Η άστεγη ανθρωπιά με το όνομα Πωλίνα

                                                                    Νούφαρα

                                                                      Ισαάκ Λεβιτάν

Αφιερωμένο στους συναδέλφους που έκαναν για μια ακόμη φορά τη δουλειά τους στο τρομερό πεζοδρόμιο. Ευτυχώς κάπου εκεί υπάρχει η Πωλίνα να τους νοιαστεί...

Του Διονύση Βυθούλκα

Το βράδυ της Κυριακής η ατμόσφαιρα στο κέντρο της Αθήνας αποπνικτική. Εγκλωβισμένος σε ένα στενό, ανάμεσα στη Σταδίου και την Πανεπιστημίου, αναζητούσα μια διέξοδο να αναπνεύσω καθαρό αέρα. Αδιέξοδο όμως... Και στους δύο δρόμους συνεχίζονταν με αμείωτη ένταση οι οδομαχίες μεταξύ κουκουλοφόρων και αστυνομικών. Οι καπνοί από τα χημικά και τις φωτιές στα πρόχειρα οδοφράγματα, σε εμπόδιζαν ακόμα και να δεις. Σε συνδυασμό με την έλλειψη αντιασφυξιογόνου μάσκας, μου προκάλεσαν αναπνευστικό πρόβλημα.

Συνάδελφος δημοσιογράφος με συγκράτησε και με οδήγησε σε μια γωνιά του πεζοδρομίου που προφυλάσσονταν από ένα νάιλον. Εκεί ήταν τα σκεπάσματα και τα ρούχα μιας κοπέλας. Αρχικά δεν μπορούσα να την κοιτάξω καθώς δεν μου το επέτρεπε το τσούξιμο στα μάτια. Την άκουγα απλά να μου προτείνει τρόπους να αντιμετωπίσω το πρόβλημα που είχα. Με βοήθησε να «καθαρίσω» τα μάτια μου, μου έδωσε κάτι για να καταπολεμήσω την ενόχληση στο λαιμό και με παρότρυνε να καθήσω στη θέση της μέχρι να ηρεμήσω.

Τότε αντιλήφθηκα και την παρουσία μίας ακόμη συναδέλφου-φωτογράφου η οποία είχε τραυματιστεί. Είχε κτυπήσει στο πόδι και είχε δημιουργηθεί πληγή. Η κοπέλα τη βοηθούσε να σταματήσει το αίμα και να καλυφθεί η πληγή της μέχρι να πάει στο πλησιέστερο νοσοκομείο.

Μόλις συνήλθαμε μας συστήθηκε. Την έλεγαν Πωλίνα και εκεί ήταν το «σπίτι» της, τους τελευταίους έξι μήνες. Την ρωτήσαμε αν χρειάζεται κάτι και μας είπε πως δεν χρειάζονταν αντάλλαγμα για την βοήθεια που μας προσέφερε. Μάλιστα μας πρότεινε από εδώ και πέρα εάν εμείς ή κάποιος άλλος συνάδελφός μας αντιμετώπιζε, σε παρόμοιες καταστάσεις, προβλήματα να συστήσουμε» τη γωνιά της για τις «πρώτες βοήθειες». Φεύγοντας σηκώθηκε να μας αποχαιρετήσει ρωτώντας διαρκώς εάν είμαστε εντάξει.

Φτάνοντας στο τέλος του δρόμου γύρισα να την κοιτάξω. Τακτοποιούσε τα πράγματα της που είχαν ανακατευθεί μετά την ξαφνική «παραβίαση» του προσωπικού της ασύλου....

To πεζοδρόμιο γι' αυτή τη γυναίκα ήταν το σπίτι της. Αντί να φύγει, το προστάτεψε. Και αντί να κοιτάξει μόνο το δικό της πρόβλημα, την ένοιαξε να φροντίσει δύο ξένους. Παρά το χάος υπάρχει ακόμα ελπίδα, σκέφτηκα.

Υπάρχει ακόμα ανθρωπιά, μόνο που είναι... άστεγη.


* Δημοσιεύθηκε σήμερα στο www.tovima.gr