δημήτρης Χ. έγραψε στο τελευταίο του σημείωμα ότι «αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικοφ, ο δεύτερος θα ήμουν εγώ».
Ο κύριος Δημήτρης Χ. με καλάσνικοφ στο χέρι, είναι η απόλυτη ανορθογραφία.
Αν δεν είχε δώσει τέρμα στη ζωή του, στρέφοντας το όπλο στον εαυτό του στις 9 το πρωί στο Σύνταγμα, θα έλεγα ότι είναι μια απ' τις πιο αστείες εικόνες που μπορώ να φανταστώ.
Κανείς δε γελάει.
Πως τα φέρνει η ζωή - αν υπάρχει Θεός, έχει πολύ κακό χιούμορ
Με την κόρη του ήμαστε συμμαθητές απ' το Δημοτικό μέχρι τη Γ Λυκείου, φίλοι εγκάρδιοι, μεγαλώσαμε σαν αδέρφια, κολλητοί στη γειτονιά και στο σχολείο, παρέα στα πάρτι, σύντροφοι στις πορείες, μετά χαθήκαμε, εκτός από κάτι σποραδικά τηλέφωνα και καφέδες, αλλά πάντα με την επίγνωση ότι είμαστε παιδιά του ίδιου Θεού, σ' ένα παρελθόν τόσο ακαθόριστα μακρινό που νομίζω ότι το έζησε άλλος.
Ο κύριος Δημήτρης Χ. είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θα φανταζόμουν μ' ένα όπλο στο χέρι.
Μειλίχιος, πράος, μ' ένα αινιγματικό χαμόγελο στα χείλη, λες και ήξερε κάτι που εμείς αγνοούσαμε, μας αγαπούσε και μας καμάρωνε- δεν το λέω γιατί έφυγε, το λέω γιατί είναι η αλήθεια.
Ένας κοντός, μικροκαμωμένος ανθρωπάκος, λιπόσαρκος, μ' ένα ανεπαίσθητο ψεύδισμα που τον έκανε ακόμα πιο συμπαθή, βαθιά καλλιεργημένος, βαθιά πολιτικοποιημένος, βαθιά τρυφερός- δεν μπορεί, κάπου πολύ βαθιά θα 'χε κρυμμένα και τα κουσούρια του, αλλά εγώ δεν τα έβλεπα.
Με τον πατέρα μου ήταν συνάδελφοι, φαρμακοποιοί, είχαν πάντα έναν καλό λόγο ο ένας για τον άλλο - ο μπαμπάς μου δεν μπορεί να το χωνέψει.
Κανείς μας δεν μπορεί να το χωνέψει.
Ο κύριος Δημήτρης Χ. έγραψε στο τελευταίο του σημείωμα ότι «αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικοφ, ο δεύτερος θα ήμουν εγώ».
Ο κύριος Δημήτρης Χ. με καλάσνικοφ στο χέρι, είναι η απόλυτη ανορθογραφία.
Αν δεν είχε δώσει τέρμα στη ζωή του, στρέφοντας το όπλο στον εαυτό του στις 9 το πρωί στο Σύνταγμα, θα έλεγα ότι είναι μια απ' τις πιο αστείες εικόνες που μπορώ να φανταστώ.
Κανείς δε γελάει.
Πως τα φέρνει η ζωή - αν υπάρχει Θεός, έχει πολύ κακό χιούμορ
Όταν έγραφα πριν δέκα μέρες για τα γερόντια που σαλτάρουν, δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα επιβεβαιωνόμουν τόσο σύντομα - και μάλιστα από έναν «δικό μου» προσφιλή ηλικιωμένο.
Έχω να πω πολλά.
Δεν θα τα πω.
Μόνο ένα ερώτημα απευθύνω προς όλους εκείνους που, αφού πρώτα έστειλαν τους γονείς, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας στο φόβο, στην εξαθλίωση και την απόγνωση, έχουν και το θράσος να δηλώνουν συγκλονισμένοι απ' το συμβάν:
Ρε κουφάλες, ο καθρέφτης σας, έχει αρχίσει να σας φτύνει ή ακόμα το σκέφτεται;
Το κείμενο του Μιλτιάδη Πασχαλίδη δημοσιεύθηκε στο e-tetradio.gr
Το τελευταίο μήνυμα του συνταξιούχου φαρμακοποιού Δημήτρη Χριστούλα
Αυτοπυροβολήθηκε
Πλατεία Συντάγματος Αθήνα 4 Απρίλη 2012
Πλατεία Συντάγματος Αθήνα 4 Απρίλη 2012
Το τέλος ενός δικτάτορα και της συμμορίας του
Piazza Porretto Milano
42 χρόνια πριν
Οι αποχαιρετιστήριες επιστολές του κερκυραίου φοιτητή Κώστα Γεωργάκη
Αυτοπυρπολήθηκε
Piazza Matteotti Genova 19 Σεπτέμβρη 1970
στον πατέρα του
σε παρακαλώ συγχώρα με χωρίς να κλάψης.
Ο γυιός σου δεν είναι ήρωας. Είναι ένας άνθρωπος σαν όλους τους ανθρώπους, ίσως με περισσότερο φόβο.
Φίλησε το χώμα της πατρίδας για μένα.
Μετά από τρία χρόνια καταπίεσης, δεν μπορώ ν’ αντέξω άλλο. Δεν θέλω εσύ να αντιμετωπίσης κανένα κίνδυνο γι αυτή μου την πράξη, αλλά δεν μπορώ ούτε να σκεφθώ ούτε να ενεργήσω αν δεν είμαι ελεύθερος.
Ζήτω η Δημοκρατία, Κάτω η Τυραννία.
Η πατρίδα μας που γέννησε την ελευθερία θα εξαφανίσει τους τυράννους.
Συγχώρα με αν μπορείς, ο Κώστας σου.
σε έναν φίλο και σύντροφό του
Αγαπημένε μου φίλε ,
Δεν ξέρω πως να σου αρχίσω αυτό το γράμμα. Άρχισα να σου γράφω ακόμα άλλα δυο αλλά τα έσκισα. Χαίρομαι την πίστη στον Αγώνα μας και θα ήθελα κι εγώ, να πίστευα τόσο ζωντανά, τόσο θερμά, σαν κι εσένα.
Αυτές τις ημέρες αρχίσαμε κάπως να δουλεύουμε... Αρχίσαμε να οργανώνουμε την Τοπική μας Επιτροπή καλύτερα και για μια στιγμή πίστεψα κι εγώ...
Σήμερα το βράδυ όμως , έλαβα ένα γράμμα από το σπίτι μου. Η αστυνομία έκανε την επίσκεψη της στο πατέρα μου. Ήταν όπως τα έλεγα εγώ.
Δεν έχει δικαίωμα να σκέπεται σήμερα ο άνθρωπος. Πρέπει να μπαίνει στη "γραμμή"...
Θυμάμαι μια φορά εδώ και τρία χρόνια, προτού φύγω από την Κέρκυρα, με φώναξε ο τότε διοικητής για να μου κάνει συστάσεις... Προσποιήθηκα ότι υπάκουσα και ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα αηδία για τον εαυτό μου.
Σήμερα βρίσκομαι στη θέση να πω το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ, όπως έλεγε ο Καβάφης. Αυτή τη φορά δεν θα το βάλω στα πόδια...
Η πράξη μου αυτή δεν θέλω να θεωρηθεί ηρωική. Ξέρω πώς στην Ελλάδα θα θεωρηθεί σαν "ανθελληνική" ενέργεια. Ίσως πάλι να ξυπνήσει μερικούς και να δείξει σε τι χρόνια ζούμε. Κάτω από ποιους ζούμε...
Δεν θέλω να γράψω πομπώδεις φράσεις. Ο δικός μας σκοπός, δεν τις έχει ανάγκη.
Συγχώρεσε με, αν μπορείς
Κώστας
Υστερόγραφο: Είμαι βέβαιος ότι αργά ή γρήγορα, οι Ευρωπαϊκοί Λαοί, θα καταλάβουν πως ένα φασιστικό καθεστώς όπως αυτό της Ελλάδας, στηριγμένο στα τανκς, δεν αποτελεί μόνο ντροπή για την αξιοπρέπεια τους, ως ελεύθερων ανθρώπων, αλλά επίσης μια συνεχή απειλή για την ίδια την Ευρώπη...
42 χρόνια μετά μια νέα πολιτική αυτοκτονία. 42 χρόνια μετά καθημερινοί θάνατοι κυριολεκτικά και μεταφορικά (γιατί να μένεις άνεργος μετά από μια ζωή στο μεροκάματο, να μην έχεις γάλα να πάρεις στο παιδί σου σαν να πεθαίνεις είναι) ανθρώπων που κάνουν πως δεν βλέπουν οι εφημερίδες γιατί δεν είναι εκκωφαντικοί οι θάνατοί τους σαν του 77χρονου και νομίζουν πως μπορούν να τους συγκαλύψουν, να τους αγνοήσουν.
Μακάρι να ήταν αλήθεια αυτό που έγραψε κάποιος σ' ένα σημείωμα στο δέντρο των δακρύων, όπως το είπαν, στο Σύνταγμα: "Το όνομα του νεκρού σήμερα είναι Δημοκρατία, μα είμαστε 11 εκατομμύρια οι ζωντανοί και το όνομά μας είναι Αντίσταση". Αλλά δεν είναι. Ακόμα.
Θα γυρίσει ο ήλιος. Αλλά θέλει δουλειά πολύ.
Μην απογοητεύεστε.
Δεν ξέρω πως να σου αρχίσω αυτό το γράμμα. Άρχισα να σου γράφω ακόμα άλλα δυο αλλά τα έσκισα. Χαίρομαι την πίστη στον Αγώνα μας και θα ήθελα κι εγώ, να πίστευα τόσο ζωντανά, τόσο θερμά, σαν κι εσένα.
Αυτές τις ημέρες αρχίσαμε κάπως να δουλεύουμε... Αρχίσαμε να οργανώνουμε την Τοπική μας Επιτροπή καλύτερα και για μια στιγμή πίστεψα κι εγώ...
Σήμερα το βράδυ όμως , έλαβα ένα γράμμα από το σπίτι μου. Η αστυνομία έκανε την επίσκεψη της στο πατέρα μου. Ήταν όπως τα έλεγα εγώ.
Δεν έχει δικαίωμα να σκέπεται σήμερα ο άνθρωπος. Πρέπει να μπαίνει στη "γραμμή"...
Θυμάμαι μια φορά εδώ και τρία χρόνια, προτού φύγω από την Κέρκυρα, με φώναξε ο τότε διοικητής για να μου κάνει συστάσεις... Προσποιήθηκα ότι υπάκουσα και ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα αηδία για τον εαυτό μου.
Σήμερα βρίσκομαι στη θέση να πω το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ, όπως έλεγε ο Καβάφης. Αυτή τη φορά δεν θα το βάλω στα πόδια...
Η πράξη μου αυτή δεν θέλω να θεωρηθεί ηρωική. Ξέρω πώς στην Ελλάδα θα θεωρηθεί σαν "ανθελληνική" ενέργεια. Ίσως πάλι να ξυπνήσει μερικούς και να δείξει σε τι χρόνια ζούμε. Κάτω από ποιους ζούμε...
Δεν θέλω να γράψω πομπώδεις φράσεις. Ο δικός μας σκοπός, δεν τις έχει ανάγκη.
Συγχώρεσε με, αν μπορείς
Κώστας
Υστερόγραφο: Είμαι βέβαιος ότι αργά ή γρήγορα, οι Ευρωπαϊκοί Λαοί, θα καταλάβουν πως ένα φασιστικό καθεστώς όπως αυτό της Ελλάδας, στηριγμένο στα τανκς, δεν αποτελεί μόνο ντροπή για την αξιοπρέπεια τους, ως ελεύθερων ανθρώπων, αλλά επίσης μια συνεχή απειλή για την ίδια την Ευρώπη...
***
42 χρόνια μετά μια νέα πολιτική αυτοκτονία. 42 χρόνια μετά καθημερινοί θάνατοι κυριολεκτικά και μεταφορικά (γιατί να μένεις άνεργος μετά από μια ζωή στο μεροκάματο, να μην έχεις γάλα να πάρεις στο παιδί σου σαν να πεθαίνεις είναι) ανθρώπων που κάνουν πως δεν βλέπουν οι εφημερίδες γιατί δεν είναι εκκωφαντικοί οι θάνατοί τους σαν του 77χρονου και νομίζουν πως μπορούν να τους συγκαλύψουν, να τους αγνοήσουν.
Μακάρι να ήταν αλήθεια αυτό που έγραψε κάποιος σ' ένα σημείωμα στο δέντρο των δακρύων, όπως το είπαν, στο Σύνταγμα: "Το όνομα του νεκρού σήμερα είναι Δημοκρατία, μα είμαστε 11 εκατομμύρια οι ζωντανοί και το όνομά μας είναι Αντίσταση". Αλλά δεν είναι. Ακόμα.
Θα γυρίσει ο ήλιος. Αλλά θέλει δουλειά πολύ.
Μην απογοητεύεστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου